Perhaps Love

By: Confused Teacher Perhaps love is like a resting place, a shelter from the storm It exists to give you comfort, it is there to keep you w...

By: Confused Teacher

Perhaps love is like a resting place, a shelter from the storm

It exists to give you comfort, it is there to keep you warm

And in those times of trouble when you are most alone

The memory of love will bring you home….

   

    Narinig ko na naman ang kantang iyon.  Noong una hindi ko alam ang kantang iyon pero noong  lagi ko siyang naririnig dahil paborito talaga siyang kantahin ni Tatay Nando nasanay na ako at na appreciate ko na.  Palagi kong naririnig na kinakanta niya iyon gamit ang luma niyang gitara.  At sa tuwing pupunta ako sa lugar na ito kapag gusto kong takasan ang maingay na siyudad at kalimutan ang lahat ng masasakit na alaala hinding-hindi ko maiiwasang madinig ang kantang iyon na dahil yata madalas kong madinig ay naging bahagi na ng aking pagkatao. At gustung-gusto ko siyang pinapakinggan. Parang tamang-tama sa akin ang lyrics at nagpapabalik sa aking nakaraan.

    Naalala ko pa ang kwento ni Tatay kung gaano nila kamahal ng pumanaw niyang asawa ang isat-isa.  Pero sadyang mapaglaro ang tadhana at kahit nagmamahalan sila ay pinaghiwalay pa rin sila dahil sa magkaibang estado ng kanilang buhay.  Subalit nanatili silang nagmamahalan at pagkatapos ng 30 taon nagkita silang muli, nagpakasal at nangako ng magsasama habang buhay pero nang ang kamatayan ang magpahiwalay sa kanila wala siyang nagawa kundi ang tanggapin ang kapalaran at masiyahan na sa pag-alala sa masaya nilang nakaraan.  At 70 in love pa rin si Lolo at kitang-kita yun sa kislap ng mga mata niya habang nagkukuwento.

    Nakakainggit ang love story nila.  Kahit wala silang forever ang sarap pa ring alalahanin na minahal ka ng taong minahal mo at ipinaglaban ka dahil sigurado siya sa sarili niya na ikaw ang mahal niya at nagawa mo ring iparamdam sa kanya na siya ang mahal mo. Kaya sa twing madidinig ko ang awiting iyon hindi ko nga maiwasang itanong . What love really is? Hindi ko alam, ang hirap sagutin. Perhaps love is….

    High school days, the most unforgettable and memorable days in everyone’s life.  Paano ba naman ang daming new experiences dito.  Ang daming challenges at higit sa lahat ang daming memories na ang hirap malimutan. Dito ako nagsimulang mangarap, at dito rin unang nabigo.  Unang nagmahal at una ring nasaktan.  Unang umasa sa one true love.

    Mayroon akong naging kaibigan bata pa lamang kami---siya si Andrei. Elementary pa lamang  ay magbestfriend na kami.  Dahil  magkatapat lamang ang bahay namin kaya naging magkalaro kami at magkaibigan.  Tapos ay magkasama pa sa trabaho ang ang aming mga mommies.  Lumaki na kaming sanay na sa topak namin parehas. Minsan sa kanila ako kumakain minsan naman siya ang nasa amin.  Pag weekend nag sleep over kami  kung hindi sa amin ay sa kanila. Grade IV nang lumipat sila sa tapat namin dahil napa assign ang Mommy niya sa kumpanyang pinagtatrabahuhan ni Mommy at dahil magkatabi lamang sila ng table naging close agad sila. Kaya tinulungan siya ni Mommy makahanap ng malilipatan at dahil gaya ko nasa abroad rin ang Daddy niya at solong anak pa siya kaya madali lamang sa kanila ang maglipat. Swerteng for sale yung bahay sa tapat namin at dahil mag aabroad na ang may ari hindi masyadong nahirapan ang Mommy niya na makipagtawaran ang maganda pa, maraming gamit ang iniwan na sa kanila kaya hindi sila nahirapan sa paglilipat.

    Hanggang mag high school same school pa rin kami ng pinasukan at luckily same section pa.  Bagamat mag bestfriend kami ay meron din akong ibang tropa na hindi niya barkada at ganon din siya.  Isa sa mga kaibigan niya si Harvey na nakatira sa may dulo ng subdivision pero hindi namin ka section.  Alam kong tropa na sila kahit noong elementary pa lamang kami.  Nang mag highschool na kami dinadaanan siya ni Harvey sa kanila kasi malapit lamang kami sa kanto na doon naman kami sasakay ng jeep papuntang school.  Dahil mag bestfriend kami ni Andrei kasabay ako sa kanila.  Hanggang sa nang tumagal ay naging tropa na rin kami ni Harvey.

    “O bakit narito ka, hindi ba doon ka naghihintay kina Andrei?” tanong ko isang umaga na nadatnan ko siya sa terrace namin naglalaro sa cellphone niya.

    “Ah wala, nakita ko kasing bukas ang gate ninyo kaya dito na ako pumasok, hindi naman siguro ako papagalitan ng Mommy mo kasi kilala naman niya ako. Pero kung hindi okey sayo sige don na lang ako kina Andrei,” at tumayo siya at humakbang palabas.

    “OA ka, alam mo ba yun, nagtatanong lamang ako ang dami mo agad sinabi, malay ko ba kung may kailangan ka kaya ka nariyan.  Wala namang problema kung dito mo hintayin si Andrei, Pupunta rin naman yun dito pag ready na yun.” At nginitian ko siya.  Ngumiti din siya.  At sobra akong natuwa.  Sa totoo lamang unang kita ko pa lamang sa kanya ay napogian na talaga ako sa kanya.  Ang sarap kasing tingnan ng maamo niyang mukha.  Kahit sabi niya ay 100% pinoy siya ang mukha niya parang character sa mga Greek Mythology movies. Tapos ang buhok niya parang hindi inaayos, parang yung pagbangon sa kama pwedeng lumabas na ng bahay at pogi pa rin.  Hindi gaya ko na talagang pinagbubuhusan ng oras ang pag-aayos ng buhok, hindi ko alam kung saan papuntahin sa kanan ba o sa kaliwa o kaya ay kung saan-saan pa.  Kaya talagang away kapag ginulo ito ng mga classmates ko. Ang ganda rin ng mapupula niyang labi at ang mapuputi niyang ngipin.  Noong una  kapag nakakakita ako ng gwapo, alam ko naiinggit ako kahit sabi nila gwapo raw ako pero kapag may nakita akong mas gwapo sa akin parang insecure ako.  Pero nang makita ko siya noong una pa lamang alam ko hindi ako naiinggit sa kanya dahil minsan iniisip ko ang sarap niyang yakapin.  Pero dahil hindi naman kami close binalewala ko ang pakiramdam na iyon.  Kaya lamang iba ang nararamdaman ko sa sarili ko. Kahit bata pa lamang kami madalas kong ma imagine na kini kiss niya ako o kaya naman ay magkayakap kami sa pagtulog. Bukas ang isip ko sa usaping kabaklaan dahil ang ate ko ang daming barkadang bakla. At madalas ay kasama sila ni Ate sa bahay nag-aaral o kung anu-ano lang ginagawa. Tambayan na nila ang bahay namin. Sila rin ang unang nagsabi na gwapo ako pero sinabihan na sila ni Ate na huwag akong pakikialaman, nong una hindi ko alam kung ano iyon basta sabi ni Ate huwag akong maglalapit sa mga barkada niya.  Nadidinig ko ang hirap ng buhay nila. Minsan umiiyak pa sila kasi pinagtatawanan o nilalait daw sila o kaya naman niloko ng boyfriend nila.  Kaya bata pa ako ayokong maging bakla.  Kahit may kakaiba akong nararamdaman sa kapwa ko lalake, pinipigilan ko ito at wala akong pinagku kwentuhan kahit kanino. At itinanim ko sa isip ko, hindi ako bakla.  Kahit ganon hindi ko rin naman maiwasan ang humanga kay Harvey.

    Dahil nga ayokong maging bakla, pinilit kong gawin ang mga gawain ng isang lalake. Madalas ako sa basketball court, tambay kung saan pwede at minsan inaabot din ng gabi sa galaan. Second year high school na kami nang manligaw ako sa muse ng section namin si Kaye.  After 2 months sinagot naman niya ako.  Mahal ko siya una siya ang pinakamaganda sa section namin pangalawa ang bait-bait niya sa akin.  Madalas kaming magkasama lalo na sa tanghali at sa hapon. Kaya nawalan na rin ako ng oras tumambay at gumala.  Nang tumagal napansin kong hindi na kami masyadong nagkakasama nina Andrei at Harvey.  Namiss ko silang dalawa lalo na kapag weekend, wala akong makausap pero pag lumipat ako sa kanila, sasabihin lamang ng kasambahay nila na kung hindi natutulog ay nasa bahay nina Harvey.  Minsan naiinis ako kasi di man lang niya ako niyaya  sa pagpunta kina Harvey.  Sa isip ko kakausapin ko ang taong ito. Isang araw wala kaming pasok dahil may seminar daw ang mga teachers, naisipan kong magbasketball.  Kaso wala akong kalaro. Pagtingin ko sa bahay nina Andrei, sarado ang pinto at bintana, mukhang walang tao.  Tumuloy pa rin ako sa basketballan at sakto may nadidinig akong naglalaro.  Natanaw ko si Andrei, malayo pa lamang ako.  “Tamang-tama naroon si kulokoy, may kalaro ako.” Iyon agad ng naisip ko, pero nang malapit na ako, nakita ko siyang lumabas sa kabilang gate.  Hindi ko alam kung nakita niya ako. Tatawagin ko sana kaso nakaliko na kaya hindi na ako madidinig. Naglaro na lamang akong mag-isa bagamat hindi mawala sa isip ko kung nakita ba niya ako o hindi saka bakit parang nagmamadali siya?

    Nakumpirma ang lahat nang yayain ko siyang kumain ng tanghalian. Sa unahan ko kasi siya nakaupo.   “Mong, sabay tayo pagkain ha.” Mong ang tawagan namin short for mongoloid. Kami lamang ang nakakaalam ng ibig sabihin noon.  Kahit sinong magtanong sinasabi naming wala lang iyon nakagawian lamang namin.  Hindi siya sumagot at itinuloy ang pagsusulat.  Sanay na ako sa taong iyon.  Kahit hindi sumasagot alam kong narinig naman niya ako kaya nagsulat na rin ako.  Pagtunog ng bell, tumayo siya at ni hindi lumingon sa akin, diretso sa labas nakita kong  naroon din si Harvey at sumunod sa kanya pagkalabas niya at halos tumatakbo para lamang abutan siya.  Hindi sila sa canteen tumuloy bagkus ay lumabas ng gate.  Tama ang hinala ko iniiwasan nga nila ako.  Pero bakit anong kasalanan ko.  Wala naman akong matandaan na ginawa sa kanya.  Usually kapag nainis o napikon siya sa akin, ilang oras lamang bati na kami. Saka siya ang madalas na nauunang nakikipagbati kasi mas madalas ako ang napipikon sa kakulitan niya.  Napansin ko rin hindi na dumadaan sa kanila si Harvey, pero ilang beses ko silang nakita sa kanto ibig sabihin doon na lamang sila naghihintayan.  Kinabukasan nakita ko si Harvey palabas ng washroom.

   

    “Bro, galit ba kayo sa akin?” tanong ko sa kanya bago pa siya makalabas ng pinto.

    “Hindi, bakit mo naitanong?” sagot niya sa akin.

    “Pansin ko kasi iniiwasan ninyo ako, una hindi ka na dumadaan sa amin sa umaga tapos dito sa school ramdam ko lagi kayong lumalayo. Pag lumalapit ako umaalis na kayo”

    “Wala akong alam basta sabi lamang sa akin ni Andrei sa kanto na lamang kami maghintayan para hindi na ako bababa. Saka diba dapat siya ang tanungin mo magkapit bahay naman kayo at mas matagal na kayong magkakilala. Best friend kayo diba?” At nagpaalam na siya dahil may klase pa rin siya.

    Hindi ko alam kung ano ang nangyayari, mahigit ng isang buwan na ganito kami, hindi kami nag-uusap kahit nasa loob ng room dahil kung hindi siya busy sa pag-aaral ay madalas may kausap siyang classmates namin. At kapag tinangka kong lapitan ang bilis na lalayo o lalabas ng room.

    Pero kailangang kong gumawa ng paraan.  Isang Sabado inabangan ko ang paglabas niya.  Hindi muna ako kumain ng agahan talagang nagbantay ako sa may gate namin sa paglabas niya.  Kahit tawag nang tawag si Ate dahil kakain na kami at nagagalit na raw si Mommy, hindi ko pinansin.  Pero may isang oras na yata akong nag-aabang hindi siya lumalabas kaya naglakas loob na akong pumasok sa gate nila.  Nakita ko si Tita nasa tagiliran ng bahay nila at nagi spray sa mga orchids.

    “Good morning Tita, kumusta po?” bati ko agad sa kanya.

    “O Brixx, mabuti naman, ikaw kumusta, ang tagal mong hindi pumunta dito ah, sabi ng Mommy mo lagi ka raw busy sa girlfriend mo. Kailan lamang sipunin ka pa, ngayon may girlfriend ka na ha.” Ang natatawa niyang bati sa akin.

    “Nako Tita ikaw talaga hanggang ngayon di mo pa yun nalilimutan ang tagal na non,  saka hindi po iyon totoo na busy ako, break na po kami, mga 2 weeks na.” Totoo naman iyon, mga dalawang linggo na kaming break ni Kaye dahil ang dami naming hindi pinagkakasunduan. Saka siguro nga bata pa talaga kami kaya parehong hindi pa kayang mag handle ng relationship.

    “Ang babata nyo pa naman kasi, pag-aaral muna ang atupagin ninyo saka na iyang girlfriend-girlfriend, may tamang oras para diyan.” Ang nakangiti niyang payo.

    “Para din po yung sinasabi ni Mommy, hehe, siyanga pala Tita nasaan po si Andrei, may sasabihin kasi ako, naka off naman ang phone.” Pag-iiba ko dahil si Andrei naman talaga ang sadya ko.

    “Ayun nagkukulong sa kwarto niya, hindi makausap ng matino laging nakasimangot, ayaw namang sabihin kung bakit.  Hindi ko maintindihan ang taong iyan kung kailan tumanda saka naging parang bata ang hirap kausap, hindi malaman kung ano ang gusto, laging nakakunot ang noo,  kung narito lamang ang Daddy niya tiyak mapapagalitan talaga iyan.” Ang patuloy niyang pagrereklamo.

    “Pwede ko po bang puntahan?” ang nahihya kong tanong.

    “Mabuti pa nga anak, puntahan mo at baka sabihin sa iyo kung anong ipinag sisintimyento, sige, akyatin mo na sa kwarto niya.”

    Tumuloy na ako sa loob ng bahay at diretso sa hagdanan, sanay naman ako sa bahay nila dahil madaming beses na rin akong nakikain at nakitulog sa kanila.  Pagtapat ko sa pinto.  Mahina akong kumatok, “Mong. Mong, mag-usap nga tayo” Pero hindi siya sumasagot.  Nang pinihit ko ang door knob hindi naka lock. Kaya binuksan ko at tumuloy sa loob.  Tamang pagbukas ko ay palabas naman siya ng washroom.  Halatang nagulat siya

    “O anong ginagawa mo dito bakit ka pumasok, kwarto mo ba ‘to?” kita sa mukha  niya ang pagkainis sa. Gaya ng sabi ng Mommy niya nakakunot ang noo.

    “Para namang first time mo akong nakita dito sa kwarto mo, ilang beses na ba akong nakapasok dito dati, nakatulog na rin ako dito.” ang pagpapatawa ko para gumaan ang tensiyon.

    “Dati iyon, hindi ngayon, umuwi ka na nga, ano bang kailangan mo, bakit ka nga narito? Tanong pa rin ang isinagot niya sa akin, nakaupo ako sa kama samantalang nakatayo siya malapit pa rin sa pinto ng washroom.

    “Ang sungit nito, bakit mo ba ako pinagtatabuyan?” ipinaramdam ko rin sa kanya na naiinis ako.

    “Hindi kita ipinagtatabuyan, tinatanong lamang kita bakit narito ka?” biglang bumaba ang tono ng pagsasalita niya. Kaya sinamantala ko.

    “Galit ka ba sa kin, may kasalanan ba ako sa iyo?” iyon naman talaga ang plano kong unang itatanong.

    “Ano ba sa palagay mo may kasalanan ka ba?” Muli ay tanong ang isinagot niya sa akin.

    “Tatanungin ba kita kung alam ko, kaya nga kita tinatanong dahil wala akong alam” Tutal namimilosopo na rin lamang ay di mag pilosopohan na lamang kami.

    “Iyon ang problema, wala kang alam, hindi mo alam at wala kang pakialam.”  At muli ay tinaasan niya ako ng boses saka tumalikod.

    “Walanjo Mong, magkaka rhyme yun ah,” gusto kong mapatawa, o magpatawa dahil hindi ko talaga alam pinagsasabi ng mongoloid na ito. “Ano bang ibig mong sabihin at nag-iinarte ka ng ganyan diretsahin mo nga ako, ano ba talagang kasalanan ko, may ginawa ba akong mali sa iyo?” Tumayo ako at hinila ko siya sa balikat para mapaharap sa akin. Saka ko lamang napansin na umiiyak pala siya.

    “Manhid ka  talaga, hindi mo ba nararamdaman na mahal kita, kahit noong mga bata pa tayo, nararamdaman ko na ito, pero pinigilan ko dahil alam kong ayaw mo sa bakla, kaya tinanggap ko sa sarili ko na hindi pwede at nakuntento na lamang ako na mag bestfiriend tayo.” Nabigla ako sa sinabi niya at hindi ako nakasagot. “Pero noong niligawan mo at naging kayo ni Kaye, saka ko lamang narealize na ang hirap pala, ang sakit, akala ko noong una kaya ko, pero habang nakikita ko kayong masaya, parang pinapatay ko ang sarili kaya lumayo ako sa iyo at pinilit na kalimutan ka.”

    “Bakit hindi mo sinabi sa akin, bakit ngayon lamang.  Hindi ko naman alam na nasasaktan ka, hindi ko naman alam na may nararamdaman ka para sa akin bukod sa pagiging mag bestfriend natin.”  At pinilit ko siyang niyayang maupo.

    “Bakit kung alam mo ba hindi mo itutuloy ang panliligaw kay Kaye?” tanong niya kahit nakatungo.

    “Hindi ko alam pero at least magiging maingat ako, kasi ayokong nasasaktan ka, ayokong ganyan ka, ikaw ang bestfriend ko, maliban na lamang kung hindi na ako ang bestfriend mo.” At kunwari ay may pagtatampo ako.

    “Gago ka ba, kaya nga ayokong makipag usap sa iyo dahil ayokong masira ang friendship natin, ayokong magbago ang tingin mo sa akin.”

    “Sa palagay mo ba nakatulong ang pag-iwas mo sa akin, para akong tanga na isip nang isip kung ano ang kasalanan ko at bakit mo ako iniiwasan. Kahit nga si Harvey tinatanong ko kung bakit ka ganyan.  Ang iniisip ko nga nakakita ka na ng bagong kaibigan kaya ayaw mo na sakin.”  Biglang nagbago  ang itsura  ng mukha niya.

    “Sorry Mong, hindi ko kasi alam kung anong gagawin ko, alam ko namang wala akong karapatan, pero ang sakit lamang talaga kapag nakikita ko kayung dalawa, kaya iyon na lamang ang naisip kong paraan ang umiwas sa inyo para hindi ko na kayo makita at hindi na rin ako masaktan.  Pero aaminin ko, lalo palang mas masakit ang hindi ka na makita o makasama. Mas mahirap noong hindi na tayo nag-uusap”

    “Kaya pala sabi ni Tita lagi ka raw may toyo at hindi makausap ng matino.”

    “Sinabi iyon ni Mommy sa iyo?” at muli ay kumunot ang noo niya habang iiling-iling.

     “Oo, hindi kasi niya alam kung ano ipinagkakaganyan mo. hayaan na natin iyon ang importante, ayus na tayo diba? Saka break na rin kami kaya huwag ka ng magtampo, sige sayo na ulit ako,” at inakbayan ko siya.

    “Baliw, kailan ba naging tayo, pero totoo bang  break na kayo, kailan pa bakit hindi ko alam?” at inalis niya ang kamay ko sa balikat niya.

    “Two weeks na, kasi ang arte mo paiwas-iwas ka pa, pano ko sasabihin sa iyo, pero ano bang iniisip mo, sabi ko sayu na ulit ako, bestfriend mo na ulit ako, haha.”

    “Bwisit ka Mong, pinapaiyak mo na naman ako e.” Pero nakita ko naman natatawa siya.

    “But seriously, hindi ko naramdaman na may gusto ko sa akin, ikaw ha, siguro nire-rape mo ako pag natutulog ako dito o pag nasa amin tayo ano, saka kaya hindi mo isinoli yung damit ko na hiniram mo, pinagnanasaan mo ako ano? Pagpapatawa ko sabay kiliti sa kanya.

    Umiwas siya sa akin bago nagsalita. “Ang kapal mo, kahit may gusto ako sa iyo, hindi ko kayang gawin iyon sayo, saka pinigilan ko ang sarili kong mapansin mo, kasi nga alam kong ayaw mo sa ganon at baka iyon pa ang maging dahilan ng paglayo mo sa akin. Saka hoy,  mas marami ka kayang damit ko ang hindi na ibinalik, yung polo shirt kong Von Dutch iisang suot ko pa yun, yung pantalon kong binili natin noong field trip,  saka naalala mo nong nagswimming tayo yung brief ko na hiniram mo hindi mo nga ibinalik yun ah.”  Totoo naman iyon, naghihiraman kami ng damit kahit ng brief.  At sa isip ko kahit ngayong nalaman ko na ganoon siya parang okey pa rin sa akin kahit maghiraman kami ng damit dahil kahit anong sabihin, hindi bumaba ang pagtingin ko sa kanya,  nauunawaan ko siya, marahil dahil ako man ay may ganoon ding pakiramdam. At lalo akong humanga dahil sa lakas ng loob niyang sabihin iyon sa akin.

    Dahil ako hindi ko maamin sa kanya na gaya niya nararamdaman ko rin ang ganon sa kapwa ko lalake.  Iyon nga lamang ay hindi sa kanya kundi kay Harvey.  Pero pinili ko na lamang ang manahimik para wala ng iba pang may alam.  Nagkasundo naman kami at nangakong walang magbabago, hindi ko naman talaga kayang layuan ang mongoloid na ito kahit pa nalaman ko ang tunay niyang pagkatao.  Nangako rin kami na walang makakaalam ng lihim na iyon para walang maging problema.

    ‘Dahil bati na tayo, kailangan pakainin mo ako dito sa inyo.”

    “At bakit hindi ka kumain sa inyo, bago ka pumunta dito?” At ikinuwento ko sa kanya na mahigit ng isang oras akong naghintay sa kanya at hindi talaga ako kumain para mabantayan lamang ang paglabas niya.

    “Sorry ulit Mong, hindi ko naman alam na nagbabantay ka sa paglabas ko. Sige, tamang-tama konti lamang ang kinain ko kanina, sabay tayo sa pagkain.” At sobrang tuwa naman ng Mommy niya nang makita ang anak niya na okey na.

    “Nako, Brixx, paano na kaya kapag nawala ka sa tabi ng baby ko, ikaw lamang ang nakakaintindi sa topak niyan. Kaya huwag na huwag mong pababayaan iyang best friend mo ha.” Ang  natatawang biro ni Tita habang ibinababa ang lagayan ng juice. Nagkatinginan kami ni Andrei.

    “Mommy, hindi na ako baby, saka pwede ba doon ka na lamang sa labas please, hindi kami makakakain kung nakabantay ka diyan. Mangungulit ka lamang naman.” Kahit puno ng pagkain ang bibig ay nagawa pa rin ni Andrei ang magsalita palatandaan na okey na nga siya. Walang nagawa si Tita kundi iwan kami kahit natatawa sa itsura ng anak niya.

    Sa pagdaan ng mga araw nakita ko kung gaano niya ako kamahal.  Kahit hindi niya sabihin, ipinaparamdam niya sa akin kung gaano ako ka special sa kanya.  Pero gaya ng sinabi ko talagang bestfriend lamang ang tingin ko sa kanya ganunpaman masaya na siya na tinanggap ko siya at pinakikisamahan pa rin ng maayos.  Wala naman akong masabi sa kanya, nanatili pa rin ang respeto niya sa akin kaya kahit may nalaman ako hindi rin nawala ang respeto ko sa kanya. 

    Samantalang naging close din kami ni Harvey dahil lagi na rin kaming magkakasama. Minsan umattend kami ng district scouting activity. Two days at one night.  Ang first activity namin orientation, nagpakilala ang bawat isa, halos magkakakilala na rin naman kami dahil madalas kaming nagkikita sa mga ganitong activities kahit sa sports dahil mahilig sa pa contest ang district namin. Ang next  ay groupings pero unlike other groupings may twist ang mga staff.  Pinang blind fold sa amin ang aming mga neckerchief.  Habang nakablindfold kami inexplain ang gagawin na hahanap kami ng  kapartner, sa pamamagitan ng pag recognize sa kanya, at pag nasabi mo ang name niya at nagkakilala na kayo ay aabutan kayo ng staff ng patrol name.  Hahanapin ninyo ngayon ang may kaparehong name para maging apat at pag apat na kayo hahanapin ninyo ulit ang apat na may hawak ng kaparehong patrol name. 

Hirap na ako pero wala akong makilala sa mga nahahawakan ko kaya tumayo ako sa isang tabi at naghintay na lamang para din makapahinga.  May naramdaman akong  papalapit bahagya kong inunat ko ang kamay ko para mahawakan ko siya.  May nahawakan ako, akala ko kamay pero malambot, naramdaman ko umiwas siya sabay “Awts, huwag diyan!” sabay tawa.  Nang mag register sa isip ko kung ano iyon biglang bawi ng kamay ko.  “Titi niya yun ramdam ko dahil naka jogging pants lamang kami,” naisip ko. “Sorry,” iyon lamang ang nasabi ko kasi nakakahiya, idiniin ko pa ang paghawak, akala ko kasi talaga ay kamay ang nakapa ko, saka ako tumalikod. Naramdaman ko inaabot niya ang balikat ko kaya humarap ako at naalala ko pamilyar ang pabangong iyon.

    “Harvey, Harvey ikaw ba iyan?” tanong ko na hindi ko alam kung excited o nahihiya.

    “Oo, sino to, Brixx?” halatang excited din niyang tanong.

    “Yes, ako nga, walang hiya pasensiya na bigla ka naman kasing lumapit hindi ko alam kung anong nahawakan ko.”

    “Don’t worry, ayus lang iyon di mo naman sinasadya, ang mahalaga, magka group tayo.

    “Congrats Patrol Maulawin kayo, O hayan hanapin na ninyo ang may hawak ng ganyang tag.” Biglang may nagsalita sa pagitan namin.  Kinapa ko ang kamay ni Harvey at may hawak din siya ng katulad ng sa akin. “Sana Maulawin din si Andrei. Tara hanapin na natin ang ka group natin” pagyaya ko pero sa loob ko ang saya kasi kasama ko siya sa group at tiyak  pati sa tent magkasama kami. Hindi namin nakasama si Andrei dahil Patrol Narra siya na siya naming naging mahigpit na kalaban para sa Best Patrol.  Pero dahil palaban ang mga miyembro namin ay kami ang nag top.

    Pagkatapos ng camping wala kaming pasok, kaya maghapon akong nagtulog.  Kinagabihan naisipan kong mag online.

    “Pssst…” message mula kay Harvey.

    “O kumusta, nakapagpahinga ba?” tanong ko agad nakaramdam ako ng excitement.

    “Oo maghapon nga akong tulog, ikaw musta ang pagpapahinga?” balik niyang tanong.

    “Same here, kani-kanina lamang ako bumangon mga 30 minutes kaya online muna.”

    “Ang saya ng camping ano?”

    “Oo nga, buti pati tayo ang  nanalo, akala ko nga matatalo tayo sa Pioneering e, buti na lamang nakahabol pa rin.”

    “Ang galing mo kayang leader, nakakainspire yung energy mo, parang hindi ka napapagod.”

    “Hahaha, di yun dahil sa akin, napaka cooperative kasi ninyo saka lahat competitive. Siyanga pala sorry ulit don sa nangyari ha, nakakahiya mabuti na lamang madilim saka nakapiring yung iba liban sa mga staff. 

    “Hayaan mo na, nag enjoy naman ako e, ikaw ba hindi?” at nilalagyan pa niya ng napakaraming smiley. Hindi ako nakareply, hindi ko alam ang sasabihin. “Brixx, magagalit ka ba kung sasabihin kong may gusto ako sa iyo?” biglang message niya.

    “Gago ka Harvey, para kang baliw!”

    “Totoo iyon Brixx, unang kita ko pa lamang sa iyo, alam kong gusto kita pero nasabi sa akin ni Andrei na hindi ka raw pumapatol sa ganon kaya nahiya akong aminin sa iyo.  Ang lungkot ko nga noong hindi kayo ok ni Andrei kasi hindi na ako nakakapunta sa inyo.” Hindi ko alam kung paano natapos ang chat namin ni Harvey basta ang alam ko bago kami nagpaalam ay inamin ko sa kanya na mahal ko rin siya.

    Mula noon ay lihim na naging kami ni Harvey.  Pero kahit alam kong masasaktan si Andrei ay kailangang sabihin ko dahil mas masasaktan siya kung sa iba pa malalaman.

    “Mong, sinaktan mo na naman ako, pero huwag kang mag-alala noon ko pa alam na gusto ka ni Harvey, sinabi na niya sa akin yun.  Kaya lang magmamahal ka rin lang naman sa lalaki bakit sa kanya pwede, bakit sa akin hinde.  Sabagay mas gwapo siya sa akin, mas matalino, saka nahawakan mo na ang….”

    “Tarantado, hindi yun ganon, mahal din kita kasi best friend kita, iba yung sa amin, basta huwag ka ng magalit, huwag ka ng lumayo ha…”

    “Promise hindi na, kasi nahihirapan din naman ako sa ginawa ko alam ko kahit ikaw nahihirapan na may tampuhan tayo.”

    Dahil hindi naman kami mga ganap na bakla at hindi pa rin naman tanggap ng aming pagkatao na ganon kami. Nagkaroon si Andrei ng girlfriend at naging masaya naman ako sa kanya, bagamat madalas pa rin niyang sabihin sa akin na naiinggit siya kay Harvey.

    Masayang kasama si Harvey, napakalambing at lalaking-lalake kung kumilos. Kahit pasimple lamang ay nararamdaman kong inaasikaso niya ako. Naging regular na rin ang pagdaan niya sa amin sa umaga at sa hapon naman ay sa tapat namin siya naghihintay ng tricycle pauwi sa kanila. Hindi naman nagtaka ang mga tao sa amin dahil dati na nilang nakikita na magkakasama kaming tatlo.  JS nagpaalam siya sa Mommy niya na sa amin matutulog dahil walang susundo sa kanya.  Ilang araw pa lamang ang JS ay sobrang excited na kami parehas dahil first time namin na matutulog ng kami lamang, nang matulog kami noong camping ay apat kami sa loob ng tent at hindi kami magkatabi. 

    Pagkatapos ng JS nagkwentuhan muna kaming tatlo bago nagpaalam si Andrei na uuwi na dahil antok na siya. Hindi naman kasi kasya sa kama kung tatlo kami.  Umakyat na rin kami ni Harvey.  Kumuha muna ako ng yelo sa ref dahil may binili na siyang Emperador noong isang araw at itinago ko na sa ilalim ng kama ko.  Pinaghandaan talaga namin ang pagkakataong iyon.

    First time namin pareho sa pag-inom kaya nagkakatawanan kami.  Hindi masarap ang lasa, ang pait at ang init.  Ilang tagay lamang namin ay sinabi ko ng ayoko na at sabi niya ayaw na rin daw niya.

    Nauna akong naligo pagkatapos namin linisin ang mga ginamit namin.  Nahiga ako at maya-maya ay nahiga rin siya sa tabi ko sabay yakap sa akin.  Dahil bukas pa ang ilaw, lalo kong napagmasdan ang mukha niya na parang lalong gumuwapo dahil namumula.  Ngumiti siya at naramdaman ko dahan-dahang lumapit ang labi niya sa labi ko.  Masarap ang pakiramdam ang lambot ng labi niya pero ang init.  Ang init ng kanyang hininga.  Maya-maya ay naramdaman kong bahagya niyang kinagat ang ibabang labi ko hanggang naramdaman ko dahan-dahan na niyang ipinapasok ang dila niya sa bibig ko.  Lumaban na rin ako kung ano ang ginagawa niya ay ginawa ko rin hanggang maramdaman ko na itinataas na niya ang sando ko at hinalikan pati ang ilalim ng tenga ko pababa sa aking leeg hanggang sa aking dibdib.  Halos mapasigaw ako sa kiliti ng paglaruan niya ng dila ang nipples ko,  Sobrang sarap ng pakiramdam nang mga oras na iyon.  Lalo pat habang ginagawa niya ang mg iyon ay hinihimas din niya ang unti-unting nagagalit kong titi.

    Ginawa ko rin ang lahat ng ginawa niya at halos sabay nagpalabas ng init ng aming pagnanasa. Pagkatapos ng palitan ng I love You. Sa loob ng washroom ay inulit pa rin namin ang aming ginawa at gaya ng nauna sabay pa rin naming nilasap ang sarap na iyon.  Pagkatapos maligo at walang katapusang harutan ay natulog kaming magkayakap.  At ramdam ko mahal ko talaga ang taong ito.  Pero dahil mga bata pa kami, madalas pa rin kaming may tampuhan.  Tanging si Andrei lamang ang may alam ng tungkol sa amin.  Nanatiling lihim ang lahat dahil iyon ang alam naming tama.  Mahirap dahil kahit minsan nasasaktan na ako sa ginagawa niya hindi ako makapagpakita ng galit o pagtatampo dahil baka may makahalata sa amin. Isa pa dahil mahal ko talaga siya kinakaya ko na lamang ang lahat.

   

    4Th year high school na kami nang halos sumuko na ako sa mga panloloko sa akin ni Harvey.  May girlfriend pala siya na taga kabilang school.  Dahil kumpirmado naman hindi ko na siya kinausap.  Kay Andrei ko sinabi ang lahat ng galit ko.

    “Ang masakit Mong, ginawa ko naman ang lahat para sa kanya, minsan nga nakakalimutan ko na ang sarili ko dahil siya ang inuuna ko.”

    “Iyon nga ang mali Mong, kasi dapat nagtitira ka para sa sarili, huwag mong ibigay ang lahat dahil pag dumating ang ganito, sobra kang masasaktan.”

    “Ano bang magagawa ko, e sobra kong mahal ang tarantadong iyon, pero natuto na ako, hindi na ako magpapaloko sa kanya.”

    “Nakupo, ilang beses mo na bang sinabi iyan, noong 3rd year tayo na sabi niya pinsan niya si Stacey, tapos nalaman natin na dati pa pala niyang girlfriend iyon at sila pa rin.  Tapos noong nakipag sex siya kay Camila diba nalaman lamang natin noong ipamalita ni Camila dahil hindi na siya pinapansin ng boyfriend mo, at ang pinakamasakit pa noong hindi ka niya pinansin sa mall dahil may kausap siyang mga barkada niya.  Naalala mo pa ba ang mga iyon?   Ilang ulit na ba kayong nag break pero malambing ka lamang bibigay ka rin naman kaagad.  Nagtataka nga ako sa iyo matalino ka naman pero bakit ang tanga-tanga mo.”

    “Oo na Mong, tanga na kung tanga pero this time mark my word, hindi ako makikipag-ayos sa kaniya. Hindi na ako magpapadala sa mga magagandang salita niya.”

    “Hala, malamang hindi kayo magkakaayos e lantaran na niyang ipinakikilala sa school na girlfriend niya si Jaika, ano naman mangyayari sa iyo kapag nagkataon, kabit? Mag-isip ka rin naman minsan, pasalamat tayo at walang may alam ng sikreto natin pare-pareho dahil pag nagkataon kahihiyan ang aabutin natin. Pero mas lalo na ikaw kasi pati kampo ni Jaika magagalit sa iyo, mga palaban pa naman ang mga iyon.”

    Gaya ng sinabi ni Andrei ilang araw lamang ay nagkabati na kami at bagamat alam kong hindi sang-ayon ang best friend ko sa desisyon ko, wala naman siyang sinasabi sa akin.  Isang araw ng Linggo naisipan kong puntahan siya sa kanila dahil yayayain ko sanang pumunta ng mall, pero gusto kong i-surprise siya.

    Nadatnan ko siya may kasama pang apat na lalake sa terrace nila mukang mga ka age lamang din namin.  Yung isa ay nag gigitara.  Kumakain lamang sila ng Lays. Pero may basyong bote ng alak, parang tapos na silang mag-inom. Pagpasok ko nginitian niya agad ako.

    “Mga pre, si Brixx nga pala, best friend ni Andrei”  Pagpapakilala niya sa akin. “ O bakit napasyal ka? Tanong naman niya sa akin.  Hindi ko agad nakuha ang sinabi niya. Pero nang maintindihan ko, parang gusto kong umiyak ng pagkakataong iyon pero nagpigil ako.  Ayokong gumawa ng eksena.

    “So siya yung sinasabi mong bestfriend ng tropa mo kaya lagi mong kasama?” Parang sigaw sa tenga ko ang narinig ko “ Bestfriend ng tropa mo”

“Ah wala may pinuntahan lamang ako malapit dito sa inyo napadaan lang, sige tutuloy na rin ako baka hinihintay na ako ni Andrei --- ng bestfriend ko.” Medyo idiniin ko ang salitang bestfriend ko. Hindi siya sumagot alam kong nabigla rin kaya tumuloy na ako sa gate at pagkakita ko ng tricycle ay pinara ko agad narinig ko tinatawag niya ako pero hindi ako lumingon at pagdating sa kwarto saka ko ibinuhos ang lahat ng sama ng loob ko.

    Mula noon ay pinilit kong iwasan siya.  Hindi ko sinabi kay Andrei ang nangyari dahil alam kong masasaktan din lamang siya at ayoko namang mag-away sila nang dahil sa akin. Pero hindi rin ako nakaiwas dahil nagpatulong pa ang walanghiya para magkausap kami. At sinabi pa talaga kay Andrei kung bakit ako nagalit.

    “Ayokong nasasaktan ka pero wala naman akong magagawa kung gusto mo talagang saktan ang sarili mo.  Ang sa akin lamang bilang kaibigan bigyan mo rin ng respeto ang sarili mo. Pano ka irerespeto ng ibang tao kung ikaw mismo hinahayaan mong saktan ka ng harap-harapan.”

    “Sinusubukan ko naman, pinipilit ko na ngang kalimutan siya.  Ano pa ba ang gusto mong gawin ko, hindi ko na siya kinakausap.  Kahit nga text at call niya hindi ko na pinapansin.”

    “Sana nga, pero ang tanong hanggang kailan mo iyan kayang panindigan,  Sana naman matuto ka na.  Sa loob ng mahabang panahon sana kilala mo na siya.” Hindi ako makapangatwiran dahil alam ko naman tama ang mga sinasabi niya.  Totoong sobrang napakatanga ko na.

    “Nakakainggit si Harvey, nakatagpo siya ng pagmamahal na gaya ng sa iyo. Bakit hindi mo ako kayang mahalin Brixx, ano bang wala sa akin o ano bang kulang sa akin?” Ang malungkot niyang tanong, alam kong punum-puno siya ng pagtatampo pero wala naman akong magawa.

   

    “Mahal naman kita, alam mo yun...”

    “Oo, alam ko yun, bata pa tayo magkaibigan na tayo, at hanggang sa pagtanda natin magkaibigan tayo, hanggang doon lang naman talaga iyon diba?”

    “Kung pwede lamang turuan ang puso kung sino ang mamahalin Mong, ginawa ko na, kung magagawa ko lamang kalimutan ang nararamdaman kong ito o ibaling man lang sa iba, sigurado ako ikaw ang mamahalin ko. Hindi siya sumagot pero kita ko sa mga mata niya ang lungkot.  Wala namang mali kay Andrei, wala ring kulang sa kanya.  Sigurado akong gwapo  siya. Ang mapupungay niyang mga mata ay bagay na bagay sa makinis niyang balat at matangos na ilong.  Siya yung tipo ng taong pag nagsimula ng magsalita parang makikinig ka talaga sa kanya kahit wala ng sense ang sinasabi niya. Kasi ang facial expression niya habang nagsasalita parang hindi ka magsasawang tingnan. Natural na natural sa kanya ang pagpapa cute kahit hindi sinasadya. Maganda rin ang katawan niya, palibhasa kina career talaga ang pagpunta sa gym.  Ilang babae at silahis na rin ang lantarang nagpahayag ng pagkakagusto sa kanya. Napakabait niya at napakamalambing. At laging mabango,  kahit hapon na parang laging fresh na fresh pa rin at laging nakangiti. Kahit ang uniform namin ang gandang tingnan pag siya ang may suot. Pero ewan ko bakit talagang bestfriend ang nararamdaman ko sa kaniya.  Alam kong nasa akin ang problema.

    Ilang araw lamang graduation na.  Busy na ang lahat sa dami ng requirements sa school kaya madalas gabi na ang uwi namin. Hindi rin kami masyadong nagkakasabay ni Andrei dahil magkaiba ang group namin sa mga group projects. Isang gabi nadatnan ko si Harvey sa terrace namin.

    “Brixx, pwede ba tayong mag-usap?” bati niya sa akin habang iniaabot ang isang box ng chocolate.  Inabot ko naman at ibinaba sa bangko.  Naupo rin ako malayo sa kanya gusto kong iparamdam sa kanya na hindi okey sa akin ang lahat naalala ko rin ang pangako ko kay Andrei.

    “O sige, sabihin mo na lahat ang gusto mong sabihin kasi marami akong gagawin, magrereview pati ako malapit na ang finals.”

    “Brixx, sorry, bigyan mo naman ako ng isa pang pagkakataon, promise last na ito, alam ko namang galit ka sa akin kaya hindi mo sinasagot mga tawag ko.  Kahit sa FB hindi mo binabasa ang mga messages ko. Please Brixx, sorry na talaga…” nakita ko ang pagpatak ng mga luha niya. Pero naalala ko lahat ng mga ginawa niya sa akin at hindi sapat ang ilang patak ng luhang iyon kung ikukumpara sa maraming beses ng pag-iyak ko nang dahil sa kanya.

    “O tapos ka na ba, gaya ng sinabi ko marami pa akong gagawin saka gutom na rin ako anong oras na mag e eight na.” walang kagana-gana kong sagot sa kanya

    “Please Brixx, patawarin mo naman ako, hindi ko na hinihingi na maging tayo dahil alam ko sobra na kitang nasaktan, patawarin mo lamang ako, sapat na sa akin iyon.” At hinawakan niya ang kamay ko.

Medyo na touch naman ako.

    “Sige na, hindi na ako galit sa iyo.  Pero umuwi ka na at kailangan ko talagang tapusin ang mga requirements natin. Pagkatapos ng finals saka na lamang ulit tayo mag-usap.”

    “Salamat, Brixx. Pangako hindi masasayang ang forgiveness mong iyan, hindi na ulit kita sasaktan. Sige, good luck sa exam at hihintayin ko ang pagkatapos ng finals mag-usap tayo ha.”

    “Oo na nga.  Basta gawin mo ang mga sinabi mo.” Hindi ko alam  pero hindi ko pa rin kayang magalit ng tuluyan sa taong ito. Kahit gaano kasakit ang ginawa niya gaya ng sinabi ni Andrei malambing lamang ako ay bumibigay ako.  Ano bang magagawa ko, aminado naman ako na mahal ko pa rin siya.  Sa pagdaan ng araw patuloy ang panunuyo niya sa akin, kahit sinabihan ko na siya na pagkatapos na ng finals kami mag-usap lagi pa rin siya sa terrace namin pag umaga at hinihintay ako para sabay pumasok, kahit sa hapon, madalas ay gabi na ako nakakauwi pero naroon pa rin siya at naghihintay sa akin kahit hindi naman kami nag-uusap basta magkasabay lamang kami.

    “Brixx, sabihin mo nga sa akin ang totoo, nagkabalikan na ba ulit kayo ni Harvey.  Minsang bulong sa akin ni Andrei habang kumakain kami.

    “Hinde!” iyon lamang ang naisagot ko.

    “Hinde, e bakit laging nakabuntot sa iyo, kulang na nga lamang ay sa room natin pumasok para mabantayan ka, tingnan mo o papalapit  tiyak dito yan makikiupo at dito kakain.”

    “Tanungin mo siya, masama bang lumapit iyan diba dati na naman tayong magkakasabay pumasok, kumain at umuwi, ano bang nakakataka don?”

    “Basta, Mong, pakiramdam ko may inililihim ka sa akin, meron kang ginagawa na hindi ko alam.”

    “Praning ka na naman, bilisan mo at marami pa akong gagawin,”

   

    College na kami.  Magkakaiba ang school na pinapasukan namin.  Isang hapon walang pasok naisipan kong lumipat kina Harvey dahil naiinip ako sa amin. Pagpasok ko pa lamang ng gate na nakarinig na ako ng parang nagtatalo.

    “Tarantado ka pala e, kung lolokohin mo lamang si Brixx makipaghiwalay ka ng maayos sa kaniya. Hindi iyang sinasaktan mo lamang yung tao.” Rinig ko ng tunog ng suntok.

    “Mas tarantado ka, hindi mo alam kaya huwag kang makialam, hindi ko niloloko si Brixx, alam naman niya ang totoo, lalake pa rin ako at kailangan ko ang babae at naiintindihan niya yun.”

    “Talaga palang gago ka, sino naman ang sira ulong makakaintinde sa kagaguhang sinasabi mo, Kung sa iyo ba gawin iyan sa palagay mo maiintidihan mo?”

    “Huwag ka nga sabing makialam buhay namin to,”

    “May pakialam ako dahil kaibigan ko si Brixx.”

   

    Hindi na ako makatiis kaya pumasok na ako.  Nakita ko ang duguang labi ni Harvey. Nakaupo siya sa sahig.  Samantalang nakaamba pa rin si Andrei sa kanya.  Agad ko siyang nilapitan. “Andrei, ano ba, hindi pa ba sapat na duguan na ang tao, ayaw mo pang tigilan?” Alam niyang pag galit lamang ako tinatawag ko siyang Andrei.

    “Sa akin ka pa nagagalit ngayon, alam mo ba kung bakit ko sinapak ang gagong boyfriend mo?” halata ang galit sa boses niya.  Alam ko namang walang laban sa kanya si Harvey dahil bukod sa mas malaki ang katawan niya ay may background din siya sa Martial Arts.

    “Oo alam ko narinig ko naman lahat at tama siya naiintindihan ko  siya kaya please pabayaan mo na kami.  Tara Harvey doon ka muna sa bahay at malagyan ng yelo iyang sugat mo.” At inalalayan ko siya sa pagtayo hanggang sa makauwi kami.  Naiwang walang kibo si Andrei alam kong nabigla rin sa aking sinabi.

    Mula noon ilang araw hindi kami nag-usap ni Andrei, hindi ako galit sa kaniya kaya lamang ay nahihiya na ako sa dami na ng atraso ko. Pero nang minsang magkasabay kami sa kanto.  Nilapitan ko agad siya.

    “Mong, sorry, alam mo namang mahal ko yung tao.”

    “Oo na, alam ko yun, pagdating sa kanya, lahat kakayanin mo kahit itapon mo ako. Kaya mong kalimutang best friend mo ako at balewalain ang lahat ng pinagsamahan natin. Pero sana maintindihan mo na ang gusto ko lamang ay huwag kang masaktan” Ang pagtatampo niya

    “Hindi naman sa ganon, pero ayokong magkahiwalay kami kaya nagtitiis na lamang ako.  Sana maintindihan mo ako.”

    “Ano pa nga ba, hindi naman kita kayang tiisin una ikaw ang bestfriend ko isa pa mahal kita kaya naiintindihan kita dahil ako man ginagawa ko rin ang ginagawa mo. Pareho lamang naman tayo ng sitwasyon. Kaya kung meron man na nakakaintindi sa iyo ako yun Mong.”

    “Naman Mong, huwag mo na akong kunsensiyahin, guilty na nga ako sa mga ginagawa ko sa iyo.” Nagkabati kami ng bestfriend ko. Pero naulit muli ang panloloko sa akin ni Harvey. At this time sobra na akong nasaktan.  Hindi na nagsalita si Andrei, at hindi na namin pinag-usapan ang tungkol don.  Ilang buwan ko ring hindi na kinakausap si Harvey kapag nakikita ko siyang papalapit ay umiiwas na ako.

     Pauwi na ako isang gabi nang biglang may tumigil na kotse malapit sa akin.  Hindi ko pinansin pero nang sumilip ang driver.  Si Harvey. “Brixx halika, sakay ka na ihahatid sa kita sa inyo.”  Ayoko sanang sumakay pero sa dami ng taong nasa paligid ang nakatingin, tiyak pag-uusapan kami kung tatanggi ako kaya hindi na lamang ako kumibo at binuksan niya ang pinto para makasakay ako.

    “Kotse ni Daddy hiniram ko,” biglang sabi niya pagkaupo ko. Hindi pa rin ako nagsalita, ipinaramdam ko sa kanyang inis pa rin ako. Kaya lamang napansin kong kumaliwa siya samantalang sa kanan ang daan papunta sa amin.

    “Hoy, hindi ito ang daan pauwi sa amin, saan tayo pupunta? ihinto mo nga bababa na ako, lalo akong mapapalayo sa ginagawa mo marami pa akong gagawin.”

    “Mag-uusap lamang tayo alam ko namang hindi mo ako kakausapin kung hindi ko gagawin ito.” Wala na akong magagawa, hindi naman ako pwedeng tumalon, kaya tumahimik na lamang ako, isa pa hindi naman niya ako kayang saktan, unang-una magkasing laki lamang kami ng katawan pero lampa siya kumpara sa akin. Kaya sigurado naman akong talo ko siya kung suntukan din lamang. Sa isang resort kami pumunta.  Pagkababa pa lamang.

    “Brixx, Im sorry!” iyon agad ang umpisa niya, ito naman ang inaasahan kong sasabihin niya at sa kotse pa lamang ay inihanda ko na ang isasagot.

    “ Sorry na naman Harvey, Kung nako-convert lamang sa cash ang sorry, ang dami-dami ko ng cash ngayon.” Gusto kong magpatawa dahil talagang nangigigil  ako. Hindi ko alam kung papaano ipapaabot sa kanya ang gusto kong sabihin na hindi ako iiyak. Huminga muna ako ng malalim bago nagpatuloy. “Ganon na lamang ba talaga ang tingin mo sa akin, sasaktan mo. Iiwan at pag gusto mo ng bumalik, sigurado kang may babalikan ka, ganon ba talaga ang palagay mo sa akin. Ang baba naman ng pagkakilala mo.”

    “Sinabi ko naman sa iyo noon pa na hindi ko mahal si Sarah, ikaw ang mahal ko. Bata pa tayo alam mong ikaw ang mahal ko.”

    “Hindi mo mahal pero nabuntis mo ano iyon, siya lamang ang may gusto kaya siya nabuntis, tulog ka ba o wala kang malay nang mangyari yon?  Please naman Harvey huwag mo akong gawing tanga, lalo mo lamang akong sinasaktan niyan.” At tuluyan na akong napaiyak kahit pinipigilan ko mabuti na lamang at gabi noon kaya kakaunti ang tao.

    “Kaya nga hindi ako pumayag na magpakasal hindi ba, alam naman niya na hindi ko siya mahal pero handa akong panagutan ang bata. Sinabi ko sa kanya na may mahal akong iba, at iyong nangyari sa amin pareho naman namin iyong kagustuhan kaya huwag na kaming magsisihan.”

    “At kaya siya nag attempt magpakamatay dahil sa sinabi mo,  pasalamat ka at nabuhay siya pero ang kaawa-awang baby nadamay dahil sa iresponsableng ama, sa palagay mo ba kung nalaman ng mga kamag-anak niya ang tungkol sa atin hindi nila ako sisisihin kahit matagal na namang wala tayo hindi ba at kung sinu-sinong babae at bakla na ang pinatulan mo.”

    “Pumatol lamang ako sa kanila, dahil ayaw mo akong pansinin, akala mo ba hindi ako nasasaktan sa ginagawa mong pag-iwas? Hindi mo man lang ako pinagbigyan na makapagpaliwanag. Saka sila naman ang may gusto ah, sila ang habul nang habol”

    “At talagang ako pa pala ang sisinisi mo sa lahat ng ginawa mo, kailan ka pa talaga magbabago, kailan mo pa ba aaminin ang mga pagkakamali mo na wala kang idinadamay o sinisising ibang tao.  Gusto mo ba isa-isahin ko pa sa iyo ang lahat ng sama ng loob na ibinigay mo sa akin? Lagi ka na lamang ganyan, sa iba mo gustong isisi ang mga ginawa mo. Bakit hindi mo tanggapin na gusto mo ang mga ginawa mo at panindigan ang consequences, bakit ang iba ang gusto mong managot?”

    “Hindi naman kita sisinisi, at hindi ko pinapanagot ang iba, sinasabi ko lamang sa iyo ang totoo. Please Brixx, patawarin mo na ako. Wala na rin naman si Sarah, ipinadala na siya ng Daddy niya sa Australia. Magsimula  tayo gaya ng dati, ikaw at ako lamang ulit, pangako hinding-hindi ko na sisirain ang pagtitiwala mo.  Ayokong pati ikaw mawala sa akin Brixx. Ang dami ng tao ang galit sa akin, pati mga magulang ko hindi nila ako maunawaan, sana naman huwag pati ikaw, sana huwag mo akong iwan sa pagkakataong ito.”

    “Tama na Harvey, pagud na pagod na ako, ayoko na, sobrang baba na ng pagtingin ko sa sarili ko. Minsan hindi ko na nga rin maisip paano ko pa kinakaya ang lahat ng ginagawa mo, paaano ko natatanggap ang lahat ng sakit na ibinibigay mo sa akin.“

    “Bakit, hindi mo na ba ako mahal, wala na bang natitirang pagmamahal diyan para sa akin?” at itinuro niya ang didib ko. Hindi ako sumagot. Pero habang nakatungo ako ramdam ko ang muling pagpatak ng mga luha ko. Iniaangat niya ang mukha ko para mapaharap sa kanya.

    “Sabihin mo sa akin ng diretso, Brixx, tingnan mo ang mga mata ko, saka mo sabihing hindi mo na ako mahal.” Tumingin ako sa kanya, pero dahil madilim at may mga luha ang mata ko, hindi ko rin naman siya masyadong makita.

    “Oo  Harvey, hindi na kita mahal at kahit kailan ayoko ng mahalin ka” Naramdaman ko na lamang na dahan-dahan niyang binitawan ang mukha ko saka tumalikod.  Masakit para sa akin, dahil hindi iyon ang nararamdaman ko pero iyon ang tama, iyon ang dapat kong sabihin.  Ilang buwan na rin mula noon pero hindi pa rin mawala sa isip ko ang tagpong iyon ng diretsang sabihin ko sa kanya na hindi ko na siya mahal.  Mahal ko pa naman siya pero kailangang manindigan na ako. Kailangan ko rin sigurong itama ang paniniwala niya na kahit anong gawin niya ay may babalikan pa siya.  At kailangan ko ring itama ang paniniwala ko na sa bandang huli magiging kami pa rin at magbabago pa siya. Maaaring tama nga na isang ilusyon lamang ang isipin kong may patutunguhan ang relasyon namin.  Mahabang panahon na rin ang nagdaan at alam kong sapat na ang panahong iyon upang maintindihan ko na may mga bagay talagang hindi pwedeng ipilit. Yun bang kahit anong pagkakagusto mo kung hindi talaga pwede gagawa at gagawa ang pagkakataon ng paraan para imulat ang iyong mga mata na hindi iyon mangyayari.

Mula noon, hindi na siya nagpakita sa akin o nagparamdam man lamang.  Wala na akong balita at hindi ko na rin naman inalam ang ano man ang tungkol sa kanya.  Ayoko ng masaktan.  Ayoko ng umasa.  Sapat na ang lahat ng pinagdaanan namin para matuto ako. Maging si Andrei ay walang balita tungkol sa kaniya o kung may alam man baka hindi na rin sinabi sa akin dahil sinabihan ko na siya na huwag na akong babalitaan ng anuman tungkol kay Harvey.  Alam ko nakatulong naman iyon upang kahit papaano ay maging mabilis ang pagtanggap ko sa nangyari. At heto na nga si Tatay Nando, kumakanta na naman, pero hindi gaya ng dati iba na ang dating sa akin ng kantang ito.

    Oh, love to some is like a cloud, to some as strong as steel

    For some a way of living, for some a way to feel

    And some say love is holding on and some say letting go

And some say love is everything and some say they don’t know

Yes, letting go is the best option for both of us, Indeed,  it was painful at first but time heals all wounds.  Now I love myself more than ever.  And I am proud I made that decision. I know I am a better person now.  Sayang Harvey, sayang ang lahat ng panahon na pinagsamahan natin na nauwi lamang sa ganito.  I just wish we both learn from our mistakes and the lessons from our relationship will make us both stronger to face life’s challenges.

    “Sabi na nga ba at narito ka e, sabagay wala ka namang ibang pupuntahan kundi ang paborito mong lugar kung saan mag-eemote ka.” Kahit hindi ako lumingon alam ko si Andrei iyon.  Pasimple kong pinahid ang luha ko ayokong makita niyang umiiyak na naman ako.  Dahil alam kong masasaktan din siya pag nakita niya.

    “O huwag mo ng itago, alam kong umiiyak ka na naman, naalala mo na naman siya.  Hayaan mo siguro naman sa mga sinabi mo sa kanya matatauhan na iyon at kung magkakabalikan na naman kayo baka sakali ---- baka sakali lamang ha, magbago na siya.”  Humarap ako sa kanya.

    Hindi na Mong, hindi na ako umaasa, sapat na ang lahat ng pinagdaanan namin para matuto ako.  Tama ka kailangang bigyan ko rin naman ng respeto ang sarili ko. Kailangan ko rin sigurong mahalin naman ang sarili ko para kung  magmamahal ako ulit ay buo ako at walang bahagi na naiwan sa kanya. Para maibigay ko sa taong iyon ang buong pagmamahal ko.”

    “At sana lang pag nagmahal ka ulit, gamitin mo rin ang isip ng maintindihan mo ang tama at mali. Sana rin ay makahanap ka ng totoong pagmamahal dahil napakabuti mong tao at hindi ka deserving sa lahat ng nararanasan mong sakit.” Ramdam ko ang sincerity sa pagsasalita niya.

    “Nakahanap na ako Mong, at alam ko mamahalin niya ako.  Kilala ko naman siya na mabuting tao at kahit kailan hindi niya ako sasaktan.”

   

“Walang hiya Mong, may bago ka na ba, kailan pa, pambihira naman parang hindi tayo bestfriend ah.  Ako na naman ang huling nakaalam?. Naglilihim ka na ba sa akin ngayon?” ang tila naiinis niyang reklamo sa akin.

    “Hindi siya bago, Mong dati na hindi ko lamang napansin, tama ka napakatanga ko dahil hindi ko siya pinansin.  Alam ko naman na mahal niya  ako at matagal ko na rin namang nararamdamang mahal ko siya pero hindi ko maamin kasi mahal ko pa noon si Harvey.  Kaya nga kahit masakit ay hindi ko na ulit tinanggap si Harvey dahil mas masakit para sa akin kung siya ang mawawala.  Pero hindi ko alam kung mahal pa niya ako ngayon kasi matagal na iyon noong huli kong marinig sa kaniya na mahal niya ako at hindi ko na ulit iyon naririnig sa kanya.”

    “Teka, teka Mong parang gusto ko ang pinupuntahan ng sinasabi mo.  Ako ba ang tinutukoy mo?” kitang-kita ko ang excitement sa kanyang mga mata.  Lalo siyang gumwapo ng mga oras na iyon.

    “Bakit may nagmahal pa ba sa akin ng higit sa iyo, may nagpahalaga ba sa akin ng higit pa sa ipinakita mo?”

    ‘Tang ina naman Mong, bakit hindi mo sinabi agad? Susuko na sana ako at tatanggapin na habang buhay na hindi mo ako kayang mahalin.”

    “Bakit nagtanong ka ba, inalam mo ba ang nararamdaman ko. Lagi mong inaalala ang kapakanan ko, lagi ang gusto mo maging masaya ako, pero tinanong mo ba ako kung ano na ang gusto ko, kung sino na ang nagpapasaya sa akin?   Sabi mo magtira ako ng para sa sarili ko, ikaw nagtira ka ba para sa sarili mo. Lahat ibinigay mo sa akin, kaya hindi mo na naramdaman na sa pagdaan ng panahon ikaw na ang mahal ko, pareho lamang tayo Mong, parehong tanga dahil sa pagmamahal,  kaya lang..” hindi ko na natapos, sasabihin ko sana na kaya lang hindi ako sigurado kung mahal  pa niya ako, nang bigla niya akong kinabig papalapit sa kanya at hinalikan sa labi.

    “Ano ba Mong, baka may makakita sa atin, ump, ump, teka muna…”

    “Wala akong pakialam kung may makakita man sa atin o kung ano ang sasabihin nila, ang tagal kong inasam ang pagkakataong ito at ngayong alam ko ng mahal mo ako, ngayon pa ba ako mag iinarte? humarang na ang haharang haharapin ko kahit ano o kahit sino….”At itinuloy niya ang paghalik sa akin. Pero natigilan siya ng marinig namin ang pagkanta ni Tatay Nando.

    Perhaps love is like the ocean, full of conflict, full of pain

    Like a fire when it’s cold outside or thunder when it rains

    If I should live forever and all my dreams come true

    My memories of love will be of you….

    Tiningnan ko ang mapupungay niyang mga mata na parang naluluha. “And my memory of love is only you Mong…..”Bulong ko sa kanya at niyakap ko siya  ng mahigpit.  Hinding-hindi ko hahayaang mawala siya.

The End