By: Paolo (Hindi totoong pangalan ang ginamit ko dito upang matago ang identity namin. Hindi rin sakto yung dialogues but the point is there...
By: Paolo
(Hindi totoong pangalan ang ginamit ko dito upang matago ang identity namin. Hindi rin sakto yung dialogues but the point is there naman.)
2008
Parang tanga lang ako noon. Umiiyak ako habang pauwi galing sa bahay nila. Sobrang sakit talaga ng nararamdaman ko noon, pero kung masaya siya kahit masakit para sa akin kailangan kong tanggapin ito.
---
Hinihintay ko ang friend kong si Kuya Lewell dahil ipapakilala niya ang boyfriend niyang si Gary. Oo, pareho silang lalake, but I'm fine with that. Kahit hindi ako bi okay lang naman sakin na may mga kakilala akong ganun kahit onti sila.
Nung nagtext sila na nasa labas na sila ng dorm ko saka na ako lumabas. Syempre nakakahiya nung time na yun, 15 years old pa lang ako. Oo nagdodorm din ako dahil nagaaral ako noon sa isang high school ng isang tanyag na unibersidad sa Manila at hassle umuwi dahil taga Fairview ako. Hindi rin ako kagwapuhan at 5'6" lang tangkad ko, si kuya Lewell kasi gwapo yun. Maputi, 5'9" ata ang height basta mas matangkad siya sakin at talagang gwapo. Siguro may itsura din ang boyfriend niya kaya nakakahiya.
Paglabas ko, nakita ko agad si Kuya Lewell kasama si Gary. Dun ko pa lang nakita si Gary. Hindi naman siya kagwapuhan pero mukhang ayos naman siya. Mukhang mabait at tahimik.
"Kuya Lewell! Siya na ba si Kuya Gary?"
"Oo Paolo siya nga. Siya sa Gary boyfriend ko."
Ngumiti naman si Kuya Gary sakin. Kuya tawag ko sa kanila dahil nakasanayan ko nang tawagin ng kuya ang isang taong mas matanda sakin. Dahil nga 20 si Kuya Lewell, kuya tawag ko sa kanya.
---
Nung matapos ang araw na yun naging close kami ni Kuya Gary. Kung tutuusin mas close kesa kay Kuya Lewell, kaya tinuring ko na siyang parang tunay na kapatid dahil siya ang nagpuna sa pagmamahal na hinanap ko sa tunay kong kapatid dahil kamao niya lagi ang nakakasalubong ko pag umuuwi ako sa bahay.
Nung pinakilala sakin ni Kuya Lewell si Gary, 4 na buwan na sila nun. Three months after nung pinakilala sakin si Kuya Gary, bigla siyang nagtext sakin.
"Paolo, pwede ba tayong magkita sa Megamall?"
"Sige kuya Gary pero bakit? Anong gagawin natin?"
"Kanta lang tayo. Sige na."
Pumayag naman ako syempre. At pumunta naman ako sa Megamall agad, at dun ko siya nakita, medyo malungkot.
Kumanta kami sa Timezone nun, halos lahat ng kinanta niya ay mga kantang alam kong kinakanta nila ni Kuya Lewell kaya sige lang. Pagkatapos kumanta ay pumunta kami sa dorm ko na isang jeepney ride lang from Mega. At doon sa dorm ko nilabas niya ang tunay niyang saloobin.
"Wala na kami ni Lewell." Sinabi niya ito habang umiiyak.
"Hala bakit naman?"
"Hindi ko alam sa kanya. Biglaan na lang."
"Sige kuya, iiyak mo lang yan. Promise ko sayo tutulungan kita. Kung kailangan mo ng kausap or anything nandito lang ako."
----
Simula nung naglabas siya ng loob sakin naging madalas ang aming pagsasama. Madalas gumimik, madalas magmall, madalas kumanta, pero hindi niya parin makalimutan si Kuya Lewell. Pero dahil sa pagsasama namin, mas nakilala ko siya. Sobrang bait niya, sobrang maaalalahanin, parang iba na ang nararamdaman ko para sa kanya. Hanggang sa dumating ang isang araw nung kumakain kami sa isang resto noon.
"Kuya. Alam mo parang iba na nararamdaman ko sayo."
"Anong iba?"
"Ewan ko ba, hindi ko masabi eh."
"Mahal mo ako?"
"Syempre naman kuya! Kuya kita eh!"
"Eh ano yang 'ibang' nararamdaman mo?"
"Hindi ko nga alam, basta masaya ako pag nakakasama kita at nakakausap ganun. Magaan sa puso."
"Puso? Alam mo bunso, ganito. Wag muna tayong magkita. Wag muna tayong magusap, kahit text. Ayos lang?"
Biglang parang nahulog puso ko nun, hindi ko alam kung bakit, pero may kakaiba akong nararamdaman nung sinabi niyang wag muna kaming magkita. Syempre napa 'oo' na lang ako.
----
Dumaan ang mga araw, dumaan ang mga linggo. Kahit hindi ko siya nakikita o nakakatext man lang, hinahanap hanap ko siya. Dun ko napagisip isip, 'Mahal ko nga ba talaga siya? Pero hindi pwede, lalake ako, lalake siya. Hindi tama to diba? Siguro kaya siya lumayo para mawala tong nararamdaman ko.' Yan ang mga inisip ko nung panahong iyon. Pero hindi nagbago nararamdaman ko para sa kanya. Kahit buwan na lumipas, mas lumalim pa ata nararamdaman ko sa kanya habang hindi ko siya nakakapiling.
Makalipas ng dalawang buwan, naglalakad ako ulit noon sa Megamall, dahil naging tambayan ko yun nung high school ako. Sa paglalakad ko, merong tumatawag sa pangalan ko, "Paolo! Paolo!"
Dun ko nakita sa Kuya Gary tumatakbo papunta sakin. Nahulog ulit ang puso ko. Sa wakas nakita ko siya ulit. Pero syempre hindi ko pinahalata.
"Kuya! Namiss kita ah!"
"Ako din bunso! Tara kumain ka na ba? Kain tayo!"
Kumain kami sa isang unli rice na restaurant. Habang kumakain syempre nagusap kami tungkol sa maraming bagay, hanggang sa may tinanong siyang nagbago ng lahat.
"Kamusta ka na?"
"Ayos lang naman ako kuya syempre! Ikaw?"
"Hindi. As in yung nararamdaman mo sakin."
Nagisip ako ng malalim nung sinabi niya yun. Matagal bago ako nagsagot. Naisip ko kung sasabihin ko na mahal ko nga talaga siya, baka lumayo siya ulit.
"Wala na! Hehe. Ito talaga ang tagal na nun inuungkat mo pa! Kain na lang tayo." Yan ang sinagot ko.
"Oo nga naman. Hehe. Sige kain na tayo."
Simula nun nagbago na lahat.
Mas napalapit na ako sa kanya, mas minahal ko siya, pero hindi ko pwedeng ipahalata, pero napakahirap. Syempre tao lang siya, nagkakaroon din siya ng mga fling dahil may itsura naman siya kahit paano, tapos ipapakilala niya sakin. Syempre pag ipinapakilala sakin, ngiti naman ako, pero deep down inside, sana ako na lang taong nagugustuhan niya. Dun ko unang naramdaman ang sakit.
2009
Ilang buwan ang lumipas at nagpatuloy ang ganung sistema, magkasama kami, pero hindi niya alam na mahal ko siya. Kailangan ko nang maglipat ng dorm dahil ang schedule ko noon ay mula umaga hanggang hapon ay klase at ang hapon hanggang gabi ay OJT dahil 4th year na ako at may OJT ang school ko at syempre inalok niya ang tulong niya.
Dahil nga masaya akong tutulungan niya ako, call it corny, pero binilhan ko siya ng teddy bear as a gift of appreciation. Nung tapos na kami magayos ng gamit inilabas ko na yung teddy bear.
"Oh? Para saan yan bunso?"
"Para sayo! Pasasalamat lang."
"Ay bunso. Hindi ko matatanggap yan. Baka kung ano pa isipin nila sa bahay. Alam mo naman pamilya ko."
Syempre inintindi ko na lang. Pero ang bagay na pinagtaka ko, isang linggo makalipas ko maglipat nakareceive ako ng GM mula sa kanya.
"Yehey! Nagbigay sakin ng teddy bear yung crush ko sa subdivision. I-didisplay ko to sa kwarto ko! Ang saya!"
Kumirot ang puso ko. Bakit yung sa akin galing hindi niya tinanggap pero yung sa crush niya dinisplay niya pa sa kwarto niya. Masakit. Kasi pakiramdam ko na hindi niya talaga ako kayang mahalin, pero kung masaya siya, dapat maging masaya ako dahil gusto ko talaga makita siyang maging masaya.
---
Onting buwan lang ang lumipas, habang papunta akong OJT ko sa Ayala, bigla akong hinimatay sa bus. Nagising na lang ako na nasa bandang Buendia na at pinapaypayan ako ng konduktor.
"Manong? Anong nangyari?" Nanghihina kong sinabi.
"Bigla kang bumagsak boy! Hindi namin alam gagawin namin kaya nga nakaparada parin kami dito. Inayos na lang namin higa mo para hintaying magkamalay. Tawagan na natin magulang mo."
Binigay ko cellphone ko para siya kumausap sa nanay ko dahil nanghihina pa ako. Nung nasundo na ako nila nanay, dinala ako agad sa ospital.
Test dito, test doon. Hanggang sa nalaman ang totoong resulta na unang sinabi sa nanay ko. Nanay ko lang kasama noon dahil wala namang pakialam sakin tatay ko lalo na ang totoong kapatid ko, dahil ang inaalala nila ay ang utusan nila. Medyo naluha nanay ko nung kinakausap siya ng doktor. Hanggang sa nalaman ko ang resulta ng tests.
"Iho, meron kang Acute Iron Deficiency Anemia. Mas malala to sa normal na anemia dahil ang bilang ng red blood cells mo ay sobrang baba na. Kung hindi to maagapan baka tumuloy na ito sa leukemia. Sabi nga din ng nanay mo na may history kayo kaya kailangan mo magpahinga."
Doon nagsimula lahat ng kalbaryo ko. Dahil nga sa kalagayan ng kalusugan ko, hindi na naituloy ang OJT ko at nakatapos lamang ako ng 74 hours. Dahil dito, nagkaroon ng spekulasyon sa school na may ibang klaseng sakit ako at iniwasan na ako sa school, pinandidirian at binully nila (ngayon nalaman ko na ang sinabi nilang sakit ko ay AIDS eh syempre, high school will be high school, uso parin ang pangaasar).
Syempre sinong hindi aapektuhan nun? Binubully ka sa school, binubugbog ka sa bahay, meron ka pang sakit na ganito. Tanging si Kuya Gary na lang talaga pinagkukunan ng inspirasyon kong lumaban pa at mabuhay. Sa katunayan dinala niya ako sa subdivision nila, sa isang lugar na parang grasslands at may shed. Mula sa shed makikita mo na napakaraming bituin sa langit na napakagandang tignan. Palibhasa kasi nasa Rizal kami nun kaya walang city lights, kaya kitang kita mo ang mga bituin.
Syempre gumaan loob ko. Mas gumaan to nung bigla niya akong niyakap at sinabi sakin, "Magiging okay din ang lahat."
Sa pagkakataong yun, dun ko naramdaman na mahal niya din ako kahit paano, kahit bilang kapatid, at masayang masaya na ako kahit ganun lang, dahil nagpapasalamat akong nandun siya sa tabi ko kung saan kailangan kong ngumiti.
----
Ilang buwan muli ang lumipas at kahit paano umayos na ang lagay ko, hindi pa naman syempre totally cured, pero mas maayos na. Palapit na din birthday ko nun magiging 17 na ako. December kasi birthday ko kaya malapit na rin matapos ang high school life ko, kahit paano.
Pumunta siya 2 days sa dorm ko before ng birthday ko para nga makaiwas sa pagbisita ng nanay ko sa dorm pagsapit ng birthday ko.
"Okay ba niluto kong pagkain Paolo?"
"Opo kuya Gary! Hehe. Ikaw pa! Kaya nga HRM course mo diba?"
"Alam mo Paolo. Salamat ah."
"Salamat? Para saan?"
"Sayo. Sa lahat ng ginagawa mo."
"Nako! Kuya nga kita diba? Bakit ka mahihiya sakin?"
"Basta. Basta Paolo. Kung ano man mangyari, wag mong sabihin kay Lewell ha?"
"Anong mangyayari kuya?"
Pagkatanong ko ay agad niya akong hinalikan. Nagulat ako na natuwa syempre. Siya ang unang halik ko. Ang taong mahal ko, kahit hindi niya alam ito.
Napakasarap ng labi niya. Napakalambot. Lumaban na ako sa paghalik niya at nilasap ko ang sandali. Hinawakan niya ang katawan ko sa bawat parte. Hinagod niya ang kamay niya sa katawan ko na siyang nagbigay ng kakaibang sarap at saya. Hanggang sa dumating ang kanyang kamay sa aking ari. Dahil hindi ko alam ang ginagawa niya ginagaya ko lang kung anong ginagawa niya sakin. Nagpadala na ako sa sandaling iyon. Hindi nagtagal, pareho na kaming nakahubad sa kama ko. Napakaganda pala ng katawan niya. Mabalbon na medyo may katawan, nakakalibog. Lalo kong minabuti ang paghalik sa kanya hanggang sa bumaba siya sa katawan ko at sinipsip ang mga utong ko.
Mahihinang ungol ang nangibabaw sa dorm ko hanggang sa bumaba pa siya sa ari ko at sinubo ito. Nasa isip ko 'Ito na. Ito na ang hinihintay ko. Nagsama na mga katawan namin.' Napaungol ako ng malakas sa bawat pagsubo niya sa ari ko, halatang sanay na siya. Habang nasa kainitan kami ng sandali, binulong ko sa kanya "Hindi ko alam gagawin kuya." Sinabi niya na lang sakin na "Ako bahala sayo."
Pagkasabi niya nun dali dali siyang umupo sa katawan ko at sinubukang ipasok ang ari ko sa butas ng pwet niya. Napakasarap talaga nun! Halos mabaliw ako sa sarap lalo nung nagsimula na siyang tumalbog talbog siya sa ibabaw ko, at siyempre ako naman sumunod. Nanonood din naman ako ng porn, pero yung pambabae at lalake lang, hindi ko alam yung sa lalake at lalake.
Kinantot ko siya sa ganong posisyon hanggang sa magiba iba na kami ng posisyon. Hindi tumagal ay naramdaman ko na. Lalabasan na ako.
"KUYAAAA. AHHHHH. AHHHHHHH. AHHHHH"
Pumutok ako sa loob niya. Pagkatapos nun ay hapong hapo kaming humiga at nagpahinga.
Ilang sandali lang ay naghanda na kami para sa pagalis niya. Hinatid ko siya sa sakayan niya at nagpaalam.
Hindi ko alam na yun na pala ang huling beses ko siyang makikita.
----
Dumating ang Pasko ng taong iyon at hindi ko parin makalimutan ang nangyari samin ni Kuya Gary. Syempre masaya ako nung panahong yun, pero pagkatapos ay nalungkot ako ng sobra. Naisip ko na, hanggang dun lang kami, pero ang puso niya hindi sa akin.
Dahil sa sama ng loob ko nasabi ko ang nangyaring iyon sa common friend namin ni Kuya Gary at ni Kuya Lewell. Makalipas lang ng dalawang linggo ay nagtext si kuya Gary sakin habang nasa school ako.
January 7, 2010
"Paolo. Hindi ka tumupad sa usapan natin. Sinabi ko sayo na wag na wag mong sasabihin kay Lewell. Paano niya nalaman na may nangyari satin? Ha?! Alam mo tinuring kitang tunay na kapatid kaya ayoko maging tayo, dahil alam ko pag naging tayo, baka mawala na ang turing ko sayo. Ginawa ko iyon upang makabawi sa lahat ng kabutihang ginawa mo sa akin, pero sa isang maliit na pabor hindi mo susundin? Ayoko na. Ayaw na kitang makita. Ayaw na din kitang makatext o makausap. Magkalimutan na tayo. Bye."
Gumuho ang paligid ko. Ang narealize ko na lang ay may tumutulo nang luha sa mata ko. Hanggang sa dumami na ito. Napakasakit. Hindi lang pala, sobrang sakit. Wala na siya. Hindi na siya magpapakita sakin. Pero hindi! Hindi ako papayag, gagawa ako ng paraan!
January nun, at March ang birthday niya, naisip kong pagipunan ang isang bagay na matagal niya nang gustong maasam, ang pinakamalaking SpongeBob Squarepants stuffed toy na pwede. Syempre estudyante lang ako nung panahon na yun, high school pa, kaya talagang pinagipunan ko hanggang dumating ang araw ng kaarawan niya.
Dumating ang March at bumiyahe na ako pa Rizal upang ibigay ang huling regalo ko sa kanya na para sa akin ay magiging tanda ng pagtanggap ko ng pagalis niya sa buhay ko at para mapasaya ko muli siya sa huling beses. Plano ko na iiwan ko sa gate nila ang regalo at mula sa kanto ng street nila, hihintayin kong makuha niya ito bago ako umalis.
Hapon nung makarating ako sa kanila, nung nasa street na nila ako, hindi ako makapunta sa bahay niya sapagkat nandun siya sa swing na gawa sa gulong na nakasabit sa punong katapat ng bahay nila. Syempre hindi ko magawa plano ko dahil nga ayaw na akong makita ni Kuya Gary at baka tanggihan niya pa regalo ko, kaya hinintay ko siya.
Inabot ako ng gabi kakahintay sa kanya na pumasok. Sa isip isip ko, 'Bakit hindi pa siya pumapasok sa bahay? Nagaway kaya ulit sila ng tatay niya?' Hanggang sa dumating ang sagot sa tanong na gumugulo sa isip ko.
May dumating na isang matipunong lalake na may dalang malaking bag, sa hugis nito isang malaking SpongeBob stuffed toy ito pero mas maliit ng onti sa binili ko. Nung magkita sila ni kuya Gary nagulat na lang ako nang naghalikan sila sa harap ko. Isang maikling smack na nagpahulog ng puso ko. Sobrang sakit ng nakita ko. Sa sobrang sakit hindi na tumutulo ang luha sa mata ko, umaagos na siya. Hindi ko na lang napansin na para akong batang umiiyak na tumatakbo palayo. Iniwan ko na ang regalo ko nun, ang inisip ko na lang ay lumayo as much as possible.
----
Parang tanga lang ako noon. Umiiyak ako habang pauwi galing sa bahay nila. Sobrang sakit talaga ng nararamdaman ko noon, pero kung masaya siya kahit masakit para sa akin kailangan kong tanggapin ito.
At least masaya siya sa piling ng taong mahal niya at yun naman talaga gusto kong mangyari, maging masaya siya, kahit na napakasakit para sakin.
----
Nangyari ito 3 years ago.
19 na ako ngayon at mag20 sa December ng taong ito.
Isa na akong 2nd year college student sa isang university, hindi dun sa university kung saan yung high school ko, along university belt ulit tulad dati.
Tatlong taon na ang lumipas, pero hanggang ngayon hindi ko parin siya nakikita ulit, at ganun parin estado ko sa totoong kuya ko at ganun pa rin ang kalusugan ko, kailangan i-maintain, pero hindi pwedeng i-cure. Actually nagstop ako ng 1 year after high school para matutukan ang health condition ko kaya nga 2nd year pa lang ako. Naisipan ko lang i-share ang karanasan ko sa first love ko dito kaya sana nagenjoy kayo. Salamat sa pagbasa
COMMENTS