By: Confused Teacher Tuesday, gaya ng karaniwang araw, maaga akong nagising, inihanda ko mga gamit ko sa school kasama na ang laptop dah...
By: Confused Teacher
Tuesday, gaya ng karaniwang araw, maaga akong nagising, inihanda ko mga gamit ko sa school kasama na ang laptop dahil madalas ay nasa powerpoint ang lesson ko. Hindi ko alam kung bakit masigla ang katawan ko e it is just an ordinary day. Pero parang may image ni Kenn Lloyd na nabubuo sa isip ko kaya ako napapangiti. Ayoko iyong i entertain kaya inisip ko na lamang na namimiss ko bunso kong kapatid na 4th year highshool naman pero halos kaheight lamang ni Kenn Lloyd. Paglabas ko ng gate…
“Good morning sir!” si Kenn Lloyd, nakangiti bagamat halatang namayat ay nagingibabaw pa din ang kagwapuhan.
“Sabay na po ako sa inyo pagpasok.” sa pagkabigla ay hindi agad ako nakapagsalita pero kailangan kong huwag magpahalata sa kanya.
“Aba, Kenn Lloyd, good morning din, kumusta ka na, paano mo nalaman kung saan ako nakatira, kumain ka na ba?”
“Magaling na ako sir, ako pa! hehehe, dati ko pa po alam na dito kayo nakatira kasi may tropa po ako malapit lamang dito ang bahay at nakita ko kayo minsan ng pumasok dito. Opo sir kumain na po ako, sabi ninyo e, kumain ako ng marami nang lumakas agad, nakakahiya naman kung magkakasakit pa ako maaabala na naman kayo.” ang muli nahihiya niyang paliwanag.
“Ah, good, tama iyan saka madami kang hahabuling lessons e kaya dapat lang na busog ka.”
“Sir, siyanga pala, para sa inyo o,” may iniaabot siyang box ng chocolate galing sa bag niya.
“Para saan naman iyan?”
“Sir, hindi ko po kasi alam papaano magpapasalamat sa inyo e, sobra pong saya ko sa pag-aalaga ninyo sa akin noong may sakit ako kaya ito na lamang naisip kong paraan. Sir thank you po talaga ha, ngayon lang po kasi may gumawa sa akin ng ganon eh.”
Napansin ko ang pagkaseryoso ng mukha niya at ang pangingilid ng kanyang mga luha, kaya hindi ko magawang tanggihan ang iniaabot niya.
“Pasensiya na po sir, kung masyado akong oa ha, hindi ko nga po alam bakit naiiyak pa din ako e magaling na naman ako.”
“Nako, batang ito talaga, wala sa akin yun, tungkulin ko iyon bilang adviser mo, at kahit hindi mo na ako adviser, kung kailangan mo tulong ko, text mo lang ako basta kaya ko tutulungan kita. Salamat din dito ha, pano mo nalaman favorite ko Cadburry, hehehe.” pagpapatawa ko para mawala pagkaseryoso niya habang naglalakad kami palabas ng subdivision.
“Fave ko din kasi iyan sir, kaya madalas e iyan lang hinihingi ko pag may pinapadala Mama ko sa kin.” ang nakangiti niyang sagot.
“Dapat pala e samahan mo ako pagkain nito, tutal marami ito, mamayang recess e sabay nating kainin.”
“Ayos iyan sir, gusto ko iyan para may makausap din ako, parang ang dami ko pang gustong ikwento sa inyo sir.”
“Talaga?”at tumango lamang siya habang parang bata na masayang naglalakad.
Iyon ang simula ng pagkakaibigan namin ni Kenn Lloyd, halos araw-araw ay nag-uusap kami. Kung hindi niya ako hinihintay sa labas ng bahay para sabay kami pumasok siguradong nasa may gate siya ng school pagdating ko para lamang batiin ako sa umaga. Minsan naman ay sa hapon niya ako hinihintay para sabay kami sa pag-uwi.
Ilang buwan ding ganon ang sitwasyon namin at nakasanayan ko na lagi siya kausap. malaki na rin ang ipinagbago niya sa school, nakikisalamuha na rin siya at nakikita ko na siyang nakangiti kahit mga kaklase ang kasama. Natutuwa ako sa mga pagbabago niya at nagpapasalamat ako dahil iyon naman talaga ang ipinagdasal ko sa Diyos. Pero madalas nag aalala ako dahil sa nakikita ko parang may kung anong takot akong nararamdaman hindi ko alam kung bakit natatakot akong mapansin ang lahat ng good qualities niya, natatakot akong tuluyan siyang hangaan dahil natatakot akong aminin sa sarili ko na nahuhulog na yata ako at gusto ko lagi ko siyang kasama.
“Siyanga pala, nasaan ang girlfriend mo?” Minsang tanong ko sa kanya habang naglalakad kami.
“A e sir, wala na po akong girlfriend,”
“Nakailan ka na bang girlfriend?
“Dalawa lang sir, nong 2nd year pa po iyon, iyong una, mga 2 months lang kami sa ibang school po kasi siya nag-aaral sa public kaya lagi po kami nag-aaway magkaiba po kasi sked namin pang hapon sila e, iyong pangalawa si Paula.” ang nakangiti niyang paliwanag.
“Si Paula, yung clasmate mo now, ung maganda na naka contact lense?”
“Opo, sir, naging close po kami during rehearsal ng Mr.and Miss Intrams last year.”
“Ah, I see, naalala ko candidate ka nga pala last year.”
“Opo, pero hindi naman ako nanalo, siya po naging Miss Intrams, ako e hindi nga po nakasama sa kahit sa top 5.”
“Hayaan mo may next time pa naman.”
“Nako sir, ayoko na po, sobrang pressure po iyon at ang hirap din ng rehearsal. Wla naman po nag aasikaso sa akin akolamang din mag-isa. Pinilit lamang po nila ako pero ayoko na po.”
“Okey, okey, sabi mo e, ‘wag kang mag-aalala hindi naman kita pipilitin. Nga pla ano nangyari sa inyo ni Paula, kaya pla pakiramdam ko e nag iiwasan kayo sa room.”
“Sir, dami naman kasi niya demands, gusto niya lagi kami magkasama, tapos dapat alam niya lahat ng lakad ko. Ang nakakainis pa sir, alam naman ng lahat na nililigawan siya ni Enzo, pag tinatanong ko ayaw namang aminin, at ang pinapalabas pa lagi e kasalanan ko raw kaya kami naghiwalay.” ang pagmamaktol niya.
“Si Enzo, yung player ng basketball?”
“Opo sir, hanggang ngayon ang alam ko nanliligaw pa rin siya. baka nga po sila na e.”
“Ang babata pa naman ninyo para problemahin yan, mag-aral muna kayo may tamang oras para diyan, darating din tamang babae para sa yo, ikaw pa e ang dali mo makakahanap ng girlfriend. Iyang gwapo mong iyan”
“Talaga sir gwapo ako?”
“Hmmm, gusto mo lamang ulitin ko eh,”
“Hindi nga sir, gwapo ba talaga ako? hahaha!” at nagkatawanan kami.
Totoo naman na gwapo siya, kahit saang anggulo mo siya tingnan, gwapo talaga siya, kahawig siya ni Mike Tan yung tsinitong artista ng GMA. Maputi at makinis ang kanyang balat, at ang mapupungay niyang mga mata ay parang laging nang-aaakit kung makatingin. Napaka amo ng kanyang mukha na pag titingnan mo e larawan pa ng kawalang malay. Matangkad siya at sa edad na fifteen ay makikita mo na may maganda na siyang katawan pati mga muscles sa kanyang braso. Mahilig din siyang mag soot ng muscle shirts na lalong nagbibigay sa kanya ng magandang porma. Hindi naman nakakataka kung bakit napakaraming babae ang madalas nagpapapansin sa kanya.
“E sir, gwapo ka din naman e, sabi nga ng ng mga classmates kong babae, ang hot mo nga daw tingnan pero ang cool pumorma, para nga daw hindi ka namin teacher, pag hindi ka nakauniform parang classmate ka lang namin. Madami nga sa mga estudiyante ang may crush sa ‘yo sir.” ang tuwang-tuwa niyang kwento.
“Hoy Kenn Lloyd, tigilan mo nga ako, hindi ako pinag-uusapan natin ha, ikaw, kaya tigilan mo mga kalokohan mong iyan.”
“Totoo naman sir, di iyon kalokohan, tanungin mo si Joyce Anne, crush ka non, hindi pala, crush na crush pala, lagi nga niya ako tinatanong tungkol sa inyo, lagi niya tinatanong kung mabait ka daw kahit wala sa room, saka kung nakita ko na raw ba girlfriend ninyo , tinatanong din nila kung maganda raw ba siya at sexy sir, hahaha…uy si sir nagba blush,” at kiniliti pa niya ako.
“E sir bakit nga pala wala kayo kinukwento tungkol sa girlfriend ninyo.. Last year balita sa school magpapakasal na raw kayo naikwento din yun ni Mrs. Ramos yung dating adviser namin, dami nga nalungkot ‘non, nong nalaman na mag-aasawa na kayo, pero sabi nila ang swerte daw niya kasi ang gwapo na ninyo, matalino at super bait pa”
“Ah ewan ko sayo, pati si Joyce Anne dinadamay mo, o siya hiwalay na tayo, sakay ka na at akoy sasakay na rin baka abutan pa tayo ng ulan” mabuti na lamang at nasa may sakayan na kami ng tricycle, magkaiba kasing subdivision kami kaya magkaibang tricycle sinasakyan namin.
“Ang daya ni sir, sabay ganon.” ang tila nabigla niyang sabi.
“Umuwi ka na at mag-aral ka, may quiz tayo sa monday, huwag puro dota gawin mo.”
Hindi na siya umimik nagpasalamat ako at hindi na niya ako nakulit, gusto ko na talagang kalimutan ang tungkol sa amin ni Gigi, ayoko mang isipin, hindi ko maintindihan pero sa kabilang banda ngayon ko lamang naiisip na oo nga at masakit, pero mabuti na rin at nangyare iyon ngayon kesa naman kung kasal na kami, isa pa ay parang ngayon ko lamang naisip na hindi pa rin naman yata ako ganon kahanda dahil ang totoo, kahit pang apat na girlfriend ko si Gigi ay siya lamang naman ang seryoso sa lahat, yung iba ay inabot lang ng months. At mula ng naging kami ni Gigi 5 years ago, sa kanya na lamang umikot ang mundo ko. Ngayon ko lamang naramdaman na maenjoy ang aking sarili na mag-isa. Akala ko noong una ay titigil na ang mundo pag nawala siya, hindi pala, parang ang dami pa palang pwedeng mangyare kahit wala na siya at ang kasiyahang nararamdaman ko ngayon hindi ko alam kung mararamdaman ko ito kung narito siya.
Pagpasok ko sa kwarto, nahiga ako sa kama kahit hindi pa nagpapalit ng uniform, naisip ko si Kenn Lloyd, ano ang misyon ng batang ito sa buhay ko. Bakit dumating siya sa buhay ko sa panahong ito. Lagi siyang nagpapasalamat dahil tinulungn ko raw. “Sir thank you sa lahat.” naalala ko na madalas niyang sabihin sa akin.
“Para saan naman?”
“Sa lahat sir, hindi lang nong may sakit ako, kahit hangang ngayon, tinutulungan nyo pa rin ako, akala ko noon wala ng magmamalasakit sa akin, hindi ko nga alam ang direksyon ng buhay ko noon, pumapasok lamang ako kasi yun ang gusto ng Papa ko, pero kung ako lang matagal na akong nag stop.” ang madamdamin niyang pahayag. “Buti na lamang sir at nariyan kayo palagi na nagbibigay inspirasyon sa akin na kahit wala parents ko sa tabi ko may nagpapaalala at umuunawa sa akin”
Pero parang siya ang nagbigay ng bagong direksyon sa buhay ko, parang ako ang tinulungan niya, sa panahon ng depression, nang panahong hindi ko alam ang gagawin ko, na pilit kong tinatago at itinatanggi ang malungkot kong kalagayan dumating siya to cheer me up. Hindi niya alam ako ang napapasaya niya sa bawat araw na kasama ko siya, sa kanyang walang katapusang kwento at mga pangungulit. Nalimutan ko ako ang tinulungan niyang mag move on. Ang mga ngiti niya ang muli nagbigay pag-asa sa akin na pwede pa palang mangarap at pwede pang umasa na may magandang bukas na naghihintay. Ang mga inosente niyang tanong ay para bang nagbibigay sa akin ng pagkakataong mag isip na masyadog unfair kung uubusin ko mga oras ko sa pagmumukmok samantalang bata parin naman ako kung tutuusin at marami pang pwedeng gawin. Ipinaramdam niya sa akin na hindi lang kay Gigi umiikot ang mundo. Hindi lang si Gigi ang may kakayahang pasayahin ako at higit sa lahat hindi si Gigi ang buhay ko. Hindi ko alam nakatulog pala ako sa ganong ayos.
Medyo naalimpungatan pa ako sa tunog ng cellphone ko na gumising sa akin, at bago nagregister sa utak ko na hindi pa umaga kahit may liwanag na nanggagaling sa sa bintana e nakailang missed calls na. Dinampot ko ang cellphone ko at bago pa ako magsalita.
“Sir, ang tagal nyo namang sumagot, ano ba ginagawa ninyo ha?, kanina pa ako tumatawag” ang pagrereklamo ng nasa kabilang linya bago ko pa man mabosesan.
“O, Kenn Lloyd, ano problema at napatawag ka, pasensiya na nakatulog ako e,”
“Hahaha.. ganon po ba, akala ko may ginagawa na kayong hmmmm, baka nakaabala po ako.” ang may pagka pilyo niyang biro.
“Luko-luko, kung anu-ano iyang iniisip mo. Ano bakit ka nga tumawag?
“Ay badtrip si sir, wag na nga lang po” medyo nahihiya niyang sabi.
“Ano nga kasi?” medyo pinaramdam kong naiinis na ako.
“Sir, pwede ba diyan ako kumain ngayon, tinatamad kasi ako magluto, e nakakasawa naman mga tinda don sa labasan,”
“Nakow, iyon pala kaya ako ginising,” at napangiti ako kahit hindi niya nakikita.
“E sir, pasensiya na po, sige na sir, magdadala ako ng lulutuin sabihin ninyo lang kung ano,” kahit hindi ko siya nakikita parang alam kong napapakamot siya nga ulo.
“Huwag ka na mag abala meron naman ako dito , sige na pumunta ka na dito at tulungan mo ako magprepare.”
“Whoa! thank you sir, ang bait ninyo talaga, Lab yu sir!” sabay baba ng phone.
Hindi ako nakasagot, gusto ko sanang tanungin anong sinabi nya, tama ba narinig ko na nag I love you siya sa akin? Pero huli na naibaba na niya ang phone. Ayokong bigyan ng malisya narinig ko, normal naman sa mga estudiyante ung nag a I love you sa ibang tao, marami din namang nag a I love you sa akin pag may ginawa akong natuwa sila, may mga co-teachers din akong nagsasabi non sa akin. Pero bakit kakaiba ang kay Kenn Lloyd, bakit parang may kilig, bakit parang may hatid itong saya. bakit parang gusto kong ulitin niya, parang gusto ko sinabi niya.
“O ano ba gusto lutuin? Hindi mo pa sinabi kanina noong magkasabay tayo para mas maaga nakapaghanda.” bungad ko pagkapasok niya ng pinto.
“Pano sir, bigla ka sumakay ng tricycle, nakakahiya naman isigaw ko don na makikikain ako, baka sabihin ng mga tao don e ang kapal naman ng mukha ko, hahaha!”
“E bakit ngayon hindi ka nahihiya sa akin?” ang pang-aasar ko.
“Sir naman!” at tila napahiya siya.
“Joke lang, ito naman, siyempre ok lang sa akin yun, kahit anong oras pwede ka makikain dito.”
“Talaga sir? sinabi mo yan ha, walang bawian” at muli nakita ko ang mga inosenteng ngiti mula sa kanyang mga labi.
“Pero depende yung kung may pagkain ako, syempre pag wala, hindi pwede.” ang palusot ko.
“Ay ang daya talaga, o sige na sir pag wala kang pagkain ako magdadala tapos dito na lamang tayo kakain. O ano sir, ano na po lulutuin natin ako’y kanina pa gutom baka hindi ninyo alam.” ang tila pagyayabang niya.
“Aba e demanding tong batang ito ah.” at nagkatawanan kami sabay punta sa kusina para maghanap ng maluluto.
“Gusto mo ba pininyahang manok, masarap yun paborito namin yun sa bahay, madalas iyon niluluto ni Lola pag umuuwi kami”
“Actually sir, di po ako pamilyar don, pero gusto ko matikman, kung paborito ninyo yun tiyak masarap yun.”
“Nako, kulang ng ingredients, pwede ba bili ka sa grocery sa kanto ng pickles, at pineapple chunks, ibabad ko pa kasi itong chicken sa tubig at masyadong na frozen na”
“Okey lang sir, yun lang po ba, baka meron pa para isang takbo ko na lang, may dala naman akong motor sir.” ang nakangiti niyang sagot.
“Hoy, mag-ingat ka ha, wag masyadong excited madami pang oras.” Hindi ko alam kung nadinig niya ako dahil mabilis siyang nakalabas ng kusina.
Habang naghahanda kami, hindi ko maiwasan mapatingin sa kanya, ang saya niyang panoorin parang punum puno siya ng pag-asa, lagi siyang nakangiti habang tinatanong sa akin kung anong hiwa ang gagawin. Pero hindi ko alam kung sino ang mas masaya sa amin sa oras na iyon pakiramdam ko mas masaya ako , ayaw ko ng matapos ang oras na iyon, parang sapat na sa akin pagmasdan mukha niya habang masayang kasama ko sa loob ng bahay.
“Sir, ano ba, tama ba ginagawa ko dito sa potato, kanina ka pa ngingiti-ngiti diyan, ano ba kasi iniisip mo?” nabigla ako sa pagsasalita niya.
“Ha!, Ah e, oo, No, mali pala, i diagonal mo ng konti, saka dapat pare-pareho ang size para sabay-sabay maluto, dapat pati halos ka size lamang siya ng carrots para maganda tingnan pag nakahain na.” ang natataranta kong sagot pagkatapos ng pagkabigla.
“Yes, Chef Boy Logro, mamaya turuan nyo din ako magluto tapos yung ping, ping, ping….hahaha.”
Habang nagluluto, hindi ko mapigilan ang pagtulong niya gusto niya siya maghahalo e dahil wala naman siyang experience sa pagluluto, madalas tumatapon ang niluluto namin.
“Hindi naman kasi pala yang ginagamit mo, hindi ka naghuhukay ng balon ha, lagyan mo ng konting art ang paghalo, wag yung parang may kaaway ka, ganito lang.”
Sa bawat paghawak ko sa mga kamay niya para i guide sa paghahalo. May kung ano akong nararamdaman. Dahil halos magkadikit na rin ang aming katawan, nalalanghap ko ang amoy niya na kahit hindi pa siya nakakaligo e naamoy ko pa rin ang pinaghalong pabango at natural na amoy ng isang kabataan. Napakasarap ng pakiramdam. Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito, madalas titingin siya sa akin saka ngingiti lalo na sa mga oras na halos magkadikit na ang aming mga pisngi.
“O siya, were almost done!, Tikman mo na kung tama na sa yo ang timpla, matabang kasi ako tumimpla e, kung natatabangan ka pwede natin dagdagan ng asin” Kumuha ako ng kutsara at sumandok ng konting sabaw saka ko iniabot sa kanya,
“Ayos na sir, the best ang sarap pala nito, o tikman mo sir,” at inilapit sa akin ang kutsara na may tira pang konting sabaw.
“Ayoko nga, galing na sa bibig mo yan, kukuha na lang ako ng iba.” sabay iwas ko.
“Ang suplado naman ni sir, nag toothbrush naman ako ah, saka di ko naman sinubo ang kutsara, sige na sir o tikman mo na, promise ang sarap talaga, luto nating dalawa ito ha, my participation din ako sa pagluluto”
Di ko na naiiwas ang ang bibig ko na ilapit niya ang kutsara at tama naman masarap nga. At totoong proud na proud siya dahil masarap ang resulta ng aming niluto.
“Busog na busog ako sir, ang sarap! uulitin ko ito sa bahay, at pag perfect ko na lasa, iinvite kita na don kumain para matikman mo din.” pagyayabang niya.
“E kelan naman kaya un, wala ka nga alam lutuin kundi noodles at nilagang itlog.” ang pang-aasar ko.
“Watch and learn sir, kakayanin ko yan para sa inyo.”ang pagyayabang niya.
“O siya, don ka na muna, sa salas, at liligpitin ko muna itong pinagkainan natin.”
“Ay sir, hindi naman pwede yan, ikaw ang pumunta doon at ako na po ang bahala dito,” ang pagkontra niya.
“Bisita kaya kita.”
“Kahit na, basta ako na po bahala dito” ang mapilit niyang sagot.
“O sige, tulungan mo na lang ako kung talagang mapilit ka.”
Hindi ko makakalimutan ang mga sandaling iyon, habang naghuhugas kami ng pinggan , may mga pagkakataon na ang pinupunasan niya ng sponge e mga kamay ko na saka niya hahawakan, minsan naman ay wiwisikan niya ako ng tubig pero syempre hindi naman ako papatalo at gagantihan ko siya hanggang minsan ay nauuwi sa basaan at tulakan at sa paglalaro namin ay nagkakayakapan na kami. Sobrang saya, pakiramdam ko bumalik ako sa pagiging bata, sa mga ngiti at tawa ni Kenn Lloyd pakiramdam ko parang walang dahilan para isipin ko ang bukas, parang pag kasama ko siya wala ng mas mahalaga pa kundi ang ngayon, kailangang samantalahin ko ang ngayon na kasama ko siya dahil ayokong isipin na matatapos din ang kasiyahang ito.
Ayokong isipin na may mali sa ginagawa namin o sa iniisip ko dahil kung mali ito bakit pareho kaming masaya. Hindi ko rin maintindihan ang batang ito, ramdam ko ang tuwa sa kanya sa tuwing magkasama kami. Pareho ba kami ng nararamdaman, pareho ba kami ng iniisip. Ayokong isipin na tama ang hinala ko. Ang dapat kong isipin ay sabik siya sa kalinga, sabik sa pagmamahal ng pamilya, ng isang kuya, ng isang kaibigan o ng isang ama. Tama, pagmamahal ng isang ama ang nakikita ni Kenn Lloyd sa akin kaya hindi ko dapat bigyan ng malisya.
Nagkwentuhan pa kami nang maya-maya.
“Nako sir patay, anong oras na po?” ang bigla niyang tanong.
“10:20 na, bakit may lakad ka ba?”
“Wala po, e pano ako makakauwi diba may curfew dito sa atin?” ang natatakot niyang sagot.
Saka ko lamang naisip na may curfew nga pala sa baranggay namin mula 10:00 pm – 4:00 am. “Paano nga yan? hindi bale sasamahan na lamang kita para pag may sumita sayo ako na lamang ang magpapaliwanag.” paninguro ko sa kanya.
“E sir, pano tayo lalabas niyan ang lakas pa ng ulan, pano pati pagbalik ninyo?”
Malakas nga ang ulan sa labas, iyon yung panahon ng habagat last year na kahit walang bagyo patuloy ang pag-ulan. Pero hindi pa ito yung panahon na talagang halos isang linggong walang pasok dahil sa baha.
“Sir, lulubusin ko na pang aabala, baka pwedeng dito na ako matulog, wala namang pasok bukas, kahit dito lamang sa salas ninyo, maglalatag na lamang ako kahit carton.” ang pakiusap niya.
Pano ako sasagot, paano ko sasabihing gusto ko, pano ko sasabihing gusto ko nga e sa kama ko siya matulog para magkatabi kami, pero natatakot ako, natatakot ako sa pwedeng mangyari sa pwede kong gawin o sa pwede niyang gawin na hindi ko mapigilan ang sarili ko. Bakit ba para kang tukso Kenn Llyod, bakit ba parang pinipilit mo akong dinadala lagi sa sitwasyong ang hirap atrasan.
“Sir, sige na please….., dito na ako matutulog.” muli niyang pakiusap.
Paaano ko ba tatanggihan ang mga matang iyon. Ang mga matang iyon na sa tuwing titingin sa akin ay parang nahi hypnotize ako parang nawawalan ako ng lakas na tumanggi. Bakit ba parang hindi ko kayang magsabi ng hindi pwede kahit alam kong iyon ang dapat, bakit iba ang sinasabi ng isip ko pero parang hindi kayang sabihin ng dila ko?
“O sige na nga, ano pa ba magagawa ko, nakaka konsiyensiya naman na pauwiin kita ng ganitong oras pag may nangyari sa ‘yo ako pa masisisi mo.” nabigla ako ng bigla siyang yumakap sa akin.
“Thank you sir, ang bait mo talaga, kaya lab na lab kita e.” Sabay bitiw at takbo palabas. “Saglit lang sir, iaayos ko lang motor ko at baka mabasa.”
Hindi ako nakasagot dahil sa pagkabigla. Hindi ko na alam ang gagawin. Pinanood ko lamang siya habang masayang papalabas ng pinto. Ano ba itong nangyayari sa akin, ano ba itong ginagawa mo sa akin Kenn Lloyd Suarez?
COMMENTS