By: Laurence Hi! I have lots of things that had been running around my system lately! So I probably butchered some of the sentences, my apol...
By: Laurence
Hi! I have lots of things that had been running around my system lately! So I probably butchered some of the sentences, my apology. I am still planning to continue my story BASE on your feedbacks. But for now, I have to sleep. Gabi na nung sinulat ko to. But I am still looking forward for comments and advices! Babasahin ko lahat-lahat. Thank you! Again, sorry for the cliffhanger.Life is different in every single one of us. It could be happy, sad, dramatic, tragic or even wasted. They say that it depends on how you manage your own life. Well, that's what THEY say. Because for me, life is just unfair. Harsh and unpredictable. You do not know when a tragedy will come. It is just like a sandstorm of a desert, it could occur even in a very unlikely moment. Blowing all your efforts together with the sand. It doesn't matter how hard you strive for good. Because when a tragedy comes, you will only end up wasted. Just like what happened to me. So this is my story.
Just call me Laurence. I wrote this story on June 6, 2015, 17 years old ako. I'm a student taking a bachelor degree under the medical field in a university somewhere in QC. I entered this university with the title of a scholar. Sabi ng mga kaklase ko, mamaw daw ako. Dean's lister, genius boy, na ako daw ay laging angat sa kanila pagdating sa acads. Although I personally think that the only difference between me and them is our own motivation. I am motivated that someday, I will be working in my ideal job, living in my own house, owning a four wheels and together with my family. Life where I could do whatever I want, buy all the stuffs I like and whatnots. Too big for a guy who grew from a poor family but there is nothing wrong with that, like what I have said, life is very unpredictable.
My motivation is one of the reasons why I have to aim for the best. Kailangan highest sa quizzes, sa exam, sa projects, sa lahat! Because if not, manganganib ang scholarship ko. Ang kaisa-isahang angkla ng aking pag-aaral. Without it, studying will turn into a fuzzy dream at ayaw ko mangyari yon. Kaya patuloy akong nag-aaral kahit abutan pa ako ng madaling araw, kahit dumami pa pimples ko okay lang! Basta matuloy lang ako sa pag-aaral, I'll do ANYTHING!
I was able to maintain my performance for two years, dahil nito lamang huling semester (bago magbakasyon) ay nagkamarka ako ng 2.00 sa isa kong subject. Hudyat na ito na tanggal na ang aking scholarship, ang aking title as a dean's lister. Dahil kung gusto mong manatili ang scholarship mo, kailangan wala kang dos. Kailangan lahat nasa uno, 1.00, 1.25, 1.50, 1.75. Ayan lang dapat. But now? Wala na. I even had that minor vertigo attack when I first got a sight of that 2.00. Muntik na ako matumba kasi parang umikot bigla ang paligid ko. Afterall, my efforts was NOT enough.
At first I was under frustration. Nagkulong ako sa kwarto ko, hindi ko muna pinaalam sa parents ko ang nangyari. Kaytagal ko din inisip kung ano ang gagawin ko, kung paano pa ako makakapag-aral. Mahirap lang kami at alam ko na hindi namin kakayanin ang matrikula ko na ₱35,000 para sa unang semester ng ikatlong taon. But I really wanted to continue sooo bad. Ayoko ma-delay, ayoko mapag-iwanan ng mga kaibigan ko. I have to find a way! Out of frustration, my eyes found my father's laptop. If you think that I am planning to sell my fathers laptop, that's a big no no. Yung laptop ni Papa ang puhunan nya sa trabaho nya. What I thought is that maybe I could find a job in the web? Just maybe. So I loaded the broadband and started browsing. I stumbled to soo many sites but those jobs offer too low salary and most of them doesn't fit in my category. Tumagal ako ng halos limang oras sa kakahanap sa web pero wala! Nagsisimula na akong ma-depress. I have no other choice so I tried to have a talk with my mother. Lumabas ako sa kwarto ko at nag confess tunggol sa kung anong sitwasyon ako ngayon, na wala na akong suporta sa college. I expect her to shout at me, curse me, or atleast say that I am worthless but instead, she just pursed her lips. Then she reached for my head and gave me a warm hug. "Susubukan natin," sabi nya. "Gagawa kami ng paraan para makapagpatuloy ka." Biglang nagliwanag ang isip ko sa sinabi ng mother ko. I have my parents afterall, hindi ako nag-iisa. Maybe my parents are aware that I was having hard time these days, na binibigay ko naman ang makakaya ko. Kaya siguro hindi na sila nagalit saakin. They are aware of my pain and they don't want to push me to the edge.
But still, I am aware that they are not capable to sustain my needs. That even if they could, they will only end up worse than tired hags. I have to make a move, too.
Ng gabing iyon ay hindi padin ako makatulog. Iniisip ko padin kung ano ang gagawin ko, paano makakahanap ng pera? Then out of the blue, an idea just snapped in my mind. This had even been one of my reports in ethics: Prostitution. I know, sounds crazy right? But out of desperation, I am tempted to atleast give it a try. Kapit sa patalim kumbaga. So I turned the laptop on and started browsing. Madaling araw na nun pero hindi talaga ako mapakali, not until I found a potential solution. And of course, I ended up most in gay sites. I posted my number and intention in couple of sites, hoping that someone will find it interesting. I used my young age as a material to catch the attention of my potential costumers. I will never forget that night that I was opened to these kind of stuffs.
The morning when I opened my phone, I got lots of text messages from unknown numbers. Even now, may nagtetext padin sa number ko. Binasa ko isa-isa at karamihan ay talagang willing na patulan ang menor na kagaya ko. I am surprised that they're not scared na kung sakali man, ay nasa akin ang kapangyarihan na isukol sila at hindi ako mananagot. May mga nagtext ng "hi," may "magkano ba?" meron ding "tagasan ka?" And I entertained all of them by sending my replies. Hanggang sa fixed na ako sa isang costumer na ₱3000 pesos daw ang bayad. Maari pa daw niyang itaas kung sakaling magustuhan nya ako. Kung namamahalan kayo sa tatlong libo, ako ay nabababaan. Ang halagang iyon ay napakamura para mabili ang akong dignidad, kabataan, at katawan. Wala pa akong karanasan sa ganitong bagay at kung sakali, hindi ko dapat maranasan. Kapag tinuloy ko, hindi ko na mababalik lahat ng mawawala saakin. Napakamura. But still, I should do it for the sake of my future.
April 15 was the day that I will surrender myself to some stranger I met through text. Lalaki ang costumer ko. Sa text, sinabi nya na 23 yrs old daw sya, walang asawa at nakatira sa isang apartment sa novaliches. Magkita daw kami sa isang mall, dun daw sa videoke area. He said that he's already there, wearing a plain white shirt. Ako naman ay saktong nasa mall nadin noong nabasa ko yung text, kaya nagmadali na ako papunta sa videoke area. When I got there, my eyes automatically started searching to a guy wearing a white shirt. And yes, nakita ko sya. Nakaupo sya sa harap ng isang dining table, videoke area yun kaya malamang may kainan din. Pero hindi pa ako nakakasiguro na siya talaga iyon kaya nag-text ako sa kanya. "Ikaw ba yung nakaupo sa may dining table?" tanong ko. "Yes, asan ka? Punta ka dito," he replied. And for a moment, I thought that I should not do this. That I could still back out, it is not too late. I had a flashback of my memories from childhood. Me playing hide n' seek with my sister in our small house, me answering the question of my teacher when all other students couldn't, me trying to sleep with my mother singing lullaby. Me as a teenager reading fictional novels of Rick Riordan, my favorite author. All those memories from my innocence, so sweet. And those memories will turn into a joke if I do this. Naramdaman ko ang pangingilid ng luha sa aking mga mata. But on the other side, I thought about my future, my dreams, my desire that someday I'll be powerful enough to help others. My dream that someday, I'll be having my own happy family. How can I do all that if my education is hanging by the cliff, held by a rope that is about to snap? That is why I have to do this for the sake of everything! I took a deep breath, wiped the tears that lined down my face, and started walking toward the dining table.
When I was about 10 meters away from the dining table, nakatingin na sa akin yung lalaki. Malamang alam nya na ako yung callboy na kani-kanina lang ay katext nya. Maybe he has super powers or something to feel my presence in such range. Hindi ako mapakali habang naglalakad papalapit sa kanya, nagbubutil ang pawis sa aking nuo. He is staring at me intently, observing every of my edges from head to toe. I am wearing
my sky-blue polo, white knee-high shorts, and black sneakers. Not too much, pero maayos naman ako tingnan. But I guess he is not interested to my clothing afterall. He IS interested to me alone.
Nang makarating ako sa pwesto nya ay binati ko kaagad sya."Hi! Ako si Laurence," I said while offering my right hand for a handshake. Nagshake hands kami at naramdaman ko na ang-init ng kamay nya.
"Oh, bat parang nanlalamig ka?" Tanong nya. Umupo muna ako at nilapag ang bag ko sa lamesa.
"Uh, wala, medyo kabado lang. Ano nga pala name mo?" Weird, pero hindi ko man lang natanong ang pangalan nya sa text.
"Tawagin mo nalang akong Paulo," ngumiti sya at tumingin sa mga mata ko. Titig na titig sya, parang nang-aakit. Ako naman ay hindi mapalagay. Hindi man lang ako makapagsalita kaya ibinaling ko nalang ang paningin ko sa lamesa. "Ambata mo pa ah, Laurence," he said while tapping the table with his fingers.
"Ah, haha. Oo eh. Uhm, kailangan lang kasi ng pera," sinabi ko yun na parang hiyang hiya. Malamang ay hindi ko din maitago ang kaba, at parang mas lalo syang natutuwa sa tuwing nauutal ako.
"Hmmm, handa ka ba? Lahat gagawin mo?" tanong ni Paulo. Lalo akong kinabahan sa tanong nya, handa sa lahat?
Honestly, I do not know what to answer. I am not sure if I could satisfy his desire, if I could do anything he want. I have to think first. "Look, medyo nagugutom pa kasi ako eh. Kain muna tayo?" I asked him. Maybe I could still buy some time to think.
"Ah ganun ba? Sige, walang problema." then he raised his hand, beckoning for a waitress. May lumapit naman na isang babae. "Yes sir! Ano po gusto nyong dish? Marami po kami, may porkchop, sisig, pakbet blahblah blahblahblah." Turns out, the waitress is actually a waiter. Sa panahon ngayon, hindi mo na talaga malalaman kung tunay ba talagang babae ang babae. The tranny is actually beautiful, nagulat nga ako nung marinig ko ang boses nya. Paulo looked at me, as if communicating with me telepathically: Order mo?
Too bad but I only ordered a dessert, mais con yelo. Nagtitipid lang ako. While Paulo ordered sisig, mukhang sya pa ata ang gutom sa amin.
"So! Ano na?" tanong kaagad ni Paulo matapos bayaran yung Tranny (libre nya na daw yung mais con yelo ko).
"Uh, san na tayo?" I asked like an idiot. "Dun na sa kung ready ka bang gawin lahat?" he said. Medyo nasamid ako bigla. He stare at me. I stare at him. For once, I got a nice look of his features: round eyes, matching nose, thin lips. His face framed with his nicely trimmed goaty. Pinoy na pinoy ang kulay, moreno. Paulo is actually handsome, manghihinayang ang mga babae kapag nalaman na nabibilang sya ng LGBT. "Fine! It depends kung ano balak mo gawin. Syempre may limitasyon din ako, first time ko to," I pleaded. Medyo hininaan ko yung boses ko sa kalagitnaan nung sentence. I don't want to make a scene here. I expect him to frown, o kaya sabihin na pakipot pa ako, but then he just smiled. "So virgin ka?!" tinanong nya yun na pagkalakas-lakas. Malamang ay maraming nakarinig. May mga tumingin. Yung waitress nga kanina ay napatingin tuloy saakin mula sa estante nya.
Maya maya pa, dumating na yung order namin. "Mga koya, eto na po order nyo. Enjoy!" The waitress is now giving me a look full of interest. Parang may meaning yung "enjoy" na sinabi nya. Nung nakabalik na sya sa estante nya, I gave Paulo a dirty look. "Bilisan mo sa pagkain, gusto ko na umalis dito." I ordered him, showing that I am now serious. "Chill. Sensya na, nagulat lang ako," then he chuckled.
"Mamaya na natin pag-usapan yung mga bagay na yan. For now, gusto muna kita makilala," sabi ko. Paulo was stunned, leaving his jaw slightly dropped. "Okay, hindi din kita kilala maliban sa alam ko ang name at age mo, since ikaw naman ang unang nagyaya na kilalanin natin ang isat-isa, ikaw muna," he said. Well, he has a point. I should be the first.
"I'm Laurence, 17. Nakatira sa caloocan. Nag-aaral somewhere sa QC," I said that like a kindergarten reciting in front of the class. "Kagaya ng sinabi ko, kailangan ko ng pera. Mahirap lang kami at may problema ako na baka hindi na ako makatuloy sa college," sabi ko pagkatapos ay yumuko. "Natanggal scholarship ko."
"Wow boy, scholar ka pala. So bakit eto pa ang napili mo? Pagko-callboy?" tanong ni Paulo. Base sa tono ng pananalita nya, mukhang interesado din sya.
"Gipit na ako sa oras. Sa pasukan, duda ako na makakapag-enroll pa ako. Kailangan ko na ng cash atleast pang downpayment lang, naisip ko na mas mabilis makahanap sa ganito." Hindi padin ako tumitingin sa kanya, nakayuko lang, nakatingin lang sa lamesa. Napansin ko na hindi ko pa nagagalaw yung dessert na in-order ko.
"Ikaw, bakit interesado ka sa kagaya ko?" This time, tumingin ako sa kanya. Medyo napalakas ang pagkasabi ko. Minsan hindi ko na mapigilan ang sarili pag may kahalo nang emosyon. Paulo is just right there in front of me, looking serious. Kani-kanina lang ay nakangiti pa sya, pero ngayon, his face looks blank. I cannot trace any sign of emotion. Pagkatapos ay tumayo sya bigla. Akala ko ay aalis na sya at iiwan ako, pero hinawakan nya yung kamay ko.
"Tara," he said, without answering my question.
Hawak padin ang kamay ko, hinila ako ni Paulo papaalis sa videoke area. Nakatingin lang ako sa kanya, medyo nauuna sya ng lakad. "San tayo pupunta?" tanong ko na parang bata. "Sumunod ka nalang. Sasagutin ko ang tanong mo." Pagkatapos ay bumaba kami ng escalator at lumiko sa isang di kapansin-pansin na corridor ng mall. Sa dulo ay may CR pala. Hindi ito basta CR lang. Ito yung klase ng CR na kailangan mo pa magbayad ng barya bago makapasok: ₱5 ihi/dumi, ₱10 ligo. Kaasar diba?
"Naiihi ka lang pala kailangan mo pa ako hilain?!" I exclaimed. "Tumahimik ka," sabi ni Paulo na parang nagpipigil ng tawa. Honestly, Paulo might be a stranger to me but I feel comportable with his presence. Hindi sya nakakailang. Palagay ko ay mabait naman sya.
Nag-abot si Paulo ng barya sa manang na nakaabang duon sa CR. "Ligo po, dalawa kami." sabi ni Paulo matapos i-abot yung bente pesos. Agad na akong kinutuban sa pakay ni Paulo. For once, I am tempted to make a run from it. I actually have thoughts on how to make an escape:
A. Paunahin si Paulo na pumasok pagkatapos ay tumakbo?
B. Pumasok kasama ni Paulo at maglock sa isang cubicle sa loob?
C. Isumbong si Paulo sa guard na nakatayo sa may bandang corridor?
D. Sabihin kay Paulo na di pa ako ready? (Which is dumb)
Pero putcha kailangan ko parin ng pera. Wala nang atrasan to. "You have your balls!" I thought. I was in the middle of my thoughts when Paulo grabbed my arm and pulled me inside, my plans are all flawed afterall.
Inside, I noticed that the whole lavatory is satisfactory clean. There are no other guys inside except the two of us. Maybe the "Entrance Fee" is just too absurd! Kaya tuloy wala masyadong gumagamit. But the thing is, the idea of losing your virginity inside a public bathroom is just too ridiculous.
" So dito?! Dito sa CR na ito?" I said that in a hoarse tone. "Dont you have a MORE decent place like your apartment or something?" tanong ko kay Paulo. "Wow ha! Nasa bansang Pinas tayo, boy! Alam ko mautak ka pero ayoko magdugo sa Ingles mo." And that made me feel offended. Madalas ako magbasa ng English Novels kaya minsan nadadala ako. But there is nothing wrong with that. We are free to speak in a language where we could express in full creativity, kagaya ng pagsusulat. Inaaral yan sa paaralan, para saan pa yan kung hindi gagamitin. Plus, practice na din yun na paminsan-minsan gamitin mo sa public.
"Pero seryoso Pau, wag naman dito." I stare at him, straight to the eyes. Pero hindi nya ako pinansin at sa halip ay binuksan nya lang yung isang cubicle. Pagkatapos ay tumingin sya uli sa akin at ngumiti, bigla akong kinabahan. Yung ngiti nya ay yung parang may pinaplano na masama. Yung ngiting maihahalintulad mo sa mga super villains, mga ganung ngitian. Hindi ko matago ang panginginig, feeling ko bibigay yung tuhod ko, namamasma mga palad ko. Hindi ko din alam kung itutuloy ko pa ba ito. Maybe plan D will work this time? Pero bago pa ako makapag-isip ay hinatak na ako ni Paulo papaloob ng cubicle. Mapwersa yung hatak nya, humampas yung likod ko dun sa pader sa loob. Wala akong laban sa kanya, mas malaki si Paulo sa akin. 17 ako, 23 sya, he has a moderately developed body. But me? Let's say that I belong more on the "developing stage." Mas matangkad din sya, tantya ko ay mga nasa 5'9. Ako naman ay 5'6 lang. Kaya malamang sa malamang, wala na akong kawala.
Nakatalikod saakin si Paulo habang nilo-lock nya yung pintuan ng cubicle. Kinakabahan ako sa paglingon nya. Mga ilang segundo syang nakatalikod, nakikita ko ang malalalim nyang paghinga base sa galaw ng kanyang mga braso. Hindi padin sya humaharap. Dumadagundong ang dibdib ko.
"Pau... Paulo?"
Mabilis ang sumunod na mga pangyayari. Nang humarap si Paulo ay muli nya akong tinulak sa pader, pagkatapos ay hinawakan nya ang dalawa kong balikat gamit ang malalakas nyang kamay. Malalim ang paghinga nya. I saw the fire in his eyes, then he kissed me. I was stunned, I just gave my first kiss with a man.
Hindi ako gumanti nang halik dahil medyo nagulat ako. But then I was able to regain my senses, the way I did when I overcome mentalblock. Nagsimula akong gumanti. Napaka-passionate ni Paulo humalik, ramdam ko ang init ng bibig nya. Nandyan din yung ginigiling nya yung katawan nya habang hinahalikan ako, dinidiin nya yung hip nya sa hip ko. Naramdaman ko na pinapasok ni Paulo yung dila nya sa aking bibig, nilalaro nya yung saakin. Naghahalo na din yung laway namin. Yung feeling, fuck, para akong nilulunod. Aaminin ko, I was enjoying it.
Nang hindi na ako makahinga ay bigla syang bumitaw at tinitigan ako, malaki ang kanyang ngiti. Pagkatapos ay inilapit nya ang labi nya sa tenga ko, "Antamis mo." Ngumiti lang ako at pagkatapos ay bumalik sya sa paghalik. Iginapang nya ang labi nya mula sa labi ko, papuntang tenga, pababa sa leeg. Sinimulan nya na ding tanggalin ang butones ng polo ko. Napapaungol ako sa galing nya humalik, alam ko na marami na syang karanasan sa sex.
"Shit, Pau... Ahh!" sinusubukan kong hinaan ang pag-ungol ko, baka marinig sa labas. Si Paulo naman ay patuloy na binabasa ng laway ang dibdib ko. Hinubad nya yung Polo ko at isinampay doon sa sabitan ng pinto, pagkatapos ay bumalik sya sa akin at sinimulang laruin yung utong ko. He is making a circular motion with his tongue, then he will suck it like crazy. I found it funny but I probably looked like a mother giving her child a breastfeed. "Pau, bagalan mo lang. Medyo masakit. Ahhh!" Naramdaman ko ang pangiti nya, pagkatapos ay bigla nya kinagat. "Ahhhh! FUCK!" Medyo napalakas yung sigaw ko. Binatukan ko si Paulo. "Shit ka, bakit mo kinagat? Wag ganun!" Tumayo sya mula sa pagkakayuko nya. "Sorry. Nakakagigil ka kasi." Sinabi nya yun sabay kindat. Pagkatapos ay ginulo nya yung buhok ko.
"Oh, pakitaan mo naman ako!" tanong ni Paulo. "Pakitaan ka ng alin?" Marami akong naiisip so I prefer HIM to say it to me. "Ng galing mo." Hinawakan nya ako sa buhok ko at pilit na itinulak pababa ang ulo ko. Isunubsob nya yung mukha ko sa bukol nya, "Nagugustuhan mo ba? Sayo na yan! Gawin mo lahat. Gusto ko yung mapapaungol ako sa sarap," sabi nya habang tinatapik yung pisngi ko. Pero para akong naloloko sa mga sinasabi ni Paulo, gusto ko sundin lahat ng sinasabi nya. Tinanggal ko ang sinturon at ibinaba ang pantalon nya hanggang sa tuhod. Alam ko ang gusto nyang gawin ko. He wants me to give him a nice bj. Nasa ganong posisyon kami ng maramdaman namin na may pumasok sa CR. Tumahimik kami bigla. Pumasok yung tao doon sa katabing cubicle. Automatically, wild thoughts rushed in my mind. What if kung si manang pala yun na taga-kolekta ng barya at hinahanap kami kasi natagalan sa amin? O kaya paano kung pulis pala yun at narinig yung ingay namin? Sinuot kong muli yung polo ko para handa sa kung ano mang posibleng mangyari. But on the other hand, baka naman kasi gagamit lang talaga yung tao ng CR. Which is fine, as long as he doesn't have a raging diarhea for us to smell the perfect scent of his miraculous shit.
Good for us, my latter guess is correct! Narinig ko yung pagbukas ng zipper nung tao sa kabilang cubicle, maya-maya pa... "Plok! Frrrbttt...!" Akala nya siguro sya lang yung tao sa loob kaya feel free sya magpakawala.
Nagkatinginan kami ni Paulo, pinipigilan namin yung tawa namin. Napansin ko na inayos nyang muli yung pantalon nya. Pero ilang segundo lang ay umalingawngaw na sa loob yung mabahong amoy.
"Put*!" pabulong ko na mura. Hindi nyo ako masisisi. Pasintabi sa mga kumakain ha? Pero alam nyo ba yung amoy na nakasusulasok, nakakasuka? Yung tatayo yung balahibo mo kasi nanunuot yung amoy sa ilong na parang malalasahan mo na? Talagang mapapamura ka, mga ganyang amuyan.
"Pau, labas na muna tayo." yaya ko. Umiiling si Paulo, yung hem ng shirt nya pinantatakip nya sa ilong nya. "Lalabas na ako." Binuksan ko yung pinto ng cubicle at kumaripas palabas. Si Paulo naman ay parang nainis kasi nung makalabas na sya ay padabog nyang sinara yung pinto, lumagapak talaga. That made me feel guilty to however that guy is.
Sa labas ay pinakawalan ko kaagad yung tawa ko. Nakatingin lang sa akin si Paulo, mukhang badtrip. Nagmumukha akong nasisiraan kaya itinigil ko kaagad. "Hey, it was fun." Nginitian ko sya. Nakatingin parin sya sa akin. "Itutuloy natin to," sabi nya. "Saan? Sa CR naman ng ibang mall?!" "Hindi! Pupunta na tayo sa apartment ko, walking distance lang." sabi nya, seryoso ang tono nya. Ngumiti ako pero ang nasa likod ng isip ko ay maraming "paano."
Paano kung psycho pala sya at i-murder nya ako sa apartment nya? You've studied anatomy, you know where to give that critical blow! The art of self defense with science.
Paano kung may STDs sya? Check for symptoms! Play safe na din.
Paano kung hindi nya ako bayaran pagkatapos ng lahat? Kill him.
De joke lang yun. Because all I have to do now is to trust Paulo. Trust this stranger. "Ok, yun naman pala. Bat kailangan mo pa akong dalhin sa CR?" Sinabi ko yun sa tono na kami lang ang nakakarinig, maraming tao sa mall. Naglalakad na kami palabas. "Diba yan din ang tanong mo sa akin kanina? Sinagot na kita." It took me a while to get that. And the answer was slapped right into my face. He brought me there to show me that all he want is ME to fulfill his desire. His lust and his longing for flesh. The answer was right there in front of me from the very first, pero tinanong ko padin. Callboy, Boytoy, Male Prostitute: Iba-ibang salita pero iisa lang ang kahulugan, taga-aliw. That's just me, denying the truth in sight of reality. He is willing to pay to fuck you! Tanga ka ba? Yan ang naisip ko. Hawak ni Paulo ang kamay ko, sabay kaming lumabas ng mall. After this, he will pay me 3,000 pesos (hopefully). Then after that, I still have to find 32,000.
My mother said that she'll find a way. But I do not like to rely on that, now that I started making actions out of my own volition. But for now, I am a toy. A toy that requires a coin before I would entertain someone. I have no idea back then to what will happen to me, to us, in the apartment. But I have no other choice right now...
So I followed him.
COMMENTS