By: Bryan Matagal na akong naglalakad sa may gawing talahibang na nagsisilbing daan ko papasok at pauwi ng eskwelahan at bahay. Mas madali k...
By: Bryan
Matagal na akong naglalakad sa may gawing talahibang na nagsisilbing daan ko papasok at pauwi ng eskwelahan at bahay. Mas madali kasing dumaan doon dahil deretso lang yun papunta sa bakuran ng bahay namin kaya hindi ko na kailangang umikot pa para lang makarating sa eskwelahan ko.Medyo tago at hindi masyadong nadadaanan ang lugar na iyon. Pagmamay-ari raw kasi iyon ng isang pribadong kumpanya kaso hindi pa rin sila nakakaisip kung ano ang magandang gawin doon sa lupa kaya nakatiwangwang lang. Puno na ito ng damo at talahib. Mayroon ding mga barbed wires na nakapalibot sa paligid nito para hindi mapasok ng mga trespassers at mga illegal settlers.
Pero hindi ako napigilan ng mga harang na iyon. Mayroong itong sirang bahagi sa may likod ng eskwelahan namin. Ako lang siguro ang may alam ng daan na iyon dahil kahit kailan ay hindi pa ako nakakita ng tao roon.
Minsan noong 3rd year High School ako, medyo late na akong nakauwi galing school. May pinatapos pa kasi sa akin ang guro ko para sa aming planning para sa isang proyekto namin sa SSG (School Student Government). Magta-takip silim na noon at medyo madilim na rin ang kalangitan. Paisa-isa nang sumusulpot ang mga bituin sa langit.
“Bryan sumabay ka na kaya sa amin umuwi ng ma’am mo,” sabi sa akin ng SSG adviser namin na sir Ramon. “Medyo nakakatakot nang umuwi mag-isa o.”
“Oo nga Bryan,” sang-ayon naman ni ma’am Grace. “Huwag kang magalala. Sagot na namin ng ser mo ang pamasahe mo.”
Mag-asawa silang dalawa at masasabi ko na bagay sila bilang isang couple dahil tugma ang kanilang mga genes. Parehong magaganda ang lahi. Magi-isang taon na rin mula noong ikasal sila. Mala-teleserye nga ang kuwento ng love story nila eh kaya lagi tuloy sentro ng tsismisan at kuwentuhan. Pero bandang huli ay nauwi rin ang lahat sa harap ng altar. Mukha naman silang masaya. Sana ay paglaki ko ay maging ganoon din ang kahinatnan ng love life ko.
Umiling ako sabay sabing, “Naku ma’am. ‘Wag na po. Out of the way yung bahay niyo sa amin. Maabala pa kayo. May alam naman akong shortcut papunta sa amin. Mas mabilis po doon.”
Kumunot ang noo ni sir Ramon. “Sigurado ka?” Sandali siyang napaisip. “Sige na nga. Para namang kaya mo na ang sarili mo. Basta magi-ingat ka ha.
“O sige sir.” Hinawakan lang niya ang kanyang balikat ng kanyang malaki at ma-ugat niyang braso nakadama na agad ako ng kakaibang kiliti sa sikmura ko.
Matagal ko nang crush si sir Ramon. P.E teacher namin siya simula noong first year hgh school kami. Masasabi kong paborito niya akong estudyante dahil ako ang nangunguna sa klase niya. Magaling kasi ako sa sports—basketball, badminton, karate, swimming . . . lahat kaya kong gawin kaya medyo maganda rin ang built ng katawan ko dahil active ako nung high school.
Kaso alam kong off limits na si sir kaya hanggang tingin na lang ako. At saka bet ko naman silang dalawa ni ma’am Grace.
Sabay kaming lumabas ng gate ng High School ko pero magkaiba kami ng tinahak na daan. Ako pa-kanan, sila pa-kaliwa. Inikot ko yung buong building ng school namin para makarating sa likod. Kahit madilim ay kabisado ko nanaman ang daan na iyon kaya hindi na ako masyadong nangangapa kahit medyo madilim na.
Nakita ko ang sirang parte ng harang na para bang may isang jeep ang bumunggo rito. Hindi ko nga alam kung paano nagkaroon ng sira dito. Basta noong una ko ‘yang makita ay ganiyan na iyan.
Medyo maputik ang tinatapakan ko dahil umulan mga bandang tanghali. Kaya panay lubog lang ang paa ko. Kapag dito kasi ako dumadaan ay sampung minuto lang ang paglalakad ko hindi tulad kung iikot ako ay mga 30 minutes din o di kaya kailangan mong mag-tricycle kung gusto mong mapabilis. Kaya nga mas gusto ko na rito dumaan para tipid sa pamasahe.
Tahimik lang akong naglalakad nang may narinig ako mga boses sa may hindi kalayuan . . . o hindi ako sigurado dahil para lang silang nagbubulungan.
Napatigil ako sa paglalakad at pinakinggan kung sino ang mga taong iyon. Ngayon lang ako naka-engkwentro ng tao rito.
Hindi ko makita kung sino sila dahil madilim na. Ang sinag naman ng buwan ay natatakpan ng ulap kaya wala rin itong silbi. Dahan-dahan kong inilapit ang aking mga tenga sa gawi kung saan nangga-galing yung mga boses.
“Itali mo kasi ng mabuti Bok!” saway ng isang boses na dumadagungdong sa laki nito. “Sabi ko na nga ba at dapat hindi na kita sinama dito. Ayos na nga kaming dalawa ni Vic nakisawsaw ka pa!”
“At para sa inyo lang ‘yung pera makukuha niyo dito?” singhal ni Bok. “Aba Frankie, akala niyo ata ay sinusuwerte kayo. Ako kaya ang unang nagsimula nitong negosyo na ito. Kayo lang ang nakielam dito eh.”
“Aba baka nakakalimutan mo kung sino ang nagpatuloy at nagpalago ng SINIMULAN mo? Kaming dalawa ni Vic ang nagpakita dito sa negosyo na ito kaya huwag mong isusumbat sa amin na nakielam kami dahil wala ka namang naitulong ng maganda dito.”
“Gago ‘to—“ naputol siya ng isang irit ng isang boses.
“O akala ko ba naturukan mo na ‘yan ng pampatulog?!” medyo pasigaw na tanong ni Frankie.
“Oo nga!”
“Eh bakit naungot pa rin?”
“Aba ewan ko?”
Simula nu’n ay kinutuban na ako ng masama. Anong ginagawa nila? Sino yung umungot? Para kasing may nakatakip na bagay doon sa bunganga ng kung sino man yun.
“INUTIL!” sigaw ni Frankie. “Yun na nga lang gagawin mo hindi mo pa magawa ng tama. Turukan mo nga ulit ng isa iyan.”
Alam ko na ang dapat kong ginagawa ay umalis na at lumayo na dito sa kung ano man ang nangyayari. Pero hindi iyon ang ginawa ko siyempe. Tumingkayad ako ng kaunti para sumilip sa mahahabang damo. Bigla namang lumiwanag dahil sa nahawi ng ang ulap na tumatakip sa buwan.
Nagulat ako sa nakita ko.
Nanggaling ang ungot sa lalaking nasa sahig. Nakalagay ang mga kamay nito sa likod at nakapiring ang mga mata. May busal ito sa bunganga para siguro hindi makagawa ng ingay.
“Oo na eto na!” sagot ni Bok na ngayon ay kita ko na ang itsura. Maliit ito at payatot na para bang isang pirma na lang ng bolate ay puwede na siyang tabunan ng lupa. Inabot niya ang kaniyang bagpack saka inilabas ang isang syringe.
“Nasaan na ba si Vic? Akala ko iihi lang siya?” tanong ni Frankie. Malaki siyang tao at kalbo. Pakiramdam ko ay kayang-kaya niya akong buhatin kung gugustuhin niya eh.
Nakarinig ako ng paggalaw sa likod ko pero huli na para lumingon. May malakas na bisig and pumulupot sa leeg ko saka ako itinulak papalapit sa dalawang mama.
“Tignan niyo kung sino itong nakita ko! Isang ususero na naliligaw!” Tumawa ito.
Agad lumapit ang dalawang mama sa amin. Tinuro ni Bok ang kaniyang daliri. “Kanina ka pa ba nand’yan ha?”
Hindi ako sumagot. Naparalisa na ng takot ang aking dila at bibig.
Hinigpitan ni Vic ang pagkakasakal niya sa akin. “Sumagot ka!”
Nag-umpisa nang mamasa ang mga mata ko. “H-hindi po. Kadadaan ko lang po dito. Wala po akong alam.” Napatingin ako sa lalake na nakatali sa sahig. Nagtama ang mga mata namin. Puno ito ng takot habang nakatingin sa akin.
Nararamdaman ko ang paghalakhak ni Vic sa likuran ko. Iniharap niya ang muka sa kanya. “Akala mo ba maniniwala kami na napadaan ka lang at wala kang alam. Kanina pa kita pinagmamasadan. Kanina ka pa tumutingin.” Humarap siya sa dalawang niyang kasama. “Anong gustong niyong gawin natin dito sa isang ‘to?”
Gamit ang isang flashlight ay inilawan ni Bok ang mukha ko saka niya ininspeksyon ito. “May itsura itong batang ‘to.” Inalis na niya ang ilaw at kamay niya sa mukha ko. Hinawakan niya ang baba niya. “Mukhang malaki ang kikitain natin diyan. Tiba-tiba tayo Vic.”
Tinignan ulit ako ni Vic, ngayon may gutom sa kaniyang singkit na mga mata. Ngumiti ito at ipinakita ang perpektong mga ngipin na tila umilaw pa nga sa liwanag ng buwan. Isang ngiti na nagbigay sa akin ng magkahalong admirasyon at takot. “Mukhang magkakasama pa tayo ng matagal bata.”
Lumunok ako at nanginginig na sinabing, “Anong gagawin niyo sa akin?”
“Huwag kang magalala,” sabi sa akin ni Vic na hinaluan niya ng lambing sa kaniyang boses. Hinawakan niya ang panga ko at sinabing, “Sigurado akong mage-enjoy ka sa ipapagawa namin.” Nakaramdam na lang ako ng parang kagat ng langgam sa leeg ko. Inalis na ni Vic ang pagkakahawak niya sa akin. Napaluhod ako sa malambot na lupa. Susubukan ko sanang bumangon ngunit tinraydor na ako ng aking tuhod at binti. Umikot ang paningin ko hanggang sa mapahiga ako katabi ng unang nilang bihag.
Hindi ko alam kung nanaginip lang ba ako pero sinusumpa ko na nakita kong naging pula ang buwan bago nag-dilim ang aking paningin.
***
Nanginginig ako. Hindi ko alam kung bakit. Sa lamig ba? Pero naramdaman kong tumutulo ang butil-butil na patak ng pawis ko.
Naglalaway ako. Naririnig ko ang malakas na kalabog ng dibdib ko na para bang may isang halimaw sa loob ko ang gustong kumawala.
Anong nangyayari sa akin?
***
Dumudugo ang paligid ko. Ang mga dingding ay kumikinang na pula. Ang sahig ay isang hukay para sa mga walang buhay. Nasaan ako?
“Ano ba kasi ‘yung itinurok mo sa kaniya?” tanong ng malaking boses na parang pamilyar sa akin.
“Hindi ko rin alam eh. Siguro drugs?”
“Ay gago! Kaya pala ganiyan ‘yan eh. Maghapon nang nagde-deliryo.”
Ipinikit ko ang aking mga mata. Hindi ko na kayang makita ang mga bangkay. Ayoko nang makita ang mga dugo na bumabalot sa akin.
Malalalim ang mga hininga ko. Nag-dasal ako na sana matapos na itong paghihirap ko. Sana ay malagutan na lang ako ng hininga.
“Oy bata gumising ka na nga diyan!”
May tumadyak sa aking sikumura na pumiga ng hangin palabas ng baga ko. Humiga ako at tumitig sa kisame. Hindi ako makahinga. Para bang sa bawat paghigop ko ng hangin ay may pumipilit na ilabas ito sa aking katawan.
Umiikot ang pangingin ko. Sinubukan kong tayahin ang paligid ko. Nasa loob ako ng isang madilim na kuwarto. Magaspang ang hinihigaan ko, parang semento. Sa isang sulok ay may nakikita akong maliit na liwanag na galing sa isang kandila o gasera. Nakita ko ang tatlong mama na dumukot sa akin.
“A-asan ako?” pilit kong tanong sa pagitan ng masasakit kong hininga. “Sino kayo?”
Tumingin ang tatlo sa isa’t-isa. Lumapit si Vic at lumuhod sa harap ko. Marahas niyang hinawakan ang mga panga ko at sinuri ito. “Mukha atang masama ang tama ng batang ito ah.” Tumayo siya at humarap sa mga kasama niya. “Siguro bukas na lang natin ibigay ito kay Madame. Mukhang mamatay na eh.”
“Eh inaasahan na tayo ni madame. Mali-lintikan nanaman tayo nito eh,” sabi ni Frankie.
“Meron naman tayong isa pang nakuha eh. Siya na lang muna ang ipadala natin.” Sabay tingin sa isa pang kabilang sulok ng kuwarto.
Tumingin ako kung saan nakatingin si Vic. Nakatali ang mga kamay at paa ng isang binata habang nanlalaki ang mga mata dahil sa takot. Agad siyang binuhat ni Frankie habang pilit na kumakawala rito. Puro pag-irit lang mula sa kaniya ang maririnig ko. Lumabas sila kasama si Bok. Maya-maya ay narinig ko pag-start ng isang sasakyan kasunod ng pagharurot nito palayo.
Naiwan si Vic na nagbabantay sa akin.
Umupo siya tapat ko at sumandal ng kasuwal sa pader. Naglabas siya ng sigarliyo mula sa bulsa niya at sinindihan ito. “Anong pangalan mo bata?” tanong niya sa akin.
Inisip ko kung sasagutin ko ba siya o hindi. Sa bandang huli ay napagdesisyunan ko na kausapin, baka kasi makakuha ako ng impormasyon kung nasaan ako o kung ano ang balak nilang gawin sa akin.
“Bryan,” mahina kong sagot. Inulit ni Vic ang pangalan ko saka ngumiti. Nagbigay ito ng liwanag sa kaniyang mukha. Dahil sa bilis ng mga pangyayari kanina ay akala ko ay imahinasyon ko lang ang itsura kanina ni Vic. Kahit na may kahabaan ay buhok niya bumagay ito sa kaniya. Mas lalong sumingkit ang kaniyang mga mata nang ngumit siya. Medyo cute na may badboy image ang kaniyang itsura. “Bakit ka kasi mag-isang dumadaan doon sa talahiban na kanina? Hindi mo ba alam na delikado ang gumalamag-isa lalo na sa ssang batang katulad mo?”
“Matagal nanaman akong nadaan doon,” sagot ko. “Wala naman akong nakikitang tao. Ngayon lang.” Pinilit ko ibangon ang sarili ko at sumadal sa pader. “Anong gagawin niyo sa bata kanina? Saan niyo siya dadalhin?”
“Huwag kang mag-alala. Malalaman mo rin pag nandoon ka na.” Bumuga siya ng makapal na usok.
“Parang awa niyo na. Kung ransom ang kailangan niyo, hindi dapat ako ang dinukot niyo. Hindi naman kami mayaman. Magsasaka lang po ang itay ko. Hindi po niya kayo mababayaran kung iyon ang gusto niyo.”
Tumawa si Vic. “Hindi ka naman nagakakamali na gusto namin ng pera. Pero hindi ransom ang gusto namin. Sabihin na lang natin na negosyo namin ang mga binatang katulad mo.”
“Anong ibig mong sabihin?”
Madiin na tumingin sa akin si Vic. Kinuskos niya ang kaniyang sigarilyo sa sahig at tumayo saka lumapoit sa akin. “Gusto mo ipakita ko na lang sa’yo?”
Bigla na lang niyang binuksan ang zipper ng kaniyang pantalon saka hinubad ito. Tumambad ang kaniyang medyo lumalaki niyang pagkalalaki.
“Anong ginagawa mo?” tanong ko pero may ideya na ako kung ano ang balak niyang gawin. Alam ko na ang dapat kong nararamdaman ngayon ay takot. Pero imbes na iyon ang maramdaman ko ay nananabik din ako.
“’Di ba gusto mong malaman kung ano ang gagawin namin sa bata kanina. Ito ang lagi niyang gagawin kapag nakita na siya ni Madame. Mas mabuti na sigurong turuan na kita ngayon para alam mo na ang gagawin sa susunod. Ayaw pa naman ni Madame na hindi alam ng kaniyang maga alaga ang ginanagawa nila.”
Hindi na ako nakasagot sa sinabi niya. Hinawakan ni Vic ang bunganga ko at binuka ito. Kasunod ay ang isang bagay na matagal ko nang gustong ipasok sa bunganga ko. Inimagine ko na ito sa itay ko minsan, pati na sa isa naming kapitbahay at lala na kay sir Ramon.
Pero hindi ko akalain na sa isang kidnapper pala ang magiging una kong karanasan.
Hindi ko siya pinigilan sa ginagawa niya sa akin. Sinubo ko ng buo kaniyang mahabang burat. Kahit na nabibilaukan na ako ay hindi pa rin ako tumigil. Sinadya kong sikipan ang bunganga ko na parang sinusupsop ito.
Parang nagulat naman si Vic sa ginagawa ko, “Puta! Bakit parang gusto mo itong ginagawa ko sa’yo. Ang sarap mong sumabo. Ahhhh!” ungol niya habang pabili ng pabilis ang kaniyang pagbayo sa aking bunganga.
Hindi niya lang alam na matagal ko nang gustong makatikim ng burat.
Sa sobrang sarap ata ng nararamdaman ni Vic ay napasabunot siya sa buhok ko. “Gago ka! Bakla ka pala eh. Siguradong magugustuhan mo ang mga ipapagawa ni madame sa’yo. Ahhhh! Sikipan mo pa.”
Hinawakan ko ang puwetan niya para mas itulak pa siya sa bunganga ko. Nagbigay naman ito ng mas maraming libog sa kaniya.
Ilang sandali pa ay mas bumilis pa ang pag labas masok ng kaniyang malaki at mahabang burat sa bunganga ko. “Puta lalabasan na ako! Ayan na! Lunukan mo lahat ng katas ko!” sigaw niya. Naramdaman kong mas lalong tumigas ang kaniyang ari sa loob ng bibig ko kasunod ng sunod-sunod na pagputok ng mainit at malapot na katas na galing sa kaniya. Maalat ang lasa nito na may kaunting amoy na mas lalong nagpainit sa libog ko.
Gusto ko sanang iluwa ang katas niya kaso hindi pa rin niya inaalis ang kaniyang burat at sunod-sunod pa rin ang pagbayo ng bunganga ko. Wala akong choice kung hindi ay lunukin ito.
“Puta ang sarap mo palang chumupa eh,” sabi niya sabay suot ng kaniyang pantalon. “Sigurado akong magugutuhan ka ni Madame. Kikita siya sa’yo ng malaki.”
Marahan niyang hinawakan ang ulo tinignan ako sa mga mata. “Hindi ito ang huli natin bata. Sisiguraduhin kong mauulit pa ito.” Lumapit siya sa tainga ko at bumulong, “At sisiguraduhin ko na hindi lang ako ang magsasaya. Papaligayahin din kita.” Sabay halik sa aking pisingi.
Hindi ko alam kung bakit pero tumalon ang puso ko dahil doon. Nakadama ako ng kiliti sa akin sikmura. Siguro sa pananabik o ibang bagay. Pero ang alam ko ay hindi na ako makapag hintay na maulit uli ito.
***
Nakatulog agad ako pagkatapos ng karanasan ko kay Vic. Binigyan niya ako ng una at kumot para mas humimbing daw ang pagtulog ko dahil alam niya na mapapagod raw ako kapag dinala niya ako kay Madame. Pinainom niya rin ako ng isang basong tubig kasi baka raw ma-dehydrate daw ako. Kahit may ibang lasa yung tubig ay ininom ko pa rin dahil uhaw na uhaw na ako. Bukas na lang ako tatakas ng maaga habang natutulog pa si Vic.
Per pag-mulat ko ng aking mga mata kinabukasan ay nakita ko ang kalbong ulo ni Frankie. Nakita niya ako saka nguniti. “Buti gising ka na. Matindi talaga ang tama ng pampatulog na pinainom sa’yo ni Vic kagabi. Halos anim na oras ka nang tulog.
Mabilis akong bumangon at tumingin sa bintana ng L300. Nakita ko ang malalaking gusali na lagpas pa ata ng langit. Ang malalakas na busina ng mga sasakyan na nagsisiksikan sa makikipot na mga kalsada. “Asan na tayo?” Hindi ko maitago ang takot at kaba sa aking mga boses.
Ngumiti si Frankie. “Welcome sa Maynila. Dito ka na titira sa poder ni Madame. Sigurado akong magugustuhan mo doon.”
COMMENTS