By Raleigh Bakit ba tayong mga tao ay naghahanap ng mamahalin natin? Kung wala ang emosyon na yan (itago natin sa pangalang LOVE), hi...
By Raleigh
Kung wala ang emosyon na yan (itago natin sa pangalang LOVE), hindi sana ganito ang nararamdaman natin ngayon. Sabi nga ng Third Law of Motion:
For every action, there is always an equal and opposite reaction.
Ganern katalino si Isaac Newton. Yung naestablish nyang theory? Pang physics na, pang love pa! Pasok sa banga. Nakakaimbyerna pero..trulala!
Swerte mo naman kung equal reaction ang makukuha mo. Hate mo sya, hate ka rin nya. Mahal ka nya, mahal mo rin sya. O diba, ikaw na agad ang pinakamagandang sirena sa balat ng Earth?
Pero what if opposite ang reaction nya??
Parang ganito: Gusto ka nya, pero ayaw mo sa kanya. O... may gusto ka, ayaw naman nya sa'yo. Pwede ring gusto ka nya at gusto mo rin sya...pero takot ka, kaya ayun! Naghanap ng iba.
---
Sept. 25; 5:48am, JST
"Ohayo, Summers-sensei."
Kasalukuyan akong nasa C.R. at nagpaparaos ng matagal-tagal ko naring naipundar na similya ng mag-ring ang house phone. Buti na lamang at mayroong wireless phone sa labas ng pinto ng C.R.
Hininaan ko ang volume ng porn na nagpe-play sa phone ko bago sinagot ang tawag. Awkward naman masyado kung puro ungol ang maririnig na background noise.
Buti sana kung babae yung umuungol eh. What if lalaki?
"Ohayo. Sino po sila?" mejo inis kong sagot.
Multi-tasking ang lola ninyo. Nakaipit sa tenga at balikat ko ang phone habang inaayos ang pagkakalagay ng cp sa estante. Syempre busy parin si dominant hand ;D.
"Sensei, kailangan kita sa office at 6:30am."
Mukhang sarap na sarap ang cute na botto. Maging yung bruskong top ay nakapikit at nag-eenjoy sa pag-araro sa pwet ng bottom.
Bareback din sila, might I add. Nakakalibog, lalo pa at pareho silang nakanganga.
"Director Kaneda? Bakit po?"
"May ibibigay akong case na kelangan mong iassess ASAP. Be here at the office at 6:30."
Mabilis na ibinaba ng nasa kabilang linya ang telepono kaya hindi ko na nagawang tumutol pa.
Natigil ang ginagawa kong pagpapaligaya sa sarili. Nanlambot si junyor at di na naipalabas pa ang aking inimbak na kayamanan.
Tengene kung hindi ba naman mamalasin oh! Di pa nga natatapos ang ritwal, paaalisin na ako? What's more, 5:50am pa lang. Kalurky! Sasakit na naman puson jukens.
Dali-dali akong naligo at nag-ayos saka napatakbo sa train station. Masyadong matrapik ngayon kahit early morning, for sure aabutin ako ng 48 yrs kapag nag drive ako. Ayaw pa naman ni Direk ng late.
Pagdating ng tren ay nakipag-unahan ako para makapasok. Andami nang tao kahit 6:15am pa lamang. Sa ikalawang istasyon ang baba ko.
Pumwesto ako malapit sa pintuan para makababa ako kaagad. Pagdating ng unang station, marami ang nagsibaba pero mas marami ang sumakay.
Natulak ako papuntang pintuan dahil sa bugso ng mga commuters. Gusto kong isumpa ang rush hour. Or Tokyo in general. Kelan kaya masosolusyonan ang trapik dito?
Tutal bababa naman na ako sa next station, pinilit ko na lang kalmahin ang sarili. Buti hindi noontime, dikit sana pawis ng mga pasahero saken. At least ito bagong ligo ang mga workers.
Huh???
Pinakiramdaman ko ang paligid. Nagha-hallucinate na naman ba ako? Parang may kumalabit sa pwet ko ah?
Lumiko ang tren pakanan, kaya mas lalo akong nadikit sa pintuan. Nahiya naman akong itulak ang nasa likod ko, babae pa naman. Nag-adjust ako ng konti para maging kumportable kahit naipit na.
Napakunot ang noo ko. May sumagi ulit sa pwet ko. Tumingin ako sa likod, baka bag or computer case lang iyon. Nag-ooverthink na naman ako.
Wala namang mukhang manyak doon. Pulos kagalang-galang na mga salary workers at estudyante ang nakapalibot sakin.
Naulit pa ng dalawang beses, at shit na malagkit! Kamay na talaga yon. Hindi ako maaring magkamali. Kaya ba ng bag na manghagod ng pwet? Lilingunin ko sana ang culprit nang biglang....
"Hufffhh, huffffhh! Ang tambok ng pwet mo...!" may bumulong sa akin.
Haaaahh???!!!
Pinisil-pisil at hinimas-himas ang pwet ko! Juice colored! Tulungan mo akong malampasan ito!
Bad! Dahil sa ingay ng tren, d ko malaman kung babae o lalake iyon. Worse! Di natuloy ang pagpapalabas ko kanina. Worst, worst!
Tinigasan agad ako.
Nagfull mast agad si junyor sa paghagod nya at nasasagi pa ang hiwa ko. Ayoko mang aminin pero masarap ang pakiramdam na iyon. So help me, God.
"Mmhhh!! Ito na yata ang pinakamatambok na pwet na nahawakan ko sa buong buhay ko.." bulong ulit nya.
Ang kanina'y simpleng paghimas ay nauwi sa paglamas ng pwet. Di ako eskandaloso, pero nang mga sandaling iyon ay gusto kong magsisigaw na mayroong hentai sa loob ng tren.
Nang i-announce na malapit na sa station ay nanglikot ang kamay at akmang papunta sa harap ko.
Anak ng tyanak! Hindi maaaring malaman ng manyak na ito na naaapektuhan ako sa pinag-gagawa nya!
Nalilibugan man, dinakma ko ang kamay nya. Ako ang mapagsasabihan na manyak kapag nalaman ng hentai na ito na tinitigasan ako.
Lalaki. May gold band sa ring finger. Hayop ka! Eh may asawa na pala ang gagong ito eh. (Buti hindi kulubot ang kamay!)
"Pasintabi sa mga pasahero. Ang pintuan sa kaliwa ay bubukas na. Mag-ingat sa mga pasaherong sasakay."
Bumukas ang mga pinto at dali-dali akong lumabas bago paman maipit sa dagsa ng pasakay na mga pasahero.
Bilang leksyon, binali ko ang pinky finger ng manyakis na iyon kaya nag-echo sa station ang malakas nyang hiyaw.
Mabilis akong naglakad palabas ng istasyon at tumakbo patungong ospital. Sana lang magbehave si junyor bago paman ako makarating sa opisina!
No one touches my ass without my consent, however fine it is! Charmus!!
"Ah, sensei! Good, good! Pasok, pasok ka at maupo." bati ni Director Kaneda.
6:28am nang makarating ako sa office nya na located sa 6th floor. Nawala na rin ang namumukol sa aking pantalon.
'Naisip rin ng katawan ko na mas kailangan ng vital parts ng dugo at oxygen kesa kay junyor!' sa isip ko.
Pigil-hingal ako dahil tinakbo ko ang hagdan mula 4th floor hanggang 6th. Masyadong marami ang sumasakay sa elevator eh.
Ke aga-aga, kulubot na mukha agad ni Director Kaneda ang bumungad sa akin. Wala bang mas yummy jan? Nawawala ang gana kong mag almusal.
"Ohayo, Director."
"Hai, hai." pinagtimpla nya ako tsaa (bless his soul) bago naupo sa harap ko.
Turned out, hinihintay pa nya ang ibang mga duktor kung kaya't di pa nag-umpisa ang meeting. Saktong 6:30am nang bumukas ulit ang pinto ng office nya at pumasok ang pitong tao.
"Okay. Shall we start? Ok lang ba mag-Nihonggo ako, Summers-sensei?"
"Hai, Ojima-sensei." sagot ko.
"Two days ago ay may naireport na neurocase sa aking office. Aaminin ko na kahit matagal na ako sa kalakarang ito ay hindi pa ako naka-encounter ng case na ito."
"Pssst! Ang aga mo ah?"
Nilingon ko ang lalaki sa kaliwa ko. Si Minato Youhei, neuro-anesth. Mejo rocky ang simula ng relationship namin, pero close na kami as of now. I'll tell you the details later.
"Ikaw nga rin eh." bulong ko rin.
"Si Tito eh. Kakagising ko ngalang noon."
"Sshhh.. makinig na tayo. Maya na chika." saway ko.
Tahimik si Minato, pero dahil kami ni Kishima-sempai ang palaging kasama nya, natuto na rin syang tumalak. Kapag di sya sinasaway, di rin titigil sa kakakuda ang loko.
"Top Three" ang bansag sa amin. 1st place kasi kami sa previously held na physicians' conference sa Nagoya. Di nila alam na kami ang literal na "Bottom Three". Kukukuku (evil laugh).
"Isa itong maituruing na highly fascinating, accident of nature."
Nabuburyo at inaantok ako. Ganito si Dept. Head Ojima, mahilig sa colorful words. Ganyan din ba ako kapag tumanda na?
"Ah? Ang sinasabi kong case, ladies and gentlemen, ay walang iba kundi craniopagus twins!"
Nagsimulang magbulungan ang mga naroon sa room. Maging ako ay nagulat sa declaration ng case na iyon.
"Ang Director, Department Heads, at maging ang surgical team ay bumoto. It was a unanimous decision. Ang team leader at primary surgeon ay walang iba kundi si Aiden Summers-sensei."
Nagpalakpakan ang mga duktor habang natulala naman ako. Napaupo ako ng derecho.
"Wait! Ojima-sensei, hindi ko pa nakikita ang pasyente." tutol ko.
"Admitted sila ngayon sa NICU. 11 months old, mayroong feeding problems, at kasalukuyang under treatment for aspiration pneumonia." explain nya.
"Pero sensei, bakit ako? I only have 2 cases, at assist lang ako noon."
"Exactly! May first-hand experience ka, and that is one or two more than anyone dito. At nagtitiwala kami na magagawa mo ang trabahong ito."
"Ojima-sensei, hindi bas–"
"Summers-sensei, isipin mo na lang na malaking karangalan ito para sa ospital. We will be the first hospital sa Japan na maghahandle ng ganitong twins." udyok ng isang plastic surgeon.
"Rare case ang conjoined twins dito. We've had a Siamese twins before, pero this time ay craniopagus na, and it's more challenging." nakangiti ang isang vascular surgeon.
"Please. No. I won't be able to do this alone." No shit, Sherlock!
Halos magsumamo na ako para maiwasan ang ganitong case. Pedia neuro ang kailangan, plus staff na may karanasan sa craniofacial at neurovascular procedures. Kailangan din ng extensive staff education at simulation trainings.
"Think of the prestige na maibibigay sa ospital! We will be the first to operate on a craniopagus twins!" masayang sabi ni Director Kaneda.
Hindi basta-basta ang case na ito. I can feel a pounding headache coming, and it's not because of food and sleep deprivation. Fuck prestige!
"No worries, sensei. Mayroon tayong nirequest na surgeon coming all the way from the US. Tinanggap nya ang alok without hesitation.
Isa sya sa mga pinakamagaling na neurosurgeon doon. Darating sya mamayang hapon, at gusto kong ikaw ang mag brief sa kanya about the case.
For now, ito ang staff na napili ko. Kung may gusto kang idagdag o tanggalin sa kanila, you can do so. Ok ba?"
Boooset oh, edi ok na lang. Ang sama naman na handpicked mo ang staff tapos irereject ko? Nakuuuu.. husay ng kutong-lupang eto!
"For now, yan muna ang big news at dahil napili na natin ang primary surgeon at team leader, you're dismissed. Summers-sensei, do your assignment."
Ako ang unang lumabas ng pinto. Di ko kaya ang powers ni lolo. Grabe! Bigyan agad ako ng sakit ng ulo?
"Nakabusangot ka sempai?"
"Tigilan mo ako Minato. Nagugutom ako." mabilis parin ang lakad ko.
"Naku! Samahan na kita. Aga-aga eh. Buti anjan na si Kishima-sempai." sabi nya saka ako inakbayan pasakay ng elevator.
Sa cafeteria na kami nakita ni Kishima-sempai. Lafang kung lafang. Napag-usapan din namin ang about sa bago kong "project".
"Pero mas naintriga ako sa guest surgeon natin. Sino kaya yun?" tanong ni sempai.
"Naku sempai, buti si Summers-sempai ang leader noh? English eh." sabi ni Minato.
"Feel ko yan ang biggest factor kung bakit. Di fluent english ni Ojima eh. Haha!" kutya ni sempai.
"Isa ka pa Minato, galing mo din mag Ingles eh." sabi ko.
"Marami akong nakasama doon na magagaling, pero wala akong idea kung sino talaga." sagot ni Minato.
"You know Dr. Stefanovich? Magaling din yun." sabi ko.
"Ah, nagretiro na sya before pa ako nag residency. Imposibleng yung uugod-ugod na yun?" sagot nya.
"Wait, wag kayong mag-usap ng ganyan. OP ako sa inyo." reklamo ni Kishima-sempai.
"Ayieee!! Magkasama na naman ang Top Three! Ohayo gozaimasu!"
Nagtilian ang mga haliparot na nurses nang mag-good morning din kami sa kanila. Scuze me? It's Bottom Three, baby. Pano ko nasabi sa bottom si Minato?
Ito ang tunay na naganap...
Flashback to 2 months and 18 days ago.
Jul. 09; 3:46 a.m. JST
Madilim na nang maimulat ko ang aking mga mata. Tanging ang liwanag na nagmumula sa poste sa labas ng building ang nagsisilbing ilaw ko. Wala ni isang nakasinding ilaw sa unit.
Isang araw na pala ang lumipas; ni hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Reflex na ata ng lacrimal ducts ko ang mag release ng luha kahit sa panaginip. Basa rin ang unan ko.
Pakiramdam ko ay mugtong-mugto na ang mata ko sa kaiiyak. Wala rin akong lakas para bumangon. Ano nga ba yung recommended na inumin para ma-beat ang energy gap? Lipovitan? Red horse? MILO.
Nagtetremors rin ako. Nung isang gabi pa ang huli kong kain, pero hindi ko man lang nararamdaman ang gutom. Pakiwari ko'y naglaho ang internal organs ko...
Hanggang ngayon ay hindi pa ako nakapagpalit ng mga damit. Siguro nagha-hallucinate na ako dahil kulang ang glucose supply sa utak, pero naaamoy ko ang halimuyak ng jasmine...
Buti na lang at practice dito na hubarin ang sapatos sa genkan (entryway) dahil kung hindi ay siguradong suot-suot ko parin ang sapatos ko.
Dahan-dahan akong bumangon...at muntik nang matumba. Nahihilo at singbigat ng bato ang ulo ko. Pero kinakailangan kong asikasuhin ang sarili!
Mabibigat na hakbang ang nagdala sa akin sa banyo. Parang walking dead ako na binabangga lahat ng madaanan. Buti na lang walang basagable items sa mesa.
Muntik na akong mabulag pagbukas ko ng ilaw sa banyo. I didn't know my bathroom was this bright. Nagtungo ako sa lababo para maghilamos.
"Saklooolooo!! Maaay impaktooo!!!"
Napabagsak ang pwet ko at tumama ng malakas ang likod ko sa pader. Bullshit! Muntik na akong magtatakbo sa sobrang takot! Akala ko bagong species ng maligno ang nakita ko sa salamin.
Gusot-gusot ang damit, parang pugad ng manok ang buhok, pulang-pula ang mga matang halos sumara na sa maga, dagdagan mo pa ng tumutubong bigote, at marka ng tuyong luha sa pisngi.
God, I look so pathetic! Gusto kong sumigaw, yung malakas na malakas. Nagbabaka-sakaling may makarinig at sumaklolo saken..
Nakakatawa man, pero alam ko na yung taong dahilan ng pag ngiti ko ay sya ring dahilan ng pag-iyak ko. And it's only him who can take this pain away.
Pagod man, sinubukan kong tumayo upang ayusin ang sarili ko at ibalik ito sa anyong-lupa. Naghilamos, nagsuklay, nag toothbrush, at nagpalit ng damit. Inayos lahat ng dapat ayusin.
Tiningnan ko ang shaver. Nai-engganyo ako sa kinang ng blade. Nangangati ang balat ko sa bandang pulso. Ano kaya kung kamutin ko ito gamit ng blade?
Mejo natagalan ako sa pagkuha ng blade sa shaver, at nang makuha ko ito ay naramdaman ko ang pagpintig ng pulso. Waring may sariling buhay ang dugo sa mga ugat ko.
Unti-unti kong inilapit ang blade sa taas ng radial pulse. Bumilis ang pulso ko, waring nanabik sa magaganap na tagpo nila ng blade.
I could almost picture out my blood vessels, pati na ang pagbulwak ng pulang dugo kung hihiwain ko ang pulso.
"Tangina Aiden gumising ka!"
Para akong binuhusan ng kumukulong tubig. Shit!! Ano ba itong naiisip ko?! Dali-dali kong itinapon ang blade at ang shaver sa basurahan. Simula ngayon, electric shaver na ang gagamitin ko.
Alam kong isa yun sa mga sinyales ng may balak magsuicide. Buti at nagkaroon ako ng karanasan sa counselling. Ito ang paulit-ulit na statements ng mga pasyente ko.
Hindi ako suicidal pero bakit sumagi yon sa isipan ko? Shit.. buti na lang talaga at napigilan ko ang urge na iyon. Nagpakawala ako ng buntong-hininga saka napangiti ng konti.
Gusto kong maawa sa aking sarili. Gusto kong maniwala na panaginip lang ang lahat, pero kumikirot parin ang pwetan ko mula sa pagkakabagsak kanina. Katibayan na gising nga ako.
Hinarap ko ang lalaki sa salamin. Oh, there he is! The guy with the bright smile na kahit sino ay kayang paniwalain na ayos lang sya. Pero hindi umaabot ang ngiting yon sa mga mata nya...
Pano ko ba sinimulan yung pag move on kay Sean dati? Hindi ko alam kung anong nangyari pero... pinilit ako ni Dad na umuwi dito sa Japan.
"Talk to yourself in the mirror. Magmukha ka mang baliw sa mata ng iba, gawin mo parin. Ikaw lang ang makakatulong sa sarili mo to get over that pain at para makalimot."
Yan ang payo ni Dad sakin. I miss my parents. Nasa States sila ngayon para asikasuhin ang business ni Lolo dahil ililipat dito ang headquarters.
"Aiden..." panimula ko matapos huminga ng malalim.
"The first one to fall in love is the loser, diba? Alam mo, pero sinunod mo parin ang bulong ng puso mo.
Hindi ka pa nga tuluyang nakakabangon mula sa pagkakalugmok mo kay Sean, tapos ngayon sinaktan mo na naman ang sarili mo?
Porket iba sya kay Sean, porket napangiti ka nya, porket masaya ka kapag magkasama kayo, hahayaan mo na lang ang sarili mo na magmahal? Tapos iiyak-iyak ka ngayon?
Life doesn't stop and start at your own convenience, you miserable piece of shit! Hindi titigil ang mundo sa pag-ikot para makinig sa mga drama at hinaing mo!"
'Son, that pain will never go away. It's already a part of you... you gotta learn how to live with it. Walang batas na nagsabing tayong mga lalaki ay walang karapatang masaktan.'
Wala naman talagang masama sa pagmamahal eh. Pero dapat, if we love, make sure na love lang talaga – hindi FALL in love. Kasi lahat ng nahuhulog, nababasag.
"Aiden, okay lang umiyak. Sanay ka namang masaktan diba? Masasanay ka rin sa mga rejections. I-iyak mo lang yan. It's okay not to be okay."
Pagkasabi kong ganun ay tumulo na naman ang fresh batch ng malalaking luha. Talo ko pa ang mga batikang aktor sa pag-iyak.
"I don't love you, never had, and never will!" Nanlilisik ang mga mata ni Sean...
"Sensei... patawad." bagsak ang mga balikat ni Ryou...
Parang broken record na nagrereplay ang mga katagang yon sa pandinig ko. Tuluyan na akong umiyak na parang bata. Tumakbo ako pabalik ng kama at doon na humagulgol.
Tinakpan ko ng unan ang bungaga ko at doon na sumigaw. Sigaw na ako lang ang nakakarinig. Sigaw na hindi ko kayang ipagsigawan sa mundo.
It's 3am, and I still miss him. Yung dilim na dati ay kaibigan ko, ngayon ay nakakatakot na. Ayoko nang mag-isa. Para akong nawawala sa katinuan...
These covers keep me warm, but they can't take your place coz they'll never gonna hold me tight. These lips are missing you, these arms are wanting you... these eyes put up a fight but damn tears always win.
Tears are the language that our eyes speak when our lips can't utter the words of how much our hearts are hurting.
"Sensei, scrub out!"
"Huh?"
"Naibaba nyo po ang kamay ninyo below waist level. Please step back, you are unsterile." mariing sabi ng circulating nurse.
Unti-unti akong bumalik sa kasalukuyan. Shit! What the fuck just happened?
Nasa kalagitnaan pala ako ng hematoma evac. Kakatanggal ko pa lang ng bone flap at binigay sa nurse for storage.
Early morning, isinugod ang 40 y/o na lalaki dahil sa seizure. Mildly confused din daw sya at palaging sumasakit ang ulo pero natatanggal naman daw ng pain reliever.
3wks ago, nabagok ang pasyente dahil nadulas sya sa banyo. Hindi naman nya inalintana dahil maliit na bukol at konting hilo lang ang naramdaman nya.
"Paging Summers-sensei. Please proceed to ER right now. Summers-sensei, to ER now please."
Hindi pa man nag-iinit ang pwet ko sa upuan ay umalingawngaw na ang pangalan ko sa buong ospital. Kakatapos ko lang mag laminectomy sa gunshot patient. Wala pa akong tulog.
"Sensei, pakitingin po ng cranial plates na ito." sabi ng ER on duty pagkarating ko.
Supposedly, any bleeding ay makikitang puti (hyperdense) sa CTscan dahil may calcium content ang dugo natin. Same is true with our bones; kahit metals or implants ay puti din sa scan.
Pero halos sing itim (hypodense) na ng CSF ang may kalakihang crescent-shaped hemorrhage na nasa left hemisphere. May pinpoint patches din ng puti doon sa area ng bleed.
It was a case of acute-on-chronic subdural hematoma. Ang pinpoint patches na yon ay active bleeding sa maliliit na blood vessels. Nagmidline shift na ang utak ng pasyente by 10mm at mataas din ang intracranial pressure nya.
"Sensei, ayaw po naming paoperahan." desisyon ng pamilya.
Ilang beses ako nag appraisal sa kanila, pero ayaw talaga nilang paoperahan ang pasyente.
"Misis, kaya po sumasakit ang ulo at nagkaka-kombulsyon ang mister ninyo ay dahil masyadong mataas ang pressure sa utak nya.
Nakikita po ba ninyo itong itim na ito? Ganito po kalaki ang naipong dugo sa utak nya."
"Eh sensei, baka naman makaya ito ng gamot? Pwede tabletas na lang yung ibigay mo?" tanong ng panganay nila.
"Hindi po kasi makakayang tunawin ng gamot ang dugong yan mam." paliwanag ko.
"Kapag hindi po natin tinanggal yung dugo, baka po lumaki pa. Nakikita nyo itong maliliit na puti? May active bleeding po sa loob. Mas tataas po ang pressure sa utak nya at baka lumuwa ito."
"San po lalabas yung utak ni papa?"
Itinuro ko ang pontine area. "Dito po. At dahil ito ang parte ng utak na kumokontrol ng paghinga, maaari pong ikamatay ni sir kapag nacompress ito."
Ewan ko ba kung talagang sinasadya ng panahon; hindi ko alam kung swerte o malas ito, pero nag seizure ulit ang pasyente nang mga sandaling iyon. Pumayag agad sila na magpa opera.
"Mam, paki ready ng OR. Paki prepare na rin for possible open craniotomy." tawag ko sa OR.
Inassess ko muna ang pasyente for baseline data. GCS 12, ICP: 18mmHg, BP: 180/120, MAP: 140, PR: 116, respi 20, O2sat 97%. Okay pa naman, except sa mataas na BP, MAP at ICP.
Pinauna ko na ang pasyente sa OR para ma induce ang anesthesia habang nag history taking ako sa pamilya nya. Baka kasi may iba pang medical problems ang pasyente at mag complicate sa kondisyon.
Pag hiwa ko palang ng scalp ay natagalan na ako. Kahit manipis ang muscles dito, marami naman ang blood supply kaya dapat makontrol ang bleeding.
Note: Scalp has a meaning
Skin
Connective tissue
Aponeurosis
Loose areolar tissue
Pericranium
Now you know
Sinubukan ko kung makakayang idrain sa burr hole, kaya nag drill ako sa dependent side ng hematoma. Konti lang ang na drain at masyadong viscous ang dugo.
Nagdrill ulit ako sa anterior part ng hematoma, baka sakaling marami ang ma drain ko.
(Parang lata ng condensada na kelangan dalawa ang butas para lumabas ang laman? Haha.. but srsly, this is how the procedure is done =3 )
Pero wala parin eh. Masyadong viscous ang dugo, saka complex ang membranes kaya hindi maabot ng bipolar yung maliliit na bleed kaya nag opt ako for craniotomy.
Nag drill ako ng dalawa pang butas sa bungo, saka gumamit ng craniotome para ma slice yung buto. Parang connect-the-dots lang yun. Sa wakas nakagawa ako ng bone flap at naexpose ang mga meninges.
Binigay ko sa nurse ang part ng skull na tinanggal ko at nag instruct na iready ang bipolar at irrigation fluid. Bakit ba ako nag blank out?
"Scrub out! Unsterile na kayo."
"Shit, I'm sorry."
Nag step back ako para hindi ma contaminate ang sterile field.
"Sensei, hindi namin kailangan ang sorry mo." sabi ng anesthesiologist na naka-cross arms.
Ngayon ko lang sya nakita dito. Bagong staff ba sya?
"...ang kailangan namin ay magpalit ka ng surgical attire at ipagpatuloy ang surgery."
"Yeah I know, sorry. Guys, please maintain asepsis, okay?" sabi ko at tinanggal ang loupes ko.
"We know sensei dahil basic principle ng OR yan. Please take your time to recall the rules. Remember: buhay ng pasyente ang nakasalalay dito." pasaring nya.
Aba't! Nagsorry na ako ah. Ano bang problema ng gagong ito? Nag-uumpisa nang uminit ang ulo ko. Binuksan ko ang bunganga ko para magsalita.
"Guys, teka lang. This is his fifth surgery in 26 hours without sleep. Siguro naman naiintindihan nyo na pagod si Summers-sensei? Relax lang. Wala naman syang ginawang detrimental eh." singit ni Kishima-senpai.
"Whatever. Just let him do his job properly." sagot ni anesth.
Lumabas ako ng OR na umuusok ang ilong at tenga. Naririnig ko pa ang bulungan ng mga tsismosang nurses na parang mga bubuyog. Puro kayo mga CHAKA at KIRARA!!
Never, in my years of experience, na na-UNSTERILE ako kahit pa noong clerkship. It's a mistake only the stupidest of the stupid do.
Gigil na gigil kong pinaghuhubad ang gloves, OR gown, at mask saka tinapon sa appointed waste baskets. Hindi ako makapagpigil, sinipa ko ang basurahan.
"Okay ka lang?" sinundan pala ako ni Kishima-sempai.
Tumango lang ako. Inilagay ang mga kamay sa ilalim ng sensor-type faucet at nagsimulang mag handwashing. Nanonood lang si sempai habang nagbabanlaw ako.
"Aiden, you're not okay."
"Sempai, I'm fine. As you said, pagod lang ako. Five days straight ako nagtatrabaho at hindi lang iisa ang operasyon ko sa isang araw."
Binuhusan nya ng iodine ang kamay ko. Sira kasi ang dispenser ng iodine, next week pa daw maayos. Sa dinami-dami ng panahon na pwedeng masira yon, ngayon pa talaga kung kelan sandamakmak ang cases.
Kinuha ko ang sterile brush saka gigil na nag scrub ng kamay, following the proper sequence and strokes. Baka isumbat din nila sakin yon.
"Sige, diin mo pa. Di pa natutuklap balat mo eh. Gusto mo bigyan kita ng steel brush?" sarkastikong sabi ni Kishima-sensei.
Huminga ako ng malalim. Alam kong may mali ako, pero pwede naman akong iremind ng maayos eh. Hindi ako kelangang bastusin ng baguhan na yon.
I'm being an asshole to sempai, at the same time, I just want an outlet for my rage. Nagsorry ako sa kanya. A kouhai shouldn't be disrespectful to his sempai.
"Aiden, alam kong it's easier said than done, pero sana naman kontrolin mo yang sarili mo. Hindi rin namin kelangan ng staff na burned out, nakakamatay ng pasyente."
Parang binuhusan ako ng pinaghalong molten lava at yelo. Nag-init ang mukha ko sa hiya while chills ran down my spine. First time kong napagsabihan ng ganun. Nakakahiya, nakakadegrade!
I was always the level-headed one pagdating sa trabaho. Strikto ako, no space for mistakes dahil isang maling galaw lang, buhay agad ang kapalit.
Hospital is the place to save lives, hindi para pumatay. Sinampal lang naman ang fact na yon sa akin.
"I'm sorry sempai..."
"Aiden, kouhai (junior) kita. Alam ko nasaktan kita sa sinabi ko, pero trabaho ko rin na mag look-out para sa welfare mo. You need to remember na double-edged sword ang lisensya nating mga duktor.
When we were given our license, we weren't only licensed to save lives; we were also licensed to kill.
Mabigat ang responsibilidad natin dahil nasa loob ng rehas na bakal ang isang paa natin, kaya we need to do what we have to survive, y'know?"
"Opo, Kishima-sempai. Naiintindihan ko. I'm sorry."
Tinaas ko ang mga kamay ko pagkatapos magbanlaw para hindi macontaminate ang 'sterile' hands.
"O sya, kalimutan na natin yon. Let's kick ass sa operation, shall we?"
Tinapik ni sempai ang likod ko bilang pagcomfort at sya na mismo ang nagbukas ng pintuan para sakin. Sya rin ang personal na nag-assist sa akin habang nagbibihis ako ng bagong gown at gloves, at inilagay ang loupes ko.
"Sorry for the delay. Let's begin the evac. Mam, paki prepare naman ng irrigating fluid saka bipolar while I open the membranes. Metz please..."
Inumpisahan kong buksan ang meninges. Inilapit ng nurse ang pedal ng bipolar sa kanang paa ko.
"Sensei, normal saline po ba or artificial CSF?" Tanong ng nurse.
"Kung may available artificial CSF for irrigation mam, much better."
Gunting dito, gunting doon. At last, tumambad sa amin ang hematoma. It was one hell of an ugly sight. Ang color at consistency nito reminded me somehow of motor oil.
"Sensei, ilalagay ko po ba sa asepto syringe?" STRIKE ONE.
Huh????
"Um, mam may container po ang irrig. Yung tube is connected dito sa bipolar. Doon po nilalagay."
Ipinwesto ko ang suction sa dependent side ng bleed para continuous ang draining, at the same time, hindi ma obstruct ang view ko. Nilagyan ko rin ng sponge ang surrounding areas.
"Sensei, excuse me po. Ok lang po ba na Lactated Ringer's ang gamitin instead of normal saline?"
"Wala bang artificial CSF?"
"Meron po." STRIKE TWO.
"Ha? Meron naman pala eh. Edi yun na lang. Kala ko naman wala."
"Sensei, warm po ba?" tanong ulit nung nurse.
Baaamm!! STRIKE THREE.
"Kala ko ba ready na? Try nating mag-irrig ng ice cold."
"Sensei, sarcasm is not needed." sabat ng anesth.
"Anesthesiologist-sensei, I'm not being sarcastic. Dapat alam nya ang protocol kapag nag-iirrigate tayo. Her actions need not be supervised, no? She's an OR personnel, yes? Common sense lang yung kelangan dito."
Di ko mapigilang ang pagbula ng bunganga ko at patulan ang anesth. Kanina pa talaga ako nagtitimpi. Pasimple kong tiningnan ang anesthesia machine.
"Just like you, sobra nang 2 cmH2O ang PEEP na binibigay mo. Isn't it a fundamental knowledge na hindi dapat >10 cmH2O ang PEEP dahil naapektuhan ang venous drainage at ICP?
How long has it been like that, Mr. NeuroAnesth? Before you correct me, do your job properly. Ayaw nating magkaroon ng unnecessary complications post surgery.
Remember: buhay ng pasyente ang nakasalalay dito."
Nagkaroon ng panandaliang katahimikan sa loob ng OR. Natameme si anesth at humingi ng paumanhin yung nurse. I wanted to laugh my fucking ass off. Lintik lang ang walang ganti.
The rest of the operation is uneventful. Na drain ng maayos ang old bleed at naimpit ko narin ang maliliit na bleeding. It was a complex operation, pero natapos din kahit sumasakit na yung paa ko.
Buti na lang hindi na tumaas pa ang intracranial pressure ng pasyente, kundi ako mismo ang magsasampa ng kaso sa anesth na yon kapag nagka ischemic stroke ang pasyente as complication dahil sa kapabayaan nya.
"Sino ba kasi yon? Ang yabang..."
Nasa doctor's lounge kami ni senpai. Gustong-gusto ko nang matulog dahil pagod na ang katawan ko. Alas otso na ng umaga.
"Minato Youhei-sensei. Pamangkin ni Director Kaneda. Sa US din ata nag-aral saka nagtraining."
"Huweh? Baka boylet yun ni director? Hahaha."
May tsismis kasi sa ospital na meron daw pagka-silahis itong director namin, although walang matibay na ebidensya. Masyadong mailap ang sirena eh.
"Gaga! Manahimik ka. Pamangkin nga eh." saway ni sempai.
"Naku! Pwede naman yan. Incest nga lang."
"Gaga, tigilan mo yan. Walang papatol dun, makunat na si ateng."
"Kaya pala maangas. Malakas ang backer nya!"
"Good job shutting him up ha. Pero magaling naman daw yon.."
"Pwe! Eh sobra yung PEEP nya. Naku! Basics na yun eh. Don't me..."
Sakit masyado ng binti ko. What if mag stockings ako para iwas varicose veins? Kaso nakakailang eh. Baka may makakita, sabihin na ibang klase din yung trip ko na kink. Haha...
"Aseeess! Sabi nung na-unsterile. Eh pinaka-basic yun."
"Sempai naman eh!" namula naman ako sa hiya.
"Pero in fairness ha, maganda yung katawan ni sensei nya.. saka, gwapo ba?"
Nagtataas-baba ang kilay ni sempai, nanunukso. Gaga talaga. Pano ko makikita eh maluwag ang scrubs saka naka surgical cap at mask sya? Saka, walang makakapantay sa gwapo ni Ryou.
Sensei...patawad.
Bigla akong natigilan. Sumikip din ang dibdib ko at nahirapan akong makahinga.
"Hoy ayos ka lang?" hindi nakawala sa pansin ni sempai ang reaksyon ko.
Pinilit kong lumunok kahit dry ang bibig ko. Maiiyak ako kapag nagsalita ako. Pinilit kong kalmahin ang sarili at ngumiti kay sempai.
"Oo naman! Sempai, matutulog na ako. Pagod masyado. Baka pumangit ako. Haha."
Dinaan ko sa biro para hindi maghinala si sempai. Expert na akong magpoker face. Pero parang hindi kumbinsido si sempai. Nevertheless, hindi na nya ako inusisa.
"O sya sige. Magpahinga ka na nga jan. Magle-labor watch muna ako."
Tumayo ang bakla saka nagtungo sa pinto matapos akong tumango sa kanya. Nilingon nya ako.
"Aiden? Kung may problema ka, I'm here to listen, ok?" sabi nya bago lumabas.
Ngiti lang ang naisagot ko hanggang sumara ang pinto. Pinatay ko ang ilaw at pabagsak na humiga sa lower bunk ng double deck na kama. Mag-iisang buwan na akong nakatambay dito sa ospital.
Mag-iisang buwan na puno ng paghihirap. Gaano man ka pagod ang katawan, hindi ko magawang makapagpahinga ng maayos dahil sa gising na gising kong diwa.
Kahit hindi ko shift, bumibisita ako dun. Kailangan kong maoccupy ang sarili sa trabaho para hindi sumagi sa isipan ang mga nangyari. Minsan effective, minsan hindi.
Nakisawsaw na rin ako sa business namin, na syang ikinagulat ng mga elders ng pamilya. I've never been remotely interested sa negosyo namin kaya ganun na lang ang pagkamangha nila ng maki-usyoso ako.
Lalo na si Lolo. Estatic sya masyado dahil nagkaroon ako ng interes sa line of work na ni minsan ay hindi ko binigyan ng pansin. Nagpaparinig na magreretiro na daw sya.
"Aba! Eh what if pasukin natin ang car-making business, hn? Tapos si Laurence ang hahawak, hn?"
"Otou-san! Bago pa lang si Laurence sa business. Don't you think it's too early for him to handle that?" tutol ni Dad.
"Pero sya ang magma-mana ng lahat ng ito." rason ni Lolo.
"Ojijii.. tama si Dad. Kelangan ko pang pag-aralan ang basics ng trade and business. Saka hindi basta-basta pinapasok ang car-making." sabi ko.
"Ah, no worries. Isa kang natural pagdating sa business field tulad ng Jeremy-nii mo." sang-ayon ni Sanada-jiisan, kapatin ni lola.
"Siyang tunay!" tumawa ng malakas si lolo.
"God, I don't understand why you're so nonchalant about it... si Jeremy-niisan na lang po muna ang hahawak nyan."
"Anak, san ka pupunta?" tanong ni Dad nang tumayo ako.
"Ospital. To treat patients. Y'know? My actual job. Tatawag na lang po ako kay niisan mamaya."
At ito ang naging buhay ko these past few weeks. Minsan na lang din ako umuwi ng condo dahil kahit hallway sa labas ng unit ko ay may bakas ng alaala NIYA.
I remember when we first met. It was libog at first sight. Mula sa seductive na mata, matangos na ilong, kissable lips, hanggang sa malamig at makalaglag panty na boses. Ngiti pa lang nya, mapapatuwad ka na.
Idagdag mo pa sa "roughness" ng features nya ang malalaking biceps, washboard abs, matambok na pwet, toned legs, at ang nakakatakam na malaking kargada nya.
Kumbaga sa sasakyan, yung ibang lalaki eh SUV ang laki. Sa kanya, parang freightliner truck. Yung tipong napupuna mo agad at di mo namamalayan na naglalaway-aso ka na.
Naconfirm ko nga ito nang paliguan ko sya at nang ikiskis nya sa pwet ko ang alaga nya. Takam na takam ako sa kanya noon at pulos kamanyakan ang naiisip ko. Di ko na mabilang kung ilang beses akong nagjakol at napa-finger dahil dun.
Nang habang tumatagal at nagkakilala na kami ay doon na unti-unting nahulog ang kalooban ko sa kanya. His physical appearance as a yakuza is a far cry from his personality.
The way he tilts his head kapag nag-iisip, ang pagkunot ng noo nya, ang mga mata na nangungusap ng libu-libong emosyon, his tender gestures...
Kahit yung pakikihalubilo nya sa mga alipores nya, yung sintunado nyang pagkanta, pati na pag-iwas ng tingin at pagblush kapag may sinasabing sweet, yung humour nya, his eagerness to learn, at pagsabi ng mga katagang tumunaw sa insecurities at concerns ko.
Unti-unti kong nakita sa kanya ang qualities ng lalaking hinahanap ko. At nasabi ko na lang sa sarili ko "Ah... he's the one!"
Marami akong hindi alam sa kanya. Pero hindi yon naging rason para hindi mahulog ang kalooban ko. I love everything about him, both the good things and bad things.
Isang ngiti lang nya, nagbago ang ikot ng mundo ko... isang halik lang, natangay nya agad ang puso ko.
I just wish I could have been better for him... so much better, para maging karapat-dapat sa kanya. May mga bagay na kahit naiintindihan mo ang dahilan, hindi mo parin maiwasang masaktan.
---
Nakatayo ako sa gitna ng isang hardin na puno ng asul na forget-me-nots. Nakapaa lang ako kaya ramdam ko ang mala-carpet sa lambot na damo. Nakasuot ako ng see-through white long-sleeve shirt at trousers.
Ang mahinang ihip ng hangin ay inililipad ang mga talulot ng sakura na nagmumula sa mga punong nakapalibot sa lugar na iyon. Masarap sa pakiramdam ang dampi ng hangin.
It was dusk, at napakaganda ng kulay ng kalangitan. Parang painting na gawa ni Claude Monet. I can't even explain kung gaano kaganda ang lugar na ito.
Sa bandang kaliwa ay mayroong waterfall na singtaas ang isang single-storey building, at mahina lang din ang daloy nito. Naiipon ito sa isang batis.
Noon ko lang napansin na mayroong manipis na layer ng mist sa ibabaw nito, gayundin sa paligid kaya hindi ko maaninag kung sino ang taong papalapit sa aking kinaroroonan.
"Sino ka? Wag kang lalapit sakin!" sigaw ko.
"Ai-chan..."
Kumabog ng malakas ang dibdib ko. Pamilyar ang pakiramdam na ito. Hindi ako maaaring magkamali. Si Ryou!
"Ryouchiro..."
Naglaho ang mist at tumambad ang makisig na lalaaki sa harapan ko. Tulad ko ay nakasuot din sya ng see-through shirt. Gumuhit ang malaking ngiti sa mukha nya.
"Ai-chan. Na-miss kita." nakangiti nyang sambit.
"Ryou, papaano? Nasaan tayo?"
Hindi ba lumayo ka na sa akin? Bakit ka narito? Panaginip na naman ba ito?
"Hindi ito panaginip, Ai-chan."
Dahan-dahang lumapit si Ryou sa akin. Hindi ako makatiis. Niyakap ko sya ng mahigpit, at naramdaman ko muli ang pamilyar na init ng katawan nya.
"Ryou.. na-miss kita. Sobra!"
"Alam ko, Ai-chan.. ako man din ay nanabik na makita kang muli."
Tumingala ako sa kalangitan. Lumalim ang gabi, at lumutang ang mistulang spotlight sa liwanag na full moon. Nagsilbi itong ilaw namin, kasama na ang milyun-milyong bituin na nakasabog sa kalangitan.
Unti-unting naglitawan ang mga alitaptap at nagliwanag ang animo'y ethereal lights sa talon at sa batis. Para akong nasa Final Fantasy X.. sa Macalania Spring!
Hot damn.. hot fudge! Magical ang feeling at lugar na ito. Sana hindi ito pantasya, edtu!
"Ryou.. ang ganda dito!"
"Ito ang mundo natin, Ai-chan..."
Napangiti ako sa tinuran nya. Pinapalibutan parin kami ng sakura petals na iniihip ng hangin. Para kaming nasa shoujo manga.
"Ryou! May shooting star!"
Napasinghap ako ng malakas. Bibihira lang kasi akong makakita ng shooting star, at sabi nila, nagkakatotoo ang mga wish dito. Kahit pa ni minsan ay hindi nagkatotoo ang hiling ko.
"Ai-chan, let's make a wish."
"Ryou, hindi nagkakatotoo ang mga wish ko eh."
"Ai-chan.. walang mawawala. Follow what your heart desires."
"Pero Ryou!"
"We'll both make a wish.."
Ang puppy-eyes nya ang nagtulak sakin para magwish. Kelan ba nagsimula na hindi ko sya matanggihan? Napapikit ako, huminga ng malalim. Sana...
Naramdaman ko ang pagdampi ng labi ni Ryou sa akin. Napadilat ako dahil sa pagkabigla.
"Ryou–"
"Shh.. let me kiss you, babe. I want to make you mine.. kahit ngayon lang."
Namuo ang mga luha ko. Kung panaginip man ito, please lang.. wag nyo muna akong gisingin. Gusto kong makasama sya kahit sa imahinasyon ko lang...
Naglapat ulit ang aming mga labi. Banayad ang mga halik ni Ryou, at kahit alam kong masama ang mag-assume, hinayaan ko ang sarili ko na isiping puno ng pagmamahal ang mga halik na iyon.
Humigpit ang aming mga yakap kasabay ng unti-unting pagiging mapusok ng aming halikan. Pinasok ng dila nya ang bibig ko at tinudyu-tudyo ang dila ko. Nag-espadahan ang aming mga dila.
Sipsipan, sakmalan, minsan ay napapakagat ako sa matamis na lower lip ni Ryou, at ngina-ngatngat nya naman ang mga labi ko.
Naging malikot ang mga kamay ni Ryou. Nilalamas niya ang pwet ko, pilit na inilalapit ang aking katawan sa matigas nyang sandata. Napasinghap ako, at ikiniskis ko ng marahas ang matigas ko na ring alaga.
"Fuck babe! You drive me wild.." bulong nya.
Walang anu-ano'y binuhat nya ako at muntik na akong mapasigaw ng dumampi sa balat ko ang tubig.
"Shh.. relax Ai-chan. Hindi ka malulunod."
Nakuha pang tumawa ni Ryou ng mahina. Hanggang bewang namin ang tubig, at mejo maligamgam ito. Masarap sa pakiramdan.
Makikita ang mga bato sa ilalim ng batis. Ang ibang bato ay nagliliwanag, mistulang ethereal lights na nakakadagdag sa misteryo ng paraisong ito.
"Pilyo ka talaga..."
"Mmhhh.. gusto mo rin naman."
"Hell yeah, Bocchan."
Agad nyang sinunggaban ang nakaawang kong mga labi at marahas na ipinasok ang dila nya. Ginalugad nito ang lahat ng sulok na maaabot nya. Napakislot ako nang tumama sa katawan ko ang tubig mula sa talon.
Nabasa ng tubig ang mga damit namin, at tumambad sa harap ko ang nakakatakam na nipple ni Ryou. Ngunit bago ko paman masipsip ko mahawakan iyon ay marahas na binuksan ni Ryou ang shirt ko.
"Babe.. fuck, you're so damn beautiful!" anas nya.
Wala na rin ako ng pakialam kung saan lumipad ang mga butones ng damit ko. Napaigtad ako ng biglang sipsipin ni Ryou ang mga utong ko at parang sanggol na dumede.
"Haaaahhh!! Oohhh Ryou!"
Ang sikip-sikip na ng pantalon ko. Gustong kumawala ng matigas kong alaga. Shit! Ang galing nyang sumipsip. Parang lalabasan ako sa sarap!
"Masarap ba, Ai-chan?" pilyo nyang tanong.
"Shit Ryou! Ang sarap mong dumede... aaahhh!!"
"Mmhhh.. ang sarap ng mga utong mo, Ai-chan! Pero mas masarap yata ito.."
Ngumisi si Ryou na parang demonyo, saka kinapa ang matigas kong sandata. Fuck! Kahit natatakpan pa ito ng tela ay kinuryente parin ako sa paghawak nya.
Hindi ako nakatiis. Hinawakan ko rin ang nagwawalang-alaga ni Ryou kasabay ng paghalik ng mariin sa kanya. Pagkapasok ko ng dila sa bibig nya ay sinipsip kaagad nya ito.
Nagmadali kaming makalas ang zipper ng bawat isa. Ang init ng alaga ni Ryou. Shit.. gustong-gusto ko nang lumuhod at isubo sya.
"Babe, wait lang." sabi nya.
"Mmmhh?"
Muntik na akong sumabog nang buhatin nya ako at isubo ang alaga ko. Nasabunutan ko pa sya dahil sagad sa lalamunan ang ginawa nyang pagsubo.
"Fuck! Ryou...aaahhhh!! Sandali.. shit... shit! Lalabasan ako.. wait lang... aaahhh!!"
"Babe ang sarap ng titi mo.. uuhhmmm"
Hindi narining ni Ryou ang mga hinaing ko. Pinagbuti nya ang pagtsupa sa akin, at halos ikabaliw ko iyon. Unti-unti nya akong inihiga sa may damuhan sa gilid ng batis.
"Ryou.. aaahhh!!! Parang awa mo na.. lalabasan ako.. ooohh!!"
Nanatiling bingi si Ryou. Pinasok nya ang isang daliri sa bibig ko at sinunggaban ko iyon. Ginantihan ko ng tsupa ang daliring iyon ni Ryou.
Bigla nyang ibinukaka ang mga paa ko habang walang-sawa sa kaka-taas baba sa titi ko. Nabigla ako nang ipasok nya ang daliring tsinupa ko doon sa butas ko.
"Shit! Dahan-dahan Ryou!"
Napangiwi ako dahil sa biglaang pagpasok ng daliri nya.
"Hmm... aaahhh.. gustong-gusto mo naman yun, Ai-chan. Kumislot ang titi mo, at ayaw pakawalan ng puke mo ang daliri ko."
Gusto kong magdeny.. pero tama si Ryou. Kakaiba ang kiliting dala ng pinaghalong sakit at sarap ng pagfinger nya sa butas ko. Fuck..
"Gusto mo ba to, Ai-chan? Gusto mo bang kinakantot ka ng daliri ko habang sinusubo kita? Ha??"
Nagdedeliryo na ako sa sarap. Hindi ko alam kung ilang daliri na ang nakapasok sa akin. Sarap na sarap ako ng mga panahong iyon. Puro halinghing at ungol ang lumalabas sa bibig ko.
"Sagot Ai-chan.. gusto mo ba ito? Masarap ba?"
"Uhh.. haaahh!! Oohhh... oo.."
"Say it loud, babe." utos nya.
"Tanginaaa Ryou!! Oo gustong-gusto ko! Aaahhh.. ang sarap ng pag finger mooohhh!!"
"Ano pa ang gusto mong gawin ko?"
"R..Ryou n-naman e-ehh... aaaahh!"
"Sabihin mo..."
Nakaka-hypnotize ang boses ni Ryou. Tinatamaan ng daliri nya ang prostate ko at napapa-igtad ako sa sobrang sarap.
"R-Ryou.. wag!"
"Gusto mo itigil ko?"
Tinigil ni Ryou ang pagtsupa sa akin pati na ang paggalaw ng daliri nya.
"Noooo!!" malakas kong protesta.
"Sabihin mo na kung anong gusto mo, Ai-chan.. ang libog-libog mo talaga..putang ina ka!!"
Wala nang hiya-hiya ng mga oras na yon. Iisa lang ang gusto ko, at kahit magmakaawa ay gagawin ko.
"I want you to fuck me!! Please Ryou.. oohh.. I need your cock inside me!"
Napangiti si Ryou.. at lumapit sa mukha ko. Tiningnan nya ako ng mariin.
"Sensei... patawad."
---
Bigla akong nagising, naninikip ang dibdib at tumutulo na ang mga luha. Napabalikwas ako sa higaan.
BAAAMMM!!!
"Oooowww!!! Fuck! Fuuuucckkk!! Owowow owow!! Fuckity fuck!"
Sa sobrang katangahan ay nakalimutan kong double deck ang hinihigaan ako. Tumama lang naman ng pagkalakas ang noo ko sa metal ng upper bunk.
Lumakas ng tuluyan ang daloy ng luha ko. Napapasinghap ako sa sakit at halos mawalan ng ulirat dahil sa lakas ng impact.
Para akong pinukpok ng metal bat. Sinubukan kong tumayo para kumuha ng yelo sa fridge per nahilo ako at natumba sa sahig.
Parang nagpa-root canal ako sa sobrang sakit na iniinda ko. And believe me, root canal is something you'll never forget kapag naexperience mo yun.
"What the heck happened?!"
Bumukas ang ilaw kasunod ng nagmamadaling yabag ng mga paang papunta sa kinaroroonan ko.
"Hey, what happened?"
Lumuhod sya sa harapan ko kaya napilitan akong tumingala. Shit! Si Minato! Bakit sya nandito??
"Uh-huh.." sagot ko.
Naghahalo na ang sipon at luha ko sa sobrang pag-iyak. Sapu-sapo ko parin ang noo ko.
"Are you okay?"
Hindi ako sumagot. Bagkus ay gumapang pa ako palapit sa ref na nasa likod nya. Imbes na tumabi, hinarangan pa nya ako.
"Hey, are you okay?"
"Nakita na ngang hindi okay magtatanong pa?! Ano bang silbi ng mata mo?!"
"Okay, okay. Jeez! Calm your hormones!"
"Tangina, tabi jan! Hinaharangan mo yung ref eh!!"
"Okay...okay! Pull your shit together, man!"
Tumayo sya saka ako gumapang para mabuksan ang fridge at naghanap ng yelo. Napabuntong-hininga ako nang dumampi ang lamig sa noo ko, bago lumuha ulit dahil sa kirot.
"Are you crying?"
"Hindi!! Pinagpapawisan yung mata ko!"
"Jeez.. what's up with you? I'm just asking."
"Tangina! Isa pang english, mababalian ka talaga ng buto sakin! Mas porener ka pa yata kesa sakin eh!"
"Sorry, man! Calm down.."
"Pano ako hihinahon eh iniinis mo ako? Mag Nihonggo ka nga!"
"Sorry na. Akala ko kasi porener ka kaya nage-Ingles ako."
"Eh kung hindi ba naman tanga? Nihonggo yung salita ko ini-Ingles mo sagot mo? Sarap tirisin ng garapatang 'to. Tsk!"
"Sorry..."
Natahimik sya bigla. Mejo na-guilty naman ako dahil sa inasal ko na parang kanto boy. Di ko dapat sya pinagbuntunan ng galit.
Binaling ko ang tingin sa kanya. Nakaupo sya sa sofa, bagsak ang mga balikat at dejected ang mukha. Mas nadagdagan ang guilt ko nang napa buntong hininga sya ng tahimik. Pero...
Susme! Ang gwapo nga ni koya! Well, I doubt mas matanda sya sakin, pero nonetheless! Kung hindi lang talaga ako inlove sa isang certain yakuza, talagang masasabi ko na pasok sya sa 'ideal top' ko.
Properly tanned, mejo makapal ang kilay, hindi masyadong maliit ang double-eyelid nyang mata, manipis ang pinkish na labi, at bumagay sa kanya ang medium length taper haircut.
Don't get me started sa katawan nya. Di ko masyadong matantya dahil maluwang yung scrubs pero, hawt deym! Masasabi kong total hunk ang nasa loob ng scrubs na yon.
Pero naroon parin ang depressed and dejected mode nya. Siguro naman di nya sinasadya yung nangyari sa OR kanina? Saka baka lonely din sya kasi wala pa syang kilala dito...?
"I'm sorry."
Napalingon sya sa akin. Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko napigilang lumabas yun sa bunganga ko.
"Ah, no. Ako dapat ang magsorry sa'yo." sabi nya na may halong lungkot.
Tangina. Magaling din magpaguilty eh, noh? Sunog na nga yung kaluluwa ko sa impyerno, gagawin pa bang tutong?
"May mali din naman ako, ok? So I'm saying sorry.. to all.. uuhm, the stuff I.. uhh.. I said." awkward silence.
"Sorry po talaga. Akala ko kasi baguhan kayo dahil sa pagkaka-unsterile nyo. Ni hindi ko kinonsider na pagod kayo. I knew nothing and I blabbed my stupid mouth." sabi nya after a while.
"Sorry din, kasi hindi ko napigilan tumalak. Alam kong hindi excuse pero hindi pa ako nakakatulog ng maayos these past weeks. Sorry talaga."
"Sorry po, kasi I irritated you kahit na nakita ko nang may masakit sa inyo.."
"Ah, eh..sorry kasi-"
"My goodness, malalaglag na yung tenga ko sa walang katapusang pagso-sorry ninyo eh."
Nasaksihan nya ba yung pagsalakay ko sa metal beam ng bunk bed? Namula naman ako dahil sa inasal ko kanina.
"Sorry, sempai!" sabay naming sabi ni Minato.
"Eeww! Sinabi kong tama na, nag chorus pa kayo. Aiden, anyare?"
Ngumuso si sempai sa hawak-hawak kong yelo. Namula ulit ako sa sobrang hiya dahil na rin sa katangahan.
"Ah, kinalaban ko yung bunk. Kala ko kaya eh." sagot ko.
"Hmmm.. eh bakit sya nandito?"
"Sempai, lounge ho ito." I rolled my eyes at him.
"Oh well, buti nagkabati na kayo."
"Ah.. sya nga po pala. Ako po si Minato Yohei, NeuroAnesth. Nice to meet you."
Tumayo sya at nagbow sa amin ni sempai. Inalalayan naman ako ng baklita para umupo sa couch.
"Kishima Shinji, OB-Gyne." pakilala ni sempai.
"Aiden Summers, Neurosurgery."
"Yoroshiku onegaishimasu!" chorus naming tatlo.
Simula noon, magkasama na kaming tatlo. Masayang kasama itong si Minato, at minsan nakikipag-bangayan na din samin ni sempai.
Bagamat hindi nakikita sa mga galaw nya, mayroon parin akong naaamoy na kakaiba.
Dumating ang araw ng physicians' conference sa Nagoya. Kaming tatlo ang napiling representative ng ospital para sa quiz bee. At dahil magaling ang teamwork namin, nanalo kami.
Nang last night na, lumabas ako at nagdinner kasama si Tita Hana, younger sister ni dad. Around 11:30pm na ako nakabalik ng hotel.
"Aahhh..nngggh!!"
Natigil ako sa aktong pagpasok ng keycard sa pintuan. Bullshit.. parang may nagse-sex sa loob ng quarters..? Idinikit ko ang tenga sa may pinto.
"Haaahhh.. ooohhh... hhhmmmmpphh!!"
Bumilis ang tibok ng puso ko. Para akong imbestigador na manghuhuli ng kriminal sa aktong paggawa nito ng krimen. Nakaka-kaba, nakaka-egzoit!
Kinuha ko ang phone sa bulsa at nilagay sa video recorder mode. Napangiti ako. Dahan-dahan kong pinasok ang keycard sa pinto saka pinihit ang doorknob.
"S-seh...hhaaahh!! Ooohh... ayan na ako sempai!!"
Sempai?! Pero kwarto namin ito ni Minato ah? Imposibleng nasa loob si Kishima-sempai. Ayaw na ayaw nyang may kasama sa room eh. Unless, pinapasok ni Minato...?
Mabilis kong binuksan ang pinto at pinasindi ang ilaw. Tumakbo ako sa loob saka itinutok ang phone sa gumagawa ng milagro.
"Huli kayo!!"
"H-huh??? S-s-se-sempai??" utal-utal nyang sabi.
Napaka-awkward ng atmosphere. Oh my gaaawwd!! Nakakahiya. Baka sabihan akong hentai na nakikinig sa mga nagse-sex..
"A... aahmm.. s-sempai. A-ano pong g-ginagawa nyo d-dito?"
"Uh, kase kwarto ko rin ito? Hindi ko naman alam na nagmimilagro ka."
"A-ahh... ehh." pinagpapawisan si Minato.
"Uhh.. akala ko kasi m-may... y-you know?"
Napagtanto ko na mag-isang nagpapaligaya si Minato. Walang tao sa room maliban sa kanya.
"Ahh.. uhm. Ah, p-pasensya na s-sempai. M-m-magliligpit muna ako."
Tumango naman ako. Nag-amoy bleach ang loob ng kwarto eh. Di ko alam kung maiinis ako o maiinggit. At least sya nakaraos. Ako 2weeks nang walang ganap.
Tumayo si Minato at itinaas ang shorts nya. Wala naman akong balak manilip, ano ba! Ngunit may napansin ang mata ko nang papunta na sya sa CR.
"Minato-kun..." extra sweet and spicy ang boses ko.
"U-uhmm. Bakit po?"
Hindi nagawang humarap sa akin ni Minato. Mas lalong tumibay ang hinala ko.
"Harap ka nga dito."
"Ah! Ano.. um, s-sempai... basa yung harap ko eh."
"Okay lang."
"Ehehe.. umm, baka manilip ka sempai. Haha!" kabado ang boses nya.
"Humarap. Ka. Sa. Akin."
Kitang-kita ko nang manginig sya. Diniinan ko ang bawat salita. Napilitan syang humarap sa akin.
"Akin diba yan."
Hindi umubra ang pagpapalusot ni Minato. Kilala ko lahat ng underwear ko, at hindi ako maaaring magkamali sa hawak ni Minato.
"I'll give you five seconds to explain."
"A-a-ano!! Uhh...s-sempai.."
Naluluha si Minato pero nanginginig ako sa galit.
"Four! Three!"
"S-sempai naman ehh...!"
"TWO!! O–"
"Sorry sempai!" sabi nya sabay lapit sakin.
"Hoy! Wag mo akong mahawakan!"
"Sorry po dahil ginawa kong fap material ang underwear mo." pinilit nyang hawakan ako sa kamay.
"Minato! Sabing wag mo akong hahawakan eh!"
Nilayuan ko sya. Pilit naman syang sumunod sa akin.
"Sempai sorry!! Alam kong nandidiri ka kasi bading ako."
"Timang! Okay lang yun. Sister tayo eh."
"Huh???"
"Sabi ko bakla din ako. Dun ka na nga. Hugasan mo yang kamay mo na puro shumodity."
Pumasok sa CR ang bakley saka naghugas kamay with Safeguard (tanggal 100% ng germs!).
"Sempai.. gusto mong sex?" tanong nya agad pagkalabas ng CR.
"Eww!" exclaim ko.
"Bakit sempai? Masarap naman ako."
"No thanks." tanggi ko. Inayos ko na ng kama ko.
"Sempai, please po. Tigang na ako eh. Masarap daw ko sabi ng mga ex ko. Para daw vaccuum yung pwet ko." parang aso syang sunod ng sunod sakin.
"No way! Alis ka nga. Mainit pa ang dugo ko sa'yo!" sigaw ko saka nahiga na sa kama.
"Sempai naman! Nagsorry na nga ako eh. Di ko kasi mapigilan." umupo sya sa sahig paharap sa akin.
"Gago ka! Pati ba underwear ko pagdidiskitahan mo pa?" bulyaw ko.
"Sa totoo lang sempai, matagal na kitang pinagnanasaan. Ang yummy mo kasi. Masarap ka sigurong ka-sex noh?"
"Ewan ko sa'yo! Hentai! Alis ka nga jan!!" sinipa ko sya sa braso. Matigas.
"Please sempai! Kelangan ko lang madiligan." pagsusumamo ng gago.
"I'll never get it up with you kaya tumigil ka." saway ko.
"Bakit? Di naman ako pangit diba!"
"Wow overconfident!"
"Totoo naman sempai. Daming naghahabol saken ha. But that's beside the point. Bakit ayaw mo makipagsex sakin?"
"Wag kang makulit! Di ako titigasan sayo. Bottomesa din ako eh!" sabi kong natatawa.
---
And that, my friends, is how I discovered na bakla din si Minato, and a bottom to boot. Nang malaman ni sempai iyon, niyaya pa nila akong mag orgy. No thanks.
Nag suggest pa sila na kung pwede daw ako mag convert na top tas tirahin ko daw sila. Dammit! No way!!
Nang matapos ang breakfast ay dumirecho na ako sa NICU at kinausap ang pamilya ng twins. Sinimulan ko na ang sangkaterbang work-up at imaging studies.
Nakipag-collab na rin ako sa pedia nila. May feeding problems ang twins, dagdag pa na pahiga kung padedehin ang mga bata, kaya na-aspirate sila.
Malnourished din ang isa sa kanila at mababa ang timbang. Kailangan din muna i-address ang pneumonia ng mga bata. Maybe months pa bago maoperahan sila.
Add to that, hypertensive si Twin B while hypotensive si Twin A. Sa standpoint ko naman, to give up one of them is not an option, unless absolutely necessary.
Ayaw na ayaw ko mamatayan ng pasyente. Kaya depende sa assessment namin ng guest surgeon, I have to push the staged procedure para mabuhay ang dalawa.
At syempre ayaw kong mapahiya sa guest surgeon kaya ginawa ko lahat ng pwedeng gawin sa initial assessment in a short span of time.
Napag-alaman ko rin na sagot ng ospital ang gastusin para sa procedure. Matagal nang nagpaparinig si Director Kaneda at Dept. Head Ojima na balak nilang gawin na Neuro Center ang ospital.
Maybe this is the opportunity they were waiting for?
Lumipas ang mga oras ng hindi ko namamalayan. Ni hindi rin ako nakapaglunch dahil sa sobrang occupied ako.
Bandang 4pm ay pinatawag ulit kami sa conference room para imeet ang surgeon from US. Walo kaming naroon. Sinundo ni Direk at Head ang guest surgeon mula Narita Airport.
"Ah, konnichiwa sa inyong lahat. Parating na si Director at ang ating guest surgeon." bungan si Ojima-sensei.
Kasalikuyan naman akong nagtitimpla ng kape habang nag-iintro sya.
"Graduate ang ating guest surgeon mula sa isang prestihiyosong Ivy League school at nag residency sa world-renowned hospital sa California."
Proud na proud si Ojima-sensei. Napaisip naman ako. Cali? Ivy League school? May kilala kaya ako?
Natapos ang pagtimpla ko at nagpunta na ako sa pwesto ko malapit sa pinto ngunit di pa ako umupo.
"Anong university po sensei?" tanong ni Minato.
Maging sya man ay nag-iisip kung may kilala syang surgeon nagtrabaho sa Cali. Since may North and South, mejo pahirapan kung may kilala nga kami doon.
"Stanford University."
"Huh? Hindi ho Ivy League ang Stanford." natatawa kong sagot.
"At dahil ikaw ang team leader at English-speaking, king maaari ay doon muna mamamalagi ang ating guest surgeon sa inyo."
Gusto kong matawa sa childish retort ni kutong-lupa. Napahiya sya. Sumang-ayon na lamang ako sa kahilingan nya. Itinaas ko ang baso para sumipsip ng kape.
"Ah, narito na pala sila!"
Napaso ang dila ko kasabay ng pagbukas ng pinto ng conference room. Hindi agad ako nakalingon.
"Shit ang gwapo!" mahinang bulong ni Minato.
Parang mga bubuyog na nag-usap-usap ang mga kapwa duktor ko. Ang mga babae ay halos lumuwa ang mata. Halatang inggit ang mga lalaki, lalo na ang may edad.
Unti-unti akong lumingon. Matangkad ang surgeon na iyon, maganda ang pangangatawan at bagay sa kanya ang natural tan ng balat nito.
I know: na sa ilalim ng kanyang sweaters ay nakakapanlaway na pandesal na hindi natutunaw ng kape. I know: yung light brown eyes nya ay itinatago ang pagkapilyo nya.
Sa gitna ng mainit na pagtanggap sa kanya, nagtama ang aming paningin. Parang tumigil ang mundo sa pagitan naming dalawa.
"Ah! You, ah... meeto! Owa team readu! Aiden Summeros-sensei!"
Ni hindi ko nakuhang matawa sa accent ni Ojima-sensei. Napako ako sa kinatatayuan ko, hawak parin ang tasa ng kape.
"Hajimemashite." sagot ng guest surgeon bago nag bow.
Bumilis ang tibok ng puso ko sa boses na iyon. Kinakapos ang paghinga ko. Wala naman akong hika ah?
"Ahohoho! You-ah, supeak good Nihonggo!" tuwang-tuwa si sensei.
Siyang tunay! Magaling dahil ako ang nagturo sa kanya.
"Ah, Summers-sensei. Magpakilala ka sa kanya, dali!" udyok ni Director Kaneda.
"Ah, sensei is shy?"
Mukhang nang-iinis ang ngiti ng guest surgeon nang hindi ako umimik. Hindi mapigilan ang panglalamig.
"Then, I will introduce myself first. My name is Sean Rupert Connor. Douzo yoroshiku onegaishimasu."
---
Anong mangyayari sa muling pagtatagpo ng dating mag-asawa? Babalik ba ang dating pagtitinginan nila? Nasaan na si Ryou-bocchan? May kahulugan ba ang panaginip ni Ai-chan?
COMMENTS