Kasabay ng pangungulit sa akin ni Cha ay ang umpisa ng panliligaw sa kanya ni Seb. Hindi ko man palaging iniisip, hindi ko maiwasang makonsensiya sa mga nangyayari.
By: Joshua Anthony
Kinabukasan ay maaga kaming nagising ni Seb.
10:30 pa naman ang first class niya, ngunit mayroon siyang swimming training ng 8:30 kasama ang ilan sa kanilang team. Ako naman ay may 9:30 class, ngunit kinakailangang pumunta ng school ng maaga dahil imi-meet ko ang ilan sa mga magiging student marshals para sa mga incoming freshmen.
Mabuti na lamang din at may sasakyan si Seb. Kaya naming magpasikot-sikot sa kabuuan ng Makati upang makaiwas sa traffic, lalong-lalo na sa kahabaan ng Kalayaan Ave. Hindi rin naman kasi ganoon kalapit ang aming university mula sa kinatatayuan ng condo nila.
“Kaunting tumbling na lang at teacher ka na!” panimulang sabi ni Seb sa loob ng sasakyan. Madalas kasi ay may topak ako kapag sobrang aga kaya’t siya ang palaging nag-uumpisa ng mapag-uusaapan. Hindi kasi talaga ako morning person. Hindi katulad niya na madalas gumising ng maaga upang tumakbo-takbo.
Sinimangutan ko lang siya at nagsuot ng earphones upang makinig ng music sa Spotify. Bigla niyang tinanggal ang kaliwa kong earplug at nang lingunin ko ay patay-malisya lamang siyang nagmamaneho at sumisipol-sipol pa. Inilagay ko na lamang ulit ang earplug sa aking tainga at ibinaling ang paningin sa right-side mirror ng sasakyan. Maya-maya ay muli na naman niyang hinablot ang aking isang earplug at nagpapatay-malisya naman.
“Pampam ka?” sambit ko sa kanya habang ibinabalik ang earplug sa kaliwang tainga.
“Huh? I’m not doing anything. I’m just driving here.” sagot nito na may pangisi-ngisi pang nalalaman.
Hindi pa ako lubusang nakakalingon muli sa side mirror ay bigla na naman niyang hinablot ang earplug ko.
“Not me! Not me!” natatawa niyang sabi kaagad. “I don’t know who did that!”
Bigla ko na lamang siyang sinuntok sa kanyang kanang braso na ikina-aray at nagpatawa naman sa kanya ng malakas. “Tumigil ka. Ang aga-aga, Sebastian.”
Kahit na pikon ay hindi ko maiwasang ngumiti dahil sa pangungulit ng halimaw. Lagi siyang ganito. Huling-huli ang kiliti ko kapag wala ako sa mood at may topak.
Halos sa buong biyahe ay panay pangungulit ang ginawa niya habang nagmamaneho. Mabuti na rin dahil nawala naman ang topak ko.
Pagka-park sa parking area ng school ay agad akong nagpaalam kay Seb at bumaba na ng sasakyan. Kailangan ko pa kasing tapusin ang PowerPoint presentation ko para sa meeting nga namin.
“Here comes the superstar!” biglang hirit ni Zeke nang makapasok ako sa auditorium. “Kala ko ba 8 o’clock, pre?”
“Wow. Pustahan, kakadating-dating mo rin lang?” bati ko naman sa kanya sabay fistbump.
“Hindi ah! Kanina pa ko dito mga alas-siete!” sagot niya.
“Liar!” biglang sabat ni Maddie mula sa likuran ko. “7:30 ang bukas nitong auditorium! Wag mo kaming lokohin.” dagdag pa nito na ikinasimangot ni Zeke.
“Ayan, nasabihan ka tuloy na sinungaling, tol!” tawa ko naman habang inilalabas ang laptop mula sa aking bag.
“Well, at least mas maaga ako sa inyong dalawa!” sagot ng loko.
Bukod sa pagiging president ng Student Council, ay ako rin ang head ng Scholars’ Organisation. Isa rin kasi akong iskolar. Si Zeke ang aking VP sa SC at si Maddie naman ang aking Secretary pareho sa SC at Scholars’ Org. Ito ang unang taon namin sa panunungkulan dahil last year lamang, bago magtapos ang taon, kami na-elect.
“Tapos mo na ‘yung PowerPoint mo?” tanong sa akin ni Maddie sabay abot ng café latte mula sa Starbucks. Halos sa tuwing may meeting kami ay lagi akong may libreng kape mula sa kanya.
“Thanks! Hindi pa nga eh.” marahan kong sagot dahil nahihiya ako sa panibagong libreng kape mula sa kanya. “Pero ilang slides na lang. Hindi ko na kasi natapos kagabi.”
“Where’s mine?” hirit ni Zeke.
“Andun sa table, kunin mo!” natatawang sagot sa kanya ni Maddie.
“So kapag si Chard may abot-abot pang kadramahan, kapag ako, wala? Ano ‘to?” pag-iinarte ni Zeke na nagpatawa sa aming lahat.
Maya-maya pa ay napupuno na ang buong auditorium ng mga student marshals na siyang aking kakausapin. Kailangan ko kasi silang mai-orient sa mga panibagong freshmen na kanilang ie-entertain. Sila kasi ang magsisilbing tour guides ng mga bagong students at ililibot nila ang mga ito sa buong university. Bukod pa roon ay papaalalahanan din nila ang mga ito patungkol sa mga nakasaad na rules sa aming student handbook. Bilang presidente ng Scholarship Org, kailangan kong siguraduhin na malinaw para sa kanila ang mga dapat nilang gawin.
Matapos kong ibahagi ang lahat ng mga paalala at ang ilang mahahalagang parte ng programa, si Zeke naman ang sunod na sumalang.
Pagkababa ay binati kaagad ako ni Maddie na parang nahihiya pa na makipag-usap sa akin. Mabait na tao naman talaga si Maddie at responsable pa. Alam ko rin na may lihim siyang pagtingin sa akin na matagal ko na ring nahahalata noon pa. Bukod sa pang-aasar na ginagawa sa amin ng mga kaibigan namin sa school, hindi rin naman iyon mahirap malaman. Lalo pa’t isa rin naman akong hamak na nagmamahal din naman ng palihim.
“That was nice!” panimula niya.
“Thanks.” ngitian ko lamang siya.
May mga ilang bagay pa siyang tinatanong-tanong na sinasagot ko naman ng tig-iisang salita. Hindi kasi talaga ako interesado makipag-usap sa kanya dahil natuon ang aking atensiyon sa isa sa mga bagong students ng school na kausap ang isa sa mga marshals.
Napansin ko ang babaeng iyon na kanina pa tingin ng tingin sa akin kahit na wala na ako sa harapan at si Zeke na ang naroon na nagsasalita. Sa tuwing mapapatingin ako sa kanya ay agad siyang iiwas at ibabaling ang tingin sa unahan. Maganda siya at may maamong mukha. Hindi ko na lamang iyon masyadong pinansin at bigla na lamang nagpaalam kay Maddie dahil mag-uumpisa na ang aking unang klase sa loob ng ilang minuto.
Matapos ang unang klase ay nagtungo kaagad ako sa cafeteria. Hindi kasi ako sanay mag-almusal kaya kailangan ko na agad ding humanap ng makakain bago pa man ang lunch time. Kinuha ko ang aking cellphone habang naglalakad sa cafeteria at nagbasa ng mga bagong SMS na natanggap. Ang dalawa ay galing kay Mama na nag-goodluck sa aking first day. Agad ko naman itong nireplyan at sinabi na katatapos lamang ng aking unang klase.
May isang mensahe rin akong natanggap mula kay Maddie na nagtatanong kung gusto ko raw ba sumama sa malapit na mall at doon maghanap ng makakainan para sa lunch. Sinabihan ko na baka sa susunod na lang dahil may kailangan pa rin akong tapusin.
Si Seb ay nagsend din ng isang SMS sa akin: Bro! I think I finally found the one!
Hindi ko na lang siya nireplyan. Natawa na lang ako dahil sa kalokohan na naman ng tukmol na ‘yun.
Pagkapasok ng cafeteria ay agad akong sinalubong ni Seb. Sobrang excited na ibahagi sa akin ang kanyang balita patungkol sa kanyang the one.
“Tooool! Tingin ko eto na ‘yun eh. Siya na talaga!” sabik na sabik niyang bati sa akin. “I think, freshman siya dahil hindi ko naman siya nakita pa before. Sobrang ganda, pre! As in!”
“Tigilan mo nga ako. Nagugutom na ko, kuha muna tayo ng pagkain!” sagot ko sa kanya.
“No worries, tol! Here!” sabay turo niya sa mesa sa kanyang likuran. “Kanina pa nga kita hinihintay, kaya bumili na rin ako ng makakain natin.”
“Bat sobrang dami naman? Sige na, kain na tayo.” bigla akong naupo at agad na nilantakan ang pagkain matapos ilapag ang mga gamit. Magkapatong na dalawang slices ng pizza sa kaliwang kamay, cheeseburger naman sa kanang kamay.
“Excited kasi talaga akong ikwento sa’yo itong si Ms Forever ko, tol. Kahit sa klase ko kanina, hindi ko maiwasang kiligin. Ano kaya name niya?” sambit ng loko habang nakangiting tinitignan ako sa pagkain.
Patuloy lang ako sa pagkain at hindi talaga nakikikinig sa mga kinukwento niya.
“Ang sarap ba, tol? Eto pa oh. Bumili rin ang ako ng softdrinks natin.” galak na galak niyang dagdag. “Alam mo kasi, tol. Nakita ko kasi siya kanina na may kausap na isa sa mga student marshals niyo.”
Napahinto ako sa pagkain at biglang kinuha ang softdrinks upang uminom. Matapos makainom ay tinignan ko siya. Pinanliitan ko lang siya ng mata at sinimangutan. Patuloy naman siya sa pagpapa-cute sa akin.
Anak ng tinapa, sobrang gwapo niyang tingnan! Lalo na’t ganito na suot niya ang dark green na beanie na binili ko sa kanya noong nagpunta kami ng Sagada noong sembreak. Hindi kasi nakabalandra sa kanyang mukha ang malago niyang kulot na fringe.
“Parang alam ko na kung bakit mo ako binubusog ngayon…” mahina kong sabi sa kanya. “Sabi na eh. Hindi ito totoo eh. Pakitang-tao lang ‘to, Sebastian.”
Agad naman siyang tumawa nang malakas. Halos lahat ng tao sa cafeteria ay napalingon sa amin. Hindi naman masyadong nakakahiya dahil lagi namang kaming ganoon at dahil kilala naman kami sa school, hindi naman nawiwirduhan sa amin ang ibang mga estudyante.
“Si Marky, pare! Si Marky ang kausap niya kanina!” biglang sabi niya sa akin. “Dali na, tol! Tanong mo lang naman kung anong pangalan niya at kung ano course niya.” pagmamaka-awa nito.
“Ulol! Nababaliw ka na!” sagot ko. “Ano naman irarason ko kay Marky kung bakit ako biglang interesado sa babaeng ‘yun? Ni hindi ko nga kilala ‘yun.”
“Tol! Kahit ano na lang irason mo! Please, tol! At kaya mo nga itatanong dahil hindi mo nga kilala, diba?” pagpipilit niya sa akin. “Eto lang, Chard! Please…”
“Ba’t kasi hindi na lang ikaw? Idadamay mo pa talaga ako diyan sa kalokohan mo.” tanong ko.
“Alam mo naman na hindi kami magkasundo niyang gagong Marky na ‘yan. Tol, kung kaya ko lang, sa tingin mo kukulitin pa kita?” rason niya.
Tinitigan ko siya ng matagal dahil patuloy pa rin siya sa pagpapa-kyut. Parang isang bata na nagpapabili sa magulang ng isang kendi.
“NO.” bigla kong sabi sa kanya sabay kagat ng malaki sa cheeseburger.
Pilit kong nginunguya ang isang malaking kagat ng cheeseburger sa loob ng aking bibig nang mapansin ko ang pananahimik ni Seb. Bigla kong ibinaling sa kanya ang aking paningin. Bigla akong umiwas ngtingin nang makita ang kalungkutan sa kanyang mukha habang nakayuko at nakatitig lamang sa mesa. Bakas din sa kanyang mga mata ang pagka-dismaya.
Kailan ko ba huling nakita ng ganoon si Sebastian? ‘Yung ganoong klase ng kalungkutan. Tama. Noong iniwan siya ni Naomi. Noong halos mawalan siya ng pag-asa na magpatuloy sa buhay.
Iyon ang itsura ni Seb na kahit kailan ay hindi ko nais na balikan pa. Iyon din kasi ang nagpapaala-ala sa akin na minsan niyang pinili na huwag mabuhay kasama kami—ako—dahil sa sobrang sakit na nararamdaman.
Muli akong kumagat ng malaki mula naman sa magkapatong na slices ng pizza. Bahagyang ngumuya.
“Pangalan.” sabi ko habang nakatingin sa hawak kong pizza. “Kurso.” dagdag ko habang punong-puno ang bibig ng pagkain.
Bigla siyang napatingin sa akin. Kahit na hindi direktang nakatingin sa kanya ay nakita ko kung papaanong umunat mula sa pagkakakunot ang kanyang noo. Dahan-dahan ko na ring ibinaling sa kanya ang aking paningin.
“’Yun lang. Nothing else!” dagdag ko.
Nakita ko kong paano nagliwanag ang kanyang mga mata at ngumiti ng pagkatingkad-tingkad. Hindi ko rin mapigilan na ngumiti kahit na punong-puno ang aking bibig ng pagkain.
“Pareeeeee!!!” tuwang-tuwa niyang sabi at pagkatapos ay tumayo upang yakapin ako sa aking kinauupuan. “Salamat, tol! Salamat talaga, pre!”
Halos mabilaukan ako sa aking kinakain dahil sa pagaalog niya sa akin habang yakap-yakap ako. Natatawa rin ang ilang mga tao na nakatingin sa amin kahit na hindi nila alam kung tungkol saan ba ang aming pag-uusap.
“Oo, tol. Pangalan at kurso lang! Ako na bahala sa iba!” sabik nitong sambit pa at hindi pa rin bumibitaw sa pagkakayakap sa akin. “Maaasahan ka talaga, tol! You have no idea how massive this is for me, Chard.”
Pinilit ko namang alisin ang kanyang mga matitipunong braso sa akin dahil nahihirapan na rin akong huminga. Kahit naman kasi hindi sobrang laki ng kanyang katawan, eh hindi ko kaya kapag sobrang higpit ng yakap niya sa akin.
Halos alas-otso na ng gabi nang matapos ang huli kong klase. Tinext ko na rin si Seb na palabas na rin ako ng aming building at papunta na sa parking area.
Pagbaba ko sa hagdan ay nasalubong ko ‘yung babae na nahuli kong nakatitig sa akin noong orientation ng mga student marshals kaninang umaga. Nagkatinginan kami ng saglit at napansin ko na napangiti siya at namumula. Medyo nawirduhan ako sa kanya kaya’t nagmadali na lang akong umalis.
Hindi na ako tumuloy sa parking area dahil sinabihan na lang ako ni Seb na dadaanan na lang niya ako sa tapat ng building namin palabas ng gate. May idadaan lang daw siya sa locker niya sa malapit sa indoor pool area ng school. Minabuti ko na lamang na maghintay doon at maupo sa gilid.
“Cha.” isang boses ang narinig ko mula sa aking likuran.
Pagkalingon ay ang babaeng iyon na naman. Nakangiti itong lumapit sa akin at naupo sa tabi ko. Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin kaya’t tatanungin ko na dapat siya nang bigla na naman siyang umimik.
“My name is Cha Robles. It’s Charisse, actually. Pero yeah, Cha is good.” sabi niya. Nakangiti.
Napabuntong-hininga na lang ako at tumango. Iniayos ko rin ang pagkakasabit ng aking bag sa aking mga balikat.
“What, you won’t say anything? Ayan ba ‘yung katorpehan na tinatawag?” bigla niyang sabi.
Dahil hindi ko nga siya maintindihan ay ikinunot ko na lang ang aking noo.
“Aren’t you gonna say anything?” dagdag pa niya.
“Miss…”
“Cha. It’s Cha. And by the way, I’m taking up B.S. Entrepreneurship.”
“Okay, Cha. I don’t have any idea what’s you’re implying here.” sabat ko.
Natawa ito at napatingala. “This is how you wanna play, huh?”
“Seriously, what are you talking about?” lito kong tanong sa kanya.
“Very funny, Chard. Very funny!”
“Bahala ka sa buhay mo.” mahina kong sagot.
“Marky told me that you wanted to know who I was.” sabi niya bigla. “Pati na rin course ko. Kaya nga heto at sinasabi ko na. Pero gusto mo yatang magpaka-mysterios eh. Edi game!”
Nagulat ako sa sinabi niya kaya’t napamura na lang ako.
“Anyway, it was nice meeting you, Mr Mysterious. See you around.”
Magrarason pa dapat ako pero bigla na siyang umalis. Nakakaloko lang dahil pangiti-ngiti pa siya habang papalayo.
Ito ang ayaw ko sa ilang mga babae. Masyadong assuming.
Bigla naman akong nagulat ulit dahil sa pagbusina ni Seb na nariyan na pala. Agad naman akong sumakay sa sasakyan at nagsuot ng seatbelt.
“Charisse Robles. B.S. Entrepreneurship.” bigla kong sabi kay Seb matapos makapag-seatbelt.
Katulad ng inaasahan ay biglang naglulundag sa driver’s seat si Seb at inaalog-alog ang aking balikat.
“Toool! Thank you! Thank you!” sabik nitong pasasalamat sa akin.
Kinagabihan bago matulog ay nakatanggap ako ng SMS mula sa isang hindi kilalang numero. Inisip ko na baka isa lamang iyon sa mga kaibigan ko na nagpalit ng sim card. Medyo unusual nga lang dahil halos alas-dos na ng madaling araw.
"Hi there!"
Hindi ko na lang ‘yon masyadong pinansin. Ngunit maya-maya ay may panibagong message na naman.
"Mr Mysterious?"
Nalintikan na! Akala siguro nitong lukaret na ‘to na interesado ako sa kanya. Inisip ko, paano ko kaya sasabihin sa kanya na hindi ako interesado sa kanya. Ayaw ko rin naman na ilaglag si Seb sa kanya. Naisipan ko na lang na replyan siya.
"Cha? Look, I was just asking about your name and course because I lost the copy of the list of the new students this year. I also asked all the other freshmen about it even their courses. That’s all."
Bigla ko na lamang dinelete an gaming conversation at ni-lock ang aking cellphone. Maya-maya ay nakatanggap na naman ako ng message mula sa kanya:
"Blah blah. Yeah, right. Well, you also forgot to ask for my number. Here it is."
Naglabas na lang ako ng isang malakas na paghinga at inilagay ang aking cellphone sa ilalim ng aking unan.
“Ano ‘yan?” biglang sabi ni Seb mula sa top bunk.
“Wala. Matulog ka na.” sagot ko habang nakasubsob ang mukha sa unan.
“Tol, kung may kailangan kang ilabas, ‘wag dito ah.” natatawa nitong sambit. “Nood kasi ng nood ng porn imbes matulog eh.”
“Gago! Bastos talaga ng utak mo!” tugon ko naman.
“Basta ‘wag dito, tol. Andun lang ‘yung banyo oh.” pang-iinis pa niya.
“Ulol!”
Hindi ko na dapat siya papansinin nang bigla kong nararamdamang ang kalikutan niya sa higaan. Bigla pala siyang bumaba at tumabi sa akin sa bottom bunk.
“Ano na naman ‘yan? Matulog na tayo, Seb.” reklamo ko sa kanya.
Pumwesto siya sa bandang ulunan ko. Ginawang unan ang likod ko sa bandang balikat habang nakapatong sa pader ang mga paa. “Tol, pakiramdam ko in love na talaga ako kay Cha. Iba eh. Ibang-iba!”
“In love? Gago! Ngayon mo lang nakita, in love agad?” ibinalik ko sa pagkakasubsob sa unan ang aking mukha.
“Hindi mo kasi ako naiintindihan eh. Ito na yata ‘yung sinasabi nilang ‘love at first sight,’ tol.” paliwanag niya. “Nakakatawa, pero parang tinamaan talaga ko eh.”
“Sus. Tapos bukas-makalawa, in love ka na naman sa iba. Kilala ka na, tol. Don’t me!” sagot ko.
“Haha! Grabe ka naman sa kaibigan mo!” natatawa nitong tugon. “Pero seryoso, sobrang saya ko talaga ngayon. Salamat ah!”
“Sus.” tanging naging tugon ko.
Bigla na naman niya akong niyakap at iniikot ang aking ulo upang humarap sa kanya. Humiga na rin siya ng maayos sa tabi ko paharap sa akin. Nagulat ako nang makitang halos isang pulgada lang ang pagitan ng aming mga mukha. Napatitig ako sa mga labi niya. Mapula at mukhang napakalambot.
“Buti na lang talaga at kaibigan kita, tol.” seryoso niyang sabi sa akin. “Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung hindi kita utol.”
“Gago!” agad kong inalis ang aking pagkakatitig sa kanya mga labi at muling lumingon pabalik sa aking unan. “Sinusumpong ka na naman ng pangungulit mo.”
Pinigilan niya ang paglingon ko pabalik sa aking unan at muli akong iniharap sa kanya. Marahil ay alam niyang lilingon ulit ako kaya ipinatong lamang niya ang kanyang kaliwang kamay sa aking ulo upang mapigilan ako kung sakaling lilingon ulit.
“Seryoso ako, Chard. Hindi mo lang alam kung gaano ako nagpapasalamat na kaibigan kita.” sabi niya. “Kahit na topakin ka!’ nangingiti pa niyang dagdag.
“Ulol! Ikaw kaya ang topakin.” sagot ko sa kanya.
“Haha! Pero kahit na lagi ka pang topakin, kahit araw-araw! Laking pasasalamat ko pa rin dahil utol kita.” Bumalik siya sa pagiging seryoso at nakatitig sa akin.
Nararamdaman ko na naman na malapit nang mamula ang aking mga pisngi kaya bigla kong tinabig ang kanyang kamay at umayos ng higa. Mula sa pagkakadapa ay tumihaya na ako at tumitig sa kanyang kama sa itaas ng bunkbed. Kahit patay ang ilaw ay ramdam ko na nakatitig pa rin siya sa akin at pinipigilan ko ang aking sarili na lingunin siya.
“Chard.” tahimik niyang sabi.
“Mmm?” tugon ko.
“Sana babae ka na lang, no?”
“Gago ka.” nakatitig pa rin ako sa taas ng bunkbed. “Matulog ka na.”
“Edi sana…” mas humihina na ang kanyang boses. “Ikaw na lang…”
Nagulat ako sa sinabi niyang ‘yon. Balak ko sana siyang murahin at pagtawanan para pagtakpan ang gulat ko sa kanyang sinabi ngunit paglingon ko ay nakita kong nakapikit na siya at malalim na ang paghinga.
Ang mahal kong gago, mabait at gwapo kahit na gago, ay tinulugan ako.
“Sana nga…” bulong ko sa sarili. “Sana nga ako na lang, Seb.”
Humiga na lamang ako patagilid at tumalikod sa kanya. Pilit na idinaan sa tulog ang lungkot na muling naramdaman.
COMMENTS