By: Ralp "When you fish for LOVE, bait with your HEART and not with your BRAIN." It took a lot of persuation and determination to ...
By: Ralp
"When you fish for LOVE, bait with your HEART and not with your BRAIN."It took a lot of persuation and determination to uphold to what is right. To what must be. And to live on to what is just and acceptable to many.
Yes, siguro nga mas nararapat lang itama ko ang sarili. At bigyan ng panibagong direksyon ang buhay ko. Anyway, hindi pa naman full bloom ang pagkabakla ko.
Umasa kasi akong sa pagbabalik ni Ayi ay madudugtungan ang kwento ng pag-ibig ko. Pero up until this moment ay wala pa ring nangyayari. Patuloy lang akong naghihintay. Umaasa.
Walang kaseguruhan ang pwedeng magyari. Hindi ko saklaw ang pag-iisip ni Ayi. Kung may plano pa ba itong balikan ako. O mas tamang sabihing, kung naaalala pa kaya niya ako. Ano nga ba ang aasahan ko?
Kung kaya tama lang na huwag ko ng ipagpapatuloy ang kahibangan ko sa kapwa ko lalake. Oo nga at naging masaya ako sa nangyari sa amin, pero lahat ng iyon ay wala akong lakas ng loob upang isiwalat. Ipangalandakan at ipagmalaki. Puro pagtatago. Hindi ko pwedeng ipagyabang.
Mahirap para sa isang katulad ko ang mamuhay ng naayon sa gusto ng nakakarami. Ngunit kung ito nga ang tama, bakit nga ba hindi ko bigyan ng pagkakataon. Malamang ikakatuwa at ikakarangal pa ito ng mga magulang ko.
"Siguro naman may idea ka na pakikipaglapit ko sayo." pag-uumpisa ko. Biglang naudlot ang gagawing pagsubo ni Iza at napatingin sa akin. "Pwede ba kitang ligawan?" isang tanong na mahigit pa sa pitumpu't pitong beses kong pinag-isipan. Na sa bawat pagkakataon na gusto na itong sabihin ay tila wala akong lakas ng loob para bigkasin.
Nag-umpisa akong dayain ko ang sarili ko ng simulang makipaglapit kay Iza. Pinangatawanan ko ang pagpapakalalaki. Nagpalipad hangin ako upang iparamdam ang pakay ko. Mahirap. Napakahirap. Pero pikit mata kong isinantabi ang aking tunay na pagkatao.
Chinita pero hindi ganun ka-mestiza si Iza. Maganda ang hubog ng katawan at kapansin-pansin ang umbok ng pang-upo nito lalo kung suot nito ang skirt na uniform. Katamtaman ang laki ng boobs nito. Mabait at palangiti. Kwela at magaling makisama. Maganda naman ito sa kabuuan, sabi nila. Pasabale na.
"nye! sigurado ka?" balik na tanong nito habang kumakain kami ng lunch sa isang fast food chain.
"Oo" punong-puno ng kombiksyong pahayag ko. "bakit? Hindi ba pwede? May magagalit ba kung sakali?" paniniguro kong tanong.
"Wala naman, pero nakakagulat lang kasi" medyo hesitant sya.
"Ano namang nakakagulat dun? Babae ka, lalake ako, dalaga ka, binata ako" paliwanag ko. Oo, I was able to manage to act as prim and as proper as I can.
"Erh, kasi....ano eh" hindi makaapuhap ng matinong sasabihin. Mukang nalulon ang dila, hehehe. Pano ba naman, alam ko naman na crush din nya ko. Base na rin sa kwento ni Ate Arlyn. Medyo confident ako sa bagay na yun kasi kahit papano, I know, I too, is worth the second look. Choosy paba sya! hehehe. Eh head over heals pa nga raw ito sakin.
"Bibigyan kita ng 3 days to assess and affirm yourself." puno ng determinasyon kong pahayag. "No hurt feelings. No strings attached." patuloy ko. "If after 3 days, hindi naging positive ang desisyon mo, walang kaso sa akin! Sabi ko nga no hurt feelings" pag-a-assure ko dito.
"3 days? ambilis naman nun!" naguguluhan nyang sagot.
"Ganun din naman yun di ba? Bakit pa natin patatagalin kung pareho pa rin naman ang kalalabasan di ba?" paliwanag ko. (I sewar, no exaggs on this deal)
Simula sa araw na yun ay ginawa ko ang lahat na maaring makapagpahinuhod sa kanya. Everything that a man did para sa isang sinisinta. Hinahatid ko sa bahay pagkatapos ng trabaho at binibigyan ng bulaklak na alam kong kahinaan ng isang babae. I chose bouquet of white roses for sincerity and purity of intentions.
Sa bawat pagkakataon na kami ay magkasama ay hindi ko sya binibigyan ng rason para madisappoint at makatanggi pa. Nagpapakwela habang kumakain ng balot at chicharon along the street of their subdivision. And other stuff.
Dahil panganay ito sa tatlong magkakapatid ay ayaw nya munang ipaalam sa mga magulang ang kanyang sitwasyon. Hindi pa raw ito handa. Kung kaya naman ang panliligaw kong ginawa ay puro palihim. Kung minsan humihinto kami sa isang malawak na damuhan malapit sa kanila at dun nagkukwentuhan habang nakasalampak na paupo.
Alam kong unti-unti ko nang nakukuha ang loob niya lalo pa nga't hindi ko kinakalimutan ang mga sweet nothings. Messages and presents. Na alam kong ikakakilig nito na siyang makapagpapahinuhod sa kanyang puso.
The courtship stage was seems as easy as 1, 2, 3.. As expected, on my third day of striving to win her heart, I received the trophy. "ok na" mahinhin nyang bigkas. Nasa kalye kami nun ng Project 8, papasok sa subdivision kung saan sila nakatira.
"huh?" kunyari pa ay naguguluhan kong tugon.
"na ano, na........ ok na" rattle sya na di mo mawari.
"ay sus, ang gulo ha! Ano ba kasi yun?" kunyari impatient nako nung time na yun.
"eh..... kasi! ano, uhmmm....!" hindi pa rin makahagilap ng tamang salita.
"Hayzzz, ok na. Sige na, pasok ka na sa inyo. Tutuloy na ko." pahimad kong turan.
"Kakainis naman to!" inis nyang wika.
"At ako pa ang nakakainis ha, hahahh!" pakli ko rito. Kunway patay malisya. "Sige na, sige na, aalis nako" pagtatapos ko.
"Ok NA, TAYO NA!" mula sa aking pagkakatalikod aktong papaalis ay narinig kong pahayag niya. Ngunit patuloy ko itong binalewala at nag-umpisang lumakad, aktong palayo.
"Hoooooooy! Nakakainis ka! Ang yabang-yabang mo. Sabi ko TAYO NA! I LOVE YOU!" halos pasigaw na bigkas nito.
Sukat duon ay napangiti ako. I know right! That she'll fall for me. Me and my charm, hehehe. Dagling humarap ako at humakbang papalapit dito.
"Ano nga ulit yun?" gamit ulit ang irresistable charm ay ngumiti ako ng pagkasarap-sarap upang magpacute. Hindi pala magpacute, dahil alam ko sa sarili ko na I am more than cute, georgeously handsome pa nga eh, hehehe.
"Ehhhhhh di ba, last day na ng panliligaw mo?" muli na naman iyong narattle.
"Oo, alam ko. Tapos?" panunukso ko rito.
"Ayun!" sagot niya.
"Anong ayun?" pangungulit ko.
"Na, I.............. LOVE YOU too." pa-virgin na wika nito.
"Hindi ko maintindihan" pang-asar ko.
"I LOVE YOU nga eh!!!" ulit nito pa-virgin ulit.
"Pwede ba lakas-lakasan mo, hindi ko marinig!" alam ko asar na rin ito sa pangungulit ko hehehe
"Kakainis naman tong lalaking to eh" inis na sagot. "REIGN I LOVE YOU!!!!!!!!!" sigaw nito.
"Hahahah, hoooooy iskandalosa ka. Mamaya mareklamo ka sa barangay niyan, hehehe!" muli kong pang-aasar dito.
"Tamo toh, tinawanan mo lang ako. Hmmmmmp kakainis ka talaga!" pagalit nito.
Sukat dun ay niyakap ko sya ng mahigpit. Inalo. Binigyan ng comfort. The usual reaction and gestures that a boyfriend must do to HIS GIRL.
"I LOVE YOU more!" sinelyuhan pa namin ng isang sweet tender kiss ang aming relasyon. Along the street, hahahah. How indecent. Pero that's the way it is. Kasi bawal nga kami sa bahay nila di ba? So, carry on.
Hindi man ako ang kanyang first boyfriend pero ako ang kanyang first kiss. Kaya she is not well verse when it comes to kissing. She, according to her, set rules during their so called boyfriend-girlfriend thing. No kiss. Even holding hands are banned from their relationship. Natatakot kasi itong pag-umpisahan ng something deeper, more intimate. Ayaw nyang magkaron kagad ng responsibilidad once hindi nila maiwasan ang init ng katawan. Hindi pa kasi ito nakakatapos ng kolehiyo.
WTF! Hindi pupwede sakin ang ganun.
Magmula nuon ay mas lalo ko pang ipinadama ang aking "pagmamahal" kay Iza. Araw-araw. Minu-minuto. At ganun din sya sa akin. We were happy then. Very happy. Kahit araw-araw kaming nagkikita ay araw-araw nya rin akong binibigyan ng love letters. Maging mga informal love notes. Minsan daw habang kumakain sya ng chocolates ay maaalala nya ako at dun sa balat ng chocolate nya isusulat ang nararamdaman nya. Minsan naman sa kahit anong papel lang. Ganun sya ka-sweet sa akin.
It seems that everything falls into its proper perspective. Lumalabas kami upang magdate. Kain sa labas at manuod ng sine. Pansumandaling nakalimutan ko ang totoong ako. Ipinokus ko ang sarili ko sa trabaho at kay Iza.
Dahil wala pang basbas mula sa mga magulang niya ay palihim pa rin ang aming relasyon. Pero ang kaibahan lang ay malaya na akong nakakapasok sa bahay nila, kapag wala ang parents nito at nasa trabaho, hehehe. Ngunit nagawa naman nitong ipakilala ako sa dalawa nitong nakababatang kapatid. Minsan tamang kwentuhan at kulitan. Asaran at pikunan. Movie marathon at food trip.
Sabay kaming nagsa-Sunday mass. Then direcho sa mall para maggala. Syempre proud na proud sa akin. She's not even bothered by the people around us. Ipapakita nya ang pagmamahal nya anytime, anywhere. Kiss, hug, embrace.
Birthday ng pamangkin kong naka-base sa Laguna ng ayain ko sya to come along. Nauna akong lumuwas kasi marami pa akong kailangang asikasuhin. Isa pa, may duty rin sya.
Madaling-araw ng sunduin ko sya sa Cubao. Pagdating namin sa bahay sa Laguna ay halos hindi magkanda-ugaga ang mga magulang ko sa pag-estima kay Iza. They will offer her anything. Kung possible nga lang, even the world, they will give. Mababanaag mo sa mga mukha nila ang walang hanggang ligaya.
Habang abala ako sa pagpe-prepare ng mga gagamitin sa parlor games ay parating andun si Iza para punasan ang pawis ko. Or abutan ng maiinom na juice habang kinukulit ako. She is a perfect girlfriend. Walang kaarte-arte sa katawan. She easily win the hearts of my whole family. Magalang kasi ito at marunong maki-tao.
Hindi pa man nag-uumpisa ang birthday party ay inumpisahan na ng father ko ang inuman nila ng barkada nya. Hindi maalis dito ang kagalakan sa mukha.
"Nak, lika nga dito" tawag ni tatay habang abala ako sa pagsasabit ng kiddie toys sa pabitin.
"tay?" lapit ko rito.
"ano nga ulit pangalan nung kasama mo?" kunyari pa nitong hindi maalala ang pangalan ni Iza pero kani-kanina lang ay maya't maya nya itong tinatawag para kausapin at tanungin. Ramdam ko na gusto lang nitong magpasikat sa mga kumpare nito. Gusto lang nitong ipagyabang na ang anak nyang lalake na sobrang malambot nung bata pa ay heto at may kasamang magandang dilag.
"Pare, binata na ang anak mo!" pagbati ng isa sa mga kumpare nito.
"Mukang makakatikim na ulit kami ng mainit na sabaw nyan pare! hahaaha" turan pa ng isa.
Abot-abot ang ngiti ng tatay ko. Hindi halos maipinta. At yun ay dahil napatunayan na nya na wala syang anak na binabae. Wala ng batik ang itinaguyod nyang pamilya. Our family is a picture of perfection that made my tatay proud. Hayzzzz...
"Para sayo 'tay ang lahat ng to." sa isip ko. I am doing this just to please him. To please everyone. Iam willing to sacrifice for the honor. For our name.
Patuloy ang masasayang sandali sa pagitan namin ni Iza. I have learned to love her more each day. Masayang masaya si Ate Arlyn para sa amin. Katuwang namin sya upang itago ang aming relasyon sa mga kasamahan sa trabaho.
May pagkakataon din na ipinapasyal namin ang bunsong kapatid nito sa mall. Hinahayaan namin syang maglaro ng video games. Pinasasakay sa rides. At kung ano-ano pa. Kung titingnan mo nga kami, you will visualize a picture of a happy family.
"hon, kiss moko" nasa madilim na sinehan kami nun ng pasweet akong kinalabit ni Iza. Super boring at walang katorya-toryang English horror film ang palabas kaya naman kokonte ang nanunuod. First movie date namin yun na sya ang pumili.
At first, kinintalan ko sya ng isang mabining halik. Smack pero may lambing ay may diin. Hanggang sa hindi ako nakuntento at naging mapaghanap.
Since I know na wala pa syang muwang sa act of kissing ay parang estudyante ko syang tinuruan. From subtle to torrid kissing. Ng matutunan naman nya ito ay minaya't maya niya ako. Parang uhaw na uhaw na sanggol. Na bukal sa loob ko namang pinagbigyan. Kaya ang supposedly panunuod ng sine ay nauwi sa maya't mayang laplapan. Mabuti na lang malalayo ang agwat ng mga nanunuod kaya malaya kaming naisasagawa ang pagpapakasasa. Ngunit hanggang duon lang. Nothing more.
Nakilala na rin si Iza ng mga kamag-anak ko sa Manila. Open na sya magvisit anytime. At itinuring na rin syang kapamilya. Masasabi kong napakasaya ng aming pagsasama. Sinelebrate namin ang first monthsary namin together. At ramdam na ramdam ko ang pagmamahal nya sa akin.
Katatapos lang ng aming second monthsary ng muntik ng may mangyari sa amin.
"Te, baka maabutan kayo ni papa" mula sa kung saan ay narinig namin na pahayag ng pangalawang kapatid na babae ni Iza. Dahil dun ay mabilis pa alas-singko na nagkalas kami mula sa pagkakayakap. Mabilis na ibinalik ang pagkakabutones ng mga nakalag na pangsara.
Dumating na pala mula sa school ang kapatid nito. Malamang naabutan kami nito in our most unprecedented situation. Pano ba naman, halos maipagkaloob na sa akin ni Iza ang sarili nito. And worst, andun lang kami sa salas nila. Not knowing na anytime, may makakita sa amin. Buong akala namin, samin lang ang mundo ng mga oras na yun.
Walang sikreto ang hindi nabubunyag. Kaya nang makarating ang aming relasyon sa management ay pinaghiwalay kami ng work area. I was deployed to different branch. The usual scenario kahit saan mang establishimento after madiskubre ang magkarelasyon na empleyado sa iisang bubong.
At sa pangyayaring yun muli na naman mababago ang takbo ng mundo ko. Ang pagkatao kong isinantabi ay muli na namang magpapaalala. Ang kahapon pilit kinakalimutan ay muli na namang susubukin ng matagal ko ng kaibigan, si tadhana.
Because we are into sales operation kung kaya people come and go. People from different walks of life. Babae at Lalake. Dito ko nakilala si Tristan. Ang lalaking muling magpapaalala sa aking kahapon.
Matangkad lang sakin ng konte. Siguro mga 5'8" or 5'9". Well chiselled nose and have a captivating eyes. At ang lips, slim and sexy. Hindi rin pahuhuli ang ganda ng tindig nito. Maganda rin kasi ang katawan gaya ko at magaling pumorma. Kung titingnan mo sya ay parati syang amoy mabango dahil sa linis nito sa pananamit. Para syang si Lee Min Ho kung ihahambing mo.
Sa pagkakakilala ko kay Tristan ay unti-unting nabago ang pagsasama namin ni Iza.
"Hon, iniinvite ka pala nila papa." text na mula kay Iza. "Gusto ka raw nila makilala." Madalas kasi kapag bumibisita ako ay parati akong may bitbit na Blue Bunny Ice cream. Kapag hindi isang galon ay minsan dalawa pa. Minsan ice cream sandwich o kung kinsan naman ay imported chocolates. Sa isang American brand ice cream kasi nagtatrabaho ang ate ko kung kaya maluwag akong nakakahingi. Mas mababa kasi ang presyo para sa mga empleyado. So we have the luxury to choose kung ano ang gusto naming iuwi.
Hindi na kasi naniniwala ang parents ni Iza na sa isang kaibigan lang galing ang mga regalo na laging isine-share nya. Kaya hindi na sya nakapaglihim at ipinagtapat na nya na may boyfriend na sya at sa akin nga galing ang mga yun.
"kelan?" tanong ko.
"sa day-off mo" sagot nito.
Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Pumayag ako sa imbitasyon pero nagdadalawang-isip ako sa pagpunta rito. Kapag na-involve na ang pamilya nito ay mas mahihirapan na akong kumalas kung sakali.
"galit na galit sila mama" maluha-luhang pahayag ni Iza.
Hindi ko nga sinipot ang dinner na isinet ng pamilya nila para sa akin. Naghanda pa naman daw sila ng favorite foods ko. Nag-alibi lang ako ng masamang-masama ang pakiramdam ko that time at nang makainom ako ng gamot ay nakatulog ako kung kaya hindi ako nakasipot sa usapan. But that, I knew, they won't buy.
From that moment on ay unti-unti na nakong nanlamig sa pakikitungo kay Iza. Madalas hindi na rin ako nakakabisita. Kung may pagkaktaon man na magkasama kami ay mabibilang na sa daliri. Dahil mas pinili kong lumabas kasama si Tristan over her.
Muli ko na namang natagpuan ang sarili kong nakaluhod. Nagdarasal. Umiiyak. Nagmamakaawa. Sa mga ganitong pagkakataon na tinutugis na naman ako ng konsensya ko. Naguguluhan. Bakit ba palagi na lang akong natatalo ng isang bahagi ng pagkatao ko. Pinilit ko namang labanan at kalimutan pero, bakit?
Mula ng magkakilala at magkapalitan ng number ay mas dumadalas na kami magkasama ni Tristan. At unti-unti na naman akong nahuhulog. Mas nangingibabaw na naman ang tawag ng laman sa kapwa. Nag-uumalpas na naman ang pagnanasa ko sa kapwa lalaki.
Mabilis kaming nagkapalagayang loob. Lumalabas kami at gumigimik na inaabot pa nga minsan hanggang madaling araw. Masayahin kasi ito at masarap kasama. There's no dull moment with him. Buhay na buhay ang bawat himaymay ng ugat at dugo ko sa tuwing kasama ko sya.
Isa syang brand ambassador ng isang sikat na cellphone company kaya Spontaneous at may sense makipag-usap. Dahil may magandang position Kaya medyo maganda rin ang kita kagaya ko. So, we can afford to spend much sa gimikan. Chip-in chip-in. We take pride on each others company. And we're happy.
It was December 30, our third month of being into the relationship, when I texted Iza upang makipagkita.
"I'm sorry" mangiyak-ngiyak kong pahayag. Nasa may España kami nun. Malapit sa stoplight, intersection ng Maceda.
"ano ba kasing problema hon? May problema ba sakin? May nagawa ba kong mali? Bakit hindi mo sabihin sakin" umiiyak na mahabang turan nito.
"walang problema sayo Iza, ako, nasa akin ang problema" halos tumulo na rin ang luha ko. Hindi na namin alintana ang mga nagdaraan.
"Pano kita matutulungan eh ayaw mo naman sabihin sakin" pangungulit nito.
"Let's give each other space. Gusto ko lang ayusin tong problema ko. Ayoko kasing madamay ka pa" pangungumbinsi ko rito.
"Andaya mo naman. Ganun lang yun?!!" halos bumukal na ang luha nya.
"Tandaan mo mahal kita. Kung darating man yung time na magtatagpo ulit tayo, kung tayo talaga, magiging tayo." umiiyak na rin ako. "Please, just this once. Sana maunawaan mo. Gusto ko munang mapag-isa. Gusto ko lang ayusin ang gulong ito. Ayokong madamay ka pa sa problema ko" halos maghalo ang luha at sipon ko. Niyakap ko pa sya sa kahuli-hulihang pagkakataon.
"Patawarin moko" bumubukal na ang luha na pagtatapos ko. Lumisan ako sa lugar na yun. Hindi ko na sya nilingon pa.
Nag-umpisa sa kalsada. Nagtapos din sa kalsada. Sinagot after 3 days. Nagtapos after 3 months.
Masakit para sa akin ang makitang nasasaktan si Iza ng ganun. Nang dahil sa akin. Kahit papano ay totoo ko rin naman syang minahal. At halos mawasak ang puso ko sa nakikitang pagdadalamhati nito. Pero ano ba ang gagawin ko? Ayoko na syang dayain. Ayokong patuloy na magkasala sa kanya at patuloy na lokohin. Ayokong madamay sya sa problema ko. Ayokong pumasok ang panibagong taon na patuloy na nagkakasala sa kanya.
Ilang araw din ang ininda ko sa pakikipaghiwalay kay Iza. Isang malungkot na bagong taon ang sinelebrate ko. Nakakapanibago. Wala na yung mga sweet nothings na bubungad sayo paggising pa lang sa umaga. Wala naman akong pwedeng pagsabihan ng problema ko kasi wala din naman makakaunawa. Ilang gabi ko ring pinagluksa ang pagkawala. Iniyakan ang pagkabigo.
"Reign, labas naman tayo." text message from Tristan. It's been more than a month since the last time na gumimik kami. Hindi muna kasi ako nagparamdam sa kanya after ng breakup ko with Iza. I chose to silently mourn. And heal the wound from the loss.
"Sige. Meet me after work. Dating place"
COMMENTS