By: Prince JP Prologue... "Well, for one thing, the culture we have does not make people feel good about themselves. We’re teaching the...
By: Prince JP
Prologue..."Well, for one thing, the culture we have does not make people feel good about themselves.
We’re teaching the wrong things. And you have to be strong enough to say if the culture doesn’t work, don’t buy it.
Create your own. Most people can’t do it."
(c) Tuesdays with Morrie
#HeCameBack
Carl's POV...
"HOY CARL GISING! MAY PASOK NA!"
Nagising ako sa napaka lakas na sigaw. I blinked my eyes. Nananaginip lang yata ako. So I closed my eyes para makatulog ulit.
"CARL SMITH!!!!! GIGISING KABA O E CU-CUT KO ALLOWANCE MO?"
Biglang parang nag bell ang tenga ko. Wait what? Allowance ko?
"CARL ISA NALANG!"
Napatalon ako bigla when I finally realized na it was Mom's voice na kanina ko pa naririnig. Tumakbo ako agad kung saan si Mommy, sa kusina.
She's preparing food for me. Shit I forgot, first day of class pala ngayon.
I went to mom and kissed her cheecks. Nakangiti na siya sa akin at habang nagtitimpla siya ng Gatas ko, sinabi niyang puntahan ko daw muna ang sala
bago ako kumain.
"Punta kang sala Carl" masikretong pagkakasabi ni mommy. I was puzzled and curious so sinunod ko siya.
"Oh SHIIIIIIT!!!!!!!!" Sigaw ko.
"Carl!! No cussing please!" Sigaw naman ni mommy mula sa kusina.
"HAHAHA! Shut up Carl, its just me" sabi sa akin ng lalaking nasa harapan ko ngayon.
"Come here you dope!" sabay hila papunta sa kanya sabay yakap sa akin.
"Chris! Kelan kapa dumating?" tanong ko sa kanya habang naka yakap parin ako sa kanya.
"Well, actually nung isang linggo lang" sabi niya, kumalas na ako sa yakap at umupo ako sa tabi niya.
"I wanted to surprise you thats why hindi ako nagpa alam na darating ako" dugtong niya.
"Gago ka Chris, you dont need to do that, I could have get you from the airport you know." ang laki ng ngiti ko. I cant contain it.
"Hahaha, you havent change Carl" sabay tap niya sa ulo ko.
He is Christian Villmonte, kababata ko. Nag migrate sila 8 years ago, 11 years old kami pareho noon. Marami kaming similarities niyan. Parehas kami ng
birthday, October 13, 1995. Parehas din kami ng favorites. From brand ng sapatos, brand ng damit, brand ng pabango, brand ng laruan? (haha), pagkain, inumin,
at kung ano-ano pa. Kahit nasa Amerika na sila noon, keep in touch parin kami so parang andito lang din siya sa pinas.
Hinila ko siya papuntang kusina at nadatnan namin ang napaka daming pagkain.
"Teka" sabay turo dun sa mga pagkain.
"San to galing lahat? Gatas lang yung nakita ko kanina ah" nakakapagtaka kasi, san galing yung mga pagkain? Marami kasi.
"Dala yan lahat ni Chris" sabi ni mommy, tiningnan ko si Chris at nginitan niya lang ako.
"O sige na. Mauna na kayong kumain Carl at papaliguan ko na muna si chu-chu. Aso namin.
Umupo na kami ni Chris, magkatabi kami. May nakita akong macaroni so yun na ang una kong tinira.
"Hey, you should eat rice first" saway niya sa akin.
"Nahh, Im used to it, dont worry" sabi ko nalang at kinain ko na ang macaroni.
kumain lang din siya tulad ko, and walang nagsasalita.
"So, kumusta kana?" Chris broke the silence. I was dumbfounded. Oo, nakalimutan ko, isang buwan din pala siyang hindi nagparamdam sa akin.
I was clearly overwhelmed nung nakita ko siya kanina sa sala.
"Im fine. I mean, I am better than I deserve" sabi ko nalang sa kanya.
"And dont you think for a second na nakalimutan kong isang buwan karing nawala sa linya!!" I added as I gritted my teeth.
naka yuko lang siya during this time.
"Anyways, ayokong ma stress. Kumain nalang tayo, may pasok pa ako." Sabi ko nalang sa kanya. Nagpatuloy ako sa pagkain whithout
looking at him this time.
Ang awkward! Well, you cant blame me for speaking this way. Gusto ko rin naman kasing sabihin ang kung ano ang nasa isip ko.
Mawawala siya ng isang buwan, well technically, nawala siya for over 8 years and even though nilagay ko sa isip ko na
parang andito lang siya sa pinas, iba parin kasi. Buti nalang at wala si Daddy ngayon, I cant talk and I cant act the way I am doing things right now.
You see, I am bisexual. Yes, Bisexual. But not Gay, totally not Gay. My mom knew about this dahil sinabihan ko siya and I asked her na wag sabihin kay Daddy.
Pilot ang Dad ko and I never bothered my Mom to ask kung bakit every Tuesday, Friday, at Sunday lang namin siya nakakasama. He is super strict. He trains me as if
isa akong hayop na sasabak sa isang carnival show. You got the picture? From etiquette to following the norms and tradition of what he know is right.
Bumalik ako sa sarili ko when Chris kissed my lips.
"What the!" bulyaw ko sa kanya habang tinityingan ang paligid kasi baka may naka kita.
"Ano kaba Chris, baka may makakita!" pabulong kong sabi sa kanya. Nginitian niya lang ako.
"C'mon, I know wala dito si Tito Amante at tsaka day off nang mga katulong niyo ngayon." I was amazed, alam niya
yun lahat haha.
"Kahit na, You should be more carefull Chris."
"Whatever Carl, na miss lang kita." This time hindi na nerbyos ang nararamdaman ko, parang sasabog ang dibdib ko pagkarinig ko
sa sinabi niya.
"Tapos na ako, I should prepare for school na" iniba ko ang topic, hindi ako sanay.
"Ha? Maypasok ba ngayon?" nagtataka niyang tanong sa akin.
"Oo, first day of class pa nga eh." sagot ko naman.
"Tanga!" sabay batok sa akin. "Sabado ngayon! How can you be so dumb?" pinag tawanan niya lang ako.
"MOMMYYYYYYY!!!" Sigaw ko.
"HAHAHAHAHAH" tawa lang ng tawa si Chris.
"Dont blame Tita, I actually told her to do that." Tawa parin siya ng tawa.
"Yes darling?" habang tinitingnan ako ni mommy with her innocent face.
"I cannot accept this conspiracy!" I acted like crying at nagtawanan lang sila.
Seriously? They got me. Para akong sira. How did I forgot? Friday nga pala kahapon.
Pagkatapos naming kumain, nag-usap lang kami nila mommy at Chris. Nag kumustahan lang and all. Natanong nga ni mom kung kelan ang balik nila Chris sa Amerika.
Well, even though 6 months sila dito sa pinas, I cant help myself from being sad. Ewan ko ba, hindi parin kasi ako sanay na ganito ang sitwasyon namin ni Chris. Hindi ko siya boyfriend.
Bestfriend lang kami, and we dont want another label. Kontento na kami dun.
We confessed on each other nung 15th birthday namin, we were both using YM for the video call. Siya ang unang nag sabi na noon paman ay may gusto na siya sa akin
but takot siyang malaman ko kasi baka hindi ko siya matanggap knowing na I undergo a very rigid training from my Dad. I told him that I felt the same way as he did and that
he dont need to worry kasi tanggap ko siya kung ano man siya.
After that big confession, mas naging open kami sa isat-isa. I learned alot from my sexuality because of him, he taught me the importance of being discreet and when to
use it and when to let down my guard.
I lived a luxurious life. Ako lang ang anak nila Mommy at Daddy but even though I have all the material things I needed parang kulang parin. Ewan ko but siguro dahil din yun
sa trato sa akin ng Dad. I got used to it and now hindi ko nalang masyadong pinapansin kung ano ang issue ko sa pamilya ko.
Pumunta kami ni Chris sa kwarto ko and there he gave me his pasalubong. Isang necklace. Tsss. Seriously?! A necklace?
"Necklace? ano akala mo sa akin aso?" biro ko sa kanya.
"Akin na nga yan, hindi mo naman yata gusto eh!" nag pout siya. Okay, I admit, cute siya.
"Joke lang! Hindi mo ba natutunan sa amerika ang difference between joke and plain statement?" Sabi ko.
He said nothing, tiningnan niya lang ako. Humiga lang siya sa bed ko at pinikit ang kanyang mga mata.
tiningan ko lang din siya, I observed him and scanned his feature. Ngayon ko lang napansin, mas maputi na siya,
and kung hindi ako nagkakamali, mas matangkad na siya sa akin kahit na 5'11 ako.
"Tabi tayo" yaya niya sa akin. I just nodded at tumabi sa kanya.
Then he suddenly hugged me. Nag paubaya lang ako sa kanya. I need this. I missed him so much.
"Kumusta na kayo ni Abby?" biglang parang nag bell ang tenga ko.
I had a girlfriend, Kinailangan kong magka girlfriend because of my Dad, he was pressuring me to have one kasi wala pa daw akong
naipapakilala sa kanya and to think na 19 years old na ako at gwapo pa haha. Kidding aside, I love abby, I do but as a friend.
I admit, ginagamit ko siya so that I can establish my masculinity sa harap ng papa ko at sa mga mata ng mga kamag-anak namin.
She's pretty, at magkasing edad lang kami, I met her way back 3 years ago at ngayon mag-iisang taon na kaming mag syota.
I dont want to blame myself form doing this, I am not wrong, the society is.
"Okay lang naman, she's with her family right now and pupunta siya dito bukas kasi uuwi si Daddy" I sighed.
"O what's with that sigh?" tanong niya habang hinahawakan ang mukha ko. I looked at him.
"I feel guilty. Not to Abby, not to Dad, but to myself" He smiled, and there comes comfort.
"Life could be tough huh?" he paused habang nakatingin rin sa akin "But that doesnt mean you have to give up" he added.
"Ewan ko ba, but everytime I am doing this whole drama, parang sasabog ang dibdib ko" I wanted to cry but ayokong ipakita
kay Chris. "Should I tell them? Should I tell Dad?" dagdag ko.
"No, no!" mabilis niyang tugon. "Come to think of it, do they really have to know?"
Napa-isip ako, tama siya, hindi na nila kailangan pang malaman yung tungkol sa akin o tungkol sa amin. Im his son,
He's my father, it all that counts, hindi niya na kailangan malaman kung sino at ano ako.
"You know what? Tama ka! I'll just act it out na parang nasa pelikula ako" Tumawa siya sa sinabi ko. Well, wala namang
nakakatawa dun eh.
"If that makes you comfortable, then ikaw bahala" sabi niya. Hinigpitan niya ang pagkakayakap sa akin.
I feel secure. It makes me happy and sad at the same time. I know it's limited but I am going to make the best out of it.
Nakatulog kami sa ganung posisyon. We did not locked the door since si Mommy lang naman ang kasama namin sa bahay.
Nagising kami mga bandang alas dose na. Bumaba na muna si Chris sa kwarto kasi maliligo muna ako.
Pagkatapos kong maligo, pumunta na ako sa sala at nadatnan ko si Chris at Mommy na nag-uusap. I joined their conversation at pagkatapos nun
nagtanghalian na kami. Boring sa bahay kasi kami lang dalawa ni Mommy, usually kasi ang mga katulong namin ang nagbibigay ng kulay sa bahay.
Si Ate Esing at si Ate Magda, pareho silang probinsyana at magkapitbahay lang sila. Day off nila every saturday and sunday at nasa kanila nayun kung uuwi
sila sa probinsya o magliliwaliw lang.
Chris invited na pumunta sa Mall, gusto niya kasing bumili ng bagong damit at pabango.
"Wala bang mall sa Amerika?" tanong ko sa kanya.
"Hahaha dork! Last week na ako dito sa Pinas at ngayon lang ako gumala." Tawa lang siya.
"Stop calling me names! Jerk!" Sinuntok ko siya ng mahina.
"Okay. Easy. Easy." nagpipigil na siyang tumawa. Seriously? Walang nakakatawa dun sa sinabi ko.
"Wait, sabi mo last week kana dito? San ka pala the wole time?" Nawala ang mga ngiti niya. Seryoso na ang mukha niya.
"Uhmm. Well, secret ko muna yun hehe. Now, lets enjoy our time" He smiled again, "Tara na?" Sabay hila niya sa kamay ko.
Pumunta kami sa Arcade at naglaro ng kung ano-ano. He looked happy but sumasagi sa isip ko na meron siyang tinatago sa akin.
Anyways, hindi ko nalang yun inisip at nag enjoy narin ako. Both of us laughed like its our last and smiled like our face widened.
Pagkatapos naming maglaro pumunta na kami sa Lacoste and there bumili siya, bumili narin ako since ito yung favorite brand namin.
After our shopping pumunta na kaming Greenwich and since alas tres palang naman, umorder nalang kami ng favorite naming Lasagna.
"The best! Pero mas the best kung ikaw ang gagawa" sabi ni Chris sa akin. He took again a spoonful of Lasagna.
Napangiti ako.
"Timawa! HAHA. Dont worry, gagawan kita bukas"
"Well, you can't, uuwi bukas si Tito diba? and Abby will be there too." Ngumiti lang siya.
"Oh yes, I forgot." I sighed.
"But pwede akong bumisita bukas if you want" Nabuhayan ako ng loob.
"Sige. sige!" sabi ko na punong-puno ng excitement. "Im sure Dad would be glad pag nalaman niyang nakauwi na kayo" dagdag ko pa.
After namin sa Greenwich pumunta kami sa malapit na photobooth at dun nagsawa kaming magpa picture.
Para kaming bata na tuwang tuwa. At nung na print na ang mga pictures I cant help it, naiiyak ako. I never seen him for over 8 years
at kahit na updated kami sa isat-isa, iba parin talaga pag magkasama kayo sa personal.
"Uwi na tayo" yaya niya, "Gabi na baka hinahanap na ako nila mama" dagdag niya.
Tumago lang ako. Masaya ang araw nato para sa akin.
Nagtawag lang siya ng taxi para pasakayin ako at nung naka hanap na kami, umalis narin siya para pumunta sa train station.
Pagdating ko sa bahay, hindi na ako kumain ng hapunan kasi pagod na ako at kumain narin naman kami sa labas. Ngayon ko
lang napansin, naiwan ko pala ang phone ko.
Pagpasok ko sa kwarto agad kong kinuha ang phone sa drawer.
"23 messages?" nasambit ko sa sarili ko. Halos lahat ng text galing kay Abby. Nalungkot ako bigla, may gathering pala kami bukas.
Tatlo naman sa mga messages ay galing sa iisang unknown number and kay Chris pala yun. He texted me to text him if nakauwi na ba ako.
Nagreply naman ako agad at humiga ako sa bed. Inangat ko ang kamay ko habang hawak-hawak ang phone.
I dialed Abby's number at sa isang ring palang ay sinagot niya na agad.
"Hello Carl?" Sabi ng kabilang linya.
"Hai Abby," I tried to sound cheerfull, "Kumusta? Sorry naiwan ko kasi ang phone ko sa bahay, dumating kasi si Chris at may pinuntahan kami" I added.
"Oh I see. Okay lang yun" she paused, "So kumusta ang lakad? Im excited to meet Chris" alam kong nakangiti siya sa kabilang linya. And it hurts me.
"You'll meet him tomorrow." I plainly said.
"Oh really? Yehey! hehe, anyways, I know you are tired, magpahinga kana and see you tomorrow."
"Yeah. See you."
"Oh and wait, Ill bring your favorite lasagna. Bye Carl, I love you"
"I love you too Abby, goodnight." then I hung up. Sigh. Actually hindi ko alam kung bakit parang mas mabigat ang nararamdaman ko ngayon.
Kinuha ko sa study table yung box na lalagyan nung necklace na binigay ni Chris. Sinuot ko ang necklace. Its a silver necklace and yung pendant is capital letters "CC".
Natawa nalang ako. Ang corny naman kasi nung CC haha. After nun natulog na ako.
COMMENTS