Sa Likod ng mga Bato (Part 5)

By: Ton Martes ng madaling araw, dahan-dahan akong lumabas ng pinto. Iniwasan kong gumawa ng ingay baka magising ang Tiyo. Ayokong magta...

By: Ton

Martes ng madaling araw, dahan-dahan akong lumabas ng pinto. Iniwasan kong gumawa ng ingay baka magising ang Tiyo. Ayokong magtalo pa kami. Naligo agad ako, nag toothbrush at pagkatapos magbihis kinuha ko ang bag na bigay ni Cocoy at tinahak ang daan papuntang sakayan. Maaga pa kaya minabuti kong maglakad na lamang hanggang kanto. Doon ako maghihintay ng jeep papuntang terminal. Sa Alabang kami magkikita ni Mr Santos. Talagang maaga pa, kahit sa kanto, wala pang tao, madalang din ang dating ng mga jeep, kaya naupo muna ako. Maya-maya may nakita akong tao na papalapit, sigurado ako, ang Tiyo iyon, nako patay baka pigilan niya ako.

“Ton-ton, ikaw ba yan?” mahina niyang tawag habang papalapit.

“Opo Tiyo, pasensiya na po hindi ko na kayo ginising hindi na ako nakapag paalam, alam ko pong pagod kayo e.”

Lumapit siya sa akin at may iniabot. “alam kong mga ilang araw pa bago maibigay ang allowance mo, magagamit mo yan kung kailangan mo.”

“Pero Tiyo…”

Hindi niya pinansin ang sinabi ko. “ O ayan na pala ang jeep papuntang terminal, mag-iingat ka sa Maynila ha.” Bagamat nagtataka ako sa ikinilos niya minabuti kong manahimik.

Sumakay na ako pagkatapos magpaalam. Tiningnan ko si Tiyo pagkatapos makaupo ng maayos sa jeep. Kung hindi ko siya kilala iisipin ko umiiyak siya habang kumakaway sa akin. Pero nang pinunasan niya ng likod ng kanyang kamay ang kanyang mga mata saka tumungo, hindi ko maiwasan ang maguluhan. Umiiyak nga ang Tiyo, pero bakit? Sa jeep tiningnan ko ang iniabot niya 4,000.

Nasa bus na ako ng makaramdam ako ng gutom, naalala ko sinabi ni Cocoy na may biscuit sa bag. Dinukot ko ang biscuit. May nakapa akong papel. Kinuha ko ito. May nakasulat na pangalan ko. Sulat. Sulat mula kay Cocoy.

“Ton, hindi ko alam kung papaano magpapaalam sa yo kasi alam ko pareho tayong mahihirapan. Ayokong dahil sa akin ay magbago isip mo at huwag ng tumuloy. Kailangan mo yan “Ton. Lakasan mo loob mo. Nandito lamang ako palagi, alam mo yun. Lagi kang mag-iingat. Naniniwala akong hindi ka makakalimot gaya ng pangako mo sa akin. Ako din hinding hindi kita makakalimutan. ‘Ton ikaw lang nagpapasaya sa akin kaya patuloy akong aasa na balang araw babalik ka at magkakasama muli tayo….

Hindi ko na mabasa ang mga sumunod pa niyang sinabi sa sulat. Hilam na sa luha ang mga mata ko. Mabuti na lamang at kokonti ang sakay ng bus na iyon. Lahat halos ay natutulog sa biyahe. Nawalan na ako ng gana kumain. Tumingin ako sa labas, inalala ang masasayang araw namin ni Cocoy. Hindi ko na matandaan kailan kami nagkakilala, hindi ko na rin matandaan bakit naging close kami, ang alam ko lang malaking bahagi ng aking buhay ang iiwan ko sa lugar na ito. Hindi ko iyon makakalimutan at balang araw babalik ako, babalikan ko si Cocoy. Alam ko maghihintay siya. Sana nga Cocoy hintayin mo ako. At muli tumulo ang luha ko kahit pinipigil ko.

“Salamat Cocoy,” Iyon lamang ang naibulong ko sabay halik sa kapirasong papel na iyon.

Madali naman kaming nagkita ni Mr Santos, isinakay niya ako sa kanyang kotse at nagtungo kami sa training center. Maaga pa noon pero abala na ang lahat sa pag pa practice. Ipinakilala niya ako sa kanila, hindi ko na matandaan ang pangalan nila maliban sa tinawag niyang coach na sinabihan niyang kaw na bahala.

Sinamahan ako ni Coach sa dorm hanggang sa magiging kwarto ko. Walong double double deck ang naroon, tig apat kabilaang sides sinabi niyang ako sa taas ng nasa dulo dahil okupado na ang lahat.

“Sige magpahinga ka na muna diyan at mamayang hapon may orienation tayo.” Iyon lamang sinabi niya at sinara na niya ang pinto.

Naupo lamang ako at nag-isip. Ito na ang simula ng bagong kabanata sa aking buhay.

Mabilis lamang ang orientation. Straight to the point ang speaker. Inisa-isa ang house rules. Napakahigpit lahat nasa oras pati ang pagkain. Sa bawat pagkakamali may nakatapat na punishment at 3 memo automatic out. Tanggal sa scholarship program. Parang military training lang ah, bulong nung nasa likuran ko. Sa isip ko kailangan kong kayanin ang lahat ng ito, hindi ako dapat sumuko.

Hindi naging madali para sa akin ang adjustment dito sa bagong mundo ko. Hindi ako makatulog sa gabi dahil sa ingay. Madalas din ang inuman kahit alam naming lahat na iyon ay bawal. At maraming pang nakakairitang pangyayari na ibang-iba sa simpleng buhay ko sa probinsiya.

Tama si Tiyo, mahigit pang 3 linggo bago ko natanggap ang allowance ko. Kung inasahan ko ang konting perang dala ko malamang namatay na ako sa gutom dahil sa pakiramdam ko walang magbibigay sa akin ng pagkain sa mga taong naririto. Iba pala dito, ibang-iba sa sports na iniisip ko na nagbi build ng camaraderie sa isat-isa. Dito pala ay survival of the fittest kanya-kanyang diskarte para tumagal at mabuhay. Hindi baleng mang apak ng tao mailigtas lamang ang sarili. Hindi ako sigurado kung kakayanin ko ang buhay dito, kanya-kanya silang grupo at upang huwag madamay sa kanilang gulo, pinili ko na lamang ang mag-isa. Wala dito si Cocoy, walang magtatanggol sa akin. Walang magbibigay ng moral support. Ilang ulit ko ng binalak tawagan siya dahil naalala ko sa huling bahagi ng sulat niya ay nakalagay ang cell phone number ng Ate nya na sabi niya ay pwede kong tawagan in case kailangan ko tulong niya dahil sa pasukan pa siya ibibili ng Itay niya ng cellphone. Pero hindi ko itinuloy. Ayokong mag alala siya , ayokong pilitin niyang bumalik ako sa probinsiya dahil masisira lahat ng pangarap ko. Minabuti ko na lamang sarilinin ang sakit. Sapat na ang hirap na tinitiis ni Cocoy sa aming paghihiwalay at ayoko ng dagdagan pa iyon. Napakarami ng sakripisyo ang nagawa niya para sa akin. Ayoko rin isipin niya na nabigo ako, ayokong isipin niya na hindi ko kaya dito. Gusto kong magtagumpay, gusto kong makita niyang masaya ako, dahil alam ko kapag masaya ako masaya na rin siya. Kaya tiniis kong huwag siyang kontakin, hindi ko kayang magsinungaling sa kanya, hahayaan ko na lamang isipin niya na busy ako sa training at pag-aaral.

Eksaktong tatlong buwan ako sa training ng makatanggap ako ng sulat mula kay Cocoy. Si Tiyo, pinaniniwalaan nilang lahat na nalunod. Alam nilang pumalaot siya ng lasing at nakita na lamang kinabukasan ang bangka wala siya. Patuloy pa rin ang paghahanap ng mga tauhan ng Coast Guard pero walang balita. Pinigil kong umiyak dahil malalaman nilang may kamag-anak pala ako. Nagpakilala akong ulilang lubos at wala ng natitirang kamag-anak ni isa man. Kinagabihan pumunta ako sa simbahan upang ipagdasal ang kanyang kaluluwa. Nalimutan ko ang lahat ng galit ko kay Tiyo, naalala ko noong ihatid niya ako sa sakayan. Iyon ang huling alala na naiwan sa akin. Naibulong ko na lamang sa aking sarili na sana ay nasa tahimik ka ng lugar. Hindi na rin ako nagbalak umuwi, una ay mahirap magpaalam dahil nga ang alam nila wala akong kamag-anak, pangalawa wala rin naman bangkay kaming paglalamayan.

Kahit sa school, mahirap ang naging sitwasyon ko, dahil alam nilang taga probinsiya ako mababa ang tingin nila sa akin. Ginagawa nila akong tanga dahil lamang wala akong cell phone at wala ring play station na madalas nilang ipagmalaki. Pinagtatawanan nila pati ang tono ng pagsasalita ko. Hindi ako makasabay sa pinag-uusapan nila dahil hindi ko kilala ang mga artista at NBA players na bidang-bida sa kanila. Hindi rin ako updated sa mga uso at hilig ng kabataan sa Maynila. Madalas kung gugulin ang oras ko sa pag-aaral upang dito man lang ay may maipagmalaki ako, pero binibigyan nila ang ito ng masamang kahulugan at gusto ko raw magpa impress sa aming mga teachers. Hindi ko alam kung saan lulugar.

Maging ang mga teachers ay hindi fair ang pakikitungo sa amin. Hindi ko malimutan na hindi nila ako pinayagang maglaro sa District Meet kahit ako ang nanalo sa Inter-color Competition. Hindi sila nagbigay ng paliwanag basta ang sabi lamang ay hindi ako qualified. Pagkatapos ng matalo representative ng scholl namin ao pa rin ang sinisi nila dahil hindi ko raw tinuruan.

Sa dorm namin may naobserbahan ako, kapag ikaw ay mayabang o maangas kakainisan ka at sasabihan ng nagpapakitang gilas, kapag naman ikaw at simple o tahimik lang sasabihan ka ng nagpapakitang tao lamang o kaya ay sipsip.

Ganito ang naging karanasan ko sa Maynila. Ibang-iba sa larawang binoo ko sa aking isipan noong nasa probinsiya pa ako. Minsan gusto kong maniwala na tama ang Tiyo, hindi ko kaya dito pero narito na ako, wala ng urungan, kahit nasa kabilang buhay na siya gusto ko pa ring patunayan na mali siya sa iniisip niya sa akin. Hindi ako mahina, hindi ako talunan, lalaban ako sa kanila. Kaya lang madalas ko ring maisip na kakayanin ko siguro kung narito si Cocoy. Naisip ko rin si Yna kailangan kong magsikap para sa kanya, kailangang kong patunayan sa kanya na tama ang desisyon ko kahit nasaktan siya. Alam ko hindi naging maganda ang paghihiwalay namin hindi siya naniniwala na tama ang desisyon ko. Ang alam lamang niya ay iniwan ko siya sa ere. Hindi ko alam kung mapapatawad pa niya ako pero kung magtagumpay ako marahil saka lamang niya mauunawaan ang lahat.

Kay bigat ng pinapasan ko. Ang hirap ng nag-iisa, para akong nahaharangan ng napakalaking bato, at kailangan ko itong itulak, kailangan ko itong alisin sa harapan ko dahil naniniwala ako na sa likod ng malaking batong ito ay may naghihintay sa akin na magandang bukas. Pero paano ko iyon gagawin sa kalagayan ko ngayon, nararamdaman ko unti-unti akong sumusuko. Parang bibigay ako dahil sa ginagawa nila sa akin. Ang hirap pala talaga ng mag-isa.

Hindi ko alam kung bakit mainit ang dugo sa akin ni Coach. Madalas niya akong sigawan, yung mga mali na hindi niya pinapansin sa iba sa akin ay malaking kasalanan na iyon, madalas niya akong ipahiya sa grupo at maliitin ang probinsiyang pinanggalingan ko. Minsan napilitan akong sagutin siya at ipinatawag ako sa office upang bigyan ng warning. Pinilit kong habaaan ang aking pasensiya at tanggapin na lamang ang sinasabi niya inisip ko na lamang na siya si Tiyo. Kaya lang may hangganan ang lahat, at nang minsan nilait niya pati ang nanay ko, nawala ako sa sarili ko at sinugod ko siya ng suntok. Nagdilim ang aking paningin

“Tatanggapin ko ang lahat ng panglalait at ang pang iinsulto mo sa akin pero huwag na huwag mong idadamay ang nanay ko dahil hindi mo siya kilala at wala siyang ginawang masama sa iyo.’’ Sabay suntok, sapol siya sa muka.

“Eh bastos ka pala, hindi ka naturuan ng tama ng nanay mo? Sabay suntok sa akin, subalit mabilis akong nakailag.

Muli ko siyang sinuntok at pagbagsak niya ay sinakyan ko pa siya at sinakal. ‘wala kang karapatang sabihin iyan sa nanay ko. Hayop ka matagal na akong nagtitimpi sayo.”Ang sigaw ko sa kanya habang umiiyak.

Doon na kami inawat ng mga kasamahan namin at inilayo ako. Nang mahimasmasan ako, muli ay ipinatawag ako sa office ng director at binigyan ng final warning. Hindi rin nila ako binigyan ng pagkakatong magpaliwanag, ayon sa kanya walang puwang doon ang init ng ulo at ugaling lansangan. Gusto kong ipaliwanag ang side ko, gusto kong sabihin kung ano ang nangyari.

“Pero Ma’am, kahit tanungin mo po sila kung paano ako nilait ni Coach.” Tumingin ako sa mga kasama ako, naghihintay ako na magsalita sila, Kita ko sa muka nila ang awa sa akin pero ni isa ay walang nagsalita. Wala na akong nagawa, pinigil ko ang umiyak, ayokong ipakita sa kanila na talo ako, pero napakabigat ng pakiramdam ko. Hindi ko alam anu bang naging kasalanan ko sa kanilang lahat bakit hindi nila ako matanggap. Kasalanan ko bang maging probinsiyano, kasalanan ko bang maging mahirap, kung kaya kailangan kong umasa sa scholarship na ito upang makapag-aral, kasalanan ko bang umaasa lamang ako sa kaunting allowance na ibinibigay nila upang mabuhay? Kasalanan ba ang mangarap na makaahon ako sa kinalalagyan ko upang matapos na ang lahat ng pang aalipusta nila sa akin? Hindi ko alam kung kasalanan nga ang mga ito. Pero sana naman maunawaan ninyo ako, nasasaktan na ako sa ginagawa ninyo. Gusto kong ipagsigawan sa kanila na hirap na hirap na ako sa pagtrato nila sa akin, na sana tratuhin naman nila akong tao. Pero alam ko namang wala ring mangyayari kahit lumuhod pa ako at magmakaawa pare-pareho silang masasama ang ugali. Tumayo ako at tuloy-tuloy na lumabas wala na akong pakialam sa sasabihin nila, Gabi na nang bumalik ako sa kwarto na parang wala pa rin sa sarili. Hindi ko talaga alam kung tama ba ang desisyon ko na pumasok dito. Gusto ko na mag back out, gusto ko ng umuwi, Pero saan ako pupunta, ngayong wala na si Tiyo, ano na ang gagawin ko? Hirap na hirap na ako sa kalagayan kong ito. Siguro kung narito si Cocoy, hindi ako ganito, kahit papaano ay may kakampi ako. Kahit papano may magsasabing tama naman ang ginawa ko o ginawa ko lamang ang dapat. Cocoy gaya ng dati sana bigla ka na lamang sumulpot. Bakit kasi sinanay mo akong laging nakaasa sa iyo. Sinanay mo akong tuwing kailangan kita lagi kang nandiyan. Pinaghandaan ko ang lahat pero hindi ako naging handa na wala ka sa tabi ko sa tuwing may pinagdadaana akong ganito. Cocoy ikaw lamang naman ang nakakaunawa sa akin, sana sa mga oras na ito naalala mo rin ako.

At muli naalala ko ang mga paalala ng Inay, kapag pakiramdam mo wala ka ng magagawa, lalo kang lumapit sa Diyos, humingi ka ng awa at tiyak hindi ka niya bibiguin. Pero tama ba ang Inay, bakit parang ang layo-layo ng Diyos, parang hindi niya ako madinig. Hindi ba niya nakikita ang kalagayan ko? Ilang ulit na akong humingi ng tulong sa kanya pero ganito pa rin ang kalagayan ko. May pinipili ba ang Diyos? Hindi naman ako nangangarap ng sobra, ang gusto ko lamang ay magkaroon ng direksyon ang buhay ko. Ang gusto ko lamang ay maging masaya, wala naman akong inagrabyado, wala naman akong sinaktan, boong buhay ko naging mabuting bata naman ako, kahit ng mawala si Inay hindi ako nagreklamo, dahil alam ko sa bawat nangyayari may dahilan.

Sa mga ganitong pagkakataon, madalas kong hanapin si Mr Santos upang itanong bakit ganito, kung alam ba niya na ganito ang pinagdalhan niya sa akin, Gusto kong itanong kung ano ang nagawa ko sa kanya bakit niya ako dinala sa lugar na ito. Alam kong hindi maganda ang pinanggalingan ko dahil lubog ako sa hirap, pero mas impyerno ang pinagdalhan niya sa akin. Oo nga at nakapag-aaral ako sa isang maayos na paaralan, kumakain ng sapat, pero mas gugustuhin ko pa sa amin na katawan ko lamang ang pagod hindi katulad dito pati utak at puso ko at sugatan na. Pero naging mabuti naman siya sa akin, marahil ay hindi rin niya alam na ganito ang nangyayari sa loob. Itatanong ko na lamang sa kanya kung maaari ba niya akong ilipat, pero lagi siyang wala, laging nasa isang Compettion daw.

Isang gabi nasa party ang lahat ng kasama ko sa room hindi ako sumama dahil baka magmukha lamang akong tanga don. Alam ko naman na gagawin lamang nila akong katatawanan. Hindi rin naman nila ako pinilit sumama, mula ng suntukin ko si Coach, naging maingat na rin sila ng pagbibiro sa akin. Alam kong dahil malaki ang katawan ko alam nilang hindi ko rin sila uurungan. Noong una akala ko ay nakatulong ang mga pangyayari upang magbago tingin nila. Subalit ang nagbago lamang ay hindi na nila ako tinutukso sa kung ano-anong pangalan pero iniiwasan naman nila ako, kahit sa pagkain ay mas madalas ngayong nag-iisa lamang ako.

Bandang hatinggabi, naalimpungatan ako, kahit madilim alam kong may nakahawak sa dibdib ko. Inalis ko ang kamay niya at pilit inaaninag kung sino.

“Sino ka ba, anong ginagawa mo” ang malakas kong tanong.

“Huwag kang maingay kung ayaw mong maeskandalo” Boses un ni Coach.

“Coach, ano ba ano bang ibig mong sabihin?”

“Sundin mo na lamang ang gusto ko at huwag ka ng magtanong.”

“Pero, coach, hindi naman tama yan, ano ba alisin mo kamay mo, ayoko…”

“Ayaw mo? Baka nalimutan mo na ang sabi ng director, isang pagkakamali mo pa, automatic out ka na uuwi ka na sa inyo, tanggal lahat ang pribelehiyo mo. Sige iyon ba ang gusto mo?

‘Ano to blackmail?

“Tawagin mo ng ganon kung gusto mo, pero kaya kitang pasamain, kaya kitang gawan ng kaso, “

Wala akong nagawa, itinaas niya ang aking damit at sinimulang halikan ang aking nipples. Nakikiliti ako pero may kasamang sarap ang ginagawa niya. Pinipigil kong umungol pero nahihirapan ako huminga na lamang ako ng malalim upang hindi niya mapansin na nagugustuhan ko ang gnagawa niya. Maya-maya ay ibinaba niya ang aking shorts, at hinalikan ang titi ko na nasa loob ng brief. Ramdam ko ang init na nagmumula sa bibig niya na bumubuhay sa aking titi. Gusto kong pigilan, ayokong tumigas siya pero hindi ko siya mapigilan, nararamdaman ko ang patuloy niyang paglaki. Alam kong nagugustuhan niya ang nangyayari.

Gamit ang kanyang bibig ibinaba niya ang aking brief, ramdam ko ang pag-igkas ng aking titi. Marahan niyang dinilaan ang puno nito na mayroon ng tumutubo na maliliit na buhok, patuloy siya pa pagdila habang hinihimas ang ari ko mula ulo pababa. Pigil na pigil ako sa ginagawa niya. Tila natalo na ako ng aking libog. Ibinuka ko na ang aking hita at hinayaan siya sa gusto niyang gawin.

Patuloy siya sa paghimas.

“Ahhhh….” hindi ko na napigilan ng hawakan niya ang aking bayag. At nang simulan niya itong isubo, namilipit ang katawan ko sa sarap. Nahawakan ko siya sa ulo upang idiin pa sa aking harapan. Wala na akong magawa alipin na ako ng ginagawa niya, animoy ilang milyong boltahe ng kuryente ang pumasok sa aking katawan.

Isinubo na rin niya ang titi ko ng boong-boo, at wala na akong magawa kundi isunod ang aking balakang sa twing itataas niya ang kanyang ulo.

“Masarap ba?” ang tanong niya.

“Oo, masarap!”

“Ano gusto mo itigil na natin? Hindi ko alam kung seryoso siya dahil hindi ko naman nakikita reaksyon ng mukha niya. Inulit niya ang tanong

“Tigil na ba natin?

‘Huwag ituloy mo na,” ang pakiusap ko dahil alam kong malapit na akong labasan.

‘Sabi ko na nga ba malibog ka rin magugustuhan mo ito e.” At muli nagtaas baba siya sa aking titi.

Maya-maya naramdaman kong malapit na ako kaya sinabi ko.

“Coach, bilisan mo malapit na akong labasan bilisan mo please,” at ginawa naman niya,

“Ahhhh…ayan na coach…” at umagos na mula sa titi ko ang tamod na ilang buwan na yatang naipon. Nilunok niya ang lahat ng iyon. At sinaid pati ang konting natitira sa dulo. Maya-maya naramdaman kong nagsasalasal siya sa tabi ko.

“Ang sarap ng tamod mo Tonton” iyon ang paulit-ulit niyang sinasabi. At ilang sandali pa pagkatapos ng mahabang ahhhh…alam kong nilabasan na rin siya. Bumangon siya at hinalikan ako sa noo, naamoy ko ang malansang amoy ng tamod ko.

“Hanggang sa muli,”

Nagulat ako sa sinabi niya, pero mas nanaig sa akin ang antok dahil na rin sa pagod, kaya nakatulog ako pagkatapos isoot ang nahubad kong damit.

Nang mga sumunod na araw parang ngbago na ang lahat, magiliw na ang pakikitungo sa akin ni Coach. Maayos na niya akong kinakausap at binabati na niya ako kapag nagkakasalubong kami.

Subalit isang hapon pinilit na naman niyang gawin iyon habang ako ay naliligo. Pumasok siya sa cubicle kahit alam niyang naroon ako at agad siyang lumuhod upang isubo ang noong una ay malambot ko pang titi. Pagkatapos ay parang walang nangyari na lumabas siya. Marami pang beses naulit iyon, at nang magtagal ay nakasanayan ko na rin hindi na ako nagsasalsal dahil alam ko naman bigla-bigla ay darating siya. Ang kapalit nito ay ang maayos na pagtrato niya sa akin.

Tinanggap ko na rin ang lahat alang-alang sa aking pangarap. Alam kong dahil dito hindi na ako matatakot na patalsikin sa scholarship.

Minsan isa sa mga ka dorm ko ang natulog sa tabi ko si Jake dahil may mga trainees na hindi nakauwi dahil sa malakas ang ulan. Nang tulog na ang lahat yumakap siya sa akin, hindi ko alam bakit niya yun ginawa. Itinulak ko siya,pero ibinalik niya.

“Bakit si Coach lang ba ang gusto mo?”

Nabigla ako sa sinabi niya at bago pa man ako makasagot ay,

“Akala mo ba hindi ko alam ginagawa nyo ni Coach? Gusto mo bang malaman ng lahat ang ginagawa ninyo?

“Ano to panibagong black mail na naman?’ Bulong ko sa sarili ko.

Nang simulan niyang halikan ang tenga ako pumikit na lamang ako. Mula sa leeg bumaba ang halik niya. Itinaas niya ang damit ko. At hinalikan ang boo kong katawan. Sa pagkakapikit, naramdaman kong kusang umaagos ang luha mula sa aking mga mata. Hindi ako makaramdam ng libog, awang-awa ako sa sarili ko pero diring-diri din ako. Pakiramdam ko parausan lamang ako ng mga taong hayok sa aking katawan. Wala akong magawa. Natapos siya sa ginagawa niya o siguro natapos ang ginagawa niya na hindi ko namamalayan. Mahihinang hikbi lang ang lumabas mula sa aking labi.

Lalong naging impyerno ang buhay ko. Naging parausan nga nila ako, kahit anong oras nila gustuhin hindi ako makatanggi dahil lagi silang may banta sa akin. Naging sunud-sunuran na lamang ako. Pakiramdam ko laspag na laspag na ang aking katawan. Pakiramdam ko ay napakarumi na ng pagkatao ko. Nakakadiri ang bawat ginagawa nila sa akin. Halos hindi ko na kilala ang sarili ko. Madalas akong tulala at nag-iisip ng malalim. Natapos ang dalawang taon na impyerno ang nararamdaman ko, yung mga senior sa akin ay inilalaban na sa competition. Alam ko isang araw ang batch na namin ang isasabak. Naging immune na rin ang sarili ko sa buhay sa loob. Nagawa ko ng tiitisin ang lahat, alam ko isang araw makakalabas din ako dito, tatapusin ko lamang ang high school at maghahanap ng disenteng trabaho malayo sa kinalalagyan ko. Iyon na lang ang tanging motivation kung kaya gumigising pa rin ako sa umaga na may pag-asa. Hindi ko na tinitingnan ang buhay ko ngayon kundi kung ano ang naghihintay sa akin sa pagkatapos nito.

Subalit isang gabi naalala ko si Cocoy. Kumusta na kaya siya, parang napakahaba ng dalawang taon, dalawang taon sa impyernong ito. Muli pumasok sa isipan ko ang masasayang araw na magkasama kami. Naalala ko ang aming tambayan, ang malalaking bato, ang aming tawanan, kulitan, ano na kaya itsura ni Cocoy. Gwapo pa rin kaya siya, Nakakaakit pa rin kaya ang kanyang mga mata. Naalala ko ng gabing magpaalam ako sa kanya. Muling nanumbalik sa akin ang sakit na naramdaman namin pareho. Naaala ko ang pangako namin sa isat-isa. Mabilis ang naging pasya ko, magbabakasyon ako sa amin. Kinaumagahan, kumuha agad ako ng Vacation Leave na madaling na grant dahil wala pa akong leave. Inilagay ko sa bag ang ilang mga gamit ko. Winithdraw ang pera ko sa ATM at agad lumabas. Hindi ako nagpaalam kahit kanino. Kailangan ko lamang makipagkita kay Cocoy, sobrang namiss ko na siya. Kailangan kong humingi ng tawad dahil nakalimot ako sa pangako ko sa kanya. Pero alam ko babalik ako dito. Kaya ko ng tiisin ang lahat, dalawang taon na lamang naman nakaya ko ang dalawang taon kakayanin ko ang dalawa pa. Impyerno man ang lugar na ito. Ito na rin ang gagamitin kong puhunan para makaahon.