By: Lenard Kier Andrei's works have inspired me to share my personal experience. To Kier, I hope to read more of you. My name is Lenard....
By: Lenard
Kier Andrei's works have inspired me to share my personal experience. To Kier, I hope to read more of you. My name is Lenard. I'm in my mid 30s but I look younger than my age. Nasa-20s pa daw yung itsura ko– 29 nga lang. Di ako matangkad, 5’5” lang ako. Pero sabi nila cute daw ako, maliban na yun sa pagiging bansot. Binansagan akong Rico Yan ng mga high school girls sa school namin nung college pa ako. Pati mga classmates kong babae nun nakisali na rin. Pero para sa akin, kahit saang anggulo ko tignan di talaga kami magkamukha eh. Ang pogi kaya nun. May lahi kaming intsik kaya medyo maputi ako ng kunti. Katamtaman lang pangangatawan ko. Dati akong nag-gi-gym pero tinigil ko rin, tagal na. May asawa’t mga anak na ako at kasalukuyang nagtuturo sa isa sa pinakamalaking paaralan dito sa Davao City.Bata pa lang ako alam ko nang bisexual ako; nagkakagusto ako sa parehong kasarian. Pero ako lang ang nakakaalam nun. Nagka-girlfriend ako nung high school, kaya lang LDR; sa kabilang bayan sya nakatira. Di kami nagtagal. Nung college nagka-girlfriend din ako. Maganda. Pero di rin kami nagtagal. May pogi kasing nanligaw sa kanya habang kami pa. Nung mapasok ako sa una kong trabaho, nagka-girlfriend din ako. Ang hindi ko alam, may kinakasama pala sya. Ayon, gulo ang dala. Pero minahal ko yun, s'ya ang nakauna sa akin. But of course we had to part ways. And still after that nagka-girlfriend ako pero LDR din. Nasa Hongkong s'ya noon, working as DH nung sagutin ko s'ya. Yap, she courted me. Pero di rin kami nagtagal.
Pero boyfriend, wala ni isa. Takot akong mabuking na ganito ako. Takot akong mawalan yung tiwala’t respeto ng pamilya ko, na mawalan ng mga kaibigan, ng kakampi. Natatakot akong baka di nila ako matanggap. Dahil hanggang ngayon, di ko pa rin tanggap sa sarili ko na ganito ako.
Ang kwentong ibabahagi ko ay bago lang nangyari. August 2016 to be exact ang simula. It was just one of those days when boredom struck me. I created a PR account. Browse-browse lang. Tingin-tingin baka may interesante. Bigla may nag-message. Tigasonly yung username. Where in Davao daw, tanong n’ya. Sabi ko Panacan. Tiningnan ko yung profile nya, eh Panabo City ang nakalagay so I assumed, okay lang, ‘di naman tiga dito. Ayun, exchange messages, trade pics. Eh kung di ba naman ako shunga, ang binigay kong picture yung kuha ko nung kabataan ko pa, naka-shades nga lang. Ang gago eh poser pala, na-recognize yung picture. “You look familiar,” sabi nung kumag. Patay, buking na. “Kamukha mo si Sir Lenard.” Pucha, kilala talaga ako! I need to find this guy and kill him, naisip ko.
”Eh sigurado ka bang ako talaga yang tinutukoy mo?”
“Don’t worry sir, you can trust me. Hindi ako madaldal na tao, 'di ko ipagkakalat sekreto n’yo.”
“Ba’t di ka mag-friend request sa kanya sa FB. Malay natin baka ako nga s’ya, i-accept ka.”
Ginawa nga ng loko. In-accept ko naman. Loko-loko din.
“Ba’t di mo sya i-message. Just to be sure.”
Nag-message nga.
“Sir, was it you?”
“Yes?” – Patanong, so he won’t assume that I know what he’s referring to.
“Yes!”
‘langya, talagang ‘di na mababago ang paniniwala ng gagong to.
“Meet up?” sabi ko na lang.
Pumayag naman. Not before asking me why I wanted to meet up. “Ipapapatay nyo na po ba ako sir?” Naisip ko, If I get a chance, yes.
Sa kanto, sabi n’ya.
Pagdating ko dun, naghihintay na. Kamustahan. Tanungan. Hintayan ng move. Kelan pa daw ako nagsimulang gumamit ng PR. Sabi ko nun ko lang binuksan uli yung account ko. Nagtapat ang loko, crush n’ya daw ako nun pang nagsu-skul pa sya.
“Naaalala nyo pa ba ako sir?”
“Vaguely. Sino ba ka-batch mo?”
“Sina Kat.”
“Yun kilala ko. Matalino yun. Si Mutya, ka-batch mo?”
“Oo sir. Liit ko pa kasi nun sir kaya di mo ako maalala.”
Sinipat ko, medyo matangkad nga pala tong si loko. Siguro nasa 5’8”. Vaguely I remembered him, but he’s not this tall then, or big. Medyo mataba na kasi sya ng kaunti. He was wearing corrective glasses. Medyo pogi; medyo lang. His name is Bebot, dati kong estudyante. A nurse by profession. I learned that night na sa SPMC sya nagtatrabaho. That time, 11 PM to 7 AM ang duty nya kaya may time pang lumandi. Nagma-masters din daw sya sa Ateneo tuwing Friday.
A little more chitchat and I was off.
The next day, nag-message sya sa FB. ‘di raw sya nakatulog. Di pa daw sya makapaniwala na yung pinagpantasyahan nya noon eh nag-p-PR pala. Parang ang saya-saya na nalaman nyang discreet ako. ‘nga pala, segway lang, ba’t ba natutuwa tayo pag nalaman natin na kapareho natin ng “hinahanap” yung mga crush natin? Na kauri natin sila.
We decided to meet up again that night, dun pa rin. Pero lumipat din kami ng pwesto kasi masyadong maliwanag dun sa kanto. Tiempo naman may nadaanan kaming saradong tindahan sa kabilang block. Walang street light, walang ilaw sa loob nung saradong tindahan, walang ilaw din pati yung bahay ng may-ari nung tindahan.
Nakatayo lang ako, sya naman nakasandal sa pader. Kwentuhan, tawanan kunti. We kept our voices low baka kasi andun yung may-ari.
Katahimikan. Pakiramdaman.
Tapos bigla syang lumapit, hugged me tightly and then kissed me passionately. Nabigla ako. I've had a few encounters with men before but I've never kissed one. May mga sumubok pero tinanggihan ko. Pero hinalikan na rin lang nya ako, lumaban na rin ako kahit kinakabahan. Halos mawalan ako ng hininga. I've never kissed a man before; in fact, for the longest time, I've never kissed anybody in the lips. Magkahalong pagkasabit at paglalambing ang halik nya, one that I've never tasted in a long time. Kumalas ako bigla after a while. “Baka may tao.” Umatras ako ng kunti, sya din. Tiningnan kung meron bang paparating.
Wala.
We kissed again. This time mas mapusok. Parang mauubusan. Wala na ang kaba, puro pagkasabik na lang. Parang nahanap ko sa kanyang halik kung anuman yung di ko natikman nuon, o kung natikman ko man ay matagal na panahon na. Gusto kong namnamin ang mga sandaling yun, itatak sa isipan na ganito pala yun kasarap. Ayokong kalimutan 'to, sabi ko sa sarili ko.
Dahan-dahan bumaba yung kamay nya. Kinalas ko yung belt ko para malaya nyang mahawakan yung gusto nyang hawakan .
“Ang laki ng pamalo mo sir.” Napangiti ako. Ganun kasi lagi ang komento ng mga naka-encounter ko.
“Suck me.”
“Di ko pa nagawa yan dati sir, di ako marunong.”
“There’s always a first time.”
And so he did. Swabe. Akala ko ba di marunong, sabi ko na lang sa isip ko. Pero di na namin tinapos. Baka kasi may mapadaan. Hinatid ko na sya sa kanila, sa kabilang block na kami dumaan. “Next time uli,” paalam nya.
Morning the following day, nag-message si Bebot.
“Sir, mukhang na-karma yata ako. Ang daming pasyente kanina. May stab wound for OR. Dami ding nakahilera for CS. Merong for craniectomy. Na-toxic yata ako dahil kagabi. Huhu.”
“Malandi ka kasi,” sabi ko na lang.
“Fuck!” sabi nya.
“You want?” sabi ko
“Ang landi talaga nito.” sagot nya.
May nakaaway pa daw syang doktor. Tinanong ko sya kung anong nangyari. Normal scene daw yun sa OR; word war between doctors and nurses. Tinanong ko rin sya kung anong oras sya pupuntang school para sa masteral nya. Nag-good night na rin ako sa kanya kahit umagang umaga, antok na antok na raw kasi sya. He just got home from his 11 PM to 7 AM duty.
After an hour, nag-message ulit si Bebot. Kagagaling lang daw nyang umihi sya pero di na nakatulog ulit. Nanghingi ng pic.
“Alin, yung nude?” tanong ko.
“Pwede.”
“’wag na, in person na lang. Balik ka na sa tulog mo, tama na muna ang landi.”
“Eh di na nga ako makatulog uli.”
“Bakit?”
“Maybe because someone’s thinking of me? Hehe.”
“Ako kanina 3 AM bumangon ako para umihi tapos di na ako nakabalik sa pagtulog. Are you saying someone was thinking of me kanina? Sino kaya yun?” tanong ko sa kanya. Sa totoo lang, ganun ang naging epekto nya sa akin. Hindi ako nagkaganito sa mga dati kong encounters with other men. Pero that night, di ako nakatulog agad. Bumabalik-balik sa isip ko yung halikan namin.
“Ako yun. I plead guilty.” pag-aamin nya.
“Kaya pala. Wud?”
“Nag-FB. Procrastinating. Pa-skul na ako in a bit.”
“Di ba 2 PM pa klase mo?”
“Oo pero baka mag-early ako. ‘di na kasi ako makatulog. Please get out of my head.”
“How? “
“Send ka na lang ng pics.”
“wag na. Makikita mo naman in person eh.” I answered naughtily.
“Not naked pics. Yung wholesome.”
“It’s okay. I can get full naked in front of you.”
“Shet ang landi mo talaga. Makakantot talaga kita nyan eh, makikita mo.”
“Hahaha! Ikaw yata ang kakantutin ko.”
“Ayoko nga, ang taba-taba kaya nyan.”
“I’ll be very gentle, promise. Actually, I want to do it now.”
“Putik! Sanay na sanay ah. The question is, may place ba tayo?”
“Meron. Sayo.”
“Hahaha! Yaya is here.”
“Papuntahin mong grocery, pabilhin mo ng mga kung ano-ano, yung matagal mahanap. “
"Ok lang, pero ikaw ang kakantutin ko. Deal?"
"Nope, no deal."
No deal talaga. Oo, nagpapa-bj ako, pero di ko yun ginagawa sa iba. I fuck, pero ni minsan di pa ako tumuwad para sa iba.
"You can suck me all you want 'til I cum if you don't wanna be fucked yet." sabi ko sa kanya.
"Paiinumin kita ng sleeping pills. Shot tayo mamaya dito." banta nya.
"Ni-reveal mo na plano mo sa akin, di na ako iinum nyan."
"Mababakla ako dyan sa gusto mo eh. I'm not a fan of sucking." sabi nya.
"But I liked when you did me last night. And I want more of it..." sagot ko
"May presentation pa ako sa skul later. I'll have to force myself to sleep. I'll do it, but you have to do me too." sagot nya.
Sabi ko, "I can't. I'm sorry."
"Hanggang kiss ka lang pala?" tanong nya.
"Kiss, yap. I can suck your nips, but not your dick." Nagtaka ako sa sagot ko. I've never offered any man a kiss before, much less to suck his nips. Pero parang sa kanya, gusto ko ibigay anytime.
"Tulog muna ako." sabi nya, parang may halong pagtatampo.
"'to naman oh. Sige, tulog ka muna." sabi ko na lang na may halong panghihinayang. Gusto ko pa kasi sanang makipagkulitan sa kanya. Ewan ko, di naman ako dating ganito sa mga ka-chat ko sa FB. I don't usually last longer than five or six exchanges of lines. Pero sa kanya, parang gusto kong tagalan.
Naisip ko na lang, our first fight, uy ang cute nito. Hahaha!
After a few minutes, nag-message uli si Bebot.
"Tumunog na yung alarm ko."
"Gagawin mo pala akong bottom. :( " dagdag nya.
"How do we solve this? 'di rin kasi ako bottom..." tanong ko sa kanya.
"We'll make love soon. Sino pa ba naka-bj sa'yo aside sa akin?" tanong nya.
"Ikaw lang." sinungaling, sabi ko sa sarili ko.
"Honest to God? Walang ibang lalaking naka-bj sa'yo?"
"Ikaw lang." pagsisinungaling ko ulit.
"Talk to my hands." galit nyang sagot. Patay na, 'di na to mabobola. Oo nga naman, napa-easy to get ko nga pala pagdating sa kanya. The second time we met up naka-score na sya sa akin, so sino'ng binobola ko?
"Ayaw maniwala?" tanong ko sa kanya.
"Kasi di kapani-paniwala. You're impressing yourself to me, para sabihing virgin sa lalaki. Haha! Peace, sir. 'wag ka nang mahiya. Madami bang cute dyan sa skul? Hehe." panunuya nya.
"Sorry. Honestly, there was one. Tiga-Tagum City, na-meet ko rin sa PR. Pero wala na sya dito." pag-aamin ko. Ano pa nga bang magagawa ko. Gusto ko mang magsinungaling, di rin to maniniwala. Isa pa, parang ayokong pakawalan tong gagong to. Parang gusto kong i-explore kung ano pang pwedeng mangyari sa amin. Parang ayaw kong tumagal muna kung ano mang meron kami ngayon.
"Sa Tagum mo s'ya na-meet? Pinuntahan mo talaga dun? Ang landi mo pala." komento nya. Parang na-offend ako dun ah. Hindi. Parang mas nag-aalala ako. Parang ayoko kasing isipin nya na kung kani-kanino lang ako pumapatol. I usually don't care about other people's impression about me but for the first time, nako-conscious ako. Sa dati ko pang estudyante! Putik.
"Nope, dito lang. May boarding house sya dati malapit dito." sagot ko na lang.
"San na sya ngayon?" tanong nya.
"Hindi na sya dito na-assign." Sagot ko na lang. I was referring to a Medical Representative na naka-encounter ko before.
"Does he know you're a teacher?"
"Can we not talk about it anymore?" Sa totoo lang, ayoko talagang pag-usapan yung previous encounters ko. Pero sa loob-loob ko, parang mas ayokong ma-bad shot sa kanya kesa yung ayokong gawing topic ang nakaraan ko.
"Why? Do you still miss him?" tanong nya. 'di ko alam kung nangungutya.
"Nope. I just don't wanna talk about him." sabi ko na lang.
"Rebound lang pala ako."
"I want to talk about us." seryoso kong sagot.
"Naks. 'sarap pakinggan. Baka mainlab ako nyan."
"Pasensya ka na kung ayaw mong maniwala."
"Rebound lang pala ako." giit nya.
"If that's how you feel, sorry. That's not how I feel." sagot ko na lang. Sayang. Naisip ko, akala ko may patutunguhan yung nasimulan namin.
"Joke lang. 'seryoso naman nito. Na-miss mo yata talaga yung tao."
Napangiti ako. Nakakita ng pag-asa. Pag-asang ano? Ewan. Basta. Bahala na.
" :( " pa-cute kong sagot.
"Let's take it slow. Ang bilis ko kayang mainlab sir."
" ... " pa-cute ulit. Hehe.
"I-kiss kita dyan eh." sabi nya.
"You can't. You're going to skul na." nanghihinayang kong sagot. Kasi ang totoo, gusto ko ring gawin nya yun.
"Mamaya pang 5:30 ang klase ko. Check-in tayo? Sa hotel." pag-aaya nya.
"Ala akong pera." nahihiya kong pag-amin. Totoo, beynte pesos lang laman ng wallet ko nun eh.
"Ako magbabayad. Kaya lang sayang din kung pagkatapos ng dalawang oras, aalis tayo. Sayang yung bayad. Gusto ko overnight with you."
"Next time na yang overnight." Sagot ko na lang.
"Lunch muna ako. Lika, kain tayo."
"Ako, ayaw mong kainin? Hehe." paglalandi ko.
"Halika, ipapakain kita sa aso namin. Haha!"
"Kita tayo bukas?" tanong ko.
"Hindi pwede eh. May lakad ako bukas. Sa Monday na lang." sabi nya.
"Tagal. hahaha!"
"Lapit na yan babe. Ligo muna ako sir."
"Mas gusto ko yung babe. Hahahaha!" natatawa kong sagot. Pero totoo. Parang ang sarap pakinggan kung galing sa kanya.
"Okay babe. Hahaha!
"Will you address me only as babe?" seryoso kong tanong.
"Okay babe. Eh, ikaw, ano'ng itatawag mo sa akin?"
"Ganun din."
"Okay babe. I like that."
Umalis na s'ya papuntang skul. Ako nama'y naiwang natataka sa harap ng aking computer. Nagtataka kung bakit ako masaya, kung bakit parang hinahanap-hanap ko ang pakikipagkulitan sa kanya. Nagtataka kung bakit parang gusto kong hatakin ang oras para muli s'yang makita o maka-chat man lang. Nagtataka kung bakit hindi s'ya mawaglit sa isip ko. Ayokong isiping nahuhulog na ang loob ko sa kanya hindi dahil sa dalawang beses pa lang kaming nagkita kung hindi dahil alam ko kung ano ang pakiramdam ng masaktan nang dahil sa umasa sa wala at dahil naduduwag sa kung paano sabihin ang nararamdaman - na nauwi sa panghihinayang.
Dahil di dapat sabihin. Dahil hindi tama. Dahil hindi sapat ang nararamdaman lang.
Duwag. Sabi ng isip ko. Duwag na kung duwag pero sa pagkakataong ito ayokong bumuo ng pag-asang magiging dahilan lang ng pagkabigo sa huli.
COMMENTS