By: Bobbylove Matamlay akong umupo sa tabi ni Richard; hindi ko siya magawang tingnan dahil sa nalilito ako sa emosyo’ng pinapakita niya...
By: Bobbylove
Matamlay akong umupo sa tabi ni Richard; hindi ko siya magawang tingnan dahil sa nalilito ako sa emosyo’ng pinapakita niya. Bakit siya umiiyak? Nasasaktan ba siya? Naaawa? Nagda-drama lang ba siya, nang sa ganon ay makuha niya’ng muli ang tiwala ko at matupad yung mga plano niya? Ano yung sinasabi niyang angel niya ako? Saka totoo kayang totoo lahat ng sinabi niya? Ewan… Hindi ko alam, ang gulo eh… isa lang yung malinaw eh… nasasaktan ako… pero teka.., ba’t nga ba ako nasasaktan?
“Na disappoint ba kita?” narinig ko’ng sabi niya.
Nilingon ko lang siya na walang kahit ano’ng expression sa mukha, sa kabila ng mga namumuong luha sa mga mata ko. “I’m not expecting anything from you… don’t worry…” malumanay ko’ng sagot.
Marahang pagtango lang ang naging tugon niya, saka sabay naming inalis ang tingin sa isa’t-isa.
Kinakabahan ako sa iniisip ko’ng gawin, hindi naman talaga kasi ako makikipag-usap kay Richard eh… wala na naman ako’ng pakialam sa explanation niya, gusto ko lang tapusin yung lahat ng yun; nang sa ganon ay pwede ko ng kalimutan ang lahat ng nangyari - kalimutan na minsan nagtagpo ang landas namin. Binabalak ko’ng ibigay yung gusto niyang ganti, hindi ko alam ko’ng kaya ko o kung tama ba na gawin yun, pero buo na ang desisyon ko… if that’s the only way para putulin kung ano man ang naguugnay sa amin, gagawin ko! nahihirapan lang naman ako nun, dahil aminado ako’ng gusto ko siya, pero naisip ko rin na it would be easier for me na masupil yung mali’ng feeling sa puso ko if hindi na kami connected sa isa’t isa. I know pagkatapos nun, tapos na rin si Richard sa akin eh… alam ko kasing ang gusto lang naman niya ay maramdaman na na-dominate niya ako… na panalo siya… na kawawa ako… I don’t know kung bakit hindi pa sapat yung mga ginawa niya sa akin bilang ganti… hindi ko ma gets yung revenge plan niya eh, hindi ko alam kung ano talaga yung gusto niyang mangyari…
Lunch time na at isa-isa ng nagsilabasan ang mga kasama naming estudyante, maliban sa amin ni Richard na tila nagpapakiramdaman kung sino ang muuna’ng tumayo.
“Tara na Bob?” si Jude, na noon ay nasa likod ko na.
“Wait… may sasabihin pa ako eh…” pagpigil ni Richard sa pagtayo ko.
“Okay sabihin mo na!” mariin na sagot ni Jude.
“Hindi… kaming dalawa lang…”
“Ay... hindi pwede… mamaya may mangyari na namang hindi maganda kay Bob!”
“Pero… may usapan kami eh…” malumanay niyang tugon kay Jude. “Bob…? Please…?” tinuon niya ang mga tingin niya sa akin na tila nagmamakaawa.
Dalang-dala na ako dun sa pagpapa-awa niya, madalas kasi sa tuwing pinaniniwalalan ko iyon ay nasasaktan lang ako. Pero hindi ko mapigilan yung sarili ko’ng umiwas sa patibong niya, sa titig pa lang niya kasi ay huling-huli na ako. Ang lakas makagago nung nararamdaman ko diba? Mukhang tama nga si Jude, baka nai-enjoy ko na yung pananakit niya sa akin.
“Jude… okay lang… susunod nalang ako... usap lang kami…”
“Sure ka? Ayos ka lang?” si Jude.
“OO” tipid ko’ng sagot.
“Baka may gagawing masama yan…”
“Wala akong gagawing masama bro…” pagsingit ni kumag.
“Bro-hin mo mukha mo… sinaktan mo na nga yan kagabi eh…” kunot nuong sagot ni Jude.
“Jude… ayos na… may sasabihin lang siya…” sinubukan ko’ng pakalmahin yung sitwasyon.
“Okay… nasa mezzanine lang kami ha… hintayin kita…” ti-nap niya yung likuran ko, paraan niya para magpaalam. “Ikaw!” dinuro niya si Kumag. “Saktan mo ulit yan, papuputukin ko ulit yang bibig mo!” hirit niya bago kami tuluyang iwan.
Tahimik…
“Pasensya ka na kay Jude ha…” malumanay ko’ng sabi. Naiilang pa rin ako sa kanya, at nahihiya ako sa inasta ni Jude.
“Ayos lang… naiintindihan ko siya…”
Tahimik…
“Mukhang mahal na mahal ka ni Jude ah…” simula niya.
“Siyempre magkaibigan kami…”
“Siguradong kaibigan lang?!!!”
“Oo naman…” medyo may katarayan ko’ng sabi.
Nag smirk siya. “Friends with benefits!” minumble niya.
“Huh? Ano ba yung pino-point out mo?!!!” Hindi ko na napigil ang pagtaas ng boses ko… for sure kasi iniisip niya na namang malandi ako.
“Wala… pasensya na…”
Tahimik…
Ang strange nung pakiramdam ko, parang sinisilaban lahat ng mga internal organs ko habang nag-uusap kami (kung matatawag na pag-uusap yung ginawa namin). Ang bilis ng takbo ng isip ko, pati yung tibok ng puso ko mabilis rin… nakakahilo…
Habang ako ay balisa at naiilang, si Richard naman ay mukhang nahihiya. Siya nga yung nagsabi na may sasabihin siya, pero ilang minuto na kaming naka upo ay wala pa rin siyang sinasabi. Mukhang hindi niya alam kung paano sisimulan
Kinikilabutan ako sa bawat titig niya, kaya pilit ko yung iniiwasan. May kung ano’ng kaba ring dala yung boses niya, para ako’ng kinikiliti sa tuwing naririnig ko siya’ng magsalita. For unknown reason eh ayaw mag jive ng isip at katawan ko; pilit kasing sinasabi ng utak ko na iwasan siya, huwang siyang paniwalaan at magalit sa kanya, habang ang katawan ko naman ay halos bumigay na… at wala pa siyang ginagawa nun ha… tanging titig pa lang at pagsasalita ang ginagawa niya.
“Sige na bilisn na natin… ano ba yung sasabihin mo?” nais ko’ng madaliin yung pag-uusap na yun, hindi ko kasi alam kung hanggang kelan ko kaya’ng pigilan yung dadamdamin ko… baka, mahulog na naman ako sa charm niya at magpaka-tanga.
“Lunch?” tipid niyang sagot.
“Huh?!” medyo mariin ko’ng sabi.
“Lunch out tayo? My treat!” mabilis niyang tugon.
“Diyos ko… No thanks… may pera ako…”
“Okay… so your treat then…” naka ngiti yung gago.
Tinaasan ko lang siya ng kilay. “Yun lang ba ang gusto mo’ng sabihin? Nagugutom na ako…”
“Kaya nga lunch tayo…”
“This is nonsense…” umiiling-iling ko’ng sabi. “alis na ako… hinihintay na ako ni Jude…”
“Hindi pwede! Sabi mo maguusap tayo!” medyo gulat niyang sabi.
“Kaya nga… eh wala ka namang sinasabi…” tumayo na ako at naghanda ng umalis.
“Wait!!! nag promise ka na mag-uusap tayo after ng orientation diba?”
“Mamaya… after ng orientation… sa room… ibibigay ko ang gusto mo!” mariin ko’ng tugon, saka mabilis siyang iniwan sa hall.
************************
Irritable ko’ng hinananp si Jude sa mezzanine hall… bwisit na bwisit ako kay kumag… halos himatayin na ako sa kaba sa pakikipagusap sa kanya samahan niyo pa ng matinding gutom tapos yun lang yung gusto niyang sabihin!??! Mag-aaya lang mag lunch? Grrr…. Bwisiti talaga!
Padabog ako’ng umupo sa tabi Jude, na kinabigla naman ng mga kasama namin sa mesa.
“Anong nangyari?!’ halos sabay na tinanong ng mga kasama ko.
“Sinaktan ka na naman niya?! Anong ginawa nung gago’ng yun?! Walang kadala-dala yun lokong yun ah?! Nasan siya?!” Tuloy-tuloy na sabi ni Jude.
“Relax Jude!!! Walang nangyari’ng masama…”
“Pero wala ring nangyaring maganda?”
Buntong hininga lang ang naging tugon ko. After a while ay humingi na rin ako ng tawad sa mga kasama ko sa mesa, medyo nasira ko kasi yung mood dun eh. (Paraan ko rin yun para i-divert yung usapan doon)
“Okay lang Bob… kain ka na..” sagot ni Jayson.
Tahimik…
“O ano’ng nangyari? Kayo na?” bulong ni Jude. (In bisaya siyempre… )
“Hindi ah!!! Malabo yun!!!”
“Asus… pero sinabi mo na, na gusto mo siya?”
“Bakit ko naman sasabihing gusto ko siya? eh hindi ko nga siya gusto!”
“Sinungaling!!! Eh kanina halos sabihin mo na nga’ng gusto mo siyang pakasalan eh…”
“Hindi ah!”
“Oo kaya! Sweet… romantic… loving… ang perfect naman pala niya sa paningin mo eh… kaya kahit saktan ka niya parang okay lang sayo!” mukhang may dalaw na hirit ni Jude.
“Jude… Hindi ganon yun…”
“Ganoon yun!”
“Ano ba Jude? Ano ba’ng nangyayari sayo?”
“Hindi pa ba obvious Bob? Nagseselos ako…”
Tinikom ko nalang yung bibig ko dahil alam ko na naman kung saan yun patungo eh… magtatampo na naman siya for sure dahil feeling niya mas mahalaga si kumag. Siguro nga may kasalanan rin ako, I know how special I am para kay Jude, hindi naman romantically but at least as a friend; and sometimes siguro nakakalimutan ko ipa-feel sa kanya na important siya at thankful ako sa lahat ng ginagawa niya. Siyempre kahit ako naman mismo I wanted my effort to be appreciated, hindi naman yung hihingi ako ng kapalit, enough na yung ma-appreciate. (You know )
“Sorry…” nilingon ko siya at nakita ko yung malungkot niyang mukha.
Maya-maya pa’y napansin ko’ng hindi na niya ginagalaw ang pagkain niya, alam ko kung gaano siya kagutom, hindi kami nakapag-breakfast ng maayos eh… at alam ko’ng dahil sa akin kaya nawala yung gana niya.
“Hoy… kain na!” tinapik ko siya.
Umiling lang siya.
“Kain ka na nga…”
“Hindi ako gutom!” straight face siya.
“Subuan kita…”
Iling lang siya ulit.
“Subuan nga kita…” sabay lapit ng kutsara na may lamang ulam at kanin sa harap ng bibig niya.
Matagal-tagal din niya yung tinitigan lang, pero hindi ko yun inalis dahil alam ko’ng nagpipigil lang siyang isubo yun. Maya-maya pa’y nakita ko’ng medyo ngumiti siya, binaling pa niya ang tingin sa akin saka tuluyang ibinuka ang bibig upang makain ang laman ng kutsara sa harap niya.
Halos sabay-sabay namang nagtawanan ang mga kasama namin - ang cute cute kasi ni Jude. “Sweet naman!” hirit din ng iba pa naming kasama. Ngiti lang ang tanging naging tugon ko, hindi na dahil sa hiya pero dahil natutuwa rin ako sa reaction ni Jude.
“Arte rin eh…” nag smirk ako.
“Hindi ah…” tipid niyang sagot, habang pilit na tinatago yung mga ngiti niya.
“Asus… gusto lang mag pa-baby eh…” sinubuan ko ulit siya.
“Ikaw na mag tuloy...” inabot ko sa kanya yung kutsara’ng ginamit ko’ng pangsubo sa kanya.
“Ikaw na… sinimulan mo na eh…” nag papaawa siya uli.
“Hoy! Gutom rin ako… paano ako kakain.?”
“Edi, sumubo ka rin habang sinusubuan mo ako…” giit niya.
“Okay… ikuha mo ulit ako ng kutsara…” utos ko.
“Meron na eh…”
“Eh… may laway mo na…”
“Ano naman? Malinis ako hoy! Share na tayo…”
“Ayaw ko…
“Pero kung kay Richard okay lang?” humina yung boses niya, alam ko’ng nagpapaawa ulit siya.
“Haayyy… ang arte!”
“Hindi okay lang Bob… sige na… puntahan mo siya… ayos lang ako…” nagpapaawa’ng hirit niya ulit. (I don’t know how to describe his actions… alam niyo yung halatang-halata na umaarte siya pero sobrang nakakaawa pa rin siyang tingnan. Ang cute niya but at the same time eh nakakainis rin siya…)
“Oo na! ang arte eh! Share na tayo…”
“Ako pa ang maarte? Eh ikaw nga yung ayaw gumamit ng kutsara’ng may laway ko…”
“Gagamitin ko na nga!” nung marinig yun, ay todo ngiti na yung loko.
At yun nga yung nangyari, kumain kami using the same spoon…
****************************
Nag resume ang orientation, again magkatabi kami ni kumag. Hindi ko alam kung saan siya kumain o kung kumain ba siya, hindi ko siya napansin sa mezzanine during lunch eh. Tahimik lang kami’ng nakaupo, walang imikan at kibuan… walang ni ho o ha… wala…
Malayo yung nililipad ng utak ko, maraming nangyayari sa paligid pero wala ako’ng naiintindihan nung mga panahong yun. I don’t know why, pero lagi ako’ng nawawala sa sarili sa tuwing nasa tabi ko si Kumag.
Nabigla nalang ako ng kalabitin ako ng babae sa likod ko at ituro si Jude na nasa harap at nagsasalita. Hindi ko man lang namalayan na tumayo si Jude kahit na sa harap ko lang naman siya nakaupo, hindi ko rin alam kung tinawag ba siya o kung may activity ba na pinapagawa.
“Bob... this is for you…” narinig ko’ng sabi niya gamit ang mic. Marami pa siyang sinabi pero hindi ko na narinig yun eh, nasa kasagsagan kasi ng paglalakbay ang utak ko noon. (hehe)
Narinig pa naming lahat ang nakakalokong tawa ni Jude bago siya nagsimulang kumanta. Alam ko nahihiya siya.
Umiiyak ka na naman
Langya talaga wala ka bang ibang alam
Namumugtong mga mata
Kailan pa ba kaya ikaw magsasawa
Sa problema na iyong pinapasan
Hatid sayo ng boyfriend mong hindi mo maintindihan
May kwento kang pandrama na naman
Parang pang TV na walang katapusan
Hanggang kailan ka bang ganyan
Hindi mo ba alam na walang pupuntahan
Ang pagtiyaga mo diyan sa boyfriend mong tanga
Na wala nang ginawa kundi ang paluhain ka
Sa libu-libong pagkakataon na tayo’y magkasama
Iilang ulit palang kitang nakitang masaya
Naiinis akong isipin na ginaganyan ka niya
Siguro ay hindi niya lang alam ang iyong
Tunay na halaga
Hindi na dapat pag-usapan pa
Napapagod na rin ako sa aking kakasalita
Hindi ka rin naman nakikinig
Kahit sobrang pagod na ang aking bibig
Sa mga payo kong di mo pinapansin
Akala mo’y nakikinig di rin naman tatanggapin
Ayoko ng isipin pa
Di ko alam ba’t di mo makayanan na iwanan sya
Ang dami-dami naman diyang iba
Wag kang mangangambang baka wala ka nang ibang makita
Na lalake na magmamahal sayo
At hinding hindi niya sasayangin ang pag-ibig mo
Sa libu-libong pagkakataon na tayo’y magkasama
Iilang ulit palang kitang nakitang masaya
Naiinis akong isipin na ginaganyan ka niya
Siguro ay hindi niya lang alam ang iyong
Tunay na halaga
Minsan hindi ko maintindihan
Parang ang buhay natin ay napagti-tripan
Medyo malabo yata ang mundo
Binabasura ng iba ang siyang pinapangarap ko
Sa libu-libong pagkakataon na tayo’y magkasama
Iilang ulit palang kitang nakitang masaya
Naiinis akong isipin na ginaganyan ka niya
Siguro ay hindi niya lang alam ang iyong
Tunay na halaga
Hindi ganoon kaganda ang boses ni Jude, may mga parts din na wala siya sa tono, pero ang cute niya… at oo nakakakilig…
Batid ko yung gusto niyang sabihin sa akin sa pamamagitan ng kanta, ilang beses na rin niya kasing sinabi at pinaramdam yun… hindi naman sa matigas ang ulo ko, I tried my best para ipa-feel sa kanya na mahalaga siya, pero hindi ko alam, kung bakit lage ako’ng bigo… wala kaming relasyon, malinaw na committed siya at mahal niya ang Girlfriend niya, pero I feel so responsible sa feelings ni Jude, na gi-guilty ako nung sabihin niyang nagseselos siya… wala ako’ng plano na maging kami, but with the kindness that he had shown me, yung concern, respect at love na binahagi niya sa akin, I think it’s just right na pahalagahan ko siya… if nagseselos siya kay Richard, then I think tama lang na iwasan ko si Kumag; isa pa yun rin naman talaga yung goal ko eh, na maalis yung pagkagusto ko sa kanya; na itigil ang pantasya ko; at huwag siya bigyan ng chance na saktan ako ulit…
***************************
Mahigit dalawang oras rin ako’ng tumambay sa room nila Jude, bago ko naisipang puntahan si Richard sa room namin.
Halatang nagulat siya nung pumasok ako, he was just sitting sa bed ni Patrick at bakas sa mukha niya na matagal siyang naghintay.
“Si Patrick?” bungad ko sa kanya.
“Nauna na… uuwi daw ng bulakan eh…” medyo unsual yung boses niya… sobrang sweet kasi nun pakinggan, parang nagpapacute o naglalambing.
“Ikaw? Hindi ka ba uuwi?”
“Uuwi rin… pero mag uusap pa tayo diba?”
Tumango lang ako.
Umupo ako sa kama niya, nakayuko at malalim na nag-isip, “tama ba ang binabalak ko? kaya ko ba?” tanong ko sa sarili.
Tahimik…
“Sorry sa flowers kagabi ha? Yun lang yung meron sa bahay eh… I don’t know where to buy flowers ng ganoon ka-aga…” simula niya.
“Okay lang…” tipid ko’ng sagot.
“Ahmmmm….. chaaaraaaaannnn….” Sabay pakita ng isa na nama’ng bouquet ng red roses. “Okay na ba ito?” bakas na bakas sa mukha, kilos at paghinga niya yung kaba, ako ma’y kinakabahan din pero pilit ko yung tinatago… gusto ko magmukhang matibay sa harap niya, gusto ko rin maramdaman niyang seryoso ako.
“Sorry… pero ‘di talaga ako mahilig sa bulaklak eh…”
Natigilan siya, mukhang napahiya. “Ahmmm… ayos lang, at least ngayon alam ko na… no more flowers then…” kita ko pa’ng inamoy niya yung bulaklak saka inilapag yun sa tabi niya.
Noon ko napansin yung mga pagkain sa mesa… naalala ko na naman yung dinner na hinanda niya for me.
“Ano yan?”
“Ahhhh… dinner… para sa atin…” tugon niya.
“Hindi na kailangan niyan Richard…”
“Naisip ko kasi mas okay if mag-uusap tayo ng may laman ang tiyan…”
“No need… mabilis lang naman tayo Richard!”
Tumango siya habang humihinga ng malalim. “Okay…” bakas sa boses ang disappointment.
“Ahmmm… Ligo muna ako ha…” pagpapaalam ko na sinagot lang niya ng mga pagtango.
Sa loob ng banyo ko hinayaang lumabas ang kaba ko na kanina ko pa pilit na tinatago. Ilang beses ko ring pinagmasdan ang sarili ko sa salamin, kinukumbinse na gawin ang aking naiisip para matapos na ang lahat. Wala ako’ng idea kung paano ko gagawin, basta pinairal ko nalang yung ‘Bahala na system”…
Nilinis ko’ng mabuti ang katawan ko, tatlong beses ako’ng nagmumog ng mouth wash at hindi ko mabilang kung ilang beses ko’ng pinasadahan ng sabon at panghilod ang katawan ko… nung matapos ay agad ko’ng binalot ang katawan ko sa robe saka ako lumabas ng banyo.
Naroroon pa rin si Richard sa kama ni Patrick tahimik na nakaupo. Naabutan ko pa siyang hawak-hawak at ina amoy-amoy ang mga bulaklak na binili niya. Sa isip ko’y marahil nanghihinayang sa perang ginastos niya.
Umupo ako sa sofa’ng tulugan ko sa harap niya, hindi ko inaalis ang mga tingin ko sa kanya, siya’y ganoon rin sa akin.
“Ayaw mo talagang kumain?” simula niya.
“Hindi ako gutom…” kinakabahan ko’ng sagot.
Sobrang bilis at lakas ng kabog ng dibdib ko at ramdam ko na rin yung involuntary movement ng mga muscles sa katawan ko, naapektuhan din nun ang aking paghinga. (I don’t know if na experience niyo na yun, pero everytime na may gagawin ako for the first time, lalo na yung mga something naughty eh nai-experience ko yun.)
Tumayo ako at unti-unting lumapit sa kanya. “Simulan na natin?”
Nakatanga lang siya sa akin, halatang wala siyang idea sa mangyayari.
Umupo ako sa tabi niya at noon hindi ko na napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko.
“Bakit ka umiiyak?”
“Wala… don’t mind me… sorry sorry…” inangat ko yung kanan ko’ng kamay saka hinimas ang pisnge niya, hindi siya umangal, hinayaan niya lang ako sa aking ginagawa.
“Bakit Bob? May proble….”
Hindi na niya nagawang tapusin ang sasabihin dahil sa paglapat ng mga labi ko sa labi niya. Dinikit ko lang yun, habang parang tubig sa gripo na bumubuhos ang luha ko. It was not my first kiss (Hindi rin si Jude) pero hindi pa rin naman ako ganoon ka galing dun… kahit ngayon feeling ko nasa average pa rin ang level ko pagdating sa kissing.)
Mahina niya ako’ng tinulak palayo sa kanya. “Anong ginagawa mo Bob?” mukhang nagulat siya.
“Sorry… sorry… hindi ko alam ang gagawin ko eh…. Ayaw mo ba?”
“Bob?!”
“Sorry Richard…” at tuluyan na ako’ng humagulgol.
Niyakap niya ako ng mahigpit, pero wala ako’ng naramdaman eh… siguro na over power lang ng pagnginig ng katawan ko yung nararamdaman ko. Maya-maya’y naramdaman ko ang paghalik niya sa right side ng leeg ko, sobra yung nakakakiliti at halos mabaliw ako sa sensasyong nababatid ko; gusto ko ma’ng tumutol pero hindi ko na nagawa. Una, ako naman ang may gusto nun eh… pangalawa, nabihag na ako sa ilalim ng charm niya.
Umakyat yung ginagawa niyang paghalik sa tenga ko, sa pisnge hangang sa maabot niya yung aking labi. Alam ko’ng gusto niyang buksan ko ang aking bibig ng sa ganon ay magawa niyang ipasok ang kanyang dila, ramdam ko kasi yung dila niya sa labas ng mga labi ko.
Saglit siyang tumigil, tinitigan niya ang aking mukha at pagkatapos ay marahang iginapang doon ang kanyang hintuturo. Sinimulan niya sa aking mga mata, sa ilong at sa aking mga labi. Hindi ko alam kung ano ang iniisp niya, hindi ko siya mabasa parang pareho kaming nakalutang nung mga panahong iyon.
Hinayaan ko lang siya sa kanyang ginagawa na parang pag-aari niya ako nung gabing iyon.
Maya-maya’y, ibinababa niya ang kanyang mga haplos sa aking leeg patungo sa aking dibdib. Napahawak ako ng mahigpit sa kamang aking inuupuan, natatakot ako, kinakabahan pero yung mga haplos niya ay mistulang ang katangi-tanging salita na kayang intindihin ng puso ko… parang ina-assure nun ang puso ko na pagkatiwalaan siya.
Hinayaan ko pa rin siya sa ginagawa niya, para ako’ng nabihag o na hypnotize ng maamo niyang mukha. Ang kanya namang mga mata ay seryoso’ng nakatutok rin sa akin.
Patuloy lang siya sa kanyang ginagawa, hanggang sa parang isang slow motion sa isang movie na inilapit ni Richard ang kanyang bibig sa bibig ko… noong maramdaman ko iyon ay parang may malakas na kuryenteng dumaloy sa aking katawan, mapanganib pero may dala yung kiliti sa isip at puso ko. Naramdaman ko ang kanyang pagnanasa, mainit yung mga halik niya at sobrang mapusok… para ako’ng naalipin ng mga halik na iyon, at unti-unti ako’ng nilulunod sa dagat ng kaligayahan.
Sinubukan niya uling ipasok ang dila niya sa bibig ko, pinigilan ko ulit yun, kaya marahan niyang pinisil ang magkabila ko’ng pisnge saka itinuloy ang kanyang paghalik. Noon ko naramdam ang naglalaro niyang dila sa loob ng bunganga ko, pilit yung nakikipaglaro sa dila ko’ng balisa. Maya-maya’y marahan niya yung sinipsip na parang isang kendi… medyo nailing ako, kaya agad ko’ng iniiwas ang labi ko sa kanya.
“Trust me… hayaan mo lang ako…” bulong niya, yung mga mata niya ay tila nakikiusap pa rin at pinaniwalaan ko iyon at hinayaan siya sa nais niyang gawin.
Maya’maya’y hinubad niya ang robe na naka balot sa akin, tinitigan niya yun saglit saka muling pinasadahan iyon ng maiinit na himas… mula sa aking braso, paakyat sa aking leeg hangang sa marating niya ulit ang aking mga labi… noon, marahan niyang hinimas at pinipisil-pisil ang aking mga labi gamit ang kanyang hinlalaki.
Itinigil niya yung kanyang ginagawa, saka hinubad ang suot niyang polo; hindi niya inalis ang kanyang mga tingin sa akin, pakiramdam ko ay kinakausap ako ng mga mata niya, hindi ko alam kung dala lang ng mapanuksong sensaysong bumabalot sa akin noon kaya ko naramdamang mahal niya ako, pero ng dahil sa pakiramdam na iyon ay hinayaan ko’ng yung nararamdaman ko ang siyang mamuno sa buo ko’ng pagkatao.
Noong pareho na kaming walang pangitaas na suot ay muli niya ako’ng niyakap at siniil ng halik. Noon ay hindi na ako nagpaapekto sa mga agam-agam ko… niyakap ko rin siya at hinayaang maramdaman niya ang tunay na nararamdaman ko.
Para ako’ng lumulutang sa ere. Ang sarap ng pakiramdam… yun kasi yung nais ko’ng mangyari, yung mapadama na gusto ko siya at maramdaman din na gusto niya ako. Nakaramdam ako ulit ng security sa bisig ni kumag at yung mainit niya’ng yakap ay pinawi ang mga sakit na dinulot niya sa akin sa mga nagdaang araw; hinilom niya ang pagdurugo ng puso ko.
Naramdaman ko nalang na inihiga niya ako sa kama ni Patrick, pumatong siya sa ibabaw ko habang patuloy pa rin siya sa paghalik sa mga labi ko. Mainit ang katawan niya at ang init ay tumatagos sa katawan ko. Unti-unti niyang inilayo ang labi niya sa mga labi ko, nakatitig pa rin siya sa akin… naroroon pa rin yung matinding pagnanasa sa mga mata niya pero noon ay may mga luha ng dumadaloy doon.
Ibinagsak niya ang kanyang katawan sa tabi ko, saka tumagilid sa direksyon ko at ibinalot yung mga kamay sa katawan ko. Sobrang lapit ng mukha niya sa tenga ko kaya ramdam ko ang kanyang mainit na hininga.
“Thank you Bob…” bulong niya.
“For what?” pinilit ko’ng magtunog matapang.
“For letting me feel na she’s just here… beside me…”
“Si kaye ba?” Hindi ko alam kung bakit pero parang kinukurot noon ang puso ko. Nasasaktan ako sa idea na si kaye ang nasa utak niya habang hinahalikan niya ako.
Tumango lang siya. “You always reminds me of her…” ngumiti siya.
Natahimik lang ako, ayaw ko kasing umiyak… ayaw ko’ng isipin niya na umaasa ako’ng magugustuhan niya ako, na umaasa ako’ng totoo yung naramdaman ko’ng mahal niya ako habang naghahalikan kami.
“Pareho’ng pareho kayo eh… the way you smile… pagnagagalit ka… yung mga titig mo sa akin… si kaye yun eh…” humagulgol siya.
“Sorry ha…” sabi niya. “ayaw ko’ng makita mo ako’ng umiiyak, ayaw ko isipin mo na mahina ako, na hindi kita kayang ipagtanggol Bob… pero hindi ko mapigilan eh… Mahal na mahal ko si Kaye… at na aalala ko siya sayo…” pinahid niya yung luha niya.
“Ano ba’ng nangyari sa kanya?” tanong ko.
“She…. Died… three months ago she died…” umiiyak niyang tugon.
Ramdam ko yung labis na sakit na nararamdaman niya. “Akala ko niloko ka niya? diba sabi mo niloko ka niya…?”
“Oo nga…” pinilit niyang ngumiti, matapos pahirin ulit yung mga luha niya. “Niloko niya ako, sabi niya… hindi niya ako iiwan… na magkasama kaming tatanda… pero heto ako ngayon, araw-araw na pinagdudusan yung sakit…”
Natahimik lang ako, hindi ko kasi alam kung paano siya aamuhin. Naaawa ako sa kanya, at noon ay nagdalawang isip ako ulit na ituloy yung plano ko. Mas naiintindihan ko na kasi si Richard, masakit nga naman ang pinagdaanan niya.
“Nung unang beses tayong magkita? Galing ako nung sementeryo eh… monthsarry namin, kaya medyo maiinit yung ulo ko… (Tumawa siya) sa sementeryo pinangako ko sa kanya na hindi’ng hindi na ako magmamahal ulit, pero noong araw di’ng iyon? Dumating ka Bob… nakilala kita…” hinimas niya ang pisnge ko. “ganon din nung una kaming magkita ni Kaye eh, sa isang activity sa chuch… nabangga ko rin siya at pareho rin kayo ng naging reaction… nanggagalaiti sa galit, (nag smirk siya) hindi mapakali yung mga labi at parang gusto na ako’ng patayin… kaya nga pagkatapos nun, ay pinilit ko’ng mapalapit sayo… mahirap… kasi lagi mo ako’ng iniiwasan, tinataboy at sobrang sama ng tingin mo sa akin… pero hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang umiwas sayo…”
“Ganoon? Pero ang baba ng tingin mo sa akin diba?” hindi ko alam kung bakit ko tinanong yun, nalilito ako sa mga narinig ko eh… iba kasi yun sa naramdaman ko.
“Hindi totoo yan! Nasaktan lang ako… naiinis… nagagalit…”
“Bakit?” tipid ko’ng sagot.
“Kasi… Manloloko ka! Malandi! May boyfriend ka na, pero lumalapit ka pa rin kay Jude… mas nakakainis pa noong malaman ko’ng may nangyari na sa inyo ni Jude. Hindi mo alam yung sakit Bob eh… Maawa ka naman sa boyfriend mo…”
“Alam ko… maniwala ka… alam ko kung paano masaktan… nasaktan na rin ako, pero hindi naman ako umabot sa point na mananakit ako ng iba… o makikialam ako sa buhay ng iba…”
“Alam mo naman pala eh… edi mas nakakagago yun…” nagbago ulit yung timbre ng boses niya.
“Sorry kung ganon yung iniisip mo, pero belive, me wala ako’ng sinasaktan…”
“Anong wala? Yan naman kasi ang mahirap sa inyo eh! Akala niyo dahil lalake hindi na nasasaktan!” tumaas na ang boses niya.
“Richard… lalake rin ako… saka, wala naman sa gender yung sakit eh… alam ko’ng lahat tayo nasasaktan equally… ang point ko is wala ako’ng sinasaktan…” gusto ko sabihing wala naman ako’ng boyfriend at wala namang nangyari sa amin ni Jude, pero hindi ko na nagawa.
“Hindi, bakla ka! Gusto niyo lang naman ng laro diba?” bumangon siya sa kama. “Tapusin na natin ito!”
Tumayo siya saka hinubad ang kanyang pantalon sa harap ko. “Mukhang hindi nagagawa ni Jude ng maayos yung trabaho niya ah… you’re here, because of this right?” nakasalubong na yung mga kilay niya at yung mga labi ay mukhang nagpupuyos na sa galit.
Kinuha niya yung condom sa wallet niya pati na rin ang lotion sa bag niya. Pinagmasadan ko lang siya habang mabilis na sinuot ang condom sa kanyang ari. Above average ang size nun, pero hindi ko alam kung ilang inches specifically, mahina ako sa sizes eh.
“Dapa ka!” mariin niyang utos.
Kinabig niya ako padapa nung makitang hindi ko siya sinunod. “Dapa sabi!” matigas yung boses niya, pero yung mga mata’y patuloy pa rin sa pagluha.
Naramdaman ko nalang yung kaba, nung madama ko yung bigat niya sa likod ko. Nakahawak ang kanan niya’ng kamay sa balikat ko habang pinipilit na ipasok yung ari niya sa butas ko. (ang awkward ikwento nito promise…)
Pinilit ko’ng huwag magpumiglas dahil sa ibig ko’ng matapos agad yun. Ilang beses rin niyang sinubukang ipasok pero lagi siyang nabibigo; paulit-ulit niya yung nilagyan ng lotion, pati nga yung loob ng butas ko ay nilalagyan niya rin eh.
Patuloy lang siya sa pagsubok hanggang sa nagawa niyang ipasok ang kalahati nung ari niya. At isa lang ang naramdaman ko SOBRANG SAKIT!!!! Parang pinupunit yung laman ko nung nagawa niya ng maipasok ang ari niya, nagpumiglas ako, buong lakas ko’ng sinubukang makawala. (Honestly nagulat ako na ganoon pala yun kasakit, hindi ko inasahan yun eh.) Dinaganan niya ako habang nakahawak ang dalawa niyang kamay sa magkabila ko’ng balikat. Pinipilit niyang i-pin down ako sa kama. Sobrang lapat na lapat yung katawan niya katawan ko, kaya sure ako’ng naipasok na niya ng tuluyan yung ari niya sa butas ko.
Ilang beses ako’ng nakiusap na tumigil siya, sigaw rin ako ng sigaw, nagmamakaawa na pakawalan na niya ako; pero tila hindi niya ako naririnig. Naramdaman ko nalang yung mabilis na pag-galaw ng ibabang parte ng katawan niya. Umiiyak ako dahil sa sobrang sakit, pero wala na akong magawa, malakas siya at hindi siya nakikinig sa mga daing ko.
Napakapit ako ng mahigpit sa bed sheets, sinusubukan ko’ng kumuha ng lakas ng loob. Feeling ko kasi noon ay mamamatay na ako. Para ako’ng hayop na kinakatay. Isa lang ang hiling ko nun eh, na sana matapos na siya.
Mas bumilis ang pagbayo ni Richard, mas masakit yun dahil mas dinidiin niya. Ilang saglit pa’y mabilis siyang tumakbo sa banyo; naiwan lang ako sa kama na parang wala ng buhay. Ang sakit ng buo ko’ng katawan, lalo na yung butas ko na kumikirot sa tuwing gumagalaw ako.
“Bob?” narinig ko’ng sabi ni Richard. Nakatalikod ako kaya hindi ko namalayang naroroon na siya. “May dugo…” malumanay niyang sabi, pero bakas sa boses yung pagaalala at pagsisisi.
Nung marinig ko yun, ay siyang pagbuhos uli ng mga luha ko. Hindi ko alam, pero nakadama ako ng takot nung marinig yung salitang dugo. Medyo takot ako dun eh, at yung idea pa lang na duguan eh, natatakot na ako.
Binalot niya sa kumot yung nakabilad ko’ng katawan, humiga uli siya sa tabi ko, saka yumakap.
“F-first time mo?” ramdam ko ang kaba niya, alam ko rin na niiyak siya dahil nag ka-crack yung boses niya.
“Hindi naman ako kasing landi nung iniisip mo…” matamlay ko’ng sagot, habang patuloy lang sa paghikbi.
“Wala pa’ng nangyayari sa inyo ng Boyfriend mo?”
“Wala ako’ng boyfriend…”
“Huh? Si Jude? Wala pa’ng nangyayari sa inyo?”
“Magkaibigan lang kami… may Girlfriend siya…”
“Ahhhhh… Bob! Sorry! Sorry! Sorry!” humagulgol siya at mas hinigpitan lang niya yung yakap sa akin, bakas sa boses niya yung labis na pagsisisi.
“Richard? Tapos na naman diba? Lipat na ako kina Jude ha…” malumanay ko’ng pagpapaalam.
“Hindi! Hindi pwede!”
“Bakit? Kulang pa ba Richard?”
“Hindi… sorry sorry na… ‘di ko naman alam eh…”
“Wala ka naman talagang alam eh…”
“Sabi mo kasi, may nangyari na sa inyo ni Jude eh…”
“kasi yun yung gusto mo’ng marinig Richard… sasaktan mo ako kung ipipilit ko’ng wala…”
“Sorry Bob…”
“Ayos na yun… ito din naman talaga yung binalak ko eh, gusto ko ibigay yung gusto mo… para tigilan mo na ako… gusto ko pagbayaran kung ano man yung kasalanan ko sa iyo… kaya sana sapat na yun! Kalimutan nalang natin ‘to… kalimutan nalang natin na nagkakilala tayo…”
“Hindi pwede!”
“Lagi namang hindi pwede eh… laging gusto mo kasi ang kailangang masunod…”
Paika-ika ako’ng pumasok sa banyo para maglinis ng katawan. Nanlulumo ako at naaawa sa sarili ko, hindi ko naman kasi inaasahan na yun yung mangyayari sa akin sa Manila. Naroon ako para sa orientation eh, hindi ko naman iniexpect na magiging ganoon pala kagulo ang buhay ko.
Muntik na ako’ng maniwala sa naramdaman ko noong halikan niya ako eh… akala ko totoo… akala ko lang pala…
Pagkalabas ko sa banyo’y mabilis ako’ng nagbihis at nagayos ng mga gamit. Nakaupo lang pa rin siya sa kama ni Patrick, boxers lang ang tanging saplot niya at hindi maipinta ang mukha. Umiiyak siya, nakakawa pero nadala na ako doon eh… magaling umarte si Richard, at madali niya ako’ng napapaikot kaya pinilit ko’ng tiiisin yung nararamdaman ko’ng awa.
Ilang beses ko siyang narinig na tinatawag ako, pero hindi ko yun pinapakinggan.
Nung matapos na ako’ng magligpit ng gamit ay saka ko lang siya ulit kinausap para magpaalam.
“Wag…” sabi niya. Tumalikod lang ako sa kanya.
“Bob… gusto mo ba ako?” halos pasigaw niyang sabi.
“Huh?”
“Do you like me?” paguulit niya.
“Ano ba’ng pinagsasabi mo? one week palang tayong magkakilala…”
“Ano naman? A lot of people claimed that they had experienced love at first sight… do you understand that? At first sight! Probably… minute lang yun, o second… one week tayong magkakilala Bob… One week…”
“Ano ba Richard!”
Mabilis siyang lumapit sa akin. Hinimas niya ulit yung mukha ko, papunta sa mga labi ko. “Wala ka ba’ng naramdaman nung halikan kita?”
“Lustful lang naman yun eh…”
“Pero naramdaman ko’ng gusto mo ako…”
“Alis na ako Richard…”
“Sorry… Bob… nainis lang naman ako nung malamang may boyfriend ka na eh… hindi ko na kasi alam kung saan ko ilulugar ang sarili ko… nasaktan din ako sa inyo ni Jude… lagi nalang kasi siya yung una eh… Bob… nasaktan lang ako, kaya ko nagawa yun…”
“Richard… hindi lang ikaw ang nasasaktan… maraming tao ang nasasaktan… hindi lang ikaw ang nawalan….”
“At ayaw ko mawalan ulit…” pagputol niya sa sinasabi ko.
“Alis na ako…”
“Hindi… Bob…. Sagutin mo muna… Gusto mo ba ako?”
“Alis na ako…”
“Gusto mo ba ako?” ayaw niyang bitiwan ang kamay ko.
Hinawakan niya ang magkabila ko’ng pisngi saka ulit siya nagtanong “Gusto mo ba ako?”
“OO… Oo, kahit paulit-ulit mo ako’ng saktan gusto kita!” kahit ako ay nabigla sa nasabi ko. “Hindi ko maintindihan ang sarili ko sa tuwing katabi kita… laging ko’ng naiisip ang mga ngiti mo… nasasaktan ako sa tuwing nagagalit ka sa akin Richard… at Oo, Oo feeling ko gusto kita… hindi… mali… Gusto’ng-gusto kita…”
Natulala siya sa narinig. Pareho’ng bumubuhos ang luha namin…
Tahimik…
“Ikaw ba? Gusto mo ba ako?” hindi ko alam kung saan ako humugot ng guts para itanong yun. Honestly sa mga narinig ko kay Richard, eh naramdaman ko’ng nagseselos lang siya dahil doon sa boyfriend thingy at yung kay Jude… Oo umasa ako na sumagot siya ng Oo… na gusto niya rin ako…
Natahimik lang siya, kaya inulit ko yung tanong ko. “Gusto mo ba ako?”
“Bob….” Tinitigan niya ako, tuloy-tuloy lang sa pagbagsak ang mga luha niya. “Lalake ako eh…”
“Huh?” medyo confuse ko’ng tanong.
“Lalake ako…”
“Okay… hindi ko naman tinatanong ang gender mo eh… ang tanong ko kung gusto mo ako?”
“Bob… alam mo namang hindi pwede diba? Lalake ako…” mariin niyang sabi.
Parang may kung anong sibat ang tumusok sa puso ko. Akala ko masakit na marinig na sabihin niyang hindi… pero mas masakit pala marinig yung sagot niya. Pinaramdam kasi sa akin nun na immoral ako, na hindi dapat ako minamahal… ang lakas maka gago nung sagot niya eh… nakakabwisit… gusto ko siya sapakin eh, pero wala eh…, talo na ako…
“Alis na ako…” malumanay ko’ng sabi.
“Bob… sorry…” narinig ko’ng sabi niya bago ako tuluyang tumalikod sa kanya.
“Ayos na… kalimutan nalang natin to… kunyari, kahit kailan ay hindi nalang tayo nagkakilala…” pinilit ko’ng sabihin yun ng diretso.
“Wag naman ganoon Bob…” hinawakan niya ulit yung kamay ko.
“Wag mo na ako’ng pahirapan Richard…” iwinaksi ko ang kamay niya, saka paika-ikang lumabas ng kwarto. Wala eh, talo ako…
Nagawa ko naman yung gusto ko’ng gawin eh… na ibigay ang gusto niya para subukang kalimutan siya… pero sa nangyari? Mukhang mas mahihirapan lang ako eh… and Gago ko naman kasi eh… umasa ako eh… sana hindi ko nalang tinanong…
COMMENTS