Bukas Baka Sakali

By: Kier Andrei Authors Note: Hey guys! I do hope you still remember me even after a few months of not sending anything to this site. I real...

By: Kier Andrei

Authors Note: Hey guys! I do hope you still remember me even after a few months of not sending anything to this site. I really do appreciate the fact that kahit natabunan na iyong mga naisulat ko dito ng mga bagong kwento, may mga nagbabasa pa rin.

For all those people who have sent me e-mails just to tell me how much they appreciated the stories, maraming salamat po.

As for this new story, it is kind of long. Like really long but I hope you’d still take the time to read it.

Again, thank you.

 “I need sex, Alvin. And I need it now. You know what I mean?”

Napatingin na lang ako kay Maggie, taas kilay na pinanood siyang dinudutdot ang hotdog na nasa pinggan sa harap niya gamit ang hawak na tinidor. Napangiwi na lang ako ng paulit-ulit pa niyang tinusok iyon hanggang sa magutay-gutay.

“And I really mean now!” Sabi pa niya bago pinulot ang isang malaking piraso noong hotdog gamit iyong tinidor at saka isinubo.

“I’m not doing you no matter how hard you beg.” Sabi ko sa kanya. Nabulunan tuloy ng wala sa oras ang luka-luka. Binato pa niya ako nang isa sa mas malaking piraso noong ginutay-gutay niyang hotdog pero iniwasan ko lang sabay ng pandidila sa kanya.

“Seryoso ako!” Aniya na pasigaw na ikinatawa ko na lang

“Then go on a date! Hindi iyang ini-a-announce mo sa akin na gusto mong magpakantot in the middle of breakfast.” Kako sa kanya.

“Ang bastos ng bunganga mo. Kantot talaga? Ang baboy lang pakinggan.”

“Ano bang tawag mo doon? Coitus? Fuck? Love making? It’s just sex. You strip, he strips, he gets on top of you, you might or might not get an orgasm in the process but he will. So kantot. It’s as simple as that. Gusto mong magpakantot, lumabas ka at ibuyangyang ang Perlas ng Silanganan sa madla. Go!” Mahaba kong litanya na sinundan ko pa ng pagturo sa pinto ng bahay.

“Ano namang akala mo sa akin? Putang kagaya mo?” Inis niyang sabi na tinaasan ko lang ng kilay.

“You’re the one who’s asking for sex at seven in the morning.” Kako na lang. Inirapan lang niya ako.

“Sex is easy. Get someone’s attention, talk a little, and strip. If you’re lucky, it could last for hours but most times, you’d be lucky to get five minutes. But then, you can always just clean up and get someone else. But the thing is, sex can’t drown loneliness, Maggie. It’s just sex after all.” Dagdag ko pa.

“Of course you would know.” Sagot niya sa akin ng patuya na hindi ko naman itinanggi.

“You don’t get to judge me.” Kako sa kanya.

“Who says I’m judging? It’s your thing. You get lonely or bored or just plain horny and you go ahead and sleep with just anyone. In all honesty, I wish I could do that too.” Aniya na nakatingin sa akin.

“Alan nating pareho na hindi totoo iyan.” Sabi ko na lang dahil iyon naman ang totoo.

Maggie would probably be the last person I know who would sleep around. Kahit na gaano kaliberal mag-isip ang luka-luka, isa pa rin siya sa mga taong naniniwala na ang sex ay dapat para lamang sa dalawang nagmamahalan. Kaya nga pitong buwan na simula noong maghiwalay sila ng lesbian partner niyang si Yahnie ay ni hindi pa rin ito nakikipag-date man lang. I used to think that way too.

“If it makes you feel better, I haven’t been out of my clothes with anyone for almost a month now.”

“I haven’t had an orgasm for seven months. How was that supposed to make me feel any better?” Sagot lang niya sa akin.

“The last one gave me syphilis.” Diretsa kong sabi na ikinanganga niya. “Is it making you feel any better now?”

“I’ve been sitting home for weeks, watching re-runs of One Tree Hill. One Tree Hill, Maggie, instead of getting out there and having some fun.” Dagdag ko pa.

“You don’t get to stick your fuck stick at anyone and you went to total depression mode?” Tanong niya na hindi ko alam kung natatawa o naawa sa akin.

“I’m a very sexual person.”

“Isa kang puta, in Tagalog.” Aniya na tumatawa. “Why didn’t you use a condom, anyway?”

“I did. The first time. Then he wanted it again and I can’t actually put the condom back.”

“That’s why you’re a slut and got syphilis.”

“Who would say no to another round?”

“May point ka nga naman.” Aniya saka tumawa ng malakas.

“I can’t believe that we’re talking about sex in the middle of breakfast.” Aniya kapagdaka.

“Ikaw ang nagsimula.” Sabi ko na lang na ikinatahimik niya.

“You miss her.” Kako kay Maggie.

“Of course not!” Tanggi niya pero hindi makatingin sa akin ng diretso. Nagpakawala na lang ako ng isang malalim na buntong-hininga.

“Maggie, it’s just me. You don’t have to lie. And what’s the point anyway? No matter how hard you try to ignore or deny it, we both know that you love her and you still miss her. You can’t lie about your feelings forever. You should just go ahead and admit it. It’s the truth anyway.” Mahaba kong litanya.

“Well here’s a thing about truth: it freaking hurts. So we lie.” Sagot niya sa akin.

“We’re too old to be lying to ourselves. Grow up.”

“Sa iyo pa talaga nanggaling iyan?” Aniya sa akin na may halong panunuya.

“Well, I’m way better at lying than you are.” Sabi ko na sinundan ko ng tawa.

“God we’re so damaged!” Bulalas ni Maggie sabay pakawala ng isang malalim na buntong-hininga.

“That we are.” Sabi ko na lang saka tinapos ang pagkain.

Magkatabi lang ang townhouse unit namin ni Maggie kaya kapag ganoong pareho kaming nasa bahay, madalas na bumibisita siya sa unit ko. There was no poing in going to her place dahil walang kalaman-laman ang kusina niya maliban sa isang microwave at coffee maker. Ni wala pa nga siyang lamesa sa kusina. Hindi din naman kasi talaga siya nagluluto kaya hindi din niya talaga kailangan. Kaya madalas na sa unit ko kami tumatambay kapag may pagkakataon.

Maggie is my best friend since college. Kung tutuusin ay lima kami sa grupo pero sa kanilang apat, siya ang pinakamalapit sa akin. Idagdag pang hindi na ako kinausap ni Alice simula nang malaman niyang may nangyari sa amin ni Vince na kung tutuusin ay hindi naman ako ang nag-initiate, at si Vince naman ay nagpaka-homophobe bigla nang dahil sa nangyari sa amin, isama pang busy naman si Andrea sa bago niyang boyfriend, si Maggie lang talaga ang natirang nakakasama ko. Paminsan-minsan ay nagkikita pa rin naman kaming lima pero hindi na madalas katulad noong nasa kolehiyo pa kami.

“Vince is back from Australia, by the way.” Biglang sabi ni Maggie habang nanonood kami ng Bones sa kuwarto ko. Pareho kaming walang pasok noon kaya okay lang ang tumambay maghapon.

“Great. Now Alice can go back to hating me again.” Sabi ko na lang.

Ganoon naman kasi talaga ang nangyayari. Kapag wala si Vince sa eksena, okay lang kami ni Alice. Pero kapag kasama ang tarantadong iyon, daig ko pa ang may leprosy kung ituring nila akong dalawa. Ang sarap nga lang nilang pagbuhulin eh.

“Hindi mo naman masisisi iyong tao. Mahal niya eh.” Ani Maggie na ikinataas lang ng kilay ko.

“Why did you even have sex with him anyway? You’re more than six feet tall. You have abs to die for, and a face that could make anyone take his or her clothes off.  You can just walk out naked, you don’t even need a job or any skill, just walk around naked and you can get whoever you want. And then you went ahead and slept with Vince na alam mo namang mahal na mahal ni Alice.” Mahaba niyang litanya sa akin.

“He initiated.”

“At hindi ka tumanggi dahil?” Tanong niya sa akin kahit pareho naman naming alam ang sagot. I was in love with Vince that time too.

Kahit naman kasi ganoon ang nangyari, hindi ko maitatangging mabait naman talaga si Vince. Guwapo din ito at talagang malakas ang dating. And he was very supportive. He didn’t even flinch when I told everyone I was gay. Sa kanila ngang lahat ay si Vince pa ang unang pinagkwentuhan ko ng lahat ng nangyari sa akin bago ako pumasok ng college. He made it so easy to fall in love with him.

Kaya nang minsang lumabas kami na kaming dalawa lang at nauwi sa inuman, hindi na ako nag-inarte pa. Lalo pa nga at siya mismo ang nagbibigay ng motibo. Alam ko namang curious lang siya noon kung ano ang pakiramdam nang sex sa pagitan ng dalawang lalaki. At dahil in love ako sa kanya, pinagbigyan ko siya kahit na alam kong hanggang doon lang iyon.

Ako mismo ay nagulat noong pagkatapos niyang labasan ay siya mismo ang nag-initiate na i-blow job ago. Sinabihan ko pa siyang huwag dahil baka pagsisihan lang niya pero siya ang nagpumilit. Sino ba naman ang tatangi, di ba? Kaya nga buong akala ko, okay lang ang lahat. Nagulat na lang ako na noong magkita kami ulit ay sinigawan niya ako at sinabihang huwag na huwag ko siyang lalapitan. Ang masama pa, sa harap pa mismo nina Maggie iyon nangyari kaya napilitan akong umamin sa kanila na may nangyari sa amin.

And the rest, as they say, was history. Nakatulong din na ilang linggo na lang ay graduation na noon dahil kung hindi, malamang ay nag-drop out na ako sa sobrang sama ng loob. Vince made it out as if it was my fault, like I forced him. And since I’m gay, everyone else had believed him, everyone except Maggie and Andrea. They knew me well enough.

Alam ko din namang hindi din naniniwala si Alice na pinuwersa ko si Vince pero naunahan siya ng sama ng loob. Naintindihan ko rin naman iyon dahil kung meron mang nakakaalam kung gaano niya kamahal si Vince, ako iyon.

Ang kaso, na-in love din ako eh. Not that I had any plans of doing something about it dahil na din kay Alice pero hindi ko na lang talaga napigilan ang sarili ko. I was in love with Vince just as much as Alice was. At sa mga panahong iyon, if he could be mine for even just one night, I’d take it, which I did.

Kahit papaano ay pinagsisihan ko rin naman iyon lalo na nang makta ko kung gaanong nasaktan si Alice. Ang hindi ko lang talaga matanggap ay iyong pinalabas ni Vince na pinilit ko siya. Kulang na lang ay sabihin niyang ginahasa ko siya noong gabing iyon. Pero kahit na ganoon ay hindi ako nagsalita kahit minsan.

I was happy nang mabalitaan ko na pupunta si Vince ng Australia para doon na magtrabaho. Una, dahil alam kong matagal na niyang pinapangarap iyon. Pangalawa at pinakaimportante sa lahat, gusto ko na ring matahimik.

But that was five years ago. And now, he’s back.

Imbes na sagutin ang tanong ni Maggie ay itinuon ko na lamang ang atensiyon ko sa panonood. Hindi na rin naman siya nagkomento pero ramdam ko pa rin ang pagtingin-tingin niya sa akin.

“Do you still love him?” Maya-maya ay tanong ni Maggie, mukhang hindi na nakapagpigil.

“Let’s just say that if I didn’t know him and he gives me the eye at a bar, I’d still do him.” Sabi ko na lang. Iyon din naman kasi ang totoo.

‘That’s why you got syphilis.” Pambabara niya sa akin na ikinatawa naming dalawa.

Oddly, it wasn’t Vince who kept crossing my mind after that news of him coming back. Hindi ko rin maintindihan pero imbes na si Vince as si Aymar, isang taong matagal ko nang ibinaon sa limot, ang gumugulo sa isip ko. Siguro ay dahil na rin sa si Vince lang ang nakakaalam ng tungkol sa kanya o ang parteng iyon ng buhay ko.

Maging si Maggie ay walang ideya kung sino si Aymar. Aymar happened before I met them anyway. Kaya din lang naman namin siya napag-usapan ni Vince ay dahil tinanong niya ako kung sigurado daw ba ako sa preferences ko. Normal lang naman kasi sigurong itanong iyon dahil kaming lang namang dalawa ang lalaki sa barkada, lalo pa nga at nakikipag-date pa rin naman ako sa mga babae nang panahong iyon. Saka isa pa, kung iyong pangmomolestiya nga sa akin noong bata ako, naikwento ko na sa kanya, iyon pa kayang tungkol kay Aymar?

Iba pa rin kasi kapag lalaki ang kausap mo pagdating sa mga ganoong bagay. Hindi sila katulad ng babae na madaming side comment o di kaya ay gagawing drama ang lahat. Kay Vince noon, magsasabi lang siya ng opinyon kung kinakailangan pero mas madalas ay nakikinig lang siya. Sigurado din kasi akong wala siyang ibang pagsasabihan noon kaya naging kampante ako.

Kaya nga noong magsimula siyang tratuhin akong parang basura, sobrang sakit lang na tanggapin.

“Yet here you are thinking of Aymar instead of him,” Bulong ng isang parte ng utak ko. Hindi ko na lamang iyon pinansin.

I guess I should have taken that as an omen for what was to come pero hindi man lang iyon sumagi sa isip ko. Kahit na nga natagpuan ko na lang ang sarili kong hinahalungkat ang mga luma kong gamit noong sumunod na gabi ay hindi man lang pumasok sa isip ko kung paano akong paglalaruan uli ng tadhana.

Mula sa mga pinakatago-tago kong mga gamit, inilabas ko ang isang lumang larawan namin ni Aymar.  Ang luwang-luwang ng pagkakangiti niya doon samantalang ako naman ay nakasimangot dahil bigla na lang niyang inistorbo ang pagbabasa ko para lang kuhanan iyon. Hindi pa uso ang selfie nang mga panahong iyon pero ganoon ang kinalabasan noong picture dahil siya mismo ang may hawak noong camera. Film pa nga ang gamit niya noon eh dahil hindi pa ganoon kauso ang digital camera.

Nakilala ko si Aymar nang lumipat siya sa eskwelahan namin noong nasa third year high school ako. Dapat ay fourth year na siya noon pero dahil nagloko sa dati niyang eskwelahan sa Maynila ay naging magkaklase kami. Tipikal na Manilenyo ang ugali noong una, tipo bang ang baba ng tingin sa aming mga taga-probinsiya. Kitang-kita din sa mukha niya na hindi niya gusto ang pagkakalipat doon.

Mayabang, maangas, palaaway, laging nakasinghal at galit sa mundo, ganoon si Aymar noong una ko siyang makilala. Pero dahil talaga namang guwapo, madami pa rin ang nagkakagusto sa kanya.

Ako naman noong mga panahong iyon ay tahimik lang. Iyon bang tipong kikibo lang kapag may kumakausap. I didn’t want to draw attention to myself mainly because I was afraid that people would see just how damaged I was. Isa pa, ang gusto ko lang ng mga panahong iyon ay ang makapagtapos ng high school at makaalis sa lugar na iyon at iyon ang dahilan kung bakit sinigurado kong walang makakalapit sa akin. Mas malamang kasi sa hindi ay tatanungin nila kung bakit ganoon na lamang ang kagustuhan kong umalis. At least that was what I thought that time. Siyempre, high school, akala mo lahat ay may pakialam sa ginagawa mo o sa nangyayari sa iyo. Even at that age, I already had too many skeletons in my closet that I didn’t want anyone to know about.

I was six when my mother left my father for another guy. Tanging iyong kwintas na binili niya para sa akin noong bagong panganak pa lamang ako ang iniwan niyang ala-ala. At dahil sa depression ni papa, napilitan akong makitira sa bahay ng kapatid niya at nang pamilya nito. I was an only child at dahil sa kahawig ko si mama, lagi siyang galit sa akin. Hindi ko maintindihan iyon noong bata ako kaya ganoon na lamang ang sama ng loob ko kay papa na noong kunin ako nina Tita Elsie para sa kanila na tumira ay hindi man lamang ako umangal.

Dahil may sarili na rin naman silang anak at hindi din naman talaga kalakihan iyong bahay nila, kinailangan kong maki-kuwarto kay Kuya Raul na Grade VI na ng mga panahong iyon. May sarili siyang kama at kasya naman kaming dalawa sana doon pero hindi siya pumayag kaya sa sahig ako natutulog. Wala din namang nagawa sina Tita Elsie para pilitin siya at hindi din naman ako nagreklamo. Kaya nga siguro bata pa lang ako, sanay na ako sa rejection.

Maayos naman ang pakikitungo sa akin ni Kuya Raul at ng papa niya na si Tito Dante kung tutuusin. Minsan nga lang at talagang kapag sinusumpong si Kuya Raul ay ako ang pinagdidiskitahan niya. Nasanay din naman kasi siya na siya lamang ang bata sa bahay na iyon kaya hindi na ako nagtaka.

Nang tumuntong si Kuya Raul ng high school ay nadadalas na siyang gabihin kung umuwi. May pagkakataon pa na literal na hindi na siya umuuwi sa bahay. Si Tita Elsie naman, dahil sa business niyang pag-aangkat ng isda mula Dagupan, madalas ding wala. Kaya may mga pagkakataong kami lang ni Tito Dante ang nasa bahay.

Madalas akong bangungutin noon lalo na kapag wala si Kuya Raul sa kwarto at natatagpuan ko na lamang ang sarili kong umiiyak sa kalagitnaan ng gabi. Lagi-lagi na lang ay nagigising akong tinatawag ang pangalan ni mama at kapag nagising na ako at nakitang mag-isa ko lang sa kuwarto, hindi ko na mapigilan pa ang umiyak.

Minsang nangyari iyon ay nagulat na lamang ako nang biglang pumasok si Tito Dante sa kwarto. Nasa Dagupan si Tita Elsie noon samantalang si Kuya Raul naman ay nasa bahay ng isang kaklase. Kitang-kita ko ang pag-aalala sa mukha ni Tito Dante noon kaya imbes na tumigil sa pag-iyak ay lalo lang akong napahagulgol. Lalo pang lumakas ang palahaw ko nang buhatin niya ako mula sa sahig at dalhin niya ako sa kuwarto nila ni Tita Elsie para doon na patulugan. Iyon na yata ang pinakamasarap na tulog ko ng mga panahong iyon. Kaya nga imbes na bumangon noong magising ako kinaumagahan at maramdaman kong may matigas na nakatutok sa may puwet ko ay lalo pa akong nagsumiksik sa pagkakayakap ni Tito Dante.

Nadalas ang mga ganoong pangyayari kapag wala sa bahay sina Tita Elsie at Kuya Raul. Wala naman akong makitang mali doon dahil bata nga. Kahit na nga noong minsan magising ako sa kalagitnaan ng gabi na ginagamit ni Tito Dante ang kamay ko sa pagbabate ay wala lang iyon sa akin. Imbes nga na ilayo ang kamay ko ay ako na mismo ang gumalaw kahit hindi ko naman alam kung ano talaga ang ginagawa ko.

Hanggang sa umabot na iyong simpleng pagbabate sa pagsasabi niya sa akin na isubo iyon.

“Parang lollipop lang iyan, hindi nga lang nauubos.” Sabi pa ni Tito Dante sa akin na pinaniwalaan ko naman.

Ang kaso, nang tumagal ay nagpipilit na siyang pasukin ako sa puwet. Doon na ako nagsimulang makaramdam ng takot. Hindi ganoon kalakihan iyong ari ni Tito Dante pero sa liit ko ng mga panahong iyon, malaki na siya sa paningin ko. Hindi ko rin naman inakalang ipipilit ni Tito Dante ang gusto niya. Nawasak na lang alaht ng tiawala ko sa mundo nang minsang lasing siya at parehong wala ang mag-ina niya sa bahay ay pwersahin niya akong pasukin. Halos maghihihiyaw ako noon sa sakit pero hindi siya tumigil sa pagbayo sa akin hanggang hindi siya nilabasan. Ni wala nga siyang pakialam noong mapansin niyang nagdugo ang puwet ko sa ginawa niya.

“Ang dami mo pang arte eh gusto mo rin naman,” Patuya pa niyang sabi sa akin noon.

Hanggang sa umabot ako ng Grade VI at nasa kolehiyo na si Kuya Raul ay patuloy lang ang paggamit sa akin ni Tito Raul. Hindi na rin naman ako umaangal dahil sa tuwing gagawin ko iyon, sinasabihan niya akong palalayasin ako sa bahay nila. Wala din naman kasi akong ibang pupuntahan noon dahil si papa naman ay may sarili na ring pamilya. Hindi ko naman alam kung nasaan si mama kaya tiniis ko na lang ang lahat.

Ni hindi iyon tumigil noong minsang umuwi si Kuya Raul at mahuli kaming dalawa. Bagkus, imbes na si Tito Dante lang ang nagpapasasa sa akin, dumagdag pa si Kuya Raul. May mga pagkakataon pa nga na sabay silang dalawa.

Diring-diri ako sa sarili ko noon pero wala akong magawa. Sa isip ko kasi, sila ang nagpapalamon sa akin at kung hindi ko sila pagbibigyan, wala na akong ibang pupuntahan.

Saka na lamang ako pumalag nang minsang sabay na mag-inuman ang mga barkada ni Tito Dante at Kuya Raul sa bahay. Nasa Dagupan na naman si Tita Elsie noon kaya malaya silang gawin ang gusto nila. Nang maglabas nga ng shabu iyong isang kabarkada ni Kuya Raul ay hindi man lang sila pinigilan ni Tito Dante, bagkus ay sumama pa ang mga ito sa pot session.

Dahil hindi naman talaga ako imbitado at nababanas na din ako sa isa sa mga kaibigan ni Kuya Raul na maya’t mayang ipinapahawak sa akin iyong ari niya, nagkulong na lang ako sa kuwarto. Mabilis din akong nakatulog noon dahil na rin sa madami kaming ginawa sa eskwelahan.

Nagising na lang ako na may humahalik sa leeg ko at pagmulat ng mata ko, bumungad sina Kuya Raul at Tito Dante, kasama ang ilan sa mga kaibigan nila. Walo silang lahat na nagsisiksikan sa tabi noong kama habang iyong isa, iyong kaibigan ni Kuya raul na maya’t mayang ipinapahwak sa akin iyong ari niya ay hinahalik-halikan ang leeg ko.

Hindi pa man ay alam ko na kung ano ang gusto nilang mangyari kaya agad akong nagpumiglas at saka pilit na lumabas ng kuwarto pero napigilan nila ako.

“Huwag ka ngang maarteng bakala ka. Pasalamat ka nga at pinagtiyatiyagaan ka namin eh.” Sabi pa sa akin noong isang kaibigan ni Tito Dante sapay sampal sa akin para pigilan ako sa pagsasalita.

Para hindi makawala, itinali nila ang kamay at paa ko gamit ang sarili kong damit na pinunit nila patanggal sa akin. Pilit pa rin akong kumakawala noon pero sa tuwing gagawin ko iyon ay suntok sa tiyan ang inaabot ko.

Hindi ko alam kung ilang beses nila akong pinagpasapasahan nang gabing iyon. Ilang beses ding dalawa-dalawa silang pumapasok sa puwet ko habang nakasalaksak sa bibig ko ang isa pa. Puro pagmumura ang inabot ko sa kanila habang pinagpapasapasahan nila ang aking katawan. Kagat dito, halik doon, bayo, subo, lahat na ng kababuyan. May isa pa sa kanila na hindi pa nakuntento at ginawang ashtray ang likod ko. Ni hindi ko na nagawang sumigaw. Hinayaan ko na lamang ang lahat. Hindi din naman sila titigil kahit na ano ang gawin ko. Kahit nga noong nawalan ako ng malay ay patuloy pa rin sila sa paggamit sa akin. Nang matauhan nga ulit ako ay may nakasubo pa ring ari sa bunganga ko at may bumabayo pa rin sa likod ko.

Mag-uumaga na ng magsawa silang lahat at basta na lamang ako iniwanan sa kuwarto. May mga kaibigan pa si Kuya Raul na ilang beses ding bumalik para tirahin ulit ako. Ni hindi nga nila tinanggal ang pagkakatali ng paa at kamay ko nang mga panahon iyon at iyon ang nadatnan ni Tita Elsie na lagay ko.

Hindi malinaw sa akin ang mga sumunod na nangyari. Ang alam ko na lang ay umiiyak na pinaliguan ako ni Tita Elsie at saka binihisan. Tulala lang kasi ako ng mga panahong iyon. Hindi alam ang gagawin. I was eleven.

Nang magdesisyon si Tita Elsie na itira na lang ako sa isang apartment malapit sa isang high school ay hindi na ako nagreklamo. Nangako lang siya sa akin na ibibigay niya lahat ng kailangan ko basta huwag lang akong magsasalita tungkol sa nangyari.

“Alam kong mali, pero parang awa mo na, Alvin, huwag mong sirain ang pamilya ko.” Sabi pa niya sa akin noon. Gusto ko sana siyang sumbatan na kung meron mang nasira sa nangyari, ako iyon, pero hindi ako umimik at tumango na lang.

I had that to hide away when I entered high school. Ni hindi nalaman ni papa ang lahat at noong malaman niyang nakahiwalay na ako ng tirahan, nagprisinta na lamang siyang siya ang sasagot ng lahat ng gastusin ko imbes na iuwi ako sa bahay nila.

Siguro nga ay mas matino pa ako dahil pagkatapos ng lahat ng nangyari, lalo akong nagsipag sa pag-aaral. At dahil dalawa silang nagpapadala sa akin ng pera, kahit papaano ay nakapag-ipon ako.

May minsan na dumalaw sa akin si Kuya Raul sa apartment pero nang ambaan ko siya ng kutsilyo ay hindi na siya lumapit pa sa akin. Si Tito Dante naman ay hindi ko na nakita simula nang ilipat ako ni Tita Elsie ng apartment.

Kaya nang dumating si Aymar sa school kung saan ako nag-aaral, literal na wala akong masasabing kaibigan ko talaga. Kung meron man akong ipinagpapasalamat ay iyong kahit na ganoon ang nangyari sa akin ay hindi talaga ako malambot gumalaw. Idagdag pa na dahil may lahing Amerikano si mama, naging mabilis ang pagbabago ng katawan ko.

Mula sa pinakamaliit noong first year kami, ako na ang pinakamatangkad pagtungtong ng third year. Idagdag pang tuwing lingo ay nagtratrabaho ako sa isang bigasan na malapit sa apartment kung saan ako nakatira kaya batak na din ang katawan ko ng panahong iyon. Kaya nga siguro kahit wala akong nililigawan ay walang naghinalang bading ako.

Hindi ako nakipagkaibigan kahit na kanino man dahil sa isip ko, pag-alis ko sa lugar na iyon ay hindi na ako babalik. Nakikipag-usap naman ako ng maayos sa mga kakalse ko pero ni minsan ay hindi ko hinayaan ang sarili kong mapalapit sa kanila. Malamang ay nagsawa na rin sila sa kakalapit sa akin kaya sa huli, hinayaan na lamang nila ako sa aking pag-iisa.

But Aymar was different.

‘Nice necklace.” Iyon ang una niyang naging bungad sa akin noong lapitan niya ako na ang tinutukoy ay iyong kwintas na iniwan ni mama sa akin.

Alam kong malaking bagay iyong naguwaguwapuhan ako sa kanya kaya ko siya hinayaang makalapit sa akin. Pero kung meron man talagang naging dahilan kung bakit hindi ko siya itinulak papalayo noon ay dahil iyon sa nakikita kong lungkot sa mga mata niya.

Siya naman ay amindaong kaya lang siya nakipaglapit sa akin noong una ay dahil kailangan niya ng tulong ko sa pag-aaral. Huling pagkakataon na kasi iyon na ibinigay sa kanya ng mga magulang niya pagkatapos nang ilang beses niyang pagtatarantado sa Maynila. Iyon nga ang dahilan kung bakit siya itinapon sa probinsiya kung nasaan ang lola niya ng wala sa oras.

Dalawang taon ang tanda sa akin ni Aymar noong magkakilala kami. Disisais na siya noon samantalang ako ay katorse pa lang. Purong Pinoy si Aymar at kitang-kita iyon sa kulay niya na moreno.  Iyon nga lang, doon na natapos iyon. Dalawang pulgada lang ang tangkad ko sa kanya at dahil maagang naengganyo sa pagdi-gym sa Maynila, maganda na ang hubog ng katawan. May pagkabalbon din siya kaya mukha talaga siyang mas matanda ng bahagya sa edad niya. Sabi ng mga kaklase namin, dapat daw, kaming dalawa ni Aymar ay nasa kolehiyo na sa itsura namin.

Kung tutuusin, hindi namin pinag-uusapan ni Aymar ang kung anumang nangyari sa buhay namin bago kami nagkakilala. Sabi nga niya noon, wala din naman daw punto dahil wala naman iyong kinalaman sa buhay namin ng mga panahong iyon.

“Let’s just say that you’re damaged and so am I.” Sabi niya lang sa akin.

Si Aymar ang dahilan kung bakit ako nasanay sa kaka-English. Iyon daw kasi ang kinalakhan niya sa Maynila. Kaya nga siguro sa English subject din lang niya hindi kinailangan ang tulong ko. Minsan nga ay mas mataas pa ang nakukuha niya kaysa sa akin.

So we became friends, my first ever friend. Hindi ako ipokrito para sabihing ni minsan ay hindi ko siya pinagnasaan man lang pero nang mga panahon kasing iyon, mas mahalaga sa akin ang pagkakaibigan namin. He was the only family that I had at kahit bata pa ako noon, wala akong balak na sirain ang lahat ng dahil lang sa libog. Isa pa, hindi din naman siya nawawalan ng girl friend, minsan nga at hindi lang isa, kaya sa mga pagkakataong sumasagi sa isip ko na maging kami, binabalewala ko agad. Iyon nga lang ay habang tumatagal ay humihirap paglabanan iyon. Lalo na noong magsimula nang tumamabay si Aymar sa apartment kung saan ako nakatira at madalas na din niya akong yayain na sa bahay na lamang ng lola niya matulog.

Noong unang matulog siya sa apartment ay ilang na ilang ako. Paano ba naman kasi ay walang habas na naghubad na lang siya noong suot niyang uniporme at brief lang ang itinira. Idagdag pang hindi ganoon kalakihan iyong kama ko kaya literal na magdidikit ang katawan namin. Sanay pa man din akong naka-brief na din lang na matulog kaya balat sa balat talaga ang dating.

Nakahiga na kami noon sa kama pero hindi ko na natiis at bumangon ako bigla saka siya hinarap. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko pero basta ko na lamang siya tinitigan sa mata at saka dineretsa.

“I’m gay.” Diretsa kong sabi sa kanya na halatang ikinagulat niya.

Halos bumagsak ang mundo ko noon nang makita ko ang pagkalito sa mga mata niya at hindi agad nagsalita. Gusto ko tuloy pagmumurahin ang sarili ko ng wala sa oras.

‘Ang tanga-tanga mo, Alvin! Hindi naman niya kailangang malaman eh!” Sigaw pa ng isang parte ng utak ko.

“Bawiin mo, gago! Sabihin mong nagbibiro ka lang!” Dagdag pa nito na muntik ko nang gawin pero naunahan akong magsalita ni Aymar.

“May balak ka bang masama sa akin?” Tanong niya na naniningkit ang mga mata.

“Gago! Bakit naman sana?” Sagot ko lang sa kanya.

“So what the hell is the problem then?” Aniyang titig na titig sa akin. Ako naman ang natulala.

“So you’re gay. You like dicks. Ano ba sa akin kung titi at hindi pepet ang gusto mo?” Tanong pa niya.

“For one, you have a dick.” Bulalas ko na ikinataas lang niya ng kilay.

“So?”

“I’m not saying that I’m interested but let’s just say I wouldn’t say no.” Pag-amin ko na lang sa kanya. Nandoon na rin lang naman eh kaya mabuti na iyong alam niya ang lahat.

“Oh God! Please don’t tell me that you jack off in this same bed thinking of me.” Aniya na ikinanganga ko.

“Iyon talaga ang importante sa iyo?” Hindi makapaniwalang tanong ko.

“Eh malay ko kung may tamod pala itong unan na ipinagamit mo sa akin. Much worse kung may tamod ng ibang tao dito. Kadiri lang!” Sagot lang niya.

“Bakla ako, hindi baboy, tarantado!” Sabi ko sabay suntok sa braso niya pero tinawanan lang niya ako. Natawa na din tuloy ako ng wala sa oras.

“So okay lang sa iyo?” Tanong ko sa kanya kasabay ng pagbalik ng kaba sa dibdib ko.

“Again, wala akong pake. Pero may tanong lang ako.” Aniya saka parang nag-isip ng malalim. Lalo tuloy akong kinabahan.

“Do I get complimentary blow jobs for being your friend?” Aniya na seryoso ang mukha.

“Gusto mo?” Hindi makapaniwalang tanong ko.

“I’m not saying that I’m interested but let’s just say I wouldn’t say no.” Panggagaya niya sa sinabi ko sa kanya.

Napatitig lang ako sa kanya ng mga sandaling iyon, tinatantiya kung seryoso ba siya sa sinasabi niya.

“Never mind. Ayokong isipin mong ginagamit lang kita.” Biglang bawi niya.

“Technically, you already are. Kaya mo nga ako kinaibigan para may tutulong sa pag-aaral mo di ba?” Pambabara ko sa kanya.

“Dati iyon. Noong hindi pa kita lubos na kilala. Grabe ka rin sa akin eh.” Aniya na kunwari ay nagtatampo.

“Hindi mo pa rin ako ganoon kakilala.” Sabi ko saka nag-iwas ng tingin.

“I know you enough and I’d rather not lose you just because of sex.” Diretsa niyang sabi na ikinagulat ko.

“But that’s not to say I’d say no if you wanted to.” Pahabol niyang nakangiti sa akin.

“Pervert!” Sabi ko na lang sa kanya na ikinatawa naming dalawa.

“Arte mo! Halata namang pinagnanasaan mo ang alindog ko!” Kantiyaw pa niya sa akin bago ako hinila pahiga sa kama.

“Let’s just go to sleep, okay?” Aniya saka pumikit. Imbes din na tanggalin ang kamay niyang nakahawak sa braso ko ay iniyakap niya iyon sa akin. Hinayaan ko na lamang siya.

Nagising na lamang ako kalagitnaan ng gabi na umiiyak at pawisan. Sumigaw pa ako noong yugyugin ako ni Aymar at gisingin pero hindi ko matandaan kung bakit. Basta ang alam ko, takot na takot ako ng mga oras na iyon.

Hinayaan lang naman ako ni Aymar na umiyak pero halatang ayaw niya akong hawakan. Pakiramdam ko tuloy ay mag-isa ako ng mga panahong iyon kahit nasa tabi ko lang siya.

“Why didn’t you tell me…” Tanong niya sa akin bigla. Noon ko lang naisip na mas malamang sa hindi ay iyong ginawang pambababoy sa akin nina Tito Dante at Kuya Raul kasama ang mga kaibigan nila ang napanaginipan ko. Malamang din ay nagsalita ako kaya ganoon na lang ang reaksiyon ni Aymar sa akin.

“Para ano? Para pandirihan mo ako katulad ng ginagawa mo ngayon?” Galit kong sabi sa kanya. Hindi pa man ay nanghihinayang na ako sa lahat. Akala ko pa man ay okay lang ang lahat noong matulog ako pero hindi pala.

“What made you say that? Bakit naman sana kita pandidirihan?” Naguguluhang tanong niya sa akin.

“Nine people raped me, Aymar, in every way possible for a guy to be raped. Kahit ako, mandidiri din. Hindi mo kailangang magsinungaling.” Mapait kong sabi.

“Ang babaw naman ng tingin mo sa akin.” Aniya.

“Kung hindi mo napapansin, kanina mo pa iniiwasang mahawakan man lang ako.” Diretsa kong sabi sa kanya.

“How could I touch you when me hugging you gives you a nightmare? Alvin naman! Mahigit kalahating oras kitang ginigising pero hindi ka gumigising! Tapos kapag hahawakan kita, lalo kang nagpapalahaw ng iyak!” Halos pasigaw niyang sabi.

“You know how helpless I felt? It looked like you were going through hell and every single time I tried to touch you, you shrieked in pain. Ni hindi ko nga alam kung ano ang gagawin ko. It felt like it was my fault, okay? That I brought it all back. And as much as I want to hug you and tell you that everything is going to be okay, I can’t. Because me touching you causes you pain apparently.” Dagdag pa niya kasabay ng pagtulo ng mga luha.

“Damn it!” Sabi pa niya saka tumayo mula sa kama at naglakad papunta sa may bintana.

Hindi ko alam kung bakit pero nang gabing iyon, nalaman ni Aymar lahat ng mga itinatago ko mula mismo sa akin. Wala akong itinira kahit isa. Paulit-ulit lang siyang nagmumura habang nagkukwento ako. Nang matapos, nag-iwas lang ako ng tingin at saka hinintay siyang magsalita.

“I have no one.” Pabulong kong sabi nang hindi siya nagsalita agad.

“What does that make me?” Sagot lang niya.

Ngumiti lang ako ng malungkot pero hindi ako nagsalita. Kahit noong bumalik na siya sa kama at hilahin ako para yakapin ay hindi ako umimik.

“I’m not the greatest guy out there, Alvin, but you have me. You will always have me.” Bulong pa niya sa akin bago ako inihiga ulit sa kama.

Hindi tinanggal ni Aymar ang pagkakayakap niya sa akin hanggang sa makatulog na uli ako. Paggising ko nga ay nakayakap pa rin siya sa akin. At sa unang pagkakataon, naramdaman kong hindi ako nag-iisa.

Hindi ako sigurado kung ako lang pero nang mga sumunod na araw ay mas naging malambing sa akin si Aymar. Inaasar na nga kami sa klase na mukha daw kaming magkasintahan pero wala siyang pakialam. Nagtaka pa ako noong malaman kong nakipaghiwlay na siya sa girlfriend niya noong mga panahong iyon pero hindi ako nagtanong. Ayoko din naman kasing isipin na ako ang dahlan ng lahat.

Pagdating ng prom ay pareho naman kaming nakahanap ng date. Inaasar pa nga kami noong iba dahil pinili talaga namin iyong kaklase naming wala talagang nag-aya. May isa pa ngang kaklase namin na nagsabi na ginawa daw naming charity prom ang lahat dahil sa pinili naming date. Ni wala itong pakialam na kasama namin iyong mga tinutukoy nila noong panahong iyon.

“It is a charity prom. They were kind enough to accept us as their dates despite knowing that we’re just as shallow as you are.” Pambabara ni Aymar doon sa nagsabi na ikinangiti ko na lang.

Pagdating ng mismong prom, napanganga na lang ako nang sunduin ako ni Aymar nang nakakotse apat na oras bago iyong mismong program. Mas nagtaka pa ako nang makita kong kasama na niya iyong mga date namin.

“Anong meron?” Tanong ko pa sa kanya. “At saan galing ang kotse?”

“My mom is here.” Sabi lang niya saka ako pinasakay. Kahit naguguluhan ay sumakay na din ako.

Sa pag-uusap namin habang nagmamaneho si Aymar ay nalaman kong maging iyong mga date namin ay hindi alam kung ano ang nangyayari. Basta na din lamang daw silang sinundo ni Aymar sa bahay nila at saka ipinaalam. Kahit anong pilit din namin sa pagtatanong kay Aymar ay puro secret lang ang isinasagot niya.

Pagdating sa bahay ng lola niya at pinadiretso niya ako sa kuwarto niya samantalang dinala naman niya sa guest room iyong mga date namin. Kahit naguguluhan ay sumunod na lamang ako. Nagulat na ako ng tuluyan nang pagpasok ko ng kuwarto niya ay makita kong nandoon ang mama niya kasama ang isa pang babae, abalang tumitingin sa isang hilera ng mga damit. Minsan ko na rin namang nakita sa picture ang mama ni Aymar kaya nakilala ko agad.

“Madam, hindi mo anak ito, di ba? Baka naman ito, pwede ko nang i-take home?” Sabi nang isang boses kaya napalingon ako sa direksiyon noong banyo. May tao din pala doon at hindi ko lang napansin. Sa itsura pa lang ay halata mo nang bading.

“In fairness sa mga taga-rito, madam, mukhang sagana sa Star Margarine.” Dagdag pa nito sabay hagod ng tingin sa akin na ikinapula ko.

“Oh, shut the fuck up, Bernardo.” Biglang sabi ni Aymar na nasa likod ko na pala.

“Aymar!” Kastigo sa kanya ng mama niya ng wala sa oras.

“And I love you too, baby boy.” Natatawa lang na sagot noong bading na nalaman kong hair dresses pala. Doon ko din lang nalaman na fashion stylist pala ang mama ni Aymar. Kaya pala ganoon na lang siya kagaling manamit.

“Anong meron?” Mahina kong tanong kay Aymar na ngumiti lang ng pagkaluwag-luwag.

“What’s a prom without their Kings and Queens?” Sabi lang niya bago ako iginiya sa harap ng isang upuan inilagay nila sa tapat ng isang salamin. Sumunod na lamang ako at hindi na kumibo. Naupo na rin siya sa katabing upuan. Hindi nagtagal ay nagsimula na iyong dalawang kasama ng mama niya sa pag-aayos sa amin.

Pareho kaming ginupitan noong mga stylist. Kinulayan din nila iyong buhok ko ng brown kaya lalong lumitaw ang kaputian ko.

“In fairness talaga dito sa isang ito, madam, ang pogi. And those eyes! Kulay grey!” Anoong bading na siyang nag-aayos sa akin. Namula na naman tuloy ako ng wala sa oras.

“Hoy, Bernardo! Huwag mo ngang pinagnanasaan ang kaibigan ko.” Sita dito ni Aymar pero halata namang tumatawa. Pasimple ko tuloy siyang sinipa na lalo lang niyang ikinahalakhak.

“Selos ka naman agad! Alam mo namang ikaw lang ang one and only true love ko!” Sabi lang noong bading kay Aymar. Tinuktukan tuloy ito ng mama ni Aymar ng wala sa oras.

“Tigilan mo nga iyang mga bata!” Sabi pa nito na talagang ipinagdiinan ang salitang bata. Napangiti na rin ako ng wala sa oras.

“Diyos ko, swerte lang ng mga hitad na iyon at kayo ang date nila.” Sabi lang noong bading. Nagkatinginan na lang kami ni Aymar at napangiti.

Pagkatapos noon ay sabay na kaming nagbihis ni Aymar. Nahiya pa ako noong una dahil unang tingin pa lang ay mamahalin na iyong mga damit pero sumunod na lang ako nang mismong mama na ni Aymar ang tumulong sa akin. Nahiya pa nga ako dahil hindi ako marunong maglagay ng necktie pero nakangiting itinuro lang iyon sa akin ng mama ni Aymar.

“Every gentlemen should learn how to tie one.” Sabi pa niya habang ipinapakita sa akin kung paano gawin iyon.

Nang makabihis, kumpleto pati bagong sapatos, ay saka pa lamang ako hinayaan ng mama ni Aymar na tignan ang sarili ko sa salamin. Napanganga ako ng wala sa oras. Nakakatawa mang isipin pero ako mismo ay naguwapuhan sa nakita ko. Parang ibang tao, kumbaga. Mas lumitaw din kasi ang dugong Amerikano ko dahil sa mga ginawa nila.

“Hoy! Tama na ang katitig sa sarili mo at baka labasan ka na.” Pabulong na sabi sa akin ni Aymar. Siniko ko na lang siya kasabay ng pamumula ko na naman.

“Ay, ano ‘yun? Bakit may bulungang nagaganap?” Singit noong bakla pero tumawa lang kami pareho.

Dahil mas matagal naman talagang ayusan ang mga babae ay pinapunta na lang muna kami ng mama ni Aymar sa kusina para magmeryenda. Nadatnan namin ang Lola Mary niya doon na tuwang-tuwa nang makita ang itsura naming dalawa.

“Ang popogi naman ng mga apo ko. Bagay na bagay talaga kayo.” Sabi pa niya na ikinakunot ng noo ko. Pero dahil wala namang sinabi si Aymar, hindi ko na din lang pinansin.

Habang nagmemeryenda ay hindi ko napigilan ang sarili ko na tapunan ng tingin si Aymar. Mas maikling di hamak ang gupit niya sa akin, tipong halos mukha nang pang-militar kaya lalaking-lalaki ang dating. Idagdag pang ang ganda ng pagkaka-hapit noong suot niyang Americana sa kanya. Binatang-binata ang itsura kumbaga. Mas mukha siyang makikipag-date sa nililigawan sa isang mamahaling restaurant kesa pupunta sa prom.

“Stop looking at me like that.” Aniya bigla na mukhang naiilang. Napahiya tuloy ako ng wala sa oras at nag-iwas ng tingin.

“Sorry…” Sabi ko na lang. Bigla ay gusto kong lumubog sa kinauupuan ko.

“Seriously, Alvin!” Aniya saka lumapit sa akin at pinilit akong salubungin ang mga mata niya.

“I said to stop looking at me, not because I don’t want you to look at me but because you were looking at me as if you wanted to take my clothes off and I was already in the verge of doing just that, okay?” Aniya na nakangiti.

“Gago!” Sabi ko na lang sabay tampal noong kamay niyang nakahawak sa baba ko. Pero iyong utak ko, nag-overdrive agad. Kung anu-anong imahe na agad ang nandoon na alam kong hindi ko dapat iniisip.

“Biro lang ang lahat sa kanya, Alvin. Huwag kang tanga.” Paalala ko sa sarili ko.

Paglabas noong mga date namin, kahit ako mismo ay namangha. Hindi man kasi masasabing panget iyong dalawa ay hindi mo rin naman aasahan na ganoon sila kaganda kapag naayusan. Mukha ngang hindi din prom ang pupuntahan nilang dalawa dahil dalagang-dalaga silang tignan. Nahihiya pa nga ang mga ito dahil alahas pala mismo ng mama ni Aymar ang ipinagamit sa kanila.

“I trust my son’s judgement.” Sabi lang ng mama ni Aymar na ikinangiti ko na lang.

Noong paalis na kami papunta sa school kung saan gaganapin iyong prom ay lumapit ako sa mama ni Aymar para magpasalamat habang tinitulungan ni Aymar iyong mga date namin na sumakay sa kotse.

“Maraming-maraming salamat po, tita.” Sabi ko sa kanya pero umiling lang siya.

“Ako dapat ang nagpapasalamat sa iyo. You gave me my son back.” Sabi niya saka ako niyakap ng mahigpit. Hinalikan pa niya ako sa pisngi bago niya ako hinayaang maglakad papunta sa kotse kung saan naghihintay si Aymar.

“Huwag mong sabihing hinihingi mo na ang kamay ko. Aba! Hindi pa ako handa!” Biro niya sa akin na ikinatawa pati noong mga date namin.

“Gago! Bakit ko hihilingin ang kamay mo eh ako na ang magiging tatay mo.” Ganting biro ko sa kanya na lalong ikinatawa noong dalawang babae. Nanlabi lang siya sa akin bago nilapitan ang mama niya at nagpaalam.

Dahil sa pag-aalalang mauuwi sa lasingan ang prom, pinasama na ng Mama ni Aymar ang driver nitong si Kuya Charlie. Ang nakakatuwa pa, nagbigay na din siya ng pamalit namin kung sakali, at bago lahat ang mga iyon. Hiyang-hiya nga iyong mga date namin lalo na nang makita nilang pati panty ay hindi nakalimutan ng Mama ni Aymar.

“There’s no condom here.” Reklamo pa ni Aymar habang tinitignan iyong paper bag na para sa akin.

“Tarantado!” Sabi ko na lang sabay batok sa kanya.

Pagdating namin sa school, literal na pinagtitinginan kami ng lahat. Maging iyong mga date namin ay puro papuri ang inabot mula sa mga kaklase namin at sa iba pang nandoon. Pasiimple na naman tuloy akong napatingin kay Aymar. Ang kaso, nahuli niya uli ako.

“What did I tell you about looking at me?” Pabiro niyang sabi sa akin.

“You really are a nice guy.” Sabi ko na lang.

“Took you long enough!” Nakangiti lang niyang sabi.

Hanggang sa magbakasyon ay usap-usapan pa rin iyong nangyari sa prom. At tulad nang inaasahan, lalong dumami ang babaeng umaligid kay Aymar. Maging sa akin ay ganoon na din. Kapag nga kami na lang dalawa ang magkasama ay puro pang-aasar ang inaabot ko sa kanya dahil sa tuwing may babaeng lalapit sa akin ay hindi ko maiwasang mamula. Hindi din naman kasi ako sanay sa ganoon.

Kung meron man sigurong nakakapagtaka ay iyong kahit na gaano karami ang nagpaparamdam kay Aymar ay wala siyang naging girlfriend ulit. Oo at paminsan-minsan pa rin siyang sumasabay kumain sa ilang babae pero ni isa sa mga iyon ay hindi niya naging girlfriend.

Maging si Angeline, iyong date niya noong prom ay halata ding nagkagusto na sa kanya at literal na nagpapakita na ng motibo pero hindi niya pinansin. Nakakatawa nga na dahil doon ay napalapit na rin sa akin si Angeline.

“Ang akin lang, huwag siyang maging mabait sa akin kung wala din lang naman pala akong aasahan. Mas mabuti pa nga noong kararating niya na parang galit siya sa mundo kasi ilang akong lapitan siya.” Sabi ni Angeline noong minsang nag-usap kami kaya napaisip din ako.

Malaki naman talaga ang ipinagbago ng ugali ni Aymar. Para ngang ibang tao na ito doon sa nakilala ko noong kalilipat lang niya. Malambing, palakaibigan, mabait sa lahat. Oo at may mga pagkakataong tinotopak pa rin talaga ito pero hindi na madalas.

“Ikaw ang may kasalanan nito eh! Kung hindi mo sana siya ginawang mabait eh di hindi ako nagkakaganito!” Paninisi pa sa akin ni Angeline.

“Ako pa talaga ang sinisi mo?” Sabi ko na lang.

Pagdating nang pasukan ay napansin ko na mas lalong naging malambing sa akin si Aymar na ikinalilito ko na talaga. May mga pagkakataon nga na naiirita na ako dahil minsan, daig ko pa ang babae kung ituring niya. Ang masama pa, pati si Angeline na madalas na rin naming nakakasama ng mga panahong iyon ay napansin din iyon.

“Kaya pala…” Ani Angeline minsang maiwan kaming dalawa. Nagpunta kasi si Aymar sa canteen para kumuha ng pagkain namin.

“Kaya pala ano?” Tanong ko naman na hindi man lang inaalis ang mata sa binabasa kong libro.

“Isa ka pa eh. Kung hindi kasi puro libro ang inaatupag mo, eh di nakikita mo rin sana.” Aniya sa akin.

“Ang alin nga?” Tanong ko sabay sarado ng libro. Tinitigan lang ako ni Angeline hanggang sa hampasin ko na siya noong libro.

“Bakit ka ba nananakit? Pati ba naman ikaw, sasaktan na rin ako!” Reklamo niya sa akin.

“Umayos ka kasi!” Sagot ko naman.

“Bulag ka ba?” Sabi lang niya sa akin.

“Oo! Bulag ako. Kaya nga para makapagbasa eh sinisinghot ko na lang iyong tinta noong libro.” Pilosopo kong sagot na ikinasingkit lang ng mga mata ni Angeline bago ito napailing.

“Ikaw na lang yata ang hindi nakakakita kung paano ka niyang tignan.” Sabi niya.

“Nino?” Patay malisya kong tanong kahit na alam kong si Aymar ang tinutukoy niya.

“Aymar loves you. Ngayon naintindihan ko na kung bakit kahit na anong gawin ko, hindi niya ako magawang pansinin. Ikaw lang kasi ang nakikita niya eh.” Malungkot niyang sabi. Natahimik ako ng wala sa oras.

“Nobody falls in love in high school, Angeline.” Sabi ko na lang, mas para sa sarili ko kesa sa kanya. Ayaw ko kasing bigyan ng puwang ang kaisipang iyon noong mga panahong iyon.

Hindi pwede. Hindi dapat.

“I did. So did Aymar. Ang kung magiging totoo ka lang sa sarili mo, makikita mong ikaw din.” Sabi lang niya bago inayos ang mga gamit niya saka naglakad papalayo. Ni hindi ko na siya pinigilan.

Napakunot ang noo ni Aymar nang ako na lang ang madatnan niya.

“Nasaan si Ange? Ibinilhan ko din siya.” Aniya sa akin.

“May gagawin pa daw yata.” Sabi ko na lang, hindi makatingin kay Aymar.

“May nagyari ba?” Agad niyang tanong, halata ang pag-aalala sa boses niya.

“Sabi niya mahal mo daw ako.” Bulalas ko ng wala sa oras, hindi pa rin makatingin kay Aymar.

“Nakakatawa nga eh. Sa dinami-dami nang pwedeng niyang sabihin, iyon pa. Alam ko namang nalulungkot siya na hindi mo siya binigyan ng chance na maging kayo pero ang labo naman yata noong---“

“Well, she’s right.” Singit na Aymar na nagpatigil sa akin sa pagsasalita. Hindi ko rin napigilan ang mapalingon sa kanya ng wala sa oras.

“I always see the universe when I look into your eyes.” Sabi niya sa akin.

“And that scares me.” Dagdag pa niya.

“Huwag mo akong ginagagong hayop ka at matatadyakan talaga kita.” Banta ko sa kanya.

“Mukha ba akong nagbibiro?” Tanong lang niya sa akin.

“You date girls.”

“Not anymore. I stopped when I realized that every time I look at them, all I can think about is that they are not you.” Diretsa niyang sabi na ikinanganga ko na lang. Ni wala akong maisip na isagot.

“Bago kita makilala, I hated everything. My mom was having an affair with her driver, cliché as it sounds. My dad just bought a new condo for his boyfriend who was just a year older than me. And my dog died.” Aniya.

“You never had a dog.” Kontra ko dahil alam kong allergic siya sa aso.

“Not the point.” Sabi lang niya.

“So, my life was a mess and I wanted to wreck everything else. Then I met you, who was a mess, who had gone through more than I had, yet was trying to keep it together. Nainis ako sa iyo. Napahiya sa sarili ko. Sa akin kasi, how can you go through all that and still stay strong? And you were two years younger than me so it really pissed me off.”

Napatitig na lamang ako kay Aymar ng mga sandaling iyon.

“Then you went ahead and had a break down noong unang araw na natulog ako sa apartment mo. And that scared me, dahil wala akong magawa. You see, I’m good at running away and wrecking things, not a fixing them. Yet I wanted to fix you, I wanted to be better just so you could lean on me. And I’m trying, up to this very moment. And if I can, I will never let anyone hurt you like that ever again, not while I’m still alive.” Sabi niya saka ngumiti sa akin.

“I know that you think that we’re too young and that I don’t really know what I’m saying, but I love you. And I know that if ever you say yes, it would be hard for both of us. But then, we’ve been through hard all our lives and I’d rather be running towards someone than away this time, especially since it’s you.” Dagdag pa niya.

Pero imbes na matuwa sa lahat ng narinig ko ay tanging takot ang naramdaman ko ng mga oras na iyon. Aymar was painting a happily ever after, one that was possible, and that’s what makes it scarier. I was just fifteen, and scared, so I did what I thought was the right reaction at that time; I ran away.

Buong taon na para kaming nagpapatintero ni Aymar at napansin iyon ng mga kaklase namin, lalo na si Angeline na ilang beses din akong pilit kinausap pero hindi ko pinagbigyan. Kapag naman si Aymar ang lumalapit ay tinignan ko lang siya ng masama hanggang sa siya na mismo ang umaalis. Lumipas ang pasko at bagong taon pero hindi ko pa rin siya kinakausap. Itinutok ko na lang ang sarili ko sa pag-aaral. Ang ipinagpapasalamat ko na nga lang ay hindi pinabayaan ni Aymar ang pag-aaral niya kahit ganoon ang nangyayari sa aming dalawa.

Malapit na ang prom noon nang madatnan ko sila ni Angeline na nag-uusap sa loob ng classroom. Halos sumabog ang dibdib ko nang makita kong umiiyak si Aymar.

“I just don’t want to never be with him again, Ange. Kahit bilang kaibigan man lang. Tatanggapin. I just can’t lose him. I don’t want to lose him.” Sabi pa niya saka humagulgol ulit.

Walang imik na lumapit ako sa kanilang dalawa. Nang makita ko ni Angeline ay sinenyasan ko siyang huwag iimik. Nakakaintinding tumango lang naman siya habang nakayukong umiiyak pa rin si Aymar.

Tinanggal ko ang kwintas sa aking leeg saka isinuot iyon kay Aymar. Ni hindi pa nga yata niya namalayan noong una hanggang sa maramdaman na lamang niya ang kamay ko sa batok niya habang inila-lock ko iyong chain. Doon pa lamang siya napatingin sa akin.

“Hi…” Sabi ko sa kanya ng nakangiti saka inayos ang pagkakalagay noong kwintas sa leeg niya.

“Hi…” Sagot din lang niya bago siya tumayo at niyakap ako ng mahigpit. Wala siyang sinabing kahit na ano kaya hindi na din ako nagsalita pa. Kung hindi pa nga siguro nagsalita si Angeline ay baka nagtagal pang nasa ganoong posisyon lang kami.

“At dahil diyan, you two will be my date to the prom. Hayop kayong dalawa. Dinamay niyo pa talaga ako sa kadramahan niyo. Mga lapastangan!” Aniya sa amin. Imbes na mainsulto, sabay pa kami ni Aymar na humila sa kanya at saka pinagdiskitahang pupugin ng halik.

“Help! Rape! Rape! Rape!” Kunwari ay sigaw pa ni Angeline pero hindi naman umalis sa gitna namin.

“Rape daw eh tuwang-tuwa naman.” Kantiyaw ko kay Angeline. Siniko niya lang ako. Ang luka-luka, siya pa mismo ang humawak sa batok namin ni Aymar at iginiya kami para maghalikan habang nasa gitna namin siya. Pinagbigyan naman namin siya.

It was just a gentle kiss, long but gentle.

Nagulat pa kami pareho ni Aymar nang biglang magtititili si Angeline at kumawala sa aming dalawa.

“Problema mo?” Natatawa kong tanong sa kanya.

“Punyeta! Mga manyak! Sabay pa talaga kayong tinayuan! Mga immoral!” Aniya.

Sabay tuloy kaming napatingin ni Aymar sa bukol ng isa’t isa. Sabay din kaming namula nang mapansing hindi nagbibiro si Angeline. Maya-maya pa ay napatawa na lang kaming tatlo.

Wala namang masyadong nagbago sa turingan namin ni Aymar sa school pagkatapos noon kaya walang nakapansin o naghinala man lang. Hindi din naman nagsalita si Angeline at irereserba na lang daw niya iyon kapag kailangan na niya kaming i-blackmail. Iyong iba nga naming kaklase ay mukhang natuwa pa na nagkabati na kami.

For once, things seem to falling into places. Lalo na nang malaman naming pareho kaming pumasa ni Aymar sa Ateneo. Tinawagan pa nga ako ng mama niya sa tuwa at sinabing kahit ano daw na hilingin ko ay ibibigay niya. Inasar ko nga si Aymar na kasama ko noong tumawag ito na sasabihin kong siya ang gusto ko. Kinilig ang gago at bigla na lang akong hinalikan kahit nasa kabilang linya pa ang mama niya.

Hindi na rin ako tumanggi nang hilingin sa akin ni Aymar na sabihin niya ang lahat tungkol sa akin sa mama niya. Ang hindi ko lang inaasahan ay gagawin niya pala iyon sa mismong harap ko pa nang biglang sumugod an gamma niya sa probinsiya para daw i-celebrate namin ang pagkakatanggap namin sa Ateneo. Nahiya pa nga ako dahil umatungal talaga sa iyak ang mama ni Aymar ng wala sa oras.

“Tita---“ Alanganin ko pang pang-aalo sa kanya noon.

“Tita? Shouldn’t you be calling me mama at this point?” Sabi pa niya sa pagitan ng mga hikbi. Pareho pa kaming natahimik ni Aymar ng wala sa oras.

“Ma…” Mahinang sabi ni Aymar pero pinigilan lang siya ng mama niya.

“I’ve seen how you look at Alvin, anak. I’m only glad that he looks at you that way too.” Sabi lang nito.

“You still have to give me grandsons and granddaughters though,, both of you. Sayang ang lahi.” Dagdag pa niya na ikinatawa na lang namin.

“We can do that, I think.” Sabi lang ni Aymar saka hinawakan ang kamay ko.

I was just fifteen. He was just seventeen. Pero parang napaka-normal na lang ang ganoong usapan. Tawa pa nga kami ng tawa nang biglang humirit ang mama niya na kailangan na daw naming humanap, noon pa lang, nang papayag na magpa-anak sa aming dalawa. Tapos, nang ikwento namin iyon kay Angeline, nag-volunteer agad ang luka-luka.

“Aba! Kung hindi kayo magiging akin, eh di titikim na lang ako. So no to artificial insemination! Dapat iyong totohanan! Pero maghintay muna kayong mag-graduate ako ng college dahil wala akong balak na mailibing ng buhay ng mga magulang ko.” Sabi pa ng luka-luka.

Ilang lingo bago mag-graduation, naisipan naming maggala ni Aymar kasama si Angeline bilang selebrasyon na din dahil sa nalaman na naming ako ang Valedictorian nang klase. Literal na gala lang kumbaga. Ni hindi na nga kami nag-attend ng practice kahit pa nga alam naming mapapagalitan kami.

“I never thought I’d end up liking this place.” Sabi pa ni Aymar habang naglalakad kami. Napangiti na lang ako.

“Ako rin.” Sabi ko na pareho naming ikinangiti. Alam naman kasi ni Aymar kung ano ang ibig kong sabihin.

“Ang dumi ng ngiti ninyong dalawa. May halong kabastusan. Pakitanggal kung ayaw niyong pagsasampalin ko kayo.” Singit ni Angeline pero nakangiti rin.

Hindi ko din alam kung anong pumasok sa kukote ko noong araw na iyon at bigla kong hinabol si Angeline. Ang luka-luka naman, literal na nagpahabol talaga. Para kaming batang naghahabulan ng wala sa oras, hindi alintana na nasa tabi lang kami ng kalye.

Nagulat na lang ako nang may biglang tumulak sa akin nang malakas, kasunod nang tunong ng metal na kumakaskas sa kung saan. Nadaganan ko pa nga si Angeline ng wala sa oras na katulad ko ay sa mismong kalsada din bumagsak.  Sandali pa akong nagpasalamat na walang sasakyang dumaraan noon. Tumatawang tinulungan ko pa si Angeline na tumayo pero napatigil ako nang biglang manlaki ang mga mata niya.

Paglingon ko sa tinitignan niya, muntik nang sumabog ang utak ko sa nakita kong eksena.

Pasuray-suray na tumayo ang isang lalaki mula sa isang nakatumbang motor. Kitang-kita ko ang gasgas sa braso noong lalaki ng mga oras na iyon pero ang mas tumatak sa akin ay ang itsura ni Aymar, nakapikit, hindi gumagalaw, puro dugo ang mukha, nadadaganan noong motor.

Narinig ko na lamang ang sarili kong sumisigaw nang paulit-ulit pero ni hindi ko nagawang lumapit. Saka lang ako bahagyang natauhan nang makita kong naglapitan ang ilang usyusero para tignan ang nangyari.

“Don’t you dare touch him! Do not touch him! Huwag niyo siyang galawin!” Sigaw ko nang makita kong may usyuserong lumapit sa motor at akmang tatangalin iyon. Hindi naman ito nagpumilit.

“Please don’t be dead… Please don’t be dead… Pleade don’t be dead…” Sabi ko, paulit-ulit, habang nanginginig na lumapit kay Aymar. Sakto namang nagbukas siya ng mata at napatingin sa akin.

“You’re safe…” Aniya saka pilit ngumiti pero agad ding nawala iyon.

“Don’t try to move….” Sabi ko, pilit kinakalma ang sarili.

“I love you…” Mahina lang niyang bulong bago pumikit ulit. Muntik ko na siyang yugyugin para gisingin pero hindi ko magawa dahil alam kong baka lalo lamang lumala ang tama niya. Kaya para akong tanga na pilit siyang kinakausap, inuulit-ulit ang pangalan niya, hanggang sa dumating ang ambulansiya.

Halos hindi ako makausap ng kahit sino man pagdating ng ospital. Ni ayaw kong umalis sa tabi ni Aymar. Kahit noong dumating ang lola niya ay hindi nila ako mapaalis sa tabi niya. Hinayaan na rin lang naman ako.

Saka lamang ako pumayag na malayo sa tabi ni Aymar nang dalhin na siya sa operating room. Noon ko nga lang namalayan na nasa tabi ko lang pala si Angeline at hindi din talaga ako iniwan.

“Naghihintay iyong pulis sa lobby, apo.” Mangiyak-ngiyak na sabi ng lola ni Aymar. Tinanguan ko lang iyon. Si Angeline na ang mismong naggiya sa akin papunta sa lobby ng ospital.

Nadatnan namin iyong isang pulis doon na may kausap na isang babae. Hindi ko pa naintindihan noong una na kami pala iyong tinutukoy niya.

“Kabata-bata pa eh naglalasing na. Hindi na sila nahiya sa mga magulang nila. Eh tumakas pa nga daw sa school iyong tatlong iyon eh. Tapos, nandamay pa sila ng ibang tao.” Nagpantig ang tenga ko ng wala sa oras.

“Kami ba ang tinutukoy mo?” Direkta kong tanong doon sa pulis na agad na namutla.

“Nurse!” Sigaw ko at agad namang lumapit sa amin iyong isa. Nagpasalamat ako ng kahit papaano nang makita kong isa siya sa mga nag-asikaso sa amin.

“May nakainom ba sa aming tatlo?” Tanong ko sa nurse.

“W-wala.” Alanganin niyang sagot.

“Narinig mo?” Mahina kong tanong sa pulis na nakatingin lang sa akin.

“NARINIG MO?!” Pasigaw ko nang tanong nang hindi ito nagsalita. Napahawak pa sa braso ko nang wala sa oras.

“PUTANG-INA! PULIS KA PA MAN DIN! TAPOS, KAMI NA NGA ANG NAAGRABYADO, KAMI PA ANG PALALABASIN MONG MAY KASALANAN! NASA GILID KAMI NANG DAAN! WALA KAMI SA KALSADA! TAPOS KAMI ANG SISISIHIN MO? EH PUTANG-INA KA NA LANG NA HAYOP KA!”

Kung hindi pa ako pinigilan noong nurse at ni Angeline ay baka kung anon a ang nagawa ko doon sa pulis na namumulang nakatingin lang sa amin.

“Aymar could die any minute… He saved me… He saved me and now he could die…” Kako kasabay ng panghihina ng tuhod ko. Kung hindi pa ako hawak nina Angeline at noong nurse ay baka bumagsak na ako sa sahig.

Maya-maya pa ay may lumapit na babae at kinausap iyong pulis.

“Tulog pa si Kuya Miguel pero wala naman daw tama, lasing lang. May gasgas siya sa kamay pero iyon lang. Pero ayaw siyang---” natigil sa pagsasalita iyong babae nang mapatingin ako sa kanya. Isang bahaw na tawa ang pinakawalan ko bago ko muli tinignan iyong pulis na tinakasan na talaga ng kulay sa mukha lalo na at nakatingin sa kanya ang lahat ng nandoon.

Hindi ako nakapagsalita at umiling na lang. Kahit noong bitawan ako ni Angeline at siya mismo ang sumugod doon sa pulis at pinagkakalmot sa mukha ay nakatingin lang ako. Kinailangan pang pagtulungan ng dalawang guard na ilayo si Angeline doon sa pulis dahil maging iyong kasama nitong nagpunta sa ospital ay walang magawa.

Nang mailayo nila si Angeline, ako naman ang hinarap noong pulis. Tinakot pa niya ako na kakasuhan niya kami ng assault.

“Iyon ay kung mauunahan mo ang anak ko sa pagpa-file ng kaso.” Biglang sagot noong babae na kausap noong pulis noong dumating kami sa lobby. Napatingin ako ng wala sa oras doon sa babae. Naluluhang ngimiti lang siya sa akin.

‘Anak…” Aniya na nakatingin sa akin. Napatanga na lang ako nang makilala ko si mama.

Halo-halong emosyon ang naramdaman ko ng mga oras na iyon. Ni hindi ko na nga napansin na pasimple palang lalayo na sana iyong pulis kung hindi pa hinawakan ni mama ang balikat nito saka itinulak pabalik sa pagkakaupo. Natulala na lang ako ng tuluyan nang isang malakas na bigwas ang ibinigay dito ni mama. Sa sobrang lakas, nagdugo iyong ilong ng pulis.

“Now that’s assault.” Sabi pa ni mama bago niya hinawakan ang braso ko at iginiya papalayo doon. Mukha namang nakaintindi din iyong nurse dahil ito mismo ang nagsabing pwede muna akong mahiga sa isa sa mga kama sa ER saka kami inihatid doon.

Hanggang sa makahiga ay nakatitig lang ako kay mama, hindi nagsasalita. Lutang na lutang ang utak ko noon. Hindi nagtagal ay napahagulgol na lang ako ng wala sa oras, tuloy-tuloy, malakas. Hanggang sa bumalik iyong nurse na may kasamang doktor at turukan ako ng pampatulog.

Then everything went black.

Umaga na nang magising ako at agad na napabalikwas mula sa pagkakahiga nang maalala ko ang lahat. Ni hindi ko nga agad napansin na nakatayo lang pala si Mama at si Angeline sa tabi noong kama.

“Alvin…” Mahinang tawag sa akin ni Angeline kaya napalingon ako sa kanila.

“No!” Sigaw ko agad nang makita ko ang lungkot sa mga mata nila.

“Anak---”

“NO! I WANT TO SEE HIM! NASAAN SI AYMAR? NASAAN SIYA?” Sigaw ko.

“Anak…” Sabi ulit ni Mama sabay hila sa akin at niyakap nang mahigpit.

“Nasa ICU pa rin siya, Alvin…” Singit ni Angeline.

“So he’s okay…” Kako na agad na namang nanghina. Napaupo pa ulit ako sa kama sa panginginig ng mga tuhod ko. Dirediretsong tumulo ang mga luha ko.

“He’s okay…” Sabi ko ulit bago hinayaan ang sarili kong humagulgol kasabay ng pagluwag bahagya ng dibdib ko. Kaso, bigla din iyong nanikip nang marinig ko ang sumunod na sinabi ni Angeline.

“Comatosed si Aymar, Alvin…” Aniya na may kasama pang hikbi. Daig ko pa ang pinagbagsakan ng langit na natulala na lang.

The days that followed were a blur. Ni hindi na ako nag-attend ng graduation namin at si Angeline na lang ang nagbasa noong valedictory speech ko. Hanggat maari, hindi ako umaalis ng ospital. Ilang beses din akong sinabihan nina Mama at nang mama ni Aymar na umuwi para magpahinga pero hindi ako pumayag.

Nang magdesisyon ang mama ni Aymar na dalhin siya sa Maynila ay sinabi ko na agad na sasama ako. Ayaw pa nilang pumayag pareho noong una.

“Hindi mo kailangang itigil ang buhay mo, anak. Walang kasiguraduhan kung magigising pa si Aymar. Bata ka pa. Hindi mo kailangang itali sa kanya ang buhay mo.” Sabi pa ng Mama ni Aymar pero ngumiti lang ako ng mapait.

“He is my life. I’ve never really lived until I met him.” Sabi ko.

“You’re only fift---”

“Alam po ninyo pareho na kahit na anong sabihin ninyo ay sasama ako ng Maynila sa gusto ninyo o hindi. May sarili po akong ipon na pwede kong gamitin at gastusin doon. Kaya nasa sa inyo na po kung susuportahan niyo na lang ang desisyon ko o kung haharapin ko iyon ng mag-isa. Isa lang po ang sigurado ko, hindi niyo ako mapapaalis sa tabi niya.” Matigas kong sabi.

Pumayag na rin sila pagkatapos noon. Ikinuha pa nga ako ni mama ng sarili kong tutuluyan malapit sa ospital kung saan inilipat si Aymar dahil malayo iyon sa mismong bahay nila doon. Iyon nga lang at nang mag-enrolment na, hindi sila pumayag na hindi ako mag-enrol ng kolehiyo. Pumayag na rin naman ako para wala na lang maging argumento.

Kung iisipin ko ngayon, I never really lived during those times. Matataas ang grado ko kung tutuusin ng mga panahong iyon dahil na din sa imbes na maggala ay nakabantay lang ako sa ospital. Dahil wala din naman akong ginagawa ay iyong mga gawain sa unibersidad ang pinagtuunan ko nang pansin.

Araw-araw kong kinakausap si Aymar tungkol sa kung anu-ano lang. Minsan nga ay nadadatnan pa ako ng mama niya na binabasahan siya noong mga libro ko sa school. Marketing books iyon kung tutuusin pero dahil iyon lang naman ang dala ko, iyon na lang ang binabasa ko. Pati SWOT Analysis ay ilang beses ko na yatang na-discuss kay Aymar.

Kapag dumarating iyong physical therapist niya ay tumutulong na din ako. Pati pagpapaligo sa kanya ay salitan na lamang kami ng mama niya. Inaasar pa nga ako ng mama niya na iyon lang daw ang dahilan kung bakit ko binabantayan si Aymar na tinatawanan ko lang.

Hanggang sa umabot nang tatlong taon na hindi pa rin gumigising si Aymar. Aaminin ko, nawawalan na rin ako ng pag-asang gumising pa siya noon, ganoon din ang mga magulang niya. Maging si mama na bumalik na sa Davao kung nasaan ang bago niyang pamilya ay sinasabihan na din ako na maghanda.

Finals na namin noon at tulad ng nakasanayan, sa ospital na ako nagre-review. Malamang sa pagod ay hindi ko na namalayang nakatulog na lang ako sa tabi niya. Nagising na lang ako nang maramdaman kong may tumatapik sa balikat ko. Pagmulat ko ay ang nakangiting mukha ni Aymar ang bumungad sa akin.

“So I wasn’t dreaming. I really did get to save you.” Sabi niya.

Napahagulgol na lang ako noon. Muntik pa akong sumampa sa kama para lamang yakapin siya. Inabot pa nga yata ng isang minute bago ko naisipang tawagin iyong doctor niya.

Kung anu-anong test ang ginawa kay Aymar ng araw na iyon. Nagdesisyon na din akong hindi pumasok kahit na anong pilit niya. Pagdating ng gabi, takot na takot pa ako noong pumikit siya. Natawa pa nga siya sa akin.

“I’m back, okay?” Sabi pa niya bago muling pumikit. Magdamag ko lang yata siyang pinanood nang gabing iyon, puno ng takot sa dibdib. Naiyak na naman ako nang magising siya kinabukasan.

“Hindi ka na natulog?” Tanong niya sa akin.

“Alvin, I’m back, okay?” Sabi niya sa akin nang tumango ako.

Nang mga sumunod na araw ay si Aymar na mismo ang nagbawal sa aking dumalaw lalo na nang malaman niyang kalagitnaan ng examinations namin noon. At dahil gising na siya, sumunod na lamang ako.

“I’m not going anywhere so focus on your exams. I’m a very expensive boyfriend, if you didn’t know  that yet, so you need to be filthy rich as soon as possible.” Biro pa niya sa akin.

Dahil kinailangan ko din naman talagang tumutok na sa pag-aaral lalo na at OJT na ang kasunod, pinagbigyan ko siya. Ang kompromiso nga lang namin, kailangang magkausap kami sa telepono ng kahit isang oras lang bawat araw na sinunod naman niya.

“Finish your exams and then you can stay here all you want. You might even get a kiss.” Iyon ang sabi niya sa akin.

Kaya sa loob ng limang araw, hindi ako nagpakita sa kanya. Pero noong mismong araw na matapos ang huling exam ko, hindi na ako nagpapigil na bisitahin siya.

But he wasn’t there when I arrived. Ayaw din namang magsalita noong doctor niya kung nasaan siya dahil iyon daw ang bilin sa kanya ni Aymar at nang mama nito. Nang sumugod ako sa bahay nila, wala ding ibang sinabi sa akin iyong mga katulong. Basta iniabot lang nila sa akin ang isang sobre at saka sinabihang kailangan ko nang umalis.

Tulalang naglakad lang ako papalabas nang subdivision kung nasaan ang bahay nila. Ni hindi ko na nga alam kung paano akong nakarating sa apartment ko. Basta natagpuan ko na lang ang sarili kong nakaupo sa kama, hawak iyong sobre.

Nang buksan ko iyon, dalawang bagay lamang ang laman; iyong kwintas ko at isang maliit na papel na tanging “I’m sorry” lang ang nakasulat.

Pagkatapos noon, hindi na ako muling tumapak sa Ateneo. Kahit anong pilit ni mama ay hindi niya ako napigilan sa desisyon kong umalis doon. Ang naging kompromiso ko na lang ay ang pagpayag na ituloy pa rin ang pag-aaral ko kahit na sa ibang unibersidad na lamang. Nakakatawa nga dahil hindi naman ganoon kalayo ang nilipatan ko dahil sa UP Diliman din lang ako nagtransfer. Doon ko na nakilala sina Maggie.

Mahigit isang dekada na rin ang nakalipas simula nang mangyari ang lahat ng iyon. Eleven years to be exact. I was just eighteen when Aymar decided to just disappear.

Napabuntong-hininga na lamang ako nang maalala ang lahat ng iyon habang tinitignan ang larawan namin ni Aymar.  Nakatulala pa rin ako sa larawang iyon nang walang pasabing pumasok si Maggie sa kwarto ko.

“What the fuck are you doing?” Bigla niyang sabi na nagpabalik ng isip ko sa kasalukuyan.

“Cleaning up my closet.” Sabi ko na lang.

Maggie just rolled her eyes. Never kasi siyang naging fan ni Eminem. Saka lang daw siya magkakainteres dito kung sasabihin ni Eminem na gusto siya nitong anakan.

“Why are you here?” Ganting tanong ko naman sa kanya nang basta na lamang siya sumalampak sa tabi ko at agawin iyong larawang hawak ko.

“Sino ‘to?” Tanong niya sa akin, nakaturo ang daliri kay Aymar sa larawan. Iyon ang unang pagkakataon na makikita niya iyon dahil maliban kay Vince ay wala na akong ibang pinagpakitaan pa noon.

“None of your business,” Pabiro ko lang na sabi.

“Well, I think it is my business because if I’m right, I think I just let him into your house along with Vince.” Diretsa lang na sabi niya. Naitulos tuloy ako ng wala sa oras sa kinauupuan.

“I don’t like that look.” Ani Maggie kapagdaka, titig na titig sa akin.

‘Pakiulit…” Mahinang sabi ko.

“I don’t like that look?” Ani Maggie na nag-aalangan.

‘The other one.” Sabi ko na halos kapusin ng hininga sa sobrang kabog ng dibdib.

“Alvin, what’s happening.”

“You just let my worst nightmares walk into my house.” Kako saka mabilis na tumayo at dumiretso sa sala. Agad din siyang napasunod sa akin.

Halos mawalan ako ng hininga nang madatnan kong nakaupo sina Aymar at Vince sa sala. Sandaling lumutang ang utak ko ng wala sa oras at napatitig lang ako sa kanilang dalawa.

“Hi…” Sabay pa nilang sabi sa akin.

“Okay, I need someone to explain what exactly is happening right now.” Singit ni Maggie na nagpapalipat-lipat ang tingin sa aming tatlo.

“You three are walking out of my house before I kill all of you, that’s what happening.” Sagot ko.

“Al---”

“NOW!” Sigaw ko na ikinagitla nilang tatlo.

Si Maggie na mismo ang humila sa dalawa papalabas ng bahay ko. Siya na rin mismo ang nagsara noong pintuan mula sa labas. Samantalang ako ay ilang minuto pang nakatayo lamang doon, nakatingin sa pinto.

Nang mangalay sa pagkakatayo ay saka pa lamang ako naglakad papunta sa sarili kong  kuwarto saka pabalibag na isinara ang pinto bago ako dumiretso sa kama at nahiga. Ni hindi ko alam kung paanong nakatulog ako agad pero nang magising ako umaga na.

Ilang mensahe din ang natanggap ko mula kay Maggie, halatang nag-aalala. Sinagot ko lang na okay lang ako pero nang tumawag ito ay hindi ko sinagot. May dalawang numero din na hindi nakarehistro sa telepono ko ang tumawag pero hindi ko rin iyon sinagot.

Imbes na pumasok sa advertising agency kung saan isa ako sa mga copywriters ay agad akong nag-file ng indefinite leave bago ako nag-book ng flight papuntang Cebu. Ni hindi na nga ako nag-aksaya pa ng panahon na tawagan si Mama para sabihing papunta ako doon. Ang nasa isip ko lang kasi, kailangan kong makaalis sa Maynila. Iyon lang ang mahalaga.

Pero pagdating ng Cebu, hindi din ako dumiretso sa bahay nila. Nag-check in lang ako sa isang hotel at dalawang araw na nagkulong sa kuwarto. Kung wala nga lang sigurong room service doon ay hindi na din ako kumain dahil ayaw kong lumabas man lang. Umabot na nga lang sa puntong pakiramdam ko ay hindi ako makakahinga kung hindi ako lalabas kaya napilitan akong maligo at magbihis para puntahan si mama.

Ang kaso, wrong move dahil nadatnan ko doon si Vince. Nasa kalagitnaan pa sila ng pag-uusap ni mama noong dumating ako.

“What the fuck are you doing here?” Galit kong bungad kay Vince na agad napatayo mula sa kinauupuan niya.

“Anak, alam kong malaki ka na pero susungalngalan ko ng sabon iyang bunganga mo kung magmumura ka pa ng isang beses sa loob ng bahay ko.” Sabi ni mama na alam kong literal niya talagang gagawin. Kung ibang pagkakataon lang siguro iyon ay natawa na ako.

Alam kong napaka-petty noong sumunod kong ginawa pero hindi ko na lang talaga napigilan ang sarili ko.

“He asked me to have sex with him and then when it was over, he made everyone think that I raped him, making the last year of my college life really miserable!” Sabi ko na ikinaputla ni Vince ng wala sa oras. Wala namang reaksiyon na nagpalipat-lipat lang ng tingin sa amin si mama bago niya nilapitan si Vince at saka sinikmuraan.

“Now you’re even so go talk like adults.” Sabi lang ni Mama saka umakyat sa kuwarto niya at iniwan kami sa sala ni Vince. Ako naman ang natulala ng wala sa oras.

Naiiling na naupo na lamang ako sa katapat na sofa noong inupuan ni Vince na namimilipit pa rin sa sakit ng mga oras na iyon.

“And there I was thinking that you were just kidding noong sabihin mong binigwasan niya iyong pulis.” Anito na pilit ngumiti habang sapo pa rin ang tiyan. Walang reaksiyon na tinignan ko lang siya kaya nawala din agad ang ngiti sa mukha niya.

“I was an asshole.” Aniya kapagdaka.

“You think?” Nanunuya kong sabi.

“Come on, Alvin. Bata pa tayo noon.” Angal niya na tinaasan ko lang ng kilay.

“That was just seven years ago.” Pambabara ko sa kanya.

“I was just nineteen.” Apela pa rin niya.

“Ah ganun? So natakot ka sa sarili mong katarantaduhan na ikaw mismo ang nagsimula at nagpumilit, okay lang na siraan mo ako at palabasin mong ginahasa kita dahil nineteen ka lang noon?” Kako na hindi itinago ang galit. Pero imbes na magbawi ng tingin ay sinalubong lang niya ang mga titig ko.

“I loved you, you know.” Aniya na ikinabigla ko.

“Bullshit!”

“Alam kong mahirap paniwalaan pero iyon ang totoo. I loved you and I knew that you loved me too. Kaya ako na mismo ang gumawa ng paraan para may mangyari sa atin dahil alam kong kapag hinintay kita, walang mangyayari.” Aniya na sinamahan pa niya ng isang mapait na ngiti.

“Sa tingin mo, paniniwalaan kita?” Kako sa kanya, nanunuya.

“You called his name while you were sleeping. We just had sex and I even went as far as giving you a blowjob which I have never done in my entire life, and you ended up calling his name, while you were hugging me, more than once.”

Natulala ako ng wala sa oras.

“So I got pissed. Alam kong mali iyong ginawa ko, Alvin, at kung kinakailangang humingi ako sa iyo ng tawad ng paulit-ulit, gagawin ko. But I just want you to know that you’ve hurt me first, unintentionally. And the thing is, that’s what made it more painful.”

Natawa pa siya ng bahaw bago siya nagpatuloy.

“It took me years to forget that night. Inalagaan ko iyong galit ko sa iyo dahil pakiramdam ko, dinaya mo ako. Pakiramdam ko, ginamit mo akong panakip butas kahit hindi naging tayo. Inalagaan ko iyong galit sa dibdib ko dahil hindi ko matanggap na mahal mo ako pero mas mahal mo pa rin siya. It is petty, I know. Pero hindi mo naman talaga maiisip kung tama o mali ang ginagawa mo kapag nasaktan ka at nagagalit ka eh.”

Hindi pa rin ako kumibo.

“I’m not making excuses for what I did, Alvin, because that was horrible of me.  You deserved better than that after all that you’ve been through. But I was nineteen back then. I fell in love with someone for the first time and of all the girls around me, I ended up falling in love with you, a guy. I didn’t know how to handle it pero noong makita kong may pag-asang mahal mo rin ako, noong malaman ko kay Maggie na mahal mo rin ako, I took the chance. It didn’t end up the way I wanted it to end so I did what I did.”

Napakagat na lang ng labi ng wala sa oras sa nalaman ko. Hindi pa man ay gusto ko nang bumalik sa Maynila para kalbuhin ang hayop na Maggie na iyon.

“Then, about a year ago, I met someone in Australia and fell in love with her. I love her so much and even with the risk of losing her, I told her about you, about what I did to you and why I did it. Akala ko nga ay pinaglalaruan ako ng tadhana noon dahil bigla na lamang niya akong pinagkakalmot at pinagsasampal. Kung hindi pa siya hinila noong guard sa restaurant kung saan kami nag-uusap noon ay baka literal na napatay na niya ako gamit ang sarili niyang mga kamay.”

Napakunot na lamang ang noo ko sa kwento niya.

“Her name’s Angeline.” Ani Vince na muntik ko nang ikahulog mula sa kinauupuan ko.

“Ilang buwan din niya akong hindi kinausap o kung kausapin man niya ako ay puro singhal lang ang inaabot ko sa kanya. Hindi ko din maintindihan noong una kung bakit dahil hindi naman niya ipinapaliwanag. Saka ko na lamang naintindihan ang lahat nang minsang puntahan ko siya at makita ko ang isang pamilyar na mukha. She’s a nurse there now, by the way. At sa ospital kung saan siya nagtratrabaho nagpapa-check up si Aymar.”

Natulala na lamang akong nakatingin sa kanya.

“Akala ko, sa pangalawang pagkakataon, matatalo na naman ako. Pero hindi na ako pumayag. I love her and I wanted to fight for her no matter what. Kaya kinapalan ko ang mukha kong lumapit sa kanila. And now, I’m here, trying to make things right, because she said that it’s the only way she’d even give me a chance now.”

Isang buntong hininga muna ang pinakawalan ko bago ako nagsalita.

“At sa tingin mo, maayos ang lahat kapag iniuwi mo dito si Aymar?” Mapait kong tanong sa kanya.

“I didn’t bring him home, Alvin. He came home by himself. Nagulat pa nga ako nang sabay pa kaming dumating sa bahay mo. I just came here to come clean and to apologize. Sasabay nga dapat sa akin si Angeline pero hindi na-aprubahan iyong leave niya.”

Pareho kaming natahimik ni Vince pagkatapos noon. Mga ilang minute din sigurong nagtatantiyahan lang kami, parehong hindi alam ang sasabihin. Akon a mismo ang bumasag sa katahimikan.

“I did love you, Vince. I went behind Alice’s back because of you. But you broke me just as bad as Aymar did. And I’m sorry but I’m not sure if I could ever forgive you for that.” Sabi ko na tinanguan lang niya.

Nang hindi ako nagsalita ay siya na mismo ang nagprisintang umalis. Tango din lamang ang naging sagot ko doon.

“By the way, Alice was never in love with me. She was in love with you. So was Maggie and even Andrea at some point. All four of us were in love with you at the same time and you didn’t even realize it. I guess it had always been him for you. It will always be him for you.” Sabi niya bago ako tuluyang umalis. Nakatangang nakasunod na lamang ako ng tingin sa kanya.

Nang balikan ako ni mama sa sala ay nakatulala pa rin ako, pilit pinoproseso ang lahat ng sinabi ni ni Vince. Walang imik na tumabi lang siya sa akin at saka ako inabutan ng isang sobre.

“Ano ‘to?” Tanong ko sa kanya.

“You’re flight leaves in two hours. That gives you enough time to pack your things, check out, and get your sorry ass in the aiport.” Diretsa niyang sabi.

“I don’t want to.” Sabi ko lang na ikinailing niya.

“You have to learn how to forgive people for their weaknesses, Alvin. Nobody is as strong as you.” Sabi ni mama. Ako naman ang napailing.

“I’m not strong mom, I never was. I just got used to people breaking me.” Sabi ko na nagpalamlam sa mga mata niya. Hindi ko sadya iyon pero alam kong pati siya ay natamaan doon. After all, sila ni papa ang unang gumawa noon sa akin.

“People can be selfish, Alvin. I was. I’m not going to make excuses for that.” Sabi lang niya.

“Ang akin lang anak, sigurado ka bang hahayaan mo lang na mawala siya ulit?” Tanong pa niya kapagdaka. Napapikit na lang ako.

Tatlong oras pagkatapos noon, pababa na ako ng taxi sa tapat ng townhouse. Nadatnan kong parang tangang naka-upo sa tapat ng pinto si Maggie, halatang wala pang tulog at kagagaling lamang sa pag-iyak.

“I don’t know what I did pero kung ano man iyon, I’m sorry.” Salubong niya sa akin. Hindi ko tuloy alam kung matatawa ako o maawa sa kanya lalo na nang mapansin kong ang dami niyang kagat ng lamok sa kamay at paa. Mukhang naglamay talaga siya sa paghihintay sa akin. Naalala ko tuloy iyong sinabi ni Vince.

“Please tell me you’re not in love with me anymore.” Sabi ko sa kanya na ikinanganga niya panandalian bago nanlisik ang mga mata.

“I’m going to kill Vince.” Aniya.

“Is that an admission?” Natatawa kong tanong.

“I’m going to deny it in the court of law.” Sagot lang niya. Napabuntong-hininga na lang ako at saka binuksan iyong pintuan. Pinauna ko na rin siyang pumasok.

Pagkapasok ay dumiretso ako sa kusina at naglabas ng beer mula sa ref. Inabutan ko siya ng isa na tinanggap naman niya agad saka iyon binuksan gamit ang sarili niyang ipin. Napailing na lang akong kumuha ng isa pa at saka binuksan iyon gamit ang bottle opener.

“Why didn’t you tell me?” Tanong ko kay Maggie.

“You wouldn’t have believed me if I did. Besides, you told me you were gay.” Sagot lang niya.

“You should have told me.” Giit ko pa rin.

“You were indifferent. Adding the fact that you’re the denses person I’ve ever met, it woouldn’t have made a difference. So I just forced myself to get over being in love with you and just loved you the way I know, the way I know was possible. Then I met Pot, who was everything like you, without the dick. And she loved me back.” Mahaba niyang sabi.

“Why didn’t you tell me about Alice or Andrea or even Vince? You knew I was in love with Vince.”

“Hindi ko trabaho iyon. Trabaho nila iyon. Diyos ko naman, responsibilidad ko pa ba ang tatlong iyon eh sarili ko nga hindi ko mapaamin na mahal kita noon? Ano sila? Sinuswerte? Magpapakiharap ako tapos sila, may call-a-friend?” Aniya na sinabayan pa ng pandidilat. Natawa ako ng wala sa oras.

“Pero sinabi mo kay Vince na mahal ko siya.” Kako.

“Because I wanted to see you happy and I thought he could. I believed he could. Malay ko ba namang isa pa palang walang bayag ang hayop na iyon.” Aniya.

Napatitig na lang ako kay Maggie bago nagpakawala ng isang buntong-hininga. Tinitigan din lang niya ako.

“That guy, iyong kasama ni Vince. He’s the reason why you’ve been sleeping around, isn’t he? The reason why it would have never worked out with Vince anyway…” Tanong niya.

Hindi ko iyon sinagot. Itinungga ko na lamang iyong hawak kong bote ng beer hanggang sa maubos ang laman noon.

“He’s the reason why you got Syphilis!” Aniya na tila ba napakalaking bagay noong naisip niya.

“I can’t blame you though. He’s hot!” Dagdag pa niya na ikinasamangot ko.

“Stop!”

“What?” Aniya bago siya na mismo ang kumuha ng isa pang bote ng beer sa ref at binuksan ulit iyon gamit ang ngipin niya.

“You have dirty in your eyes and it’s disgusting.” Sabi ko.

“Alvin, whoever sees him would have dirty in their eyes unless their blind. And that chest with that soft little mat of hair, very sexy.” Balewala lang niyang sagot.

“Akala ko ba ayaw mo sa balbon?” Tanong ko sa kanya. “And how the hell did you even know he had chest hair?”

“Well, he’s sleeping soundly in your bed without a shirt so hindi naman na siguro kasalanan ang tumingin ‘di ba?”

“WHAT?!”

“Hoy! Huwag mo akong ma-what-what dahil wala sa constitution ng Pilipinas na bawal tumingin kung nakabuyangyang din lang naman!”

Napapikit na lang ako at nagbilang hanggang sampu bago ako nagsalita.

“You just said that he’s in my room, sleeping in my bed.” Sabi ko.

“Well, sa lakas ng pagsigaw mo, malamang gising na iyon.” Sagot lang sa akin ng luka-luka.

“Hindi ko alam kung tanga ka lang talaga o nagtatangatangahan ka lang. Why the fuck is he in my bed?” Iritable ko nang tanong, hindi alam kung susugod ba sa kuwarto o papatayin ko muna si Maggie.

“Eh naawa ako eh. Dalawang araw kaya siyang nakabantay diyan sa labas. Ako nga, tatlong oras lang, pinupog na ng lamok, siya pa kaya.” Aniya na para bang balidong rason iyon sa ginawa niya.

“Bakit hindi mo siya sa bahay mo pinatuloy?” Tanong ko na lang.

“Excuse me ha! Dalagang Pilipina ako. Hello na lang sa pagpapatuloy ko sa kanya sa bahay ko.”

“Kaya pinapasok mo siya sa bahay ko?”

“He was asleep in your front door!”

“He shouldn’t even be in my front door!” Mataas na ulit ang boses ko.

“Could you just come clean for once, Maggie and tell me what exactly are you doing.” Sabi ko na lang.

“Helping?” Aniya, alanganin ang ngiti.

“The last time you helped me, I ended up being called a rapist.”

“The last time I let you do whatever you want, you ended up with syphilis.”

“Rape trumps syphilis.” Sabi ko.

“I don’t want you to die from HIV.” Sagot pa rin niya.

“Would you rather than I die from a broken heart instead?” Kako na ikinatahimik niya.

“That person you let into my house broke me into a million pieces, Maggie. I waited for three years by his bedside, waiting for him to wake up from a coma. And when he woke up, he left, just like that, without any explanation. I died that day, Maggie. I’ve been dying every single day since then.”

“Al---”

“I’m going to leave for an hour. When I come back, I want both of you out of my house, and your copy of the key on top of the fridge.” Malamig kong sabi.

Ni hindi ko na siya hinintay na makapagsalita pa at lumabas na ako ng kusina. Sakto namang papalabas din si Aymar mula sa kuwarto ko kaya napatigil ako ng wala sa oras at tinitigan lang siya.

“I can’t forgive you. I can never forgive you.” Sabi ko bago ako lumabas ng bahay. Ni hindi ko na nga naisip man lang na ilabas iyong kotse ko. Dirediretso lang akong naglakad, ni hindi ako tumingin sa daan.

Then something hard hit me and for a while, I was in the air bago ako bumagsak sa semento. Then it all went black.

Lutang na lutang ang utak ko at pakiramdam ko ay sobrang tuyo ng lalamunan ko nang magising pero wala iyong inaasahan kong sakit. Malinaw na malinaw pa rin kasi sa isip ko iyong tunog nang nabaling buto ng binti ko noong bumagsak ako sa semento. Lalo pa akong nalito nang pagmulat ng mga mata ko ay mukha ni Tita Elsie at ni Papa ang bumungad sa akin. Pagtingin ko sa kaliwa ay ang mukha naman ni mama na umiiyak ang nakita ko.

Umalingawngaw ang boses ni Papa sa tenga ko nang bigla siyang sumigaw para tawagin ang doctor. Napapikit na lang ako ng wala sa oras at muli na namang nawalan ng malay.

Ilang beses pang nangyari iyon. Walang pinipiling oras. Hanggang sa magising ulit ako ng umaga na tanging si Papa at Mama lamang ang nasa kuwarto ko na hindi maikakailang kuwarto sa ospital. Mukhang hindi nila napansin na gising na ako dahil malalim ang usapan nila. Maya;t maya din akong napapapikit dahil paulit-ulit na sumisiksik sa isip ko iyong pakiramdam ng pagbagsak pero bigla ay hindi ko na matandaan kung bakit ganoon.

Pinilit kong ibinuka ang bibig ko na tuyong-tuyo at saka sinubukang magsalita pero walang lumabas na kahit anuman mula doon. Napatingin na lang ako sa kamay ko na may swero at napakunot ng makitang payat ang mga iyon at parang sa isang bata.

Hindi naman nagtagal ay napansin din nila na gising na ako at tulad noong una ay muli na namang napasigaw si Papa para tawagin iyong doctor. Pero hindi gaya noong una, hindi na ako nawalan ng malay.

Agad akong nilapitan noong doctor at saka ineksamen. Hindi pa rin ako makapagsalita kaya puro tango at iling lang ang naging sagot ko sa mga tanong niya. Ilang tests din ang ginawa nila sa akin noong araw na iyon na hinayaan ko lang. Litong-lito pa rin kasi ang isip ko at nandoon iyong pakiramdam na dapat ay may ibang tao doon. May mukha kasi na paulit-ulit na lumilitaw sa isip ko pero hindi ko mabigyan ng pangalan.

Dalawang araw pa pagkatapos noon bago ako nakapagsalita. Nagulat pa nga ako noong una dahil boses ng isang bata ang lumabas sa bunganga ko. Sakto namang iyong psychiatrist ang kausap ko noon at nahalata niya ang pagkagulat ko.

“May problem aba, hijo? May naalala ka ba?” Tanong niya sa akin. Umiling lang ako.

“Naalala mo ba kung ano ang nangyari sa iyo?” Tanong ulit noong psychiatrist na sinagot ko lang uli ng iling. Nalito na naman ako nang bigla na lamang mapahagulgol si Mama na nasa tabi ko lang noon.

“Natatandaan mo ba ang pangalan mo?”

“Alvin.” Sabi ko na ikinangiti lang noong psychiatrist pero hindi nalingid sa akin ang pasimple niyang pagtingin kay mama.

“Iyong buo mong pangalan, natatandaan mo ba?” Tanong niya ulit. Tumango lang ako bago sumagot.

“Chase Alvin Domingo.” Sabi ko na ikinangiti lang ulit noong psychiatrist. Wala akong mabasang anuman sa mukha niya kaya hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ng ngiting iyon.

Nang mga sumunod na araw ay nagsalit-salit ang dalawang doctor sa pakikipag-usap sa akin. Nasa kalagitnaan kami nang pag-uusap ni Dr. Guererro, iyong psychiatrist, nang biglang bumalik sa ala-ala ko iyong ginawa sa akin nina Tito Dante at Kuya Raul kasama ng mga kaibigan nila. Para akong wala sa sariling nagsisisigaw ng wala sa oras at nagwala. Kung hindi pa siguro nila ako tinurukan ng pampatulog ay baka kung ano na ang nagawa ko.

Nang magising ako ulit, isang buong araw na naman pala ang lumipas. Pero malinaw pa rin sa akin ang lahat ng nangyari. Halatang nag-iingat si Dr. Guererro nang muli kaming mag-usap pero sa hindi ko malamang dahilan ay bigla akong nakahanap ng tapang para ikwento kung paano nila ako binaboy. At sa unang pagkakataon, nakakita ako ng kakaibang reaksiyon sa mukha ni Dr. Guererro; awa at galit.

Noong sumunod na session ay sinabi na nila sa akin kung anong nangyari. Mag-iisang buwan na daw pala akong comatosed pagkatapos akong isugod ni Tita Elsie sa ospital pagkatapos ng kahalayang ginawa sa akin ng mag-ama niya at ng mga kasamahan ng mga ito.

Doon ko na rin inamin na hindi iyon ang unang pagkakataon na ginawa iyon sa akin nina Tito Dante at Kuya Raul. Literal na napamura pa si Dr. Guererro nang sabihin ko kung paano nagsimula ang lahat. Wala akong inilihim na kahit na ano sa kanya. Maging iyong pakiramdam na may dapat akong maalala ay sinabi ko rin.

Hindi naman nagtagal ay inilabas din ako sa ospital. Patuloy pa rin ang physical therapy dahil mahigit isang buwan ding hindi ko naigalaw ang buong katawan ko. Maya’t maya ding bumabalik iyong pakiramdam na dapat ay mas matanda ako sa sinabi nilang edad ko na labing-isang taong gulang pero ang sabi ni Dr. Guererro ay normal lang daw iyon.

Dahil may sarili nang pamilya si Papa ay pansamantalang sa isang upahang apartment lamang kami tumira ni Mama. Ang sabi pa nga niya sa akin ay hihintayin lang daw naming makahanap sina Dr. Guererro nang espesyalistang pagpapasahan nila ng kaso ko sa Maynila. Sabi ni mama, doon na kami  titira.

Hindi naman nagtagal ay nangyari din iyon. Ang nakakatawa nga lang, si Dr. Guererro pa rin ang naging psychiatrist ko. Bumibiyahe na nga lamang siya papuntang Maynila para kausapin ako. Isang taon din na puro ospital at bahay lamang ako. Hindi na din muna ako pinag-enrol ni mama kahit pa nga pwede naman akong pumasok ng high school dahil patapos na din naman iyong taon nang mangyari ang lahat at may grado na ako sa lahat ng subjects.

Wala akong balita sa kung anuman ang nangyari kina Tito Dante at kina Kuya Raul, pati na rin sa mga kasamahan nila. Ang alam ko lang ay sinampahan silang lahat ng kaso. Hindi na din naman ako nagtanong pa dahil ayaw ko na ring maalala.

Nang sumunod na taon, ipinasok ako ni mama sa isang pribadong eskwelahan sa Maynila. Noon na din naging malinaw sa akin na hindi totoo iyong sinabi nina Papa at Tita Elsie na sumama siya sa ibang lalaki. Ang totoo ay nalaman niyang nabuntis ni Papa iyong karelasyon niya kaya siya umalis. Siguro, dahil na rin sa nangyari sa akin, hindi na ako nagtaka doon.

Hindi ko sasabihing naging normal ang buhay ko pagkatapos noon dahil may mga gabi pa rin na nagigising akong sumisigaw dahil napapanaginipan ko iyong nangyari. Kaya nga ganoon na lang ang pasasalamat ko nang magsimula na ang klase dahil kahit papaano, may ibang umookopa sa isip ko.

Mabilis lang na dumaan ang apat na taon at sa loob ng apat na taon na iyon, natutunan kong isantabi ang lahat. Pero paulit-ulit pa ring bumabalik sa isip ko ang isang mukha. Malapit na akong magtapos nang high school nang mabigyan ko iyon ng pangalan.

“Aymar…” Sabi ko na naging dahilan ng pagdaloy ng kilabot sa buo kong katawan.

Naipaliwanag na sa akin ni Dr. Guererro na mas malamang sa hindi ay isa si Aymar sa mga taong binuo nang utak ko noong comatosed pa ako. Tinanggap ko na lang ang paliwnag niyang iyon kahit na pakiramdam ko ay may ibang dahilan kung bakit ganoon na lamang ang pagkakatatak noong pangalan at mukhang iyon sa isip ko. Madalas nga ay napapansin ko na lamang ang sarili kong hinahanap sa mga nakakasalamuha kong tao ang mukhang iyon. Pero ni minsan ay hindi ko nakita.

Imbes na pumasok ng Ateneo o UP kung saan ako parehong pumasa, pinili kong sa UST na lamang mag-aral. Hindi ko din alam kung bakit pero sa tuwing iniisip kong sa isa sa mga iyon ako papasok, bumibigat ang pakiramdam ko. Hindi din naman umangal si mama. Ang sabi lang niya, kung saan ako masaya, susuportahan niya ako.

Pagtungtong ng kolehiyo, wala akong ginawa kung hindi ang mag-aral. Nang mga panahong iyon, tanggap ko na rin sa sarili ko na bakla ako pero ni minsan ay hindi ako pumasok sa anumang relasyon. May ilang nagpaparamdam pero hindi ko iyon pinansin kahit minsan. Sa tuwing naiisip ko kasi iyon, bigla na lamang sumisiksik sa utak ko iyong mukha noong lalaki na Aymar ang pangalan.

Minsan ay kinausap na rin ako ni mama kung bakit hindi man lang daw ako nakikipag-date. Diniretsa ko lang siya na hidi ako interesado. Kitang-kita ko ang sakit sa mga mata niya noon pero hindi ako nagkomento. Mas malamang sa hindi ay iniisip niyang iyong ginawa sa akin nina Tito Dante ang dahilan na hindi naman nalalayo sa katotohanan dahil isa naman talaga iyon sa mga rason.

Nang matapos ng kolehiyo, dumiretso ako ng law school. Siguro, dahil na din sa stress, may mga kung anu-anong pumapasok sa isip ko. Mga mukha at pangalang ni minsan ay hindi ko pa nakita at narinig. May mga bigla din akong naaalala na sigurado akong hindi nangyari kahit kalian.

Babalewalain ko lang sana ang lahat pero habang tumatagal ay lalo iyong lumalala. Umabot pa sa puntong nasa kalagitnaan ng klase ay bigla na lamang akong may naririnig na mga boses. Noong una, inisip ko na lang na dahil lang iyon sa stress pero nang tumagal, napilitan na akong kumunsulta. Lalo pa nga at sa tuwing tatawid ako ng kalsada ay bigla ko na lamang maririnig ang boses ng isang lalaki na sumisigaw, isinisigaw ang pangalan ko.

Sa isang session sa psychiatrist na pinuntahan ko, isinama ko si mama. Nasa ibang bansa na noon si Dr. Guererro kaya hindi na ko sa kanya kumunsulta. Iyon nga lang, pagdating na pagdating namin sa opisina noong psychiatrist, bigla na naman akong nahilo at nagsimulang marinig ang mga boses sa isip ko.

Pinaghalong takot at pagkalito ang bumalot sa akin noon. Hindi rin nakatulong na umiiyak si mama sa isang sulok. Imbes na kalmahin ang sarili ko, nauwi sa si mama ang pinapakalma ko. Kaya nga hindi ko agad napansin na nandoon na pala iyong bagong psychiatrist na may kasama pang lalaki.

“I’m really sorry about this. It’s just been---”

Natigil ako sa pagsasalita nang makita ko ang mukha noong kasama noong psychiatrist. Hindi ako pwedeng magkamali. Ito si Aymar!

“I know you…” Halos pabulong ko lang na sabi.

“Come back, Alvin… Please… Come back…” Aniya na ikinalito ko. Sigurado kasi akong maliban sa isip ko, noon ko lang siya nakita.

“Come back to where?” Tanong ko sa kanya. Pero hindi niya iyon sinagot bagkus ay inulit-ulit lang niya ang mga salitang iyon.

Maya-maya pa ay biglang sumakit ng sobrang sakit ang ulo ko. Sa Sobrang sakit ay hidni ko na napigilan ang mapasigaw. Lalo pang sumakit iyon nang paulit-ulit ko na namang marinig ang boses na iyon sa utak ko, mas malakas, hanggang sa tipong parang isinisigaw na iyon sa mismong tenga ko.

Maya-maya pa ay naramdaman kong may humawak sa balikat ko at naramdaman ko na lamang na iniaangat ako. Napasigaw na naman ako ng wala sa oras nang makaramdam ako ng napakatinding sakit sa binti ko. Sa sobrang sakit, pinanawan ako ng ulirat.

Nang magising ako ulit, isang nakakasilaw na liwanag ang bumungad sa akin at ang naka-mask na mukha ng mga doktor. Sumisiksik din sa ilong ko ang amoy ng dugo at nang gamot. Pumikit na lamang ako ulit. Nang sumunod akong dumilat ay iyon pa rin ang bumungad sa akin. Pero pagkatapos noon, nakatulog na ako.

Nang muli akong magising ay nasa isang kuwarto na ako na hindi maitatatwang kuwarto sa ospital. Napahigit pa ako ng hinga nang maalala ko kung ano ang nangyari. Iyong pagdating ko sa bahay at nadatnan si Maggie sa may pintuan. Iyong pag-uusap namin ni Vince. Kasabay noon ay ang pagsusumiksik noon gala-ala nang pamumuhay namin ni Mama na kaming dalawa lang sa Maynila. Nakakalito. Nakakahilo. Hindi ko maintindihan kung alin sa dalawa ang totoo. Pinilit ko na lang uli ang sarili kong makatulog.

Maliwanag na nang muli ako magkamalay kaya malaya kong napagmasdan ang isang bulto nang lalaking nakatulog sa gilid ng kama ko. Hindi ko alam kung bakit pero bigla akong binalot ng saya ng wala sa oras. Kahit kasi hindi ko kita ang mukha ay sigurado akong si Aymar iyon. Lalo pang nakumpirma ang lahat nang biglang pumasok ang mama niya at si mama sa kuwarto, parehong mukhang wala pang tulog.

“Hi…” Mahinang batik o sa dalawa na biglang natigil sa paglalakad at napatingin lang sa akin. Sabay pa talaga silang naiyak at bigla na lamang sumugod sa kama.

“You two should stop doing this! Promise me! Damn it! I’m too old to get through this again!” Sabi sa akin ng mama ni Aymar, umiiyak.

“Huwag niyo namang gawing talent ang magpasagasa anak…” Dagdag pa ni Mama na tuloy-tuloy na rin ang luha.

Maya-maya pa ay naramdaman ko ang paghawak sa kamay ko. Pagtingin ko sa direksiyon noon ay ang mukha ni Aymar na umiiyak ang bumungad sa akin.

“Hi…” Sabi lang niya, nanginginig pa ang boses niya noon.

“Hi…” Sagot ko din lang saka pinisil ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko. Napahagulgol na siya ng tuluyan. Hindi tuloy alam nina mama kung aaluhin ba siya o hindi.

Nang araw ding iyon ay ipinaliwanag sa akin noong doktor na nagkaroon ako ng konting concussion pero wala naman daw silang nakitang problema sa scan. Ang mas malaking problema ay ang pagkabali ng buto ko sa binti pero naoperahan na iyon at nalagyan ng bakal. Kailangan lang na maobserbahan muna para masigurong walang impeksiyon na mangyayari.

Tinanggap ko lang iyon lahat. Maging noong sabihin nila na kakailanganin ko ng therapy para doon ay umoo lang ako. Malamang ay nag-alala sila kung bakit ganoon na lang kadali ang pagtanggap ko sa lahat kaya pinapunta nila ang isang psychiatrist. Natawa na lamang ako nang walang iba kundi si Dr. Guererro mismo ang dumating.

“You seem happy to see me.” Nakangiting sabi pa nito sa akin.

“Sabihin na lang po natin na hindi ito ang una nating pagkikita.” Sabi ko na lang.

Halatang-halata pa rin ang pagkailang ni Aymar sa akin ng mga sumunod na araw. Maging noong mailabas na ako sa ospital at nagdesisyon silang siya ang magbabantay sa akin sa bahay ko na hindi ko rin naman tinanggihan ay ganoon pa rin siya. Iyon bang tipong takot na takot siyang magsalita o hawakan man lang ako. Kung hindi pa siguro madalas na dumalaw si Maggie sa bahay ay baka literal na hindi nakami nag-uusap.

“I’d offer my help to fix whatever it is that is going on between the two of you but the first time I did, you were labelled a rapist, and on the second time, you almost died. So bahala ka na lang sa buhay mo dahil ayokong ako ang maging dahilan ng pagkamatay mo.” Dirediretsa niyang sabi sa akin.

“Hindi kaya ikaw talaga ang malas sa buhay ko?” Biro ko kay Maggie na sinagot lang niya ng irap.

“Excuse me?. Malas ka na dati pa. Lumala lang noong nakilala mo ako.” Aniya na ikinatawa ko na lang.

Mga isang buwan na rin siguro kaming nagpapatintero ni Aymar sa bahay nang si Angeline naman ang dumating mula Australia kasama si Vince. Ang isa pang luka-luka, imbes na yakapin ako ay isang malakas na sampal ang isinalubong niya sa akin bago niya nilapitan si Aymar saka ito naman ng sinampal ng malakas.

“Huwag niyong gawing talent ang pagpapasagasa dahil hindi nakakatuwa!” Sigaw pa niya. Akmang susugurin na naman niya ako pero pinigilan na siya ni Vince.

“Bitiwan mo ako at ako na lang ang papatay sa mga hayop na ‘to!” Bulyaw niya pero hindi siya binitawan ni Vince.

“She’s just stressed out.” Sabi sa akin ni Vince na ikinataas ng kilay ko.

“At kalian ka pa naging legal council nang lukaret na iyan?” Nang-aasar kong tanong.

“Wala kang pake!” Bulyaw ulit sa akin ni Angeline.

“Eh kung pinapalayas kaya kita sa pamamahay ko?” Pang-aasar ko pa rin.

“Wow! Sige nga! Tumayo ka diyan at palayasin ako!” Aniya sa akin.

“Angeline!” Saway na dito ni Vince na ikinagulat ko.

“Ano?” Pasigaw ding sagot ni Angeline. Medyo nabingi pa ako sa sobrang lakas ng sigaw niya ng mga oras na iyon. Pero biglang para itong binuhusan ng malamig na tubig at nanghina. Kung hindi pa nga yata ito hawak ni Vince ay bumagsak na ito sa sahig.

“Ange…” Tawag ko sa kanya pero hinid man lamang niya ako tinignan. Maya-maya pa ay humagulgol na siya sa harapan ko.

“Paulit-ulit na lang…” Aniya nang mahina na ikinabigat ng dibdib ko.

“Ange, I’m okay.” Mahina kong sabi.

“Stop saying that! You almost died! So for once, stop acting so strong. Just stop! Do you hear me? Just stop!” Mataas ulit ang boses na sabi ni Angeline.

“I don’t care if you break or shatter, Alvin. Just stop saying that you’re okay because nobody who had been through everything you’ve been through could possibly be okay.” Dagdag pa niya.

“But I’m okay…” Giit ko pa rin.

“Umalis ako noong panahong kailangang-kailangan mo ako, Alvin. Iniwan ka ni Aymar pagkatapos mo siyang hintaying magising ng tatlong taon. Vince labelled you as a rapist. Yet here you are, letting us inside your house, and still giving us the chance to be with you. You’re not okay, Alvin. You’re not okay.” Sabi lang niya.

Nakatingin lang ako kay Angeline ng mga panahong iyon. Ni hindi ko nga namalayan na tuloy-tuloy na pala ang daloy ng luha ko kung hindi pa siya lumapit sa akin at punasan iyon. Napahagulgol na ako ng tuluyan nang ilapat niya ang noo niya sa noo ko habang patuloy na pinupunasan ang bawat luhang pumapatak mula sa mga mata ko.

Umabot din siguro ng isang oras na walang ibang narinig sa bahay ko kundi ang pag-iyak ko. Walang nagsalita ni isa man sa kanilang tatlo. Nang magsawa, niyakap lang ako ng mahigpit ni Angeline.

Hindi ko man diretsang maamin ay alam kong kita nang lahat na kinailangan ko iyon. That was the hardest that I’ve cried ever in my life. It was frightening, being that vulnerable. Pero pagkatapos noon, gumaan ang pakiramam ko, iyong gaan na akala ko ay hinding-hindi ko na mararanasan buong buhay ko.

Nang matapos ang pagdradrama, nauwi na lang sa kuwentuhan ang lahat. Doon ko na nalaman na sina Vince at Angeline na pala.

“And yes, I know that he sucked your dick.” Sabi pa ni Angeline sa akin na ikinapula namin pareho ni Vince.

“What?” Biglang tanong ni Aymar na noon lang literal na nagsalita. Ang sama din ng pagkakatingin niya kay Vince ng wala sa oras.

“At ganyan ang reaksiyon mo dahil?” Pambabara sa kanya ni Angeline. Mukhang sasagot sana si Aymar pero hindi din nagsalita sa huli.

“I thought so.” Maangas na sabi ni Angeline. Ito naman tuloy ang tinignan ng masama ni Aymar.

Pagdating nang hapunan ay dumating din si Maggie. Hindi na ako nagtaka nang makita kong magkasama sila ni Pot. Hindi na rin ako nagtaka nang agad silang nagkasundo ni Angeline. Pareho kasi silang kampon ng dilim.

Nagsiuwian din naman sila pagkatapos kaya naiwan na naman kami sa bahay na kaming dalawa lang ni Aymar. Balik na din uli kami sa halos hindi pag-iimikan. Marahil ay dahil na din sa pagod pero maaga akong nakatulog ng gabing iyon. Kaya nga nagtaka ako nang magising ako bigla sa kalagitnaan ng gabi. Hindi na nga lang ako nagmulat sa pagbabakasakaling makatulog din ako agad ulit. Pero bago pa man ako dalawin nang antok ay narinig ko na ang boses ni Aymar. Muntik na akong lumingon sa kinauupuan niya sa tabi ng kama pero pinigilan ko ang sarili ko.

“I heard you, you know. In those three years, I’ve heard you. And I remembered almost everything. But since I can’t seem to force myself to open my eyes or move my hand, I counted. I counted how many times you discussed what and how a SWOT analysis was done. I counted how many books you’ve read to me. I counted how many times you told me you love me. I counted how many times you ask me to wake up. But you know what I couldn’t count? All those times that you would just become quiet and the room would be filled with silence before you start crying. I didn’t have to count them because you cried every single night. And it killed me every single time, knowing that you were crying because of me and I couldn’t do anything to stop it. I tried Alvin, I tried to wake up, I tried to open my eyes, I tried to move my hand so that I could touch you. I wanted to tell you to stop. I wanted to tell you to just leave me. There were even times that I wished to die just so wouldn’t have to cry for me anymore.”

Napakagat na lamang ako sa labi ko ng mga sandaling iyon, pinipigilan ang sariling umiyak.

“For some reason, you were the only voice that I could hear. I was both thankful and angry because of that. I was thankful because I wanted to hear your voice in that void. But I was really angry at myself, at you, because I knew that it would always end up with you crying and me not being able to do anything about it. Everyday, I could hear how much you love me in your voice. Everyday, I would end up feeling that I don’t deserve it. I wanted you to let go just so you wouldn’t be in so much pain anymore. But when I finally did wake up, you were still there. And I knew that if I didn’t leave, you would never let me go and you’d just end up crying again. So I left.”

“I wanted more for you. You deserved more than me.” Aniya na sinundan pa nang isang mahinang hagulgol. Hindi ko na napigilan ang sarili ko.

“They asked me to leave you, Aymar.” Sabi ko na ikinabigla niya.

“Our moms did. Sabi pa nga ng mama mo, masyado pa daw akong bata para itali ang sarili ko sa iyo lalo pa nga at walang kasiguraduhang magigising ka pa. They said that I deserved a better life than just waiting by your bedside. Pero alam mo kung ano ang isinagot ko?”

Nakatingin lang siya sa akin.

“That you were my life. Because then, I couldn’t imagine a life without you. And you know the weird part? I somehow lived a whole life in those hours that I was out after I got hit. A life from when I was eleven until I went to law school. And you weren’t in it. I had a picture of you in my head in that dream life. I also remembered your name even though in that life, I never met you. Still, I would look for your face in the crowd. And the when you finally appeared, it was of you calling me back.”

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko bago ako nagpatuloy.

“Naguguluhan pa rin ako sa anong ibig sabihin ng lahat ng iyon, Aymar, at aaminin kong nasasaktan pa rin ako sa tuwing naalala ko na basta mo na lamang akong iniwan. Yet I never stopped loving you.”

Hinawakan ko ang kamay ni Aymar at pinisil iyon.

“Hindi ko alam kung saan tayo dadalhin nito, nang lahat ng nangyari. Pero hanggang ngayon, pinanghahawakan ko iyong sinabi mo that you’d rather be running towards someone than away, especially since its me. So please, stop running away from me. I don’t ever want to never see you again.”

Walang naging sagot si Aymar sa sinabi kong iyon. Pero nang umakyat siya sa kama at tabihan ako, ako pa mismo ang kumuha ng kamay niya para yumakap sa akin.

I wish that I could really say that we lived happily ever after pagkatapos nang gabing iyon. We didn’t. Like normal couples, we fought and we fought a lot. There was just so much history there, so much to fight about. Minsan nga dinadagukan na kami pareho ni Maggie dahil sa kaaaway namin.

Isa sa madalas naming pag-awayan ay iyong sa tuwing lalabas kami, ang sama nang tingin niya sa kung sino mang lalaking lalapit sa akin. Maging si Vince nga ay hindi pa rin niya kinakausap nang maayos.

Mayroon pa iyong minsan na nasa isang café kami ay pati waiter tinitignan niya ng masama.

“Would you just stop that!” Inis kong sabi sa kanya noon pero nanlabi lang siya sa akin.

“What did you even see in them anyway?” Pabulong pa niyang sabi, parang batang nagmamaktol.

“That they weren’t you. That’s what I’ve seen in all of them. That they will never be you. Ano masaya ka na?” Pambabara ko na lang sa kanya.

Isang lingo din yata siyang nanahimik noon, hindi dahil sa napahiya kundi dahil sa tuwa. Naiiling na nga lang ako sa tuwing naalala ko iyon eh.

It’s been two years since that night pero malaking adjustment pa rin sa amin pareho ang pagsasama. Ganoon naman kasi talaga kapag nagsasama na kayo sa iisang bubong. Meron at meron kang bagong matutunan tungkol sa taong mahal mo. It’s up to both of you if you’d let that break you or make you stronger.

As for me and Aymar, all I can really do is hope for the best. If all else fail, itatali ko na lang siya sa kama para kahit anong gawin niya, hindi na siya makakawala pa.