Labis-labis ang aking pasasalamant kay Zeke at sa kanyang pamilya dahil pinatuloy nila ako sa kanilang tahanan pansamantala.
By: Joshua Anthony
Halos isa’t kalahating oras pa ang nagdaan bago namin natapos na baybayin ang daan papunta sa beach resort nina Brett. Sa buong biyahe ay hindi nawala ng topak ko dahil na rin sa kagaguhan ni Sebastian.
Habang nagla-lunch ay panay din ang paghingi ko ng dispensa kay Zeke dahil sa inasta ni Seb sa kanyang pagmamagandang-loob. Hindi na rin siya masyadong nagpaapekto roon.
Pagkababa ay kanya-kanya kaming bitbit ng mga gamit papasok sa isa sa mga rental houses nila doon. Ayon kay Brett ay iyon daw ang pinakamalaking bahay paupahan doon at iyon din ang kanilang tinutuluyan sa tuwing magbabakasyon sila doon ng kanyang pamilya.
Maganda ang resort nila. Maaliwalas ang paligid. Malinaw at asul na asul ang tubig dagat kahit na sa malayo mo pa lang titigan. Puti rin at pino ang mga buhangin.
Ang aming tutuluyan naman ay isang bahay na gawa sa kawayan ay de-kalidad na mga kahoy na materyales. May pagka-antique, ngunit hindi naman ‘yung tipong nakakatakot. Maayos at maaliwalas dahil parang pang-probinsya talaga ang istilo. May isang kwarto sa ibaba at dalawang kwarto naman sa itaas, at bawat kwarto ay may sari-sariling banyo.
Ako ang pinauna ni Brett sa isa sa mga kwarto sa itaas para makapagpahinga na raw muna ako dahil sa hilo ko sa biyahe.
Pagkapasok ng kwarto ay nakabukas na rin ang aircon at maayos nang nakahanda ang mga higaan. May dalawang kama doon; isa malapit sa pinto at ang isa naman ay sa tabi ng bintana. Sa pader, sa may bandang paanan ng mga kama, ay may malaking damitan.
Hindi ko na muna inayos ang aking mga gamit at inilapag ko na lang muna sa isang tabi ang aking bag. Nahiga ako sa kama at hindi namalayang nakatulog na pala ako.
“Chard? Chard…” naririnig kong pagtawag sa akin nang mamalimpungatan.
“Oh?” mahina kong tugon kahit na nakapikit pa rin ang mga mata.
“Dinner’s ready.” si Zeke pala. “Feeling better now?” tanong niya.
Nag-unat ako at naghikab. “Much better.” sagot ko sa kanya. “Where’s everybody?” tanong ko matapos tignan ang oras sa aking cellphone. Lampas alas-sais na pala.
“They’re all downstairs. Katatapos-tapos lang din kasi namin mag-prepare ng dinner eh. We grilled some fish!” sagot niya. “I think you should go to the other room. Andun din kasi si Seb at hindi pa rin bumababa kahit na inaya na ni Cha.”
Umupo ako mula sa pagkakahiga.
“Bahala siya sa buhay niya, gago siya.” sagot ko na lang kay Zeke na natatawa dahil sa sinabi ko. “C.R. lang ako tapos baba na rin, tol.”
Bago pumasok ng banyo ay lumabas na rin si Zeke ng kwarto para bumaba. Sinabi niya na lang din na doon na lang siya matutulog.
Nagsuot lang din ako ng aking salamin sa mata at dinaanan ko na rin sa kabilang kwarto si Seb. Hindi ko rin naman matiis ‘yung tukmol na ‘yon.
Kumatok ako ng ilang beses sa pintuan ng kwartong iyon. Maya-maya ay binuksan niya rin kaagad ang pinto.
“Kakain na raw.” sabi ko sa kanya nang hindi siya tinitignan sa mga mata. “Ikaw bahala kung ayaw mo pang bumaba.”
Bigla ko na lang siyang tinalikuran at dumeretso na pababa.
Hindi pa rin kami nagpapansinan ni Seb kahit na kumakain na. Sila ni Cha ang magkatabi sa upuan pati na rin sina Maddie at Raya. Sa harap naman nila sina Jerry at Natalie na katabi naman ni Zeke tapos ay ako.
Ang mag-pinsan naman na sina Brett at Marky ay mabilis raw natapos sa pagkain at naglilibot-libot daw na muna.
Upang makabawi na rin sa abala ko sa biyahe kanina ay ako na ang nag-prisinta na mag-hugas ng mga pinagkainan.
Pinipilit din nina Maddie at Zeke na tumulong, ngunit hindi ko na sila pinayagan. Alam ko rin naman kasi gusto nilang maglibot-libot din at manood ng mga banda na nagpe-perform sa bar. Hindi naman ako mahilig sa mga ganoong mga bagay kaya’t mas ayos na rin sa akin ang maiwan din muna upang magayos-ayos at mapag-isa.
Matapos kong hugasan ang lahat ng aming mga ginamit ay tumambay na muna ako sa lanai dala-dala ang aking ukulele. Naupo ako sa mahabang couch doon at nagsimulang tumugtog.
I set out on a narrow way many years ago.
Hoping I would find true love along the broken road …
Panimula ko. Isa sa mga pinakauna kong natutunang tugtugin sa gitara at uke itong “Blessed the Broken Road” ng Rascal Flatts. Maganda kasi talaga.
But I got lost a time or two;
Wiped my brow and kept pushing through. Couldn’t see how every sign
Pointed straight to you …
Ang mga sumunod na parte ng kanta ay ini-hum ko na lamang habang tinitignan ang dagat sa di kalayuan. Ang sarap lang sa pakiramdang ng ganoon.
Malamig ang simoy ng hangin.
Rinig man ang ingay ng mga bandang kumakanta sa malapit na bar, mas malakas pa rin ang hampas ng mga alon sa dalampasigan. Ang buhok ko na hindi ko namalayan na may kahabaan na rin pala ay nagsasayawan din at nakikisalo sa saya at aliwalas na aking nararamdaman.
Maya-maya pa’y ipinikit ko ang aking mga mata at sinimulang awitin nang mahina ang koro ng kanta:
Every long lost dream
Led me to where you are.
Others who broke my heart
They were just Northern stars;
Pointing me on my way
Into your loving arms.
This much I know is true…
That God blessed the broken road
That led me straight to you.
Hindi ko napansin na may sumasabay na rin pala sa aking pagkanta. Si Seb, na kanina pa yata nakaupo sa tabi ko. Litaw na litaw ang puti at kakisigan ng kanyang katawan dahil sa dark grey niyang sando at white board shorts.
Matapos siyang lingunin ay huminto ako sa pagkanta at niyakap na lamang ang aking ukulele habang tahimik pa rin na nakatingin sa dagat.
“When was the last time I heard you sing that?” mahinang sabi niya. Isang tanong na hindi naman talaga naghihintay ng sagot. “Samantalang dati, rinding-rindi na ako sa’yo dahil palagi mo ‘yang kinakanta.”
Ngumiti na lang ako dahil sa mga ala-alang biglang bumuhos.
Umayos ng upo si Seb at humarap sa akin. Itinaas niya ang kanyang mga paa matapos hubarin ang mga tsinelas at ipinatong sa mismong couch sa bandang tabi ko.
Nilingon ko siya at natuon ang atensiyon sa biceps na na-flex dahil sa pagpatong niya ng kanang kamay sa sandalan ng couch at saka nagpangalumbaba. Tinignan ko kung papaanong pinaglalaruan ng hangin ang kanyang kulot at malagong buhok. Maganda ang pagkakakulot ng buhok niyang iyon. Hindi buhaghag, hindi mukhang makalat. Bagay sa kanya—lalong-lalo na sa kanyang asul na mga mata.
Tinitigan niya lang ako at sumimangot na animo’y batang nagpapapansin sa magulang. Iniaangat-angat niya rin ang isang paa upang kilitiin ang aking tagiliran. Hindi naman malakas ang kiliti ko, ngunit hindi ko mapigilan magbitaw ng mahihinang tawa.
Ito si gagong Sebastian Collins. Ito ‘yung Seb na matagal ko nang hindi nakikita. Ito ‘yung makulit na Seb na matagal ko nang kinasasabikan na muling makasama.
“Sorry na po.” mahina niyang sabi. Nagpaka-boses bata, ngunit hindi nakakairita.
Malakas kong tinapik ng aking kamay ang isa niyang binti na siya namang ikina-aray niya.
“Gago ka kasi eh.” sabi ko sabay balik ang tingin sa dagat.
“Pahiram nga niyan.” sabay hingi sa akin ng aking ukulele.
Pagkaabot ay agad niya itong nilaro-laro na parang nag-iisip kung ano ba ang magandang kanta na kaya niyang tugtugin. Nagsimula na rin siyang mag-hum ng kung anong kantang naiisipan.
“Na-miss ko ‘to ah.” sabi niya.
“Ako rin. Kahapon ko lang ulit nahawakan ‘yang uke eh.” mahinahon kong tugon.
“Hindi.” sagot niya. “Eto… ‘Yung ganito. Na-miss ko ‘yung ganito. Na-miss kita.” pagpapatuloy niya. “Na-miss ko utol ko.” sabay tingin sa akin.
Bigla ko siyang tinitigan. Pinagmasdan ang mapang-akit niyang itsura. Nahibang na naman akong muli sa ganda ng kanyang mga mata. Nagbitaw lamang ako ng mahinang buntong-hininga at napasandal sa aming kinauupuan. Nanghina.
Nangiti siya at napapikit ng madiin. Marahil naisip na natatawa ako sa sinabi niya. Pero hindi, gusto ko ‘yung sinabi niyang iyon. Gustong-gusto.
“Para kasing may distance na tayo eh,” seryoso niyang tanong habang nilalaro-laro pa rin ang uke na hawak. “What happened, tol?”
Patuloy muna akong tumahimik. Nakangiti ngunit tumitig sa ukulele na ngayon ay yakap-yakap niya; nag-iisip kung ano nga ba ang maaari kong sabihin upang masagot ang tanong niyang iyon.
“You…” mahina kong sambit. “You and Cha.”
Nakita kong nabigla siya at tumigil sa paglalaro ng uke. Ibinaling ang buong atensyon sa akin—isa sa mga pagkakataon na mahalaga ang kahulugan sa akin; isa sa mga sandaling lubos kong pinahahalagahan.
“H-huh?” seryosong tanong niya.
Katulad niya, ibinaling ko na rin sa kanya ang aking buong atensyon. Katulad ng madalas, katulad ng palagi.
“You and Cha happened, Seb.” mahinahon kong paglilinaw sa kanya.
Bumakas sa kanyang mukha ang pagkalito. Ang kislap sa kanyang mga mata ay binalot ng mga tanong na hindi ko alam kung anu-ano. Masakit na makita sa kanya ang pagkalito, ang pagkabalisa. Ngunit may kung ano itsura niyang iyon na hindi ko magawang hindi tignan. Parang isang bangungot na kailangan mong harapin at lampasan.
Ilang segundo rin siya sa ganoong pagkakatitig sa akin. Naghihintay ng sagot sa kanyang kalituhan.
“Magpapahinga na ako.” ang tanging naging tugon ko.
Kinabukasan ay maaga kaming nagising lahat dahil na rin sa dami ng mga gagawin namin. Ilan lamang sa mga iyon ay island hopping, snorkelling, at iba’t iba pang water adventures.
Simula pagkagising ay nahuhuli ko si Seb na patingin-tingin sa akin. Marahil ay nais pa rin alamin kung ano ang aking ibig sabihin patungkol sa aming napag-usapan bago matulog kagabi. Dahil nga sa hindi naman kami magkasama sa kwarto ay hindi na rin kami nakapag-usap pa. Mabuti na rin ang ganoon dahil hindi ko rin naman gusto pag-usapan pa ang sinabi ko sa kanya kagabi. Hindi ko rin alam kung nahahalata niya ba o hindi, pero umiiwas-iwas lang din ako sa kanya.
Sabi ni Manong Elmer, ang katiwala nina Brett sa kanilang resort, ay may isang partikular na beach din kaming pupuntahan na punong-puno ng mga strarfish. Gustong-gusto ko kasi ng starfish. Kung hindi nga lang hassle ay bumili na ako ng ilan upang gawing alaga.
Napakaganda at napakalinaw ng tubig-dagat sa lahat ng mga isla na aming napuntahan. Inuna namin ang paglalaro ng water sports activities katulad ng banana boating, at wakeboarding.
Mabilis na tumakbo ang oras dahil na rin sa dami ng aming ginawa. Lampas alas-kwatro na ng hapon kami nagpasyang bumalik sa resort mula sa huling islang aming pinuntahan.
Malaki-laki rin ang bangka na aming ginamit sa islang hopping. ‘Yung may mga upuan na magkakapila ang ayos.
Sa aming bangka pabalik ay nilapitan ako ni Zeke at binigyan ng isang maliit na starfish na kanyang nakuha. Buhay pa raw iyon sabi ni Manong Elmer, ngunit wala namang masama kung aming hahawak-hawakan muna basta’t ibabalik din daw namin sa dagat.
“Alam mo sa Italy, may isang beach na punong-puno ng starfish.” sabi ko kay Zeke habang pinagmamasdan sa aking palad ang starfish na bigay niya. “Sabi nila na bwisit na bwisit daw ang mga tao doon dahil halos peste na raw ang tingin nila sa mga starfish na ‘yon.”
Bahagyang natawa si Zeke at pinitik ang aking noo. “Peste pala ‘yang mga gusto mo eh.”
Sinuntok ko siya sa braso dahil sa pagpitik niya sa akin. Kami lang ang nagtatawanan sa bangka dahil pagod na rin ang mga kasama namin dahil sa dami ng aming ginawa simula noong umaga pa lang.
“Nakakatawa lang isipin.” sabi ko. “May mga bagay na kinaiinisan ng ibang tao na kinahuhumalingan naman ng ilan. Katulad nga nitong starfish na peste sa lugar na iyon sa Italy at kinatutuwaan ko naman dito.”
“Yeah. Quite weird if you think about it.” pagsang-ayon niya habang inaayos ang life vest na suot.
Ipinatong ko ang starfish sa aking kaliwang pisngi. “Get your camera! Get your camera!” sabik kong utos sa kanya. “Take a rad shot. ‘Yung instagrammable ah!”
Agad naman niyang inilabas ang camera sa waterproof na bag nito at binuksan. Sinabihan niya ako na ‘wag masyadong malikot dahil inaanggulo niya ang mukha ko na may kaunting sinag ng palubog na araw.
“Tilt your head a little to your left para hindi mahulog si baby Patrick Star.” sabi niya.
Panay kaming nagkukulitan ni Zeke dahil kung anu-anong itsura rin ng aming mga kasama ang aming kinukunan ng litrato. Napapatingin-tingin din sa mga litratong aming nakukunan si Manong Elmer kaya’t natatawa rin siya. Isinama rin namin siya sa mga selfies na aming kinuha.
“Grabe rin ang kakulitan niyo, ano?” pangisi-ngising puna ni Manong Elmer. “Halos lahat ng mga kasama niyo ay bagsak na, pero panay pa rin ang kulitan niyong dalawa.”
“Hay nako, ‘tay,” tugon ko. “Wala pa po itong kulit na ito ni Zeke. May mas ikakukulit pa po ‘to.”
“Huy, hindi ah!” pagkontra ni Zeke na agad din nilingon si Manong Elmer. “‘Tay, mas makulit po talaga sa akin itong taong ‘to.”
“Wow. Ikaw ‘yun, tol. Asa ka!” sagot ko naman sa kanya. “Mabait ako.”
“Anong ako? Mas makulit ka. Lalo na kapag hinahabol mo ‘yung magtataho dun malapit sa amin tuwing mati-tyempuhan mo sa uamaga kapag sa bahay ka natutulog.” rason niya. “Alam niyo po kasi, ‘tay, adik po sa taho itong kumag na ‘to.”
Napapalakas na rin ang pagtawa ko dahil totoo nga ang sinasabi niya patungkol sa taho. Bihira na kasi akong makabili ng taho na inilalako sa umaga.
Natatawa lang si Manong Elmer sa mga pangungulit namin.
“Ingay niyo naman!” biglang sigaw ni Seb na nasa bandang likuran lang pala ni Manong Elmer. “Nagpapahinga mga tao dito oh.”
Pagtingin sa kanya ay agad akong tumahimik dahil sa pagkapahiya. Ako kasi ‘yung tumatawa nang malakas noong bigla siya sumigaw. Napatingin din ako kay Manong Elmer na parang umiwas ng tingin dahil mukhang napahiya rin.
“Oops! Galit na naman siya oh.” mahinang sabi sa akin ni Zeke habang nakataas ang mga kilay.
“Seb, sobrang lakas naman ng sigaw mo!” tugon sa kanya ni Marky na nasa tabi lang ni Zeke.
“‘Wag ka na lang sumabat diyan, hindi ikaw kinakausap ko.” sagot sa kanya ni Seb. “Chard, pwede bang dun na lang kayo sa resort magharutan pagbalik? Iingay niyo eh.” inis pa niyang dagdag.
“Mas malakas pa sa tawanan nila ‘yung boses mo, tol.” bara sa kanya ni Marky. “Pati si Manong sinasama mo diyan sa kaangasan mong wala sa lugar eh.”
“Pati ikaw madadamay kapag ‘di mo pa itahimik ‘yang bibig mo!” pagbabanta sa kanya ni Seb.
“Bro, chill. Ang init na naman ng ulo mo.” nangingiting sabi sa kanya ni Brett na agad din siyang inakbayan para pakalmahin.
“Tama na, guys.” biglang sabi ni Maddie. “Pasensiya na po Manong Elmer! Medyo pagod lang po ‘yang mga ‘yan.”
“Nako, ayos lang!” nakangiting sagot ni Manong Elmer.
Nagpasya akong hawakan na lamang muli ang starfish at lumapit sa gilid ng bangka upang ibalik ito sa dagat. Naiinis dahil sa kasungitan na naman ni Sebastian.
Pagkabalik ng resort ay napagpasyahang sa tabing dagat na lamang kami maghapunan. Nagtayo rin sina Brett at Manong Elmer doon ng bonfire.
Kasama ko sina Cha at Jerry na nag-iihaw ng aming mga kakainin. Ang iba naman ay kung hindi naliligo sa bahay, ay may inaasikaso rin na ibang kakainin sa aming hapunan.
“Bro, mukhang napapadalas ang init ng ulo ng utol mong hilaw ah.” panimula ni Jerry.
“Oo nga eh.” sagot ko. “Medyo napahiya nga si Manong Elmer dahil sa sigaw niya kanina eh.”
“I know!” tugon ni Cha. “And you, too! I saw your face when he yelled at you, guys.”
Ngumiti na lamang ako. “Hayaan mo na. Baka nagising dahil din sa tawanan namin.”
“Nagising? Eh hindi naman ‘yun tulog.” sabi ni Jerry. “Kinakalikot lang din niya ‘yung camera niya noong nagkukulitan kayo. Akala ko nga kakulitan niyo siya dahil parang kinukunan niya rin kayo ng litrato eh.”
Parang nag-init ang tenga ko sa narinig dahil hindi naman pala siya natutulog. Nainis na rin ako dahil sa paiba-iba niyang ugali nitong huling mga araw.
“Baka may monthly period lang?” pagbibiro ni Cha na ikinatawa naman ni Jerry.
“Baka menopausal na?” banat naman ni Jerry. Napatingin siya sa akin at napansin ang pag-iba ng aking mukha.
“Oops. Here he comes. Shhh…” sabi ni Cha bago sumenyas na papalapit sa amin si Seb.
“Sarap ng amoy ah.” pagbati niya. “Tara na, kainin na ‘yang mga ‘yan!”
“Wow. Wala nang sungit ah.” matalim na sabi ko sa kanya nang hindi siya tinitignan.
Hindi niya ako pinansin at lumapit kay Cha. “You hungry na rin?” tanong niya dito.
Parang naiilang naman si Cha at napapatingin-tingin sa akin. Patuloy lang ako sa pagpaypay sa mga iniihaw. Tinanguan na lamang niya si Seb at nakipaypay na rin.
“Medyo hilaw pa ‘tong gilid oh.” sabi ni Seb habang itinuturo ‘yung karne na nasa harap ko.
Agad naman akong tumayo ng maayos at iniabot sa kanya ang karton na gamit kong pampaypay. “Oh, ikaw na lang. The best ka eh!” sabi ko sa kanya.
Umiiwas naman sina Jerry at Cha na tingnan kami ni Seb. Medyo awkward siguro para sa kanila.
“De, tol. Sinabi ko lang naman.” sagot sa akin ni Seb. “Wala naman akong ibang ibig sabihin.” dagdag pa niya.
“Okay lang, Seb. Ikaw na lang.” tugon ko. “Para wala ka na rin sisihin kung sakaling may ireklamo ka pa.”
“Gago, tol, ‘wag ka mag-umpisa.” tumayo na rin siya ng maayos paharap sa akin. Si Cha naman ay patuloy lang sa pagpapaypay at nakikiramdam.
“Okay.” sabi ko sa kanya. “Ikaw naman lagi nasusunod eh.” tumalikod ako sa kanila pabalik na sana ng bahay.
“Tol! ‘Di ka ba kakain?” sigaw ni Jerry.
“Okay lang, wala na kong gana.” sagot ko.
“Anong na naman bang problema mo, Chard?” tanong ni Seb.
Humarap ako sa kanya at nagpailing-iling sa gigil. Nakita ko rin na pinagtitinginan na kami nina Brett at Manong Elmer. Ibinalik ko kay Seb ang aking paningin at tinitigan lamang siya.
“Ano, sumagot ka! Hindi ‘yung para kang abnormal diyan.” dagdag niya.
“Ikaw ‘yung abnormal, Seb.” biglang sagot ko sa kanya. “Ikaw ‘tong bigla-biglang sinusumpong diyan. Tapos bigla kang aarte diyan na parang wala kang ginawang kagaguhan kanina. Ikaw nagsabi sa’kin na bonding natin ‘to, pero ikaw ‘tong nagpapalaki ng mga bagay-bagay. Nakakagago ka eh.”
“Yo, guys. Tama na ‘yan!” sigaw ni Brett.
Pumagitna sa amin si Jerry na inaakay si Seb at sinasabihan na doon na muna sila sa kabila. Nilapitan naman ako ni Cha at pinapakalma. Bigla naman akong inakbayan ni Zeke at hinihila ako palayo.
“Hindi, Zeke, teka lang.” pagpigil ko sa kanya at saka pilit na kumawala upang puntahan si Seb. “Ano, Seb! Sige nga, sabihin mo! Anong gusto mong mangyari? Kahapon ka pa eh.”
Hindi pa rin siya kumikibo at inaalis-alis lang ang pagkakahawak sa kanya ni Jerry habang tinitignan ako ng masama. Tumakbo na rin papalapit sa amin ang iba naming kasama mula sa bahay.
“Ano na naman ba ‘yan?” narinig kong sigaw ni Marky.
“Stop it already, you guys!” sigaw rin ni Raya.
“Gusto mo ba na umalis na lang ako? Balik na ba akong Manila para hindi ka na sumpong-sumpungin ha? Inis ka ba sa’kin? Ako ba ang problema mo, Seb? Pabigat na ba ako sa’yo?” dagdag ko.
Nagsasalita na rin ang iba at pinapatigil na ako, ngunit hindi ko sila pinapakinggan. Mas nananaig sa akin ang inis kay Seb na nararamdaman. Hindi ko kasi maintindihan kung anong problema ni Seb sa akin. Gulong-gulo ako sa mga ikinikilos niya simula pa kahapon.
“Para kang gago eh! Tapos hindi ngayon ka nagsasalita!”
Nang tuluyang makawala kay Zeke ay tuluyan ko nang nilapitan si Seb at itinulak-tulak. Ang sama pa rin ng titig niya sa akin at pinilit na kumawala rin kay Jerry at bigla na lamang akong sinapak na siyang ikinasigaw ng mga kasama namin.
“Oh my gosh, Chard!” sigaw ni Natalie. “Jerry! Dali!”
“Tol, gago ka!” sigaw ng isa na hindi ko malaman kung sino sa kanila.
Sa lakas ay padapa akong natumba sa buhanginan. Hindi ako sanay sa suntukan dahil hindi ko rin naman talaga gusto ang mga gulo-gulo na ‘yan kaya’t halos ikabingi ko ang pagsapak sa akin ni Seb. Madiin ang pagkakapikit ng mga mata ko ngunit naririnig ko sina Marky at Zeke na nagtatanong kung ayos lang ba ako. Inaakay din nila ako paupo.
“Gago ka, Seb!” sigaw ni Zeke. “Ayos ka lang, Chard?” tanong niya.
Bagamat nakadilat ang isang mata ay nakatakip ang aking isang kamay nasuntok na parte ng aking mukha. Hindi ko rin napigilan na mapa-iyak hindi lang dahil sa sakit ng suntok niya. Masakit isiping nagawa ‘yon sa akin ng isang taong kahit kailan ay hindi ko inakalang sasaktan ako.
Nang bahagyang makatayo ay tulong naman sina Maddie at Cha na pinapagpag ang mga buhangin sa aking mukha at katawan. Naririnig ko naman ang pag-iyak nina Raya at Natalie. Pinapapikit din nila ako upang hindi raw mapasukan ng buhangin ang aking mga mata.
Marahil ay natauhan si Seb sa kanyang ginawa kaya’t lumapit din siya sa akin kahit na pinipigilan nina Jerry at tinanong kung ayos lang din ako. Hindi ko sila sinasagot sa mga tanong nila at patuloy pa rin sa pagluha.
“Ch-chard! Chard, sorry!” paghingi niya ng tawad. Nanginginig din ang kanyang boses dahil sa pag-aalala. “Sorry, sorry!”
Agad naman siyang itinulak ni Zeke at dumagan sa kanya. “Gago ka! Kapag may nangyaring masama kay Chard, mapapatay kitang gago ka!” banta niya.
Itinulak naman siya palayo ni Seb at saka tumayo. “Gago! Ano ka ba, boyfriend? Bakla ka ba? May gusto ka ba kay Chard?” malakas niyang sabi kay Zeke na agad naman siyang sinunggaban ulit kinuwelyuhan.
Agad naman akong nagsisigaw sa kanila upang tumigil. Sina Jerry at iba pa ay umaawat na rin sa kanila. Sumisigaw din sina Raya at iba na tumigil na sila. Maya-maya pa’y lumayo na rin si Zeke at lumapit sa akin.
“Tara na, Chard, dun sa bahay.” sabi niya habang pinapagpagan ako ng buhangin.
Hindi ko na rin nilingon pa si Seb at nagpilit na maglakad na rin pabalik ng bahay kasama sina Zeke at Maddie.
Pagbalik ng bahay ay agad akong naligo at nagbihis. Iniayos ko na rin ang mga gamit dahil nagpasya na akong umuwi ng gabing iyon. Hindi ko na rin kasi mahihintay pa ang umaga upang umuwi.
Mabuti na lamang at pumayag si Zeke na mauna na nga kaming umuwi. Papabalikin na lang daw niya sa kanilang driver ang van bukas ng umaga upang sunduin silang lahat na maiiwan. Nagpasya rin si Maddie na sumama na sa amin pabalik ng Manila.
Pagkababa ay dumeretso lamang ako hanggang labas pasakay ng van. Kinakausap ako ni Seb at humihingi ng tawad, ngunit hindi ko siya sinasagot o nililingon. Hanggang sa labas ay pinipigilan niya akong sumakay ng sasakyan at sabay-sabay na lang daw kami bukas umuwi.
Nang makababa na sina Zeke at Maddie ay sumakay na rin kami sa van. Kahit na anong pagpipigil ni Seb ay hindi ko pa rin siya pinapansin. Nakita ko na lamang siya mula sa side mirror ng sasakyan na nakahawak ang dalawang kamay sa batok at nakatingin sa amin papalayo.
Tititigan ko pa rin ang kanyang repleksyon sa side mirror at nang tuluynan na kaming makalayo ay bigla na lamang akong napayuko at hindi napigilan ang sarili na umiyak ulit. Hindi naman malaman ni Zeke ang gagawin kaya’t sinasabihan niya lang si Maddie na asikasuhin ako. Si Maddie na sa likod namin nakaupo ay nag-aalala rin at hinahaplos-haplos ang aking likod.
“Chard, tahan na. Magiging okay din ‘to.” pagpapatahan sa akin ni Zeke.
“Yeah… Palamig lang kayo ng ulo and then talk about this, Chard.” dagdag naman ni Maddie.
“W-wala na, guys.” pahikbi-hikbi kong sagot sa kanilang dalawa habang nakayuko pa rin at hinahawak-hawakan ko ang aking noo gamit ang kamay.
“Tumahimik ka, Chard. Everything will be fine.” seryosong sabi ni Zeke na patingin-tingin sa akin dahil mas itinutuon ang paningin sa daan.
“The person who used to protect me from all these is now the one who’s destroying me.” mas lumalakas ang aking pag-iyak. “Kasalanan ko yata talaga eh.”
“Hey. Don’t say that! Hindi lang kayo nagkakaintindihan.” biglang tugon ni Maddie. “You, guys, just need to talk about this and I know Seb, he’ll always do his best to understand everything.” dagdag pa niya.
Hindi na ako sumagot pa at nagpatuloy na lang sa pag-iyak.
COMMENTS