By: Prince Zaire Umakyat nga ako ng rooftop kung saan nandoon ang pool, wala nang tao dun nun kaya naman tahimik na at malamig din ang simoy...
By: Prince Zaire
Umakyat nga ako ng rooftop kung saan nandoon ang pool, wala nang tao dun nun kaya naman tahimik na at malamig din ang simoy ng hangin dahil katatapos lang umulan. Nagmuni-muni ako, pinagmasdan ang madilim na kalangitan na pinagkaitan ng bituin. Pinagmasdan ko rin ang busy’ng lansangan, ang city light, lahat na maabot ng mata ko. “How do I see myself 10 years from now?” tugon ko sa sarili ko, nasa kalagitnaan ako ng pagmumuni-muni ng biglang mag-vibrate ang phone ko na nasa bulsa ko, pagtingin ko unregistered yung number at mukhang international call ito. Inassume ko nalang na baka si Mommy dahil kadalasan ay ganun siya.
“Hello?” bigkas ko.
“Maantay mo ba ako?” kilala ko ang boses na yun.
“Who’s this?” tanong ko kahit kilala ko naman na kung sino yun, bumibilis na ang tibok ng puso ko, nahihirapan na akong huminga dahil sa medyo mahangin nga sa taas.
“Antayin mo ko, I’ll fight for you coz I was made for loving you” sabi niya, aba’y bigla nalang akong ngumiti pero pumatak din ang aking luha at the same time.
“Ibahn Santi” bulong ko. He ended the call.
“I was made for loving you”
---
“Tang ina mo Santi, ganun ganun nalang ba iyon? Hanggang kelan ako aasa, hanggang kelan ako mag-aantay?” sigaw ko habang patuloy na ang pagbuhos ng luha sa mga mata ko. Bigla namang bumuhos ang malakas na ulan sabayan pa ng kulog at kidlat, di talaga ako sumilong nagpabasa ako sa ulan.
“Hoy baliw ka ba, ba’t ka nagpapa-ulan diyan?” tanong ng isang boses na pamilyar sa akin, paglingon ko si Nigel pala.
“Paki mo ba?” lumapit siya sa akin kaya nabasa narin siya ng ulan, itinayo niya ako at sumilong kami.
“Baka ka magkasakit niyan, tara na baba na tayo at ng makatulog ka na”
Sumunod lang ako, hinatid niya ako sa kwarto ko. “Pasensya ka na sa nakita mo kanina, eh wala eh tinamaan nanaman tayo ng L”
Nagsmile lang ako. “Goodnight Dex” saka siya humalik sa noo ko, di ko na pinansin at pumasok nalang ako sa kwarto ko. Doon ko lang narealize na nabasa pala ng ulan yung phone ko dahil nga nagdrama ako.
“Takte, ngayon pa talaga.” Ayun wala soaked si Iphone, deds na gaya ng pagmamahalan namin ni Santi malabo pang maging 50-50.
Nagmessage nga ako kay Ate sa Viber gamit ang laptop ko at sinabi kong deds na ang phone ko at nabasa ng ulan. Ayun, sangkaterbang sermon ang inabot ko, minura pa ko sa huli bago nag Goodnight bunso at may kasama pang I love you.
Naisipan ko ngang mag-shower ulit, hot shower naman this time. Pinuno ko rin ng tubig yung bath tub at kahit 10:30 na ay naisipan ko pa talagang magbabad. Nag-spotify din ako para maset yung mood.
“Loving can hurt
Loving can hurt sometimes
But it's the only thing that I know
When it gets hard
You know it can get hard sometimes
It is the only thing that makes us feel alive
We keep this love in a photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Hearts are never broken
Times forever frozen still”
----
10 years later
Nasa arrival area ako ng NAIA Terminal 3 at kagagaling ko lang sa site namin sa Cebu at ngayon naman ay dederetso ako sa opisina namin sa Ortigas kahit wala pa akong tulog at ligo. Kahit ganun man ay masarap parin naman akong tignan (chos). Yes, isa na akong Arkitekto at kasalukuyang nagtatrabaho sa isa sa mga kilalang Architecture Firm sa bansa. Tumanda man sa edad pero sa itsura ay konti lang ang itinanda. Buhatin ko na ang sarili kong bangko, konti lang ang itinangkad ko, pero yung katawan ko ay medyo gym buff na ngayon. Magkasing katawan na kami ng Daddy ko, though mas payat lang ako ng konti. Laging busy ang schedule ko at halos every week ay nasa Airport ako for some out of Metro sites. Nakakapagod man ay naeenjoy ko ang ginagawa ko.
Nagpasundo na ako sa driver ko para naman deretso na ako sa opisina namin dahil magpepresent pa ako sa Client namin na nagbabalak magpatayo ng isang warehouse at processing plant sa Subic. Nakapag-email na sa akin ang mga renderers ko at pati narin ang mga nasa production ay nag-email narin ng mga preliminary drawings kaya naman habang nasa eroplano ako pabalik ng Manila ay nirereview ko na ang mga ito. Maayos ko naman nairaos ang presentation at mukha namang approved na sa kliyente yung scheme namin though may konting revisions nalang. Kaya naman matapos ang presentation ay umuwi narin ako sa Unit ko para narin makakuha ako ng maganda gandang tulog para may lakas ako kinaumagahan.
Papikit na sana ako noon ng biglang tumunog ang phone ko at tumatawag nanaman ang bestfriend kong abogado na.
“Oh Atty., anong atin?”
“Pogs malapit nang lumabas tong inaanak mo yung kwarto niya di mo pa nauumpisahan, magtatampo na kami ni Neil niyan sayo”
“Busy lang ako pogs, sige bukas na bukas din papupuntahin ko diyan yung I.D (interior designer) ko para magsukat.”
“Oh sige aasahan ko yan”
“Nagkita na ba kayo ni…” bago pa man niya masabi ay inunahan ko na siya.
“Nope, never, nevermind” tugon ko.
“Kararating niya raw dito sa bansa 3 weeks ago ah, kamusta na kaya siya, gwapo parin kaya yung batang yun?”
“Sige na pogs, tulog na ako wala pa akong tulog since Friday”
“Apektado ka parin?”
“Hala di ah, sampung taon na po ang nakakalipas at marami nang ganap. Nakipagpatintero na ako sa baha at traffic sa Espanya, gumanansiya ng bongga ang Joli’s sa akin bilang masugid nilang taga bili ng tracing at Vellum Cartolina, naging suki ng mga kainan at printing shops ng P.Noval, nag-apprentice sa puro T.Y na kumpanya, nagtake ng board…”
“At nag-top” singit niya.
“At pumasa, pero heto wala paring nangyari sa “I was made for loving you” niya takte brad umasa ako, 1 yr, 2 yrs, 3 yrs, kaya nung ikalimang taon na I gave up gaya ng pag-give up ng point 1 na tech pen ko sa tuwing may rush plate ako sa BT”
“Hindi pa huli ang lahat pogs, malay mo ito na yung time talaga”
“Naku pogs tantanan mo ako, alam mo kung ano man yung meron kami ni Santi part of History nalang iyon gaya ng Hagia Sophia sa Istanbul pinag-agawan ng mga Kristiyano’t Muslim noon, Museum nalang ngayon. Kumbaga fatal error na, out of memory nabug splat na kapatid di na kayang irecover”
“Aasa parin ako, pupusta ako.”
“Naku asikasuhin mo nalang yung kaso mo, paano mo nagagawang ipagtanggol ang mga taong alam mo na sa simula palang ay guilty na sila?”
“A lawyer can defend someone they know is guilty, while still having ethics, by trying to get them a fair plea bargain. Also, just because someone is guilty of some of the charges against them, it doesn't mean they're guilty of all of them. A lawyer is still being ethical by fighting against the charges they know aren't true. I wasn't aware you were legally bound to only defend the innocent, I have a hard time believing that's true. I know you can't put someone on the stand whose testimony you know is false, but that's about it. Defending someone doesn't mean they get off, I would like to think that our juries are smart enough to not fall for fancy lawyering, but you never know. The court system is set up in a way that without representation, even the guilty, who you would think deserve to be convicted, are not given a fair trial. There needs to be some kind of buffer and defense for the defendant, even if they are guilty, because then who is there to stop the prosecution from going too far? Yes a lawyer may take a case for the money, but it's still part of having a fair trial system to have representation for the defense.”
“Tang ina dumugo pa lalo ilong ko shet- epixtaxis. I still don’t understand”
“My point is, kailangan mong lumaban at manindigan para sa kliyente mo”
“Kaya nga di ako nag-abogado eh, kasi di ko na kaya pang ipaglaban”
“Utot mo Architect, oh sige na”
At nakatulog na nga ako. Nang sumunod na araw ay pumasok na ulit ako sa opisina at akala ko ay pepetiks na ako today.
“Architect Quijano, kailangan ka sa site natin sa may Salcedo Village nagka-problema daw ata sa pagbuhos ng 2nd Floor kagabi di ata nasunod yung dapat na depressed areas” sabi ng Principal Architect namin.
“Oh sige po, papasyalan ko po”
Nagtungo nga ako sa site at talaga namang nag-init ang ulo ko dahil akalain mo ba namang pinantay nilang lahat eh ang linaw linaw sa plano na may mga depress area ito at di sila pare-parehas ng elevation. Meron ding mga posteng bigla bigla nalang sumulpot sa di naman dapat.
Kinausap ko yung contractor ay yung foreman narin at sinabi sa kanila ang dapat na gawin. Sinabihan ko din yung GenCon na sila na ang mag-ayos sa mga iniwang kapalpakan ng mga Sub-contractors. Nagsimula ulit kaming mag-inspect sa iba pang bahagi ng building hanggang sa makarating kami sa mga naglalagay ng scaffoldings para sa pagbuhos ng slab mamayang gabi.
“Boy, mukhang di maganda pagkaka-mount ng mga scaffolds niyo ah, ayusin niyo ngang mabuti”
“Ayos na yan Architect” tugon naman ng trabahador. Maya-maya pa habang nagbabasa ako ng blueprint ay bigla namang lumindol pero mahina lang pero sapat na ito upang gumalaw yung mga pantukod. Ayun, nagsibagsakan ang scaffoldings at ang mga bakal at yero nasa taas. Swerte nalang at naka hard hat kami at ang mga tao ko, pero nabagsakan parin ako ng bakal at sakto namang yung kahoy na naglanding sa balikat ko may pako, ayun ang lalim ng sugat, punit ang polo ko pati ang balat ko. Swerte ko nga naman.
Tinakbo nga ako ng contractor kasama ng iba pang sugatan na trabahador sa pinakamalapit na ospital, ang sakit ng balikat ko parang mapupunit na. Nang nasa Emergency Room na kami ay agad namang nilapatan ng lunas ng isang Nurse yung sugat ko.
“Paantay nalang po si Doc para matignan niya yang sugat niyo Sir at nang matahi niya, mukhang malalim po eh”
Ilang minuto lang ang nakakalipas ng makita kong paparating na ang Doktor. Napamura ako sa nakita ko, sa lahat ng ospital na pagdadalhan sa akin ng ugok na Engineer na ito dito pa talaga. Wow, nakita ko nga ang isang gwapong anghel na nakasuot ng white robe, matangkad, chinito, mapupula ang mga labi, clean cut hair, mejo may facial hairs, matipuno, at kahawig ni Albie Casino sa biglang tingin. Yes, doctor na po siya.
“Ayos ka lang?” tanong niya.
Inirapan ko lang siya.
“Base sa expression mo mukhang hindi, napano to? Mukhang malalim ang sugat ah?” tugon niya.
“Malalim nga, malalim na malalim”
Tinitigan niya lang ako saka siya nag-smile, di parin siya nagbabago ang cute parin niya. At amoy na amoy ko parin yung manly scent niya na nakahalo sa pabango niya. Oooooh, I’m still… Ugggh, nevermind.
“Tatahiin ko to ah, Nurse suture nga” pahayag niya.
“Buti pa ang malalim na sugat na yan pwede pang tahiin”
Tumingin lang siya sa akin saka siya nag-umpisa. “Aray” OA kong sigaw.
“Sorry, masakit ba?”
“OO, masakit na masakit. Kahit anong pampamanhid hindi tatalab diyan sa sobrang sakit”
“Yung sugat mo parin ba ang pinag-uusapan natin dito?”
“OO naman Doc, yang malalim na sugat na yan, yang masakit na masakit na malalim na sugat na yan. Pero wag kang mag-alala Doc, gagaling din yan makakalimutan ko din ang sakit kaya lang magkakapeklat na yan at maalala ko kung paano ako nagkasugat ng ganyan.”
“I’m sorry, Dex”
“Ahy kilala mo ako Doc?”
“OO naman, I mean nabasa ko sa records mo. Ok, ayos na yan balik ka nalang after 3 days para ma-check natin yang sugat mo kung naghilom na”
“Ay wag na Doc ayos lang to malayo sa bituka, yung puso ko nga sobrang nasugatan di ko pinagamot eto pa kaya. Diba?”
Tumingin lang siya deretso sa aking mga mata, nangungusap ang kanyang mga mata parang andami niyang gustong sabihin, ramdam ko gusto niya akong yakapin, ramdam ko naiiyak na siya.
“Ba’t di mo nalang ako resetahan ng gamot para lumimot Doc, yung matapang ha, atleast ang gamot matapang kayang kaya akong ipaglaban” sarkastiko kong tugon.
Di na siya nakapagpigil at niyakap na niya ako kasunod ng unti unting pagpatak ng luha niya. “I’m so sorry” banggit niya.
“Aray putang ina yung balikat ko masakit, awatin niyo nga tong Doctor niyo nacarried away ata sa sugat ko oh” pahayag ko kaya bumitaw na siya.
Sakto namang nagring ang phone ko at tumatawag si Kayla.
“Oh hello Raikko, napatawag ka?”
“Raikko ka jan, gaga ka pala eh. Oh kumusta ka na, buhay ka pa naman diba?”
“Of course baby”
“Baby, lokaret o. Yan ba epekto ng kalawang sa pakong nakasugat sayo ha?”
“Tonight? Yeah, punta ka nalang sa unit ko”
“Hoy, Dex Armand anong pinagsasabi mo?”
“I love you too sweetheart” saka ko i-end yung call at tinignan si Doc. Tulala siya, luhaan parin at siguro naman ay narinig niya ang pinagsasabi ko.
“Kayo na?” nagsmile lang ako saka ako umalis.
Pagkalabas ko ng ER ay tinawagan ko agad si Kayla.
“Hello pogs, nakita ko na siya” sabi ko.
“Ah kaya pala Raikko ka ng Raikko jan, may pasweetheart sweetheart ka pang nalalaman damuho ka. Ano, gwapo parin ba?”
Di na ako naka-sagot dahil umiiyak na ako.
“Oh napano ka ngayon ha?” tanong ni Kayla.
“Ang sakit ang sakit sakit parin teh, ba’t di ko magawang maging casual nalang sa kanya. Bakit kanina gusto ko siyang yakapin, gusto ko siyang halikan. Bakit? Di ba dapat magalit ako sa kanya? Di ba dapat kinamumuhian ko na siya? Bakit ganun? Bakit bumilis yung tibok ng puso ko at parang siya lang ang nakikita ko. Hinaplos niya lang sugat ko gumaling na ata agad”
“Eh kasi nga mahal mo, may healing powers ang pagmamahal”
I ended the call, at nagsimulang maglakad patungo sa parking lot.
“Dex!” sigaw ng nasa likod ko, paglingon ko. Fuck you gotta be kiddin me. Tumakbo siya papunta sa akin saka siya nag-smile.
“Kamusta na, doing good looking good ah”
“Raikko” tipid kong sagot.
“Nag-message ako sayo nung nakapasa ka sa boards, naks top notcher, seenzoned lang ako. Nakakasakit ka ng damdamin ah”
“Uyy, iba kasi ata gamit mong pangalan kaya di ko napansin”
“Ay siguro nga, o napano ka?”
“Just a minor accident sa site kanina”
“Ayos ka na ba?”
“Oo naman”
“Nakita mo na siya?”
“Sino?” pagkukunwari kong tanong.
“Si Santi”
Tumango lang ako.
“How was it?”
“Anong how was it?”
“Kayo, how was it?”
“Walang kami, siya lang yun at ako lang to – tapos. It was just a doctor-patient encounter ang nangyari a while back.”
“Nice”
“Oh kumusta ka naman, doing good? Looking great hah?” kumindat naman ang loko at nagflash ng smile saka siya nag-flex ng kanyang muscles.
“Eto I’m running our family business, balita ko company niyo ata ang gagawa dun sa warehouse namin sa Subic am I right”
“What a small world, ako yung assigned Architect dun. Kaano-ano mo si Sir Miguel Aguirre?”
“Ah, kapatid siya ni Mommy”
“Ah see”
“Can I ask you out for Lunch, hatid narin kita sa office niyo after. Kung ok lang naman”
Pumayag naman ako. “Sure”
“Yes!” tugon niya na parang batang nabilhan ng gusto niyang laruan. Naglunch nga kami ni Raikko, marami kaming napagkwentuhan at pag napupunta kay Santi ang usapan ay iniiba ko.
“Kamusta na pala yung ex mo – Ryan ba pangalan nun?”
“Ayun, piloto na siya. Bilib din ako sa taong yun, andami niyang pinagdaanan ah at nagsikap talaga siya para sa pangarap niya”
“Mahal mo parin?” tanong niya.
“Magkaibigan nalang kami nun, mahal ko siya bilang kaibigan. Pero kung ang tinatanong mo ay yung romantic side – NO! matagal na”
“So wala ka paring boyfriend?”
Umiling lang ako. “10 years nang wala”
“May inaantay ka ba?”
“Wala! Wala na!”
“Yun naman pala eh, pwede ba akong manligaw? muntik ko nang maibuga sa kanya yung iniinom ko pero pinigilan ko kaya naman pumasok ito sa ilong ko.
“Takte, ano ba yan”
“Relax Dex, di naman kasi kita minamadali eh”
“Ayoko, ayaw kitang paasahin. Masakit kayang umasa”
Tumawa lang siya. “Di pa man ako nanliligaw basted na agad, ang daya mo ah”
“Bakit ako? Andami namang iba diyan, andaming babae diyan”
“Eh ikaw gusto ko eh”
“Mukamo, eh papalit palit ka kaya ng jowa. Nag-stalk kaya ako sa FB at IG mo, nung isang linggo lang may bago ka ulit na girlfriend. Sinong niloko mo Mr. De Benavides?”
“Hihiwalayan ko sila basta maging akin ka lang”
“Wow ha, ayoko parin. Let’s just be friends Raikko”
“With benefits?” saka siya naglipbite at kumindat, wait lang sa itsura niyang iyon medyo may pagka Ruru na talaga siya. Takte much ano ba to is he trying to seduce me?
“Nope”
Hinatid na nga niya ako sa office matapos kaming mag-lunch. Kinuha din niya ang number ko.
Pagpasok ko ng opisina kinaumagahan ay may stargazers sa desk ko.
“Ano to, nasugatan lang ako kahapon paglalamayan na ninyo ako? Grabe kayo ha” tugon ko sa staffs ko kaya naman tinawanan lang nila ako. Binasa ko yung note,
“Hi baby boi, I’m really sorry for everything. I hope you have time to meet me tonight (sinabi niya yung place), here’s my number text me (nilagay din niya ang number, globe user siya)”
Baby boi mong mukha mo, matagal nang patay si Baby boi, namatay siya pagkatapos mag-expire ang putang inang Sans Rival na yan.
“Sinong gusto ng flowers?” tanong ko, at isa isa namang lumapit ang mga ojt kong babae. “Oh ayan mga iha, punta kayo dun sa pantry pakuluan niyo at gawin niyong salad at nang may pagsaluhan kayo mamayang lunch” tinawanan lang nila ako.
Di ako sumipot sa kanya – why would I. Di rin ako nagtext – why would I. Nagmaganda ako, pakipot si Inay para naman mas dramatic. Dahil nga uso sa mga Arki ang mag-music habang nagwowork ay ayos lang na medyo malakas ang sounds sa production area namin kung saan katapat lang ito ng office ko. Sakto namang tumogtog yung I Do ng 98 degrees.
“All I am, all I'll be
Everything in this world
All that I'll ever need
Is in your eyes
Shining at me
When you smile I can feel
All my passion unfolding
Your hand brushes mine
And a thousand sensations
Seduce me 'cause I…..”
“Sir, dedicated daw po sa inyo yan” sabay kantyaw sa akin ng mga tao ko.
“Last niyo na yan, wag kayong ano” sigaw ko.
“Sir, blooming ka po simula kahapon. Yan po ba epekto sa inyo ng kalawang sa pako?” saka sila nagtawanan.
“Gwapo po ba yung Doctor Sir?” pang asar ulit nila.
“Oo, kaya shatap nalang kayo at magtrabaho na diyan” sagot ko.
Gwapo naman talaga yung doctor kahit saang anggulo mo tignan, pagsuotin mo man siya ng basahan gwapo parin. Mas gwapo pa nga pag wala nang suot.
Araw araw ngang may dumarating na flowers sa opisina at sa dami ay pwede na kaming magtayo ng flower shop. Binibigay ko lang ito sa mga girls sa opisina at ikinakatuwa naman nila.
“Oh ayan gawin niyo namang pakbet ngayon, bukas pag may dumating ulit gawin niyong ensalada, at sa makalawa gawin niyong torta naman. Binigyan ko na kayo ng ideya a” biro ko na ikinatawa naman nila.
Kinabukasan nga pagpasok ko ay parang may pinagkakaguluhan sila, kumpulan silang lahat malapit sa may desk ko.
“May live show ba diyan at nandiyan kayo lahat?” sigaw ko at lumingon silang lahat sa akin at nagtilian. Di ko alam kung bakit.
“Naks Sir ang porma mo ngayon ah, saan binyag?” pang asar nila sa akin.
“Loko ito ang tinatawag ng mga millenials noon na hashtag OOTD” naka sweat shirt ako noon at torn jeans saka naka aviator shades pa. Binaling ko yung tingin ko sa kabilang side at nakita ko dun ang nakaupong si Santi na ang gwapo lang talaga at may hawak hawak na puppy na stuff toy na kamukha ni Mandi (yung Samoyed Puppy).
“Baby boi” tugon niya at naghiyawan lahat ang hinayupak na staff ko. Sumigaw silang lahat ng “baby boi, baby boi, baby boi”
“Tumahimik kayong lahat kundi mamaya din sasabihin ko na sa Senior Managing Partner na nagcocost cutting tayo at tanggalin na kayong lahat”
Di sila nagpatinag “baby boi, kiss naman diyan, kiss, kiss, kiss, torrid yung wala nang bukas”
“Alam niyo grabe na kayong mga kabataan ngayon, nung ganyan ako sa edad niyo napaka prim & proper ko”
“Parang hindi naman” sabat ni Santi saka siya ngumisi, at tumawa na din silang lahat.
“Che tumahimik ka, ba’t ka ba nandito umalis ka na kung di ka naman kliyente”
“I’m a client actually I’m planning to have our resthouse in Batangas be renovated – still remember the place?” sabay kindat niya sa akin.
“Yiiiieh, dun sila nagmomomol dati. Momol, momol” sigaw ulit ng mga staff ko.
“Yuck, hindi no. Eto? Sa taong to? MOMOL? Yuck, pipiliin ko nang mamatay sa tetano”
Humagalpak ulit sila sa tawa saka bumalik na sa quarters nila.
“Baby boi” saka siya nagmake face at nagpapacute nanaman kasing cute ng hawak niyang stuff toy. Kahit tumanda na kami asal bata parin siya.
“Don’t call me that, I’m not a baby boi anymore. With that span, huh 10 years eh, everything has changed”
“I’m so…” I cut his though.
“Look kung wala ka namang agenda dito eh umalis ka na nakaka-abala ka sa trabaho namin. We have many works to do at ang presensya mo dito ay di makakatulong. SO please go now, and get the hell away from my sight and from my life”
Nakita kong nalungkot yung mukha niya. “Kayo na ba ni Raikko?”
I just smiled at him.
“Hey everyone, may boyfriend na ba tong si Sir niyo?” pasigaw niyang tanong, kaya naman inirapan ko nalang siya.
“Doc, nakakita ka na ba ng elepanteng lumilipad?” sarkastikong tanong ng mga girls ko.
“Hindi, walang ganun”
“Yun naman pala eh, yan yung sagot sa tanong mo. Ang lovelife ni Sir Dex ay parang elepanteng lumilipad, walang ganun, wala yang lovelife” saka sila tumawang lahat.
“Maraming salamat sa inyong lahat, nais ko lang kunin ang pagkakataon na to upang kayoy pasalamatan sa panlalaglag at pang aalaska niyo sa akin araw-araw. At dahil diyan malugod ko kayong binabati ng putang ina niyong lahat at sana ay masunog ang kaluluwa ninyo sa impyerno kasama ang demonyong nasa harap ko. At dahil diyan sa asal niyong iyan ay malugod ko kayong bibigyan ng isang taong supply ng bitamina – mga walang hiya kayo-layaaaas!” pahayag ko, tinawan nila ako ulit.
“Sir Dex wag ka na kasi pakipot 10 years ka na ngang tigang remember” lumakas ang tawanan.
“Excuse me marami kayong di alam. Shatap nalang kayo, don’t me bitches”
“So gwapo naman this guy oh para paalisin lang. Tingin pa lang niya parang nakuha na virginity ko” pahayag ng isang staff kaya mas lumakas ang tawanan at napa-smile narin ako.
Ganun ka-cool sa office namin. Very creative ang mga tao, at halos every week ay may office serye kami. Mga dramang kung ano ano, mga linyahan moments, mga hugot at kung anek anek pa. Pero alam nila kung kelan magseseryoso, pag di ako ang nauna na nagbiro or nagdrama ay hindi sila sasabay. Dahil alam nilang lahat na pag trabaho- trabaho lang, pag asaran – asaran lang din.
“At dahil nga ayaw naman umalis nitong kumag na to ay ako nalang aalis at bibisitahin ko nalang yung site sa QC. “Oh everyone, pila na kayo kay Doc may libre siyang pabakuna at papatak narin, dali na sulitin niyo na ang pagkakataon para naman alam natin lahat kung gaano kasakit masaktan” nagpause muna ako kaya pinagtitinginan na nila akong lahat. “sa pa-bakuna niya”
Kinuha ko na nga ang mga gamit ko at umalis na ng opisina dahil totoo naman talagang bibisitahin ko yung tinatayong project namin sa may Agham. Sinundan niya ako.
“Dex naman kausapin mo naman ako plz” tugon niya.
Tuloy tuloy lang ako sa paglalakad.
“Dex please let me explain”
Wala di parin umepek.
“Dex naman eh” tinitigan ko lang siya at tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa braso ko.
“Dex mahal na mahal parin kita, Rachel dropped the arrangement coz he loves Ryan that much. We’re free now”
Napatigil ako sa paglalakad, binalikan ko siya dun sa kinatatayuan niya di ako nakapagpigil at sinapak ko siya. Ayun tumba si manong, duguan ang labi.
“Get the hell out of my life Santi, ok na eh. Ok na ok na ako pagod na akong mag-antay at umasa. Tama na yung 5 years na pagpapakatanga, tang ina 5 years akong nag-aantay ng susunod na tawag mo pero wala. 5 years na minemessage kita every week or every month ng kung ano ano, ini-email ko sayo kung ano nangyayari sa buhay ko, 5 years ng good morning and goodnight pero remains unreplied. After that 5 years I gave up, wala na eh. Naging ok naman ako sa another 5 years without Santi eh. Ngayon umabot na nga sa 10 years without you, ok naman oh buhay pa ako. Ngayon tell me, what took you so long to have that courage to stand by your promise – that you’ll fight for me. Ok na ako Santi, 10 years after- ok na ako so please. Maglaho ka na sana sa paningin ko, sa puso ko at sa isipan ko. Kung pwede lang ireprogram yung utak ko at puso para makalimutan na kita ng tuluyan matagal ko na sanang ginawa” patuloy na ang pagluha niya kasabay ng pagtulo ng dugo sa labi niya.
“Doctor ka naman eh, kaya mo nang gamutin yang sugat mo. Ako nga di ako doctor nakaya kong gamutin ang puso ko. Self medication lang naman, pati nga utak ko nagamot ko eh sa matinding katangahan. I have to go Mr. Villareal, goodluck sa career Doc”
Hindi nga iyon yung huling pagkikita namin ni Santi, mas naging pursigido pa siya na suyuin ako. Lagi ko siyang nakikita sa Lobby ng building namin pag uwian na. Di man niya ako nilalapitan ay sapat na siguro iyon na makita niya ako araw araw. Wala ding mintis yung good morning & goodnight niya, don’t skip your lunch niyang mga text messages. Parang nung kinalauna’y nasanay nalang ako.
Gumawa talaga siya ng paraan para magkalapit kami, ipaparenovate nga niya yung resthouse nila sa Batangas at kumpanya namin ang hahawak dun. Medyo malawak yun at icoconvert ito sa isang resort & retreat house.
“Dex, ikaw na hahawak sa projects total ikaw naman ang may forte dito at kabisado mo na ang resthouse nila” paliwanag ni Architect Lee.
“Sir bakit po ako? Fully loaded na po ako, may Cebu project ako, may CDO may QC, tapos sinusupervise ko pa yung sa The Fort tapos ako ulit hahawak ng project na to?”
“Dex ikaw ang request ng may ari”
“Of all the employees why me?”
“Coz you’re the best in here and you have the most creative team, you can slay this one again. Saka this is quite some kind of a conservation project. Old house na yung resthouse, dito mo na magagamit ang Masters Degree mo Architect”
“I resign!”
Tinawanan niya lang ako. “You know you can’t do that Dex, I won’t let you do that. Please, do this for the company, kating kati na nga ang team mong mag-site eh”
“Arrrrrrgh, sila nalang pong bahala”
“We got this Dex, slay!” inirapan ko lang siya pero tinawanan niya lang ako. “And by the way, nasa Doha pala ako next week so please cover me here in the office while I’m away”
“Naku isa pa yan boss”
Wala na nga akong nagawa, nakipag meeting ako kay Santi kinagabihan. Nagkita kami sa isang fine dining restaurant sa may Ayala.
“Ba’t dito tayo magme-meeting?” tanong ko.
“Ayaw mo ba?”
“It’s too formal, how can I present to you my ideas kung napaka formal naman ng place it’s very inappropriate”
“Kumain muna tayo, let’s talk about business later”
“Mag usap na tayo ngayon para maka-alis na ako”
“Please, just this one Dex”
Tinitigan ko lang siya, so ayun nga para ngang nagdate kami. Galing niya no? Kunyari meeting yun pala dinner date, sa tuwing ioopen ko yung project iniiba niya yung usapan – nakakainis lang.
“Kung hindi kayo ni Raikko so you mean ako parin laman ng puso mo tama ba Dex?” tanong niya.
I just sip my wine and looked at his puppy crystalline eyes, dahil nga natatamaan na ako noon kaya mas matapang na akong sumagot. “Hindi, kasi konting effort na lang niya makukuha niya na rin ang sagot ko” pagsisinungaling ko.
“Makikipag-unahan ako, I will not let every opportunity pass this time”
“What took you so long?”
“Di pa ako handa noon Dex dahil naka-asa parin ako sa magulang ko. Lahat ng gustuhin nila ay sinusunod ko dahil nga wala naman akong magagawa. Pinagpatuloy ko ang pag-aaral ko doon without them knowing na nagpapart time job ako. Sorry ah, I lost contact with you dahil nawala yung phone ko and deactivated lahat yung accounts ko. Marami akong pagkukulang sayo, that night nung tinawagan kita in which I said that I was made for loving you, binugbog ako ng Daddy ko dahil nalaman niya nga na sa lalake ako nagkakagusto at ayaw ko kay Rachel. Ayaw din naman ni Rachel sa akin, make sense diba? Nagpursige ako, nag-ipon para in soon time makaalis narin ako sa puder ng parents ko at maging malaya na”
“So you think that’s a valid reason? Para pag-antayin mo ako ng ganito katagal?”
Di siya umimik.
“So you think ganun ganun nalang ang lahat Santi? Hindi mo alam kung ano ang pinagdaanan ko Santi, those years na nagpapakatanga ako sa muli mong pagbabalik sa akin, o sa pagtawag mo man lang nawala yung tiwala ko sa sarili ko – tinatanong ko nga ang lahat na mukha ba talaga akong kaiwan-iwan.”
“Ikaw yung tipo ng taong iniingatan Dex, you’re for keeps”
“Alam mo Santi sana man lang nung bago ka lumipad patungo sa London pinaalam mo na lahat sa akin, sana man lang binigyan mo ako ng idea sa mga nangyayari para mas madali ko itong tanggapin. Closure yung inaantay ko Santi, para mas mabilis akong maka-move on. Yun yung binigay sa akin ni Ryan nun –closure, na hanggang magkaibigan nalang kami. Sana ganun ka rin, sana you have the courage to let go of someone so that they can grow. Hindi yung ganito na pilit mo silang itinatali sayo, ayaw mong pakawalan, pinapaasa mo at anong mangyayari? – wala!”
“Coz I don’t want to lose you”
“You already did Santi, panindigan mo na. Hopeless love din naman tong love story natin pag nagkataon eh. Homeless, di mo rin naman akong kayang ipaglaban sa parents mo, sa lipunan, di mo rin naman kayang ipagsigawan na ang mahal mo ay ako, kapwa mo lalake- diba?”
“I’m not Ryan, kaya kong ipagsigawan kung gaano kita kamahal”
“Sige nga gawin mo nga dito, pansin ko mga pasyente mo yung mga nagda-dine dito. At napansin ko na sa far left table andun yung mga colleagues ng Daddy mo sa pulitika, now Santi – prove it”
Nagmasid nga siya at tama nga ang sinabi ko, he vow down his head “Dex”
“See, ok I understand. Kahit ako din naman eh di ko naman gagawin yun kung ako ang nasa posisyon mo – sino ba naman ako diba? Mauna na ako Mr. Villareal, yung mga staff ko nalang ang kakausap sayo regarding sa project na to” tumayo na ako at saka naglakad.
“Oh andito ka rin babes, sino kasama mo?” tanong ni Raikko na mukhang kadarating palang sa place na yun at nagkasalubong kami ng papaalis na ako.”
“Wala, naligaw lang ako dito” pagsisinungaling ko.
“Sus, halika nga dito I want you to meet someone” hinila niya nga ako at pumunta kami sa far left table kung saan andun din yung mga co-leagues ng Daddy niya”
“Hi everyone” bati niya, andun lang ako sa tabi niya.
“Oh Raikko you’re late again, sino yang kasama mo?”
“Ahh, this is Architect Quijano siya yung designer Architect ng Warehouse natin sa Subic” pakilala niya, nakipag-handshake lang ako dun sa mga nandun sa table.
“Siya na ba yung sinasabi mo anak?” tanong ng tatay niya.
“Yeah, pakipot pa eh ayaw niya akong sagutin, matagal ko na tong nililigawan nung High School pa kami” matapang niyang pahayag kaya nagtawanan lahat ng nasa table, siniko ko lang siya dahil namumula na ako sa hiya, napansin ata ito ng Daddy niya.
“Don’t worry hijo, alam naman na namin na babae o lalake ang tipo nitong si Raikko eh matagal na. Pinapabayaan nalang namin siya ng Mommy niya sa gusto niya basata ba ay mag-focus siya sa negosyo at maging masaya siya. Ano bang pumipigil sayo at ayaw mong sagutin tong bunso ko?”
“Po?” sagot ko.
“Di ka ba nagwagwapuhan sa anak ko?” nagpose-pose naman si Raikko saka nagpacute pa. Umiling lang ako kaya nagtawanan sila, si Raikko naman bumusangot ang mukha. Nakitawa narin ako.
“Wala ka pala anak eh, di ka daw pala gwapo” sabi ng tatay niya kaya nagtawanan sila ulit.
“Hey everyone, hindi po ba talaga ako gwapo?” sigaw niya pertaining to all the people in the dining hall.
“Raikko, di ka man lang ba nahihiya?” saway ko.
“Why would I?”
Nagsigawan naman ang mga tao na may kasama nang hiyawan. “Gwapo ka”, which is tama naman, gwapo siya sabi ko nga diba mas pinatangkad siyang version ni Ruru Madrid- Raikko ang Ybbaro ng buhay ko na ba ito at ako ang Sang’gre Alena niya?
“Ganun naman pala eh, ok everyone nakikita niyo ba tong tao dito sa tabi ko?” sabay akbay niya sa akin, pinagtitinginan na nila kami. “Mahal ko po ito, 10 years ko na po itong nililigawan pero lagi po niya akong binabasted, pagsabihan niyo nga po”. Nahihiya na talaga ako noon, maraming nadidismaya, marami naman din ang natutuwa at wala dun pakialam si Raikko.
“Raikko, tama na oh pinagtitinginan na nila tayo”
“Hayaan mo sila”
Marami din akong narinig na bulungan na “ano ba yan ang ga-gwapo pa man din nila, sayang ang lahi” saka nagtawanan.
“Dex, kung hindi nila magawa ako kaya ko – mahal kita Dex Armand Quijano” sigaw niya at nambulabog pa talaga sa fine dining restaurant na yun.
Nahihiya na talaga ako noon,”Raikko nakakahiya”
“Wag kang mag-alala hijo, we own this place at lahat ng kumakain ngayon dito ay kakilala namin” pahayag ng Daddy niya, Wow!
Kinindatan lang ako ni Raikko. “We need to talk, outside” ngumiti lang siya saka ko siya hinila palabas.
“This is it, ipagdasal niyo kami” sigaw pa ng mokong kaya naman kinutusan ko nalang siya.
“What have you done” galit kong tanong.
“Look Dex, nakita ko kayo ni Santi kanina. At base sa nakita ko hindi nanaman masabi ng utol kung iyon kung gaano ka niya kamahal dahil natatakot siya sa sasabihin ng iba. Binigyan ko lang siya ng example sa kung ano ang gagawin niya. It’s not for my own good Dex, it’s for the both of you. Alam ko naman na wala akong pag-asa sayo kaya binigyan ko si Santi ng situation kung saan matututo siya. Diba pagkasabi ko na mahal kita, nagbulungan lang sila tapos wala na. Who cares diba? Dapat kasi, we just mind our own business at wag makisawsaw sa buhay ng iba”
Nagets ko yung gusto niyang mangyari, kaya nag-smile na ako.
“Give him a chance Dex, nakausap ko siya the other day. Grabe rin pinagdaanan niyan, he gave up the luxury para lang panindigan sa pamilya niya na kaya niyang tumayo sa sarili niyang paa. Nagcare-giver siya sa London para lang makapag-aral ng medisina. Nakapagtapos siya ng medicine because of his hardworks at ng pagiging scholar niya. He really loves you Dex, alam ko yun. At yung resthouse na pinapagawa niya, pinundar niya na yun binili talaga niya from his Dad”
Nagulat ako sa mga sinabi niya, mas malala pala ang pinag-daanan niya kesa sa sakit na napala ko. Mas lalo tuloy akong humanga sa kanya. Binalikan ko si Santi dun sa loob pero wala na siya.
Since may number ako niya, sa unang pagkakataon after all these years ay tinext ko siya.
“Sans” oo, sans po talaga yan, short for Santi and not Sans Rival. “uwi ako tonight ng Batangas, if you want to discuss the project to me personally, puntahan mo ako sa bahay namin. Total alam mo naman kung saan yun, at para narin mabisita na natin yung resthouse niyo for some details at site measurements narin”
After 20 minutes wala paring reply.
“Pero kung busy ka, ok lang naman lets just schedule it some other day”
After 45 minutes, no reply.
“Ok Santi, here you go again. Kung ganito nalang lagi ay mas mabuti na ngang iclose na ang dapat iclose” tugon ko sa sarili ko.
Umuwi nga ako ng Batangas at madaling araw na nang nasa bahay ako. Since Saturday naman kinabukasan kaya pwede akong matulog maghapon. Wala parin text si Santi, ganun naman talaga siya eh paaasahin ka niya sa isang bagay tapos maga-awol na.
6:30 ginising ako ni Daddy at magjojogging daw kami, kahit antok pa ako ay bumangon na. After nun ay nagbreakfast kaming tatlo nina Mommy. Naisipan kong mag sketch ng mga schemes para sa project ko, nasa may family room lang ako noon dahil nanonood din ako ng TV. Biglang may nagdoor bell sunod sunod. Tatayo sana ako, pero naunahan ako ni Dad.
“Ako na, mukhang kilala ko kung sino to” si Dad nga ang nagbukas ng pinto.
“Anong kailangan mo, bakit ka nandito?” matabang niyang pahayag.
“Tito Drake andiyan po ba si Dex?”
“Wala at wag mo akong tatawaging Tito, you already lost the right for that”
Natatawa nalang ako kay Dad dahil nanggu-good time nanaman ata siya.
“Sorry po”
“Umalis ka na Mr. Villareal at paalala lang ha, ayaw na ayaw ko nang makita kitang lalapit lapit pa sa anak ko, maliwanag?”
Nang marinig ko iyon ay napagtanto kong seryoso na pala si Dad.
“Dad, stop it” sigaw ko.
“Wake up Dex, pinaglalaruan lang ng hayop na to ang damdamin mo. Tama na ang 10 years na pag-aaksaya mo sa oras mo sa kaka-antay sa taong di ka rin naman kayang ipaglaban. Anak matanda ka na ok, hindi ka na yung Dex na high schooler na pwedeng umasa sa mga puppy love na yan. Hindi lahat ng nababasa mo sa mga romanticized fiction novels ay totoo, kaya nga fiction eh. Kaya kung alam mong pinapaikot ka lang ng taong ito, kalas na anak, awat na.”
“Drake” tawag ni Mommy. Galit narin yun pag ganun, kasi Dad ang tawag ni Mommy sa Daddy Drake. “Hayaan mo muna silang magusap, magbalat ka nitong sibuyas at ng makapag tanghalian na tayo.
Sumunod nalang si Dad, kasi pag hindi mag-aaway nanaman sila ni Mommy. Iba magalit si Mommy at ayaw niyang magalit iyon dahil hypertensive ito.
Lumabas nga ako at dun kami sa garden nag-usap ni Santi.
“You don’t even have the guts to reply” pambungad ko.
“Sorry, basag ako kagabi”
“Naglasing ka?” tumango lang siya.
“Why?” tanong ko.
“I saw what Raikko did na dapat sana ay ako ang gumawa. I saw how he showed the world how he loves you, I hear how he shouts to the world how he wants you that badly. At wala siyang pakialam sa sasabihin ng ibang tao.”
Di ako umimik, nagpakiramdaman lang kami.
“Sana ganun din ako katapang, sana di ako duwag. Now I’m losing all my chances, pati Daddy mo galit narin sa akin. How can I win you back, can you tell me please? Coz I don’t know where to start, bawat hakbang ko papalapit sa iyo ay siyang hakbang mo ng tatlo papalayo”
Nakikita ko nanaman na nangingilid na ang luha niya. “Let’s just be friends Santi, yun hanggang dun nalang siguro” umiling siya at dun na nga pumatak yung luha niya. Naalala ko tuloy yung mga pinagdaanan niya, naalala ko yung sinabi ni Raikko na muntik na raw siya mapatay ng Daddy niya ng malaman na sa lalake siya nagkakagusto. Naawa ako kay Santi dahil hindi naman niya kasalanan na maging ganun siya eh, akala ko nga tanggap siya nun ng pamilya niya sa kung ano siya – hindi pala, akala ko lang pala yun.
“Dex, wala ng saysay yung mga pagpupursige ko kung di man lang kita matawag na akin. Ikaw ang dahilan ko why I need to wake up every morning despite the cold weather, despite all the hardships. Dex, please give me a chance. One last chance, please” pagmamaka-awa niya.
I just stared at him, di ko rin alam ang sasabihin ko eh. Chance lang ang hinihingi niya ba’t di ko maibigay? Eh ka’y Ryan nga lantaran na ang panloloko binigyan ko ng second chance. Mahal ko tong taong to, noon kahit hanggang ngayon na sampung taon na ang nakakalipas mahal ko parin tong taong to. Pero sabi ko nga hindi sapat na mahal mo lang eh, magkakasawaan din kayo bandang huli at magkakasakitan lang. Dahil may mga bagay akong di maibibigay sa kanya – at yun ay ang masayang pamilya.
“How will I unlove you?” tanong ko.
“You don’t need to”
“How will I forget you?”
“Please, you don’t need to” mas malakas niyang pahayag.
“Hindi lang ako yung nasasaktan sa hopeless love na to Santi, ikaw rin. Nalaman ko kung paano ka halos mapatay ng Daddy mo dahil lang you’re fighting for your right to be free and to be who you are. You’re fighting for this love. Tama na Santi, closure. Yun yung kailangan natin. Time will heal us” bigla niya akong niyakap ng mahigpit.
“No, NO, please No!” patuloy ang pagbuhos ng luha niya.
Bumitaw ako sa pagkakayakap niya, hinawakan ko ang mukha niya and I look him straight to the eye. “Look baby boi, you need to live a normal life. Ang lalakeng tulad mo ay para sa babae, not for me coz I can’t give you the family you’ve been always dreaming since we were high school. Ang lalake ay ginawa para sa babae, at hindi naman natin na kasalanan kung bakit tayo nagkakagusto sa kapwa lalake natin. Sabi mo nga noon, being like this is not an abomination but a gift. Pinagpapasalamat ko nalang sa Diyos na nakilala kita at naging parte ka ng buhay ko. You’ve been always a good friend Santi, dahil sa iyo nakita ko kung gaano ka-positive ang buhay. I saw an open door when the other one is closing. You taught me how to be positive against all circumstance. Thank you for that”
“Dex naman eh” angal niya.
Naiiyak na ako nun, mahal ko siya but I need to let him go. I’m used to being single, masaya maging single. No complications, no dramas, no pain, no heartaches. Just being happy with what you do and with what you’ll do.
“You have a good career now Doc, ako ok narin. Let’s remain friends, humanap ka na ng babaeng katapat mo. Ibaling mo nalang yang pagtingin mo sa iba, yun yung nararapat. I’m letting you go not because I don’t like you but because that’s how I love you”
“But why? I still don’t understand, ok lang sa akin na di magka-anak basta makasama lang kita hanggang sa pagtanda. Why are you letting me go?”
“You’ll come to realize everything when you’ll at my age. Maglalaho din yang nararamdaman mo, maglalaho din ang mga sakit na pinagdaanan mo. At pag nangyari yun o dumating yung araw na yun masasabi mo nalang – I’m so stupid saka ka tatawa”
Umiling ulit siya.
Tumayo na ako “Tara, lunch nakaluto na siguro sina Mommy”
Tinitigan niya nalang ako saka siya umiling. “Wag na uuwi nalang ako Dex, mukhang hanggang dito nalang talaga to.”
“Sige pasok na ako” paalam ko.
“Dex”
“Oh?”
“Can I hug you for the last time?”
I just smiled at him, tumayo nga siya saka niya ako hinalikan sa labi, sabi niya hug, kiss naman. Nagpaubaya nalang ako, tapos bumitaw din.
Naglakad na nga siya palabas ng gate namin at sumakay sa kotse niya, hinatid ko nalang siya ng tingin hanggang sa di ko na makita yung kotse niya.
Ang gaan ng pakiramdam ko nun, parang kelangan ko na talagang maglakad papalayo upang tahakin ang ibang daan.
Coz in the first place we know, that we have a love that is hopeless. Love really ends in betrayal I and always.
----
“So ganun mo inend yung story niyo ni Santi? Ang daya mo naman, no second chance talaga? Grabe ka ah, I was expecting a happy ending though” comment ni Sir Quintana ng mabasa niya ang output ko.
“Eh paano nga magiging happy Sir eh hindi pa nga yun yung ending diba? Hello 2016 palang ngayon, di ko naman alam kung ano mangyayari sa 2026”
“Kaya nga you predict, you anticipate”
“Mahirap yun Sir eh, mag-assume ka tapos paninindigan mo yun tapos di magaganap, saklap kaya”
“But I love the way you work it huh, ang galing ng pagkakasulat – balance lahat”
“Salamat Sir”
“Uyy, last day na ng seminar niyo bukas, babalik ka na ulit sa school niyo may natutunan ka ba?”
“Oo naman Sir marami, alam mo Sir nung matapos kung isulat yan parang nawala lahat yung bigat sa dibdib ko, parang ok na ako sa pag-alis niya. Parang ok na ok na talaga ako, ang gaan ng feeling. Salamat talaga Sir”
“See, I told you. Oh siya kita nalang ulit tayo bukas sa Awarding & Closing Ceremonies”
Friday noon at maulan kaya naman nakakatamad lumabas, nagpaiwan nalang ako sa hotel at sinabing mamayang tanghali nalang ako aattend for the awarding. Yun nga ang ginawa ko, nalate pa nga ako eh, nangangalahati na yung program nung pumasok ako at saktong may magpeperform mula sa LSGH.
“I’m dedicating this song to the Best Writer for this 5-day Seminar who is close to my heart – Sir Dex Armand Quijano para sayo to” kasalukuyan akong naghahanap ng bakanteng upuan noon dahil di ko makita sina Nigel sa dami ng tao kaya nagulat ako na narinig ko yung pangalan ko. Best Writer daw, siraulo pala siya eh, di naman ako nagpasa ng output sa mga workshops. Maliban nalang kay Sir Rusty, ay shet.
Tinignan ko kung sino yung tumutugtog at laking gulat ko nang makita ko si Albie Casiño ay este Ibahn Santi Villareal dun sa stage. Paanong?
“So you can keep me
Inside the pocket
Of your ripped jeans
Holdin' me closer
'Til our eyes meet
You won't ever be alone
And if you hurt me
That's OK, baby, only words bleed
Inside these pages you just hold me
And I won't ever let you go
Wait for me to come home”
“Wait for me to come home, for as I said I was made for loving you” tugon niya sa huli. Marunong palang mag gitara at kumanta tong mokong na to. Si Raikko nandun din sa beatbox. Naghiyawan na nga yung mga tao nang matapos yung kanta, may sumigaw pa nga ng kiss. Kinurot ko yung sarili ko kung nanaginip ba ako at nandito si Santi sa harap ko, nakadama ako ng sakit kaya alam kong di talaga ako nanaginip – totoo ito. Nakita ko rin si Sir Rusty sa tabi na nakikipalakpak at nakiki kantyaw. Umalis ako sa hall sa sobrang hiya, hinabol niya naman ako.
“Hey baby boi wait” sigaw niya, patuloy parin ako sa pagtakbo hanggang sa maabutan niya ako at hawakan ang braso ko para pigilan.
“Baby boi” tugon niya na hinihingal na, di ako nakapagpigil sinapak ko siya, saka na ako tuluyang umiyak.
“I’m sorry tugon niya, sinnend sa akin ni Sir Rusty yung output mo. Kaya naman umuwi na ako kaagad bago pa man mangyari yung mga yun.”
“Ang daya daya mo” sabay panay hampas sa dibdib niya.
“Ssssssh, andito na ako oh. Sabi ko nga I was made for loving you diba?”
“Basta, I hate you”
“Baby boi sorry na”
“I hate you” pero niyakap ko siya ng mahigpit, ironic no, patuloy parin ako sa pag-iyak habang sinasabi ko ang I hate you.
“Ang cute mo talaga baby boi, saka dun sa sinulat mo may mga inconsistencies lang, tanggap ako ng pamilya ko sa kung ano ako at hindi nananakit yung Daddy ko mabait siya. Saka di rin totoo na pinagkasundo kami ni Rachel dahil pinsan ko siya. Pumunta lang kami sa London dahil namatay yung Lola ko dun. Masyado kang nag overthink baby ko, yung restaurant scene, kaya ko din gawin yung ginawa ni Raikko dun.”
“Basta, I hate you parin”
“Talaga?” sabay pacute, nagwiwink siya at yung ginagawa niyang index fingers routine.
Niyakap ko siya ulit. “Na-miss kita damuho ka ba’t amoy utot ka parin kahit galing ka na ng London?”
“Hala ang bango ko kaya, amoy utot ka diyan, amoy tamod kamo”
“Ulol”
“So ano Dex, may sasabihin ka ba sa akin na dapat sana ay noon mo pa sinabi?”
“Wala no” pagsisinungaling ko.
“Sus wala daw, nabasa ko kaya doon” saka niya ako kiniliti.
“Oo na”
“Anong oo na, sabihin mo Dex”
“Mahal na mahal kita hayop ka, at miss na miss ko yang pagpapacute mo. I love you Mr. Villareal. I love you Ibahn Santi, oh masaya ka na?”
“Yohhhhoooooo, yohooooooo! Yes, so akin ka na at ako na ulit ang icing sa ibabaw ng cupcake mo?”
“Wala nga akong cupcake hello”
“Ako na ulit Sans Rival mo at ikaw na ang baby boi ko?” tumango lang ako.
“Yeeey, tang ina pakiss nga baby boi”
“Gago nasa school niyo tayo, baka makick out ka”
“Dun tayo sa kotse ko”
“Wag na no, oh kukunin ko pa ang award ko dun Best Writer kaya ako”
“Eto na yung award mo oh” saka niya ako biglang hinatak sa may baba ng hagdan isinandal sa pader at hinalikan. Halik na puno ng pagmamahal, halik na na-miss ang isat isa, halik na nag-aalab.
“I want to make love to you right now” saka niya ako hinalikan sa leeg pababa kaya tinulak ko siya.
“Naughty ka ah, grabe, balik na tayo dun kukunin ko pa award ko nga”
“Ok baby”
Sakto namang tinawag na yung pangalan ko, Best Output, Best Writer at Best Scriptwriter (nanalo yung gawa namin ni Nigel sa scriptwriting under Sir Lee), yan yung awards ko. Proud na proud yung mga teachers namin. Si Sir Rusty yung nag-award sa akin. Bumulong siya sa akin noon.
“Boi, hindi halatang na-miss niyo yung isat isa. Kukuha ka ng award, bukas yang tatlong butones ng polo mo, may chikinini ka pa” sabay ngisi niya.
“Sir, shatap ka nalang” saka kami tumawa at nagpicture na.
Kay Santi ako sumabay pauwi sa Batangas, habang nasa biyahe ay nakaholding hands kami at naka-unan ako sa balikat niya – cliché no. Nakitulog siya sa bahay namin noon, dahil nga sinabi kong wala akong kasama dahil nasa business trip ang parents ko.
“Baby boi, pahiram ulit ako ng damit at towel at maliligo ako” kumuha naman ako at naghubad ulit siya sa harap ko at naka white ulit siyang Calvin Klein na brief.
“Sexy” pang asar ko, humarap naman siya.
“Hala ba’t antigas na niyan, ba’t basa Sans?”
“Putang ina kanina pa to sabik eh” pahayag niya.
Tinawanan ko nalang siya saka ko sineduce, nilapitan ko at pinapagapang ko yung mga daliri ko sa katawan niya na nagpapapintig pintig sa alaga niya sa baba.
“Shit” sambit niya.
“Ano ba maipaglilingkod ko sa pinakamamahal kong Sans Rival?” saka ko dinakma at pinisil pisil yung burat niya na nasa loob pa ng brief niya.
“Aaaah, fuck Dex” ungol niya.
Tinanggal ko na nga ang natitira niyang saplot at sinandal ko siya sa pader. “Hi junjun!” pang asar ko, na parang tumatango tango ito. Malaki ang kargada ni Santi, sa edad niyang yun ay masasabi mong gifted siya. Halos magkasing laki na sila ni Kuya Aki ng tarugo, shaved si Santi, malinis na malinis at malaki ang mga itlog niyang nakalaylay. Mataba ang burat niya na may mamula-mulang mala kabuteng ulo. Kinalat ko ang precum niya, inamoy ang burat niya saka ko hinand-job.
“Fuck” unggol niya.
Sinimulan ko itong paglaruan at dilaan. Hanggang sa sinubo ko na ito, grabe ang sarap pag fresh.
“Dex, first time ko to” pag-amin niya.
I just smiled at him, tumayo saka ko siya hinalikan.
“When I'm away
I will remember how you kissed me
Under the lamppost
Back on 6th street
Hearing you whisper through the phone,
"Wait for me to come home."
He’s back before July ends! He’s back!
---
“Shiiit, aaaah, tang ina ang sarap nito” unggol niya habang nagpapakasasa siya sa pagbayo sa butas ko.
“Shit, Sans, sagad mo pa.”
“Aaaah, Dex, ganito ba, hah?” tanong niya habang papabilis at papalalim yung pagbayo niya. “Fuck ang init, ang sikip at ang sarap mo baby boi ko, aaaaaah shit.”
“Sans, aaaah”
“Dex, ayan na ako”
“Sans, iputok mo sa loob”
“Aaaaaaah, fuck ayan naaaaah” at pumulandit nga sa loob ko ang napakarami niyang katas. Ako man din ay kusa narin nilabasan kahit di ko ginagalaw. Napadapa siya sa dibdib ko at hingal na hingal.
“Love you Dex”
“Love you Sans”
“Round 3?” tanong niya dahil matigas parin ang burat niya, binigyan ko siya ng mahinang sampal, siya nagsimula nanaman ng banayad na ritmo hanggang sa ipasok niya ulit yung burat niya sa butas ko.
“Putcha, ang laki ng burat mo talaga”
“Made in London to baby” saka kami tumawa at ipinagpatuloy ang round 3.
COMMENTS