By: Prince Zaire We have this subject nung 4th year, planning subject. We need to immerse ourselves in a unique community na preserve na pre...
By: Prince Zaire
We have this subject nung 4th year, planning subject. We need to immerse ourselves in a unique community na preserve na preserve parin ang culture, architecture at traditions. Every group, sampu yung members, Batanes yung sa amin. Di ko kasama sina Kaira noon, sa Sagada sila, yung iba naman Ilocos. I was mesmerized by the place, it was a paradise actually. Parang dinadala ka ng lugar na iyon sa ibang dimension, so tranquil.Bale 1 week kami doon para mag-gather ng data at details. The third day, sa Community Chapel na yung ido-docu namin. I refused to go with the group, nag-dahilan nalang ako na masama ang pakiramdam ko. Pero ang totoo, I hate to enter places of worship, hindi talaga ako bagay dun. Kung naghahanap kayo ng malalim na dahilan, wala akong maibibigay.
Instead, pumunta ako sa Lighthouse, dun sa Mahatao, para medyo malayo from Fundacion. Di ako nabigo sa tanawin na nakita ko. It was very relaxing. Kung pwede lang sana tumalon nalang sa Cliff at instant na mawawala na yung frustrations ko sa buhay, ginawa ko na. Pinikit ko yung mga mata ko, linanghap ang fresh air, pinakingan ang sound of nature. Nung dumilat ako, I saw the beautiful Mountain ranges, bigla akong may naalala. “Tang ina, lakas naman makathrow-back, hindi naman Mayon yan, bushit. Bushit ka, Pierre Matthew Fuentebella”. Sigaw ko, knowing na wala naman makakarinig sa akin doon.
“Di ka niya maririnig, nagsasayang ka lang ng energy” biglang may nagsalita sa likuran ko. Pagtingin ko, si Enzo, sinundan pala niya ako. Di ko nalang siya pinansin.
“Affected ka parin ba, siya ba ang dahilan kung bakit ganun yung reasoning mo sa Philosophy class, bitter na bitter?
Di parin ako sumagot. Actually, isa si Enzo sa mga numi-ninja moves, nagpapapansin. Bisexual siya sabi ng iba, pero di ko pa siya nakitang nagka-relationship sa guy, mostly girls yung nililigawan niya. Gwapo naman siya, mas matangkad lang ako ng konti sa kanya, may lahing Chinese, mayaman, maputi. Pasado naman, pero di ko type.
Kahit mukha namang masarap, ay este, mabait pala.
“Tama nga ako, mahal mo pa siya, base sa kilos mo, one sided love yan noh?”
Dun na ako nainis, pakialamero ang gago. “Why? Do you care? Ba’t ka ba nangingialam?
“I just want to help, baka kailangan mo ng makakausap”
“Thanks, but no thanks”
“Ang suplado naman nito, tama nga sila, hindi ka lang opinionated at matapang, matalino ka nga, magaspang naman yang ugali mo. Why do you let pain consume your beautiful heart?”
“Gago ka rin no, close tayo? You don’t have the right to judge me, hindi mo ako kilala, at di mo ako maiintidihan”
“Then magpakilala ka, ipa-intindi mo sa akin yung mga di ko maiintindihan. Yan yung hirap sa iyo, you let yourself to believe na kayang iprocess lahat ng utak mo ang mga nangyayari. Yang pagiging suplado mo, defense mechanisms mo lang yan. Actually, behind those defensive walls of yours, is a fragile soul, a fragile heart. Why not try to bring those defensive walls down, and let other people help you”
May point siya dun, pero marami parin akong di naiintindihan.
“Trust me Grei, I’m a good listener”
Trust, big word in a small pack. Nabibili sa mga suking botika? Punyeta, yun yung mahirap ibigay, ang Trust. Pero I tested my chances, nagopen-up ako sa kanya. Marami siyang pinayo sa akin, marami siyang tinurong ways on how to handle situations efficiently. Nakuha na niya yung loob ko, nagtatawanan na kami.
“Alam mo Enzo, sana mas maaga kitang nakilala. Parang hindi tuloy bagay sayo maging Arkitekto, bat di ka kumuha ng Psychology, baka mas marami kang matulungan dun”
“Actually yun yung gusto ko noon, but my Dad insisted me to take this fucking course, nung tumagal, ginusto ko naman na.”
Hapon na nung makabalik kami sa Fundacion. That was the start of our friendship. Nung natapos yung Batanes trip, mas naging close kami ni Enzo. Siya yung kasa-kasama ko tuwing lunch pag wala si Kaira. Siya yung sumasama sa akin sa Vargas, o kung trip ko mag-sketch sessions somewhere sa University pag free time. Dun din siya nagpaalam na manliligaw daw siya sa akin. Na gusto daw niya ako.
Natawa ako nung una, pero napansin ko namang seryoso siya. “Tignan natin”.
Nagsimula na siyang magbigay ng kung ano-ano. Una flowers, pink roses. Wrong. I hate roses. Second. Isang malaking stuff toy na white at chocolates na may almond nuts. Wrong ulit. Ayoko sa stuff toys at lalong ayoko sa nuts, allergic ako dun. The third time, nag-aya siyang manood ng sine. Pumayag naman ako, pero yung bet niyang movie - horror. Very Wrong. Pinaka-ayoko na genre ang horror, horror na nga ang buhay ko, manonood pa ako ng tulad nito. Sa sobrang inis ko, iniwan ko siya sa sinehan. 4th time, binigyan niya ako ng libro, medyo nag-smile pa ako nung una kasi naka-balot pa ito. Pero nung buksan ko, pakshet dre, isa lang namang “devotional book”. I returned it to him. Mahilig ako sa libro, pero hindi ganong genre. Buti sana kung Rick Riordan nalang binigay niya, tatanggapin ko pa. Maka Dan Brown ako, Bertrand Russel o di kayay Richard Dawkins. Siguro signs iyon na di kami bagay, he’s my total opposite. Pero pagbigyan nalang natin, kasi I believe in the law of magnetism. Opposites do attract.
One Thursday morning, wala akong pasok nun. It was 7:00 in the morning, may nag-door bell sa apartment. Ako lang naman yung tao sa apartment kaya ako lang ang magbubukas ng pintuan. May naiwan sa labas ng pinto, isang boquet of white stargazer at isang napaka-cute na Siberian Husky na puppy. Nakakagood-vibes yung mga yun, kinarga ko yung puppy at may nakasabit na card sa collar nito.
“Dy, I’m so sorry sa mga flaws ko, I should’ve known you better. Hope this makes you smile”. Yan yung nakasulat sa card.
“Dy?” Tang ina!” yan yung nagging reaction ko,tumingin-tingin ako sa labas nagbabaka-sakaling makita kung sino yung nag-iwan ng gift, wala naman. Bumilis yung tibok ng puso ko nung mabasa ko yung card. The disaster is coming back.
Di ako nabwisit, rather nagpasalamat nalang ako sa cute na husky, matagal ko nang pangarap magkaroon nun, sa mahal ba naman niya. Plus the stargazer, yun yung favorite flower ko. There was this time when I was a kid, may napulot ako na tatlong parang sibuyas sa daan. Tinanim ko siya sa bakuran namin, inalagaan, hanggang sa lumaki ito. Maganda kasi ang klima sa probinsiya namin, appropriate sa mga halaman. Akala ko talaga nung una, sibuyas yun, hindi pala, nung namulaklak na, tuwang tuwa ako- stargazer pala yun.
The next day sa school while I was walking along E.Delos Santos, may narinig akong tumawag sa pangalan ko. Lumingon naman ako, si Enzo pala, and then he run towards my direction.
“Hi Grei”
“Oh bakit?”
“Eto naman, umagang umaga ang sungit na. So, kumusta si Cody? Nagustuhan mo ba?”
“Sinong Cody?”
“Yung Husky na binigay ko, Cody pala yung pangalan niya. Oh ayan ah, siguro naman hindi na ako palpak dun, nag-research kaya ako, thanks to Kaira”
“Ikaw? Ikaw yung nagbigay nun?” sabay suntok sa braso niya.
“Aray, ganyan ka ba magpasalamat? Thank You ha. Hindi mo talaga alam na sa akin galing yung gift? Bakit, may iba ka pa bang manliligaw?”
“Bakit DY yung tawag mo sa akin dun sa card?”
“Ah yun ba, nakita ko kasi yung term na yun sa sketchpad mo, sabi dun, To my Dysaster & Dyfender, My DY. Ang sweet noh kahit wrong spelling?”
“Next time wag mo na akong tinatawag na DY ah, hindi maganda, Grei nalang”
“Yes officer!”
“Pati yan, ayoko niyan”
“Ok, pero pwede na ba?” tanong niya.
“Ang alin?”
Di siya sumagot pero bigla nalang niya akong hinalikan sa labi, smack lang naman. Sabay takbo papalayo sa akin.
“Gago ka Enzo” sigaw ko. Tumingin sa akin yung mga nakaka-salubong ko. Nagpatuloy nalang ako sa paglalakad. Pero infairness, kinilig ako dun, at relieved narin ako knowing that si Enzo lang pala ang nagbigay sa puppy at dun sa bulaklak, akala ko si….. Nevermind!
Yung status namin ni Enzo, parang kami na hindi kami. More than M.U, gusto lang naming ma-preserve yung friendship. Ayoko na kasi na pag naging kami, tapos nag-break, then mapuputol na yung friendship. Ayoko na may maulit pa. Enzo is my second best friend next to Kaira. One Sunday in February, nagpunta ako sa Friel, isang Dance Studio. Yung totoong name niya actually ay may kinalaman sa kape. Hahahaha, malapit lang sa apartment yun. Aside from painting, pagsasayaw rin ang pinagkaka-abalahan ko. Jazz Punk at Contemporary yung sinalihan ko na group, we also do lyrical. After ko dun sa Friel, sinundo ako ni Enzo, mag-MOA daw kami. Dumaan muna kami sa apartment at nagpalit ako ng damit, tapos dumiretso na kami ng Pasay.
Naglakad-lakad lang kami, tapos kumain. Malapit kami noon sa may rink, at bigla kong gusto mag-skate.
“Enzo, tara skate tayo”
“Marunong ka?”
“Hindi, gusto ko lang i-try, tara, ikaw ba marunong ka?”
“Ako pa”
“Sabi mo eh” – pero actually, marunong akong mag ice skating. Tinuruan ako ni Kaira nung 1st year, baka di niyo natatanong, figure ice skater si Kaira during her elementary & high school days. Kaya nga lang medyo nag-gain siya ng weight these days, kaya madalang na kami dito. After naming magbayad at magpalit, tumungo na nga kami ni Enzo sa rink, magkahawak pa kami ng kamay. – Awkward. Patapos na yung song nung nakarating kami sa rink, biglang napalitan ng Christina Perri song – Jar of Hearts.
May naalala ako sa kanta na yun, aside from me may iba pang may favorite sa kantang yun. Bigla ko nalang binitawan yung kamay ni Enzo at nag-glide sa rink.
“Hoy” sigaw ni Enzo, pero nadala na ako sa kanta nag-glide na ako around the rink. Di ko na naririnig yung sinisigaw ni Enzo, basta nakatingin lang siya sakin. Inikot ko ang rink, and do some moves na tinuro ni Kai sa akin. Konting jumps & spins lang yung alam ko. Buti sakto yung landing ko, di ako bumagsak. Saktong patapos na yung kanta, nang lapitan ko si Enzo, di man lang siya gumalaw sa naunang pwesto namin kanina.
“Oh, napano ka?” tanong ko.
“Ba’t di mo sinabing Pro ka pala sa figure skating? Para akong tanga dito, you’re so good baby, kaya kita love eh”
“Baby? Uy, basics lang yung alam ko, Pro ka diyan. Di ko nga magawa yung Biellmann spin o a perfect tripple Lutz man lang. Single Salchow lang ako. Ay, mas maa-amaze ka pag napanood mo si Kaira, spin kong spin yun, jump kung jump.”
“Basta, mas love na kita ngayon, talented kiddo ka pala eh, pa-kiss nga”
“Ooops, di ba sabi mo kanina, marunong ka? Ba’t di ka maka-balance, di ka gumalaw”
“Ang totoo niyan, di talaga ako marunong. Gusto lang kita samahan, sa pag-aakalang di ka rin marunong”
Tinawanan ko siya, medyo nainis siya kaya tumigil ako. Inabot ko yung kamay ko sa kanya. “Come, grab my hand, ganyan din ako nung umpisa, maraming beses ako natumba, pero di sumuko si Kai sa akin, malay mo matuto ka rin, kahit simpleng pagbalance at pag-glide lang” Pinagpatuloy nga namin ang pag-glide sa yelo, naka-alalay parin ako kay Enzo. Kung hindi ako siguro nag-aral dito sa Manila, di ko mae-experience tong mga ganito.
Mga 9:30 na nang maka-uwi na kami ni Enzo sa Q.C. Hinatid niya ako sa apartment. Medyo masakit na yung katawan ko noon pero nag-enjoy ako. Pumasok siya saglit sa loob ng apartment at nilaro si Cody, saka siya nagpaalam. “Grei, salamat sa pagsama sa akin today, this is one of the best” sabay kiss niya sa forehead ko. Sincere kiss. Umalis na nga siya, then I locked the door. Tahol ng tahol si Cody, gets ko na noon, gutom na siya.
Saturday, the following week, feeling ko nag-converge yung Universe against me. Naiwan ko yung susi ng apartment sa loob ng kwarto ko, di ako nakapag-review sa exam. Nung hapon, bumuhos yung malakas na ulan. Wala akong dalang payong that time, paka-bayani effect ako nun, sinuong ang ulan. Wala pang masakyan, dead-bat ang phone. Tang ina naman oh, ngayon pa talaga, bakit ba umuulan sa February? Di pumasok si Kai that day, si Enzo walang schedule pag Saturday. Isang oras na ako nag-aantay ng masasakyan pero wala parin. Then biglang may dumating na black car, papalapit sa direksyon ko. Nag-stop siya sa harapan ko, kabisado ko yung plate number na iyon. Ibinaba nung driver yung side window niya, saka siya nagsalita.
“Dy, sakay na, wala ka nang masasakyan ng ganitong oras, at basang basa ka pa oh, walang taxi’ng gustong magsakay sa iyo sa ganyang lagay”
Hindi ako kumibo, kiber lang. Bago pa niya sabihin yung next line niya, dumating si Enzo. Bumaba siya, nakapayong, pero basang basa naman, ironic.
“Grei, tara na”
Sumama ako kay Enzo at sumakay sa may driver side. Bumaba yung lalaki sa unahang kotse, “Siya na ba?” sigaw niya.
Sumagot si Enzo. “Ano? Sino?”.
“Enzo tara na, nilalamig na ako”
Pumasok na nga si Enzo sa loob ng kotse. Umalis na nga kami sa Campus. For the last time, I stared at the man in that black car, basang basa narin siya sa ulan.
“Ba’t ka nagpaulan? Alam mo na ngang mahina ang resistensya mo eh” tugon ni Enzo.
“Wala akong dalang payong, malay ko ba na uulan.”
“Sana tinext mo ko o tinawagan man lang, yang phone mo cannot be reached pa”
“Dead-bat po”
“Buti nalang talaga mahal kita, kaya pinuntahan kita sa Campus nung di kita ma-contact.
“Ganun? Yang mga cheesy lines mo bawasan mo na ha, di na maganda. Pero salamat fren ha, nag-abala ka pa talaga.”
“Fren? Saan mo nanaman nakuha yan?”
“Maiba ako, naiwan ko yung susi ko sa loob ng kwarto ko, di ko mabubuksan yung apartment. Si Manang Gie naman, nasa Cavite ngayon, bukas pa yun babalik, kaya wala talagang chance na makauwi ako sa apartment. Hindi naman ako pwedeng mag-basag ng bintana o sumira ng pinto noh.”
“Sakto, swerte pala yung ulan ah, masosolo kita ngayong gabi, sa Condo ka na tumuloy, humanda ka Grei, hahahahaha”
“Gago, manyakis pala to. Dalian mo na nga mag-drive, masama ata yung pakiramdam ko”
“Yung lalaki pala kanina, kilala mo?”
“Hindi”
“Sigurado ka? naniniguro lang, baka manliligaw mo yun, may boquet of white stargazer pa naman siya dun sa back seat ng kotse niya”
“Nagugutom na ako saka nilalamig na, bilisan na natin, pwede?”
Bago kami dumiretso sa Condo ni Enzo, bumili muna siya ng makakain, medyo humina na ang ulan noon. Nakarating na nga kami sa place niya, sa 27th floor yung unit niya. Nung nandun na kami, I was mesmerized by the interior of his unit. Tamang tama lang yung kulay at design, nare-reflect yung personality ng may ari. Inabot sa akin ni Enzo ang isang white t-shirt, towel, at boxer shorts. Pumunta na nga ako sa CR para magbihis. Chinarge ko narin phone ko. Paglabas ko ng CR, naabutan ko siya nagbibihis, pero patalikod siya from my direction. Saktong nagtatangal siya ng t-shirt nun, plus the pants, tapos yung brief niya. Theres a naked man infront of me, ang saya naman. Kanin pa more. Ang ganda pala ng figure niya, parang ang sarap ipinta. Pero pwet lang naman nakikita ko, yun nagbihis na nga siya. Nung humarap siya sa akin, he gave me that seductive smile.
“Namboso pa ito, oh ano, mas nain-love ka no?”
“Gago, yung pwet mo, ang sagwa tignan. Kain na nga tayo”
“Ano gusto mo kainin, yung binili ko o ako?”
“May tali ka ba diyan, bigti na lang ako”
Kumain na nga kami, siya na yung naghugas after. Then konting kwentuhan, tapos nakaramdam na kami ng antok. Tabi kami sa kama niya, total kasya naman kami doon. Mga 2 AM, nakaramdam ako ng sobrang ginaw, di ko makontrol yung body temperature ko, nanginginig ako. Nagising si Enzo, “Grei, are you ok?” tapos hinawakan niya ako sa noo. “Brad ang taas ng lagnat mo, teka lang kukuha ako ng gamot”. Bumangon siya, kumuha ng tubig at ng gamot at pina-inom niya sa akin. Di parin ako tumigil sa panginginig, dinagdagan ni Enzo yung comforter, tapos yumakap na siya. Dun na medyo tumigil yung panginginig ko, nakatulog narin ako. That time, I feel so secure, I feel so protected through his caring & loving arms. I feel his sincerity.
6:00 ako nagising the next day, tulog parin si Enzo, pero may isang part na gising na gising sa kanya at tinutusok yung likod ko. Nakayakap parin siya sa akin. Dahan dahan kong inalis yung kamay niya, at bumangon na. After magmumog, pumunta ako sa balcony, para lumanghap ng morning air, may sinat nalang ako that time, thanks to my cute doctor. Nilibot ko rin yung unit niya, then I saw a blank canvass, an easel at kumpletong set ng mga pang pinta. Parang tinatawag nila ako, kaya kinuha ko ang mga ito. Pumwesto ako malapit sa kama at ginuhit ko si Enzo habang tulog. Pefect na sana kung wala siyang saplot, para siyang baby. 8:00 na nung magising ang mokong, he smiled at me, lumapit siya sa likod ko then he hugged me.
“Uy, holdap ba ito? Ba’t may nakatutok na patalim sa likod ko? Magmumog ka na nga dun at maghilamos narin, puro muta yang mata mo” binigyan niya ako ng mahinang suntok sa braso at sumunod nga siya sa utos ko.
Bumalik nanaman siya sa pwesto ko at yumakap ulit. Andun nanaman yung matigas na bagay. “Ayos ah, imbes na mag-prepare ka ng breakfast nagawa mo pa talagang magpinta, anong gusto mong breakfast?” tanong niya.
“Yang hotdog mo sana kung ok lang, steamed ha, ang tigas eh”
“Sira, natural lang yan pag umaga” umalis na nga siya at pumuntang Kitchen, nag-prepare ng breakfast. Kumain na din kami after, saka siya naligo. Ako naman, tinapos ko na yung painting.
Biglang may nag door bell. Pinuntahan ko, pero sumilip muna ako sa peep hole. Isang babae, may kargang batang lalaki. I opened the door. “Ah, hi!”
“Andyan ba si Enzo?” tanong nung girl.
“Opo, naliligo lang siya. Sino po sila, at anong kailangan nila”
“I’m Mia, I just want to talk to Enzo sana.”
“Ok, come in Mia, upo muna kayo diyan”
Pinapasok ko nga sila sa unit at pina-upo. Mia, Mia, Mia, saan ko na nga ba narinig yung pangalang iyon. Ano nga ulit siya ni Enzo? Kapatid? Pinsan? Pero nung titigan ko ang bata, nasagot yung tanong ko.
“Ah Mia, ikaw yung ex girlfriend ni Enzo right? Yung flight stewardes?
She just nod.
“Yung bata, anong pangalan niya, at ilang taon na siya?”
“Ah, 8 months old palang siya, Johan yung pangalan niya”
“Enzo’s second name, Johan”
Lumabas na nga si Enzo sa CR, nakatapis ng tuwalya. “Grei, sino yang….” Natigilan siya nung makita niya si Mia at yung bata. Dali-dali siyang nagbihis, at kinausap yung babae, kinarga pa niya yung bata. Ako naman, tinuloy ko yung painting, medyo malayo rin yung spot ko sa living room nun. Anak ni Enzo yun, sigurado ako. Kamukha niya yung bata eh. Nakaramdam ako ng selos nun, ng konting kirot sa dibdib. Akala ko siya na, hindi pala. Buti nalang hindi talaga naging kami, kundi second heartbreak ko na ito. Bigla namang nag-ring yung cellphone ko, si Manang Gie tumatawag.
“Ay apo aya, ayan mo Graysen? Di ka pala umuwi kagabi? Ang gulo gulo na dito sa apartment, yung aso mo gutom na gutom, nagkalat pa ng bomba dito sa loob, agawid kan, daras”
“Opo, pauwi na po, naiwan ko po kasi yung susi dun sa kwarto ko, kaya di ako naka-uwi”
“O sya sige, umuwi ka na dito, adu unay a palusot mun”
“Wen manang”
Kinuha ko na yung mga gamit ko, tapos ko narin naman na yung painting. Nagpaalam ako kay Enzo na tumawag si Manang Gie at pinapauwi na niya ako. Puzzled yung reaction niya, pero tumuloy na talaga ako. He texted me agad, “Is there something wrong Grei?” di ako nagreply. “Are we good?” di rin ako nagreply. Tumawag ang loko, I declined.
2:00 yung klase ko that day, di pumasok si Enzo. Pansin nina Kaira at Jaime na may mali sa akin, hindi nanaman kasi ako nakikinig sa klase. After the class, they confronted me.
“Bes, ok ka lang, pasaway ka nanaman, kung di ka nakikipag argue sa prof, di ka naman nakikinig. Pasaway ka talaga. Ok ka lang ba talaga?”
I just nod.
“Asus, yung totoo teh? Kilala na namin yang mga patango-tangong yan, sinong niloko mo, hindi ka ok” tugon ni Jaime.
“Si Enzo kasi”
“Pinagsamantalahan ka ba niya? Di ba dapat magpasalamat ka pa? Break na ba kayo?
“Naging kayo teh?” dagdag ulit ni Jaime
“Ano ba, friends lang kami, bakit kami magbe-break? Ganito kasi yun, yung ex ni Enzo, si Mia, dumating kanina sa Condo, may dalang bata. May anak pala siya dun. Sigurado ako mga teh, anak yun ni Enzo, kamukha niya yung bata, pareho sila ng mata, at iba pang facial features.”
“Ayun, Hopia-Siopao moments ulit. Hopia pa more! Siopao pa more!” tinawanan ako nilang dalawa.
“Mga letsugas na to, porket may mga boyfriend kayo, may karapatan na kayong mang api? Hala sige, pumasok kayo sa Chiminea at balatan ninyo yang mga sarili niyo. Walang forever, maghihiwalay din kayo niyang mga jowa niyo”
“Ampalaya Queen”
“Maiba ako, para mawala yang bitterness mo Grei, party party tayo tonight, shot shot lang bes. Mage-end na yung term, malapit na din tayong magtapos, isang taong kembutan nalang mga mars.” tugon ni Jaime.
”Magandang idea yan, pero sunduin niyo ako ah.”
“Sure”
COMMENTS